Dinastija Amala

Dinastija Amali je bila jedna od vodećih gotskih dinastija. Takođe su se zvali i Amalsi, Amaleri ili Amalingzi, i u jednom momentu smatrani su za najviši čin među gotskim borcima i plemstvom. Prema gotskoj legendi, Amali su potekli od drevnog heroja koji je svojim podvizima zaslužio da nosi ime Amala ili „moćni“.

Međutim, Goti su se podelili na dve grane oko 200. godine - na Ostrogote i na Vizigote i istorija ove dve grupe je do 395. godine postala potpuno različita. Edvard Gibon piše u svojoj Istoriji opadanja i propasti Rimskog carstva (poglavlje 31, napomena 160): „Pravi naslednici gotskog prestola su bili Amali, ali kneževi koji su bili hunski vazali komandovali su plemenima Ostrogota u nekim dalekim delovima Nemačke ili Scintije."

Ovaj vakuum će iskoristiti njihovi protivnici, dinastija Balti, koja je vladala Vizigotima u Italiji i Galiji, da preuzmu vođstvo nad germanskim narodima i da se uzdignu do kraljevskog položaja. Balt Alarih I je poveo Gote u pljačkanje Rima 410. godine, koji je takođe osnovao i kraljevsku dinastiju Balta. Ovaj uspeh, kao i stvaranje kraljevske dinastije, povećalo je tenzije između dve porodice, što je dovelo do uzurpiranja prestola od strane Amalija Sigeriha 415. godine, koji će međutim, vladati samo sedam dana.

Dinastija Amali je od 395. godine bila vladajuća dinastija Ostrogota a Balti su bili vladajuća dinastija Vizigota.

Potomci[uredi | uredi izvor]

Potomcima Amala smatralo se da su Bilungi, vojvode Saksonije, koji su takođe poznati kao Amelungi ili Emlingeni.

Genealogija[uredi | uredi izvor]

Gaut

Hulmul
- Avgis
  - Amal
    - Hisarna
      - Ostrogota (um. posle 251), kralj je Gota.
        Hunuil, kralj Ostrogota
        Atal, kralj Ostrogota
        Agiulf, kralj Ostrogota
        Ansila, kralj Ostrogota
        
        Ediulf, kralj Ostrogota
        
        Vultvulf. Vultvulfova linija
        
        Ermanarih (um. ok. 376), kralj Ostrogota. Germanarih linija
        
        Odvulf

Vultvulfova linija[uredi | uredi izvor]

Vultvulf

Valaravans
- Vinitarije (Vitimir?) (ok. 390), kralj Ostrogota 380 godina
  - Vandalar (umer v 459), kralj Ostrogota 95—440 godina
    - Valamer (420 — 469), kralj Ostrogota 440 godina
    - Teodemir ( - 474), kralj Ostrogota 469 godina; žena Erelieva
      - Amalfrida (ubijen 523/525); 1. muž: N (um. do 500); 2. muž: od v. 500 - Trasamund (pre 460-523), kralj Vandala iz 496.
        Teodahad (ubijen decembra 536), kralj Ostrogota od 534; žena: Gudeliva
        Teudegiskl (umro 536)
        
        Teodenanda; muž: Abrimud
        sыn
        
        (iz 1. braka) Amalaberga; muž: od 510 - Hermenefred (ubijen 534), kralj Tiringijana od 507. godine
      - (vanbračni) Teodorik Veliki (454 - 30. avgust 526), kralj Ostrogota od 470, kralj Italije od 493; supruga: od ca. 493 godine - Audofleda (oko 470 - posle 526), ćerka Hilderika I (umrla 481/482), kralja Franaka od oko. 457 godina
        Amalasunta (oko 495 - 30. aprila 535), kraljica Ostrogota 526-534; muž: od 515 - Eutarik (oko 480-522)
        
        (vanbračna) Tiudigoto (oko 473. - ne ranije od 502.); muž: od 494 - Alarik II (ubijen 507), kralj Vizigota od 484
        
        (nezakonito) Akutno (475/480 - do 520); muž: od 494/496 - Sigismund (ubijen 1. maja 524), kralj Burgundaca 516-524.
    - Vitimir I (umro 473), kralj Ostrogota od 469. godine
      - Vitimir II, kralj Ostrogota od 473. godine

Ermanarik linija[uredi | uredi izvor]

Ermanarik (umro oko 376), kralj Ostrogota

Gunimund
- Torismund (ubijen 451/455)
  - Berimud
    - Veterih
      - Eutarik (Flavije Eutarik Eilika) (oko 480-522), konzul Rimskog carstva 519; žena; od 515 - Amalasunta (oko 495 - 30. april 535), kraljica Ostrogota 526-534
        Atalarih (516 — 2. oktobar 534), kralj Ostrogota od 526 g.
        
        Matasunta (518 - posle 550); 1. muž: od 536. - Vitigis (oko 500-542), kralj Ostrogota 536-540; 2. muž: od 542 - German (500/510 - 551), nećak cara Justinijana I

Literatura[uredi | uredi izvor]

Henry Bradley, The Goths: from the Earliest Times to the End of the Gothic Dominion in Spain. Second edition, 1883, New York: G.P. Putnam's Sons, chapter 1.