Balata

Ambrođo Lorenceti, Alegorija dobra u gradu. Prikazano je 9 devojaka sa tamburinom kako igraju balatu.

Balata je italijanska renesansna pesnička i muzička forma, koja se koristi od XIV veka (trečento) do XV veka. Ime je dobila od glagola ballare, što znači igrati — počela kao ples.

Ima muzičku strukturu AbbaA, u kojima prva i poslednja stanca imaju isti tekst. Kao takva slična je francuskoj formi virele. Prvo i poslednje „A“ se naziva ripresa, strofe „b“ su piedi, a četvrta strofa se zove volta. Postoje i duže balate, forme AbbaAbbaA... Za razliku od virelea dve „b“ strofe imaju istu muziku.

Balata je najčešća sekularna muzička forma u Italiji u periodu trečenta (italijanska Ars Nova). U delu „Dekameron“, Đovanija Bokača, balate se pevaju na kraju svakog dana (jedino je preživela muzika Lorenca da Firence na Bokačovu poeziju).

Najranije balate, koje se mogu naći u Codex Rossi, bile su monofone, a kasnije su postale dvoglasne i troglasne. Već oko 1360—1365, balate su se igrale u krugu. Prvo je pevao solista, zatim mu se pridruživao hor, a vođa plesa je ponavljao refren.

Najznačajniji kompozitor balata bio je Frančesko Landini. Među poslednjima je balate u XV veku pisao Gijom Dife.

Spoljašnje veze

• Balata Frančeska Landinija Ecco la Primavera