Srpska kraljevska vojska

Srpska vojna istorija
	Srpska vojska u srednjem veku
	Vojska Kneževine Srbije
	Crnogorska knjaževska i kraljevska vojska
	Srpska kraljevska vojska
	Jugoslovenska vojska Jugoslovenska vojska u otadžbini;
	Narodnooslobodilačka vojska Jugoslavije
	Jugoslovenska narodna armija
	Srpska vojska Krajine
	Vojska Republike Srpske
	Vojska Jugoslavije
	Vojska Srbije i Crne Gore
	Vojska Srbije

Vojska Kraljevine Srbije
Vojska Kraljevine Srbije
	Pukovska zastava Kraljevine Srbije
Osnovana	1882.
Raspuštena	1918. (36 god.)
Vođstvo
Vrhovni komandant	regent Aleksandar I Karađorđević; poslednji
Ministar vojske	Mihailo Rašić poslednji
Načelnik Generalštaba	Živojin Mišić poslednji

Vojska Kraljevine Srbije je bila oružana sila Kraljevine Srbije od proglašenja Srbije kraljevinom 1882. do stvaranja Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca 1918. godine.

Istorija[uredi | uredi izvor]

Stvaranje srpske vojske[uredi | uredi izvor]

U prvom periodu srpske autonomije, koju je, posle uspešnog rata sa Turskom (1827—1829), izdejstvovala Rusija i postala Jedrenskim mirom visoki pokrovitelj srpske autonomije, ta sila je dala pečat prvobitnom razvoju srpske stajaće vojske. Malu vojsku, počevši od uniforme, organizovala je Rusija po vlastitom uzoru. Aktivni oficiri su bili iz Rusije, uvedeni su ruski zakoni i egzercir. U periodu od 1830. do 1836. godine formirani su postepeno bataljon pešadije, konjički eskadron i topovska baterija. Tada je u Rusiju poslata i prva grupa od 12 mladića na školovanje za oficire. Prvi srpski zakon o ustrojstvu garnizonog vojinstva donesen je 1838. godine. Vojska se u toj prvoj fazi svog razvoja nalazila pod nadležnošću Ministarstva unutarnjih dela.

Stajaća vojska Srbije imala je krajem 1847. godine jedva 2.438 oficira, stručnih pripadnika i vojnika. Pešadija je bila uvećana za još jedan bataljon od četiri čete.

Austrija nije blagonaklono gledala na razvoj srpske državnosti, pa ni njene vojske. U prvoj fazi razvoja Srpske vojske nije bilo nekih posebnih uticaja. Kasnije, tokom 1860. godine počeli su prelasci mlađih srpskih oficira iz Austrougarske u Srpsku vojsku. U nju su dolazili i drugi, mahom Sloveni, lekari, apotekari, inženjeri, muzičari, ali i oficiri rodova. Srbija je 1867. donela Zakon o primanju stranih oficira.

Budući general Milivoje Blaznavac, sa svojim ratnim iskustvom iz 1848. i potonjim školovanjem u Beču i Francuskoj, preneo je Garašaninu ideje o potrebi modernizacije u naslonu na francusku školu i odlučujuće uticao da se u Srbiji otvori Artiljerijska škola (Vojna akademija). S druge strane, interesi Francuza za Srbiju zbog Krimskog rata dovode do bliske saradnje u podizanju Topolivnice i obrazovanja kadra. Tada stvorene veze dovešće do toga da prvi ministar vojni u Srbiji bude upravo Francuz Ipolit Monden (1861—1865), koji je kao kapetan bio zadužen da 1856. napravi temeljnu studiju o Srbiji. No, danas bi rekli da je pragmatičnom i tehnokratskom pristupu kneza Mihaila da vojsku vode i razvijaju najstručniji, bez obzira na dinastičke predrasude, morala prethoditi smrt starog kneza Miloša, koji je u progonu pristalica Karađorđevića posle 1858. oterao iz zemlje ili u izolaciju najistaknutije promotore modernizacije, Zaha i Blaznavca među ostalima.

Monden je praktično ustrojio novo Ministarstvo vojno. U njegovoj kompetenciji bilo je i ministarstvo građevina ili dosledno, prema francuskom uzoru – Javnih radova. Putevi, mostovi, vodosnabdevanje, a kasnije i železnice, bile su u svim evropskim zemljama najvažniji uslov mobilizacije i ratnih operacija. Mondenova desna ruka bio je Blaznavac. Ruska pravila i zakoni zamenjeni su francuskim, ili su bili nešto malo prilagođeni srpskim prilikama. Ustanovljeni su penzioni fondovi za pomoć oficirima i podoficirima, reorganizovana zdravstvena služba, unapređeno je i konjogojstvo kao preduslov podizanja ratne armije, i mnogo štošta drugog. Srpska skupština je pre samog dolaska Mondena donela Zakon o Narodnoj vojsci. U tu snagu od sto do sto pedeset hiljada boraca, sa kojom Mihailo misli da vodi oslobodilačke ratove, jedino veruju Francuzi, koji su imali u rukama izveštaje Mondena, ali i iskustva iz svojih ratova u Italiji, na Krimu i Garibaldijevih pohoda. Narodna vojska, sada opremljena i brojnijom artiljerijom, vidno je napredovala zahvaljujući najviše upravo nacionalnom poletu.

Uniforma pešadijskog oficira srpske vojske iz 1900. godine.
Poverljiva informacija o sastavu Srpske vojske iz 1901. godine.
Uniforma Oficira Srpske i Jugoslovenske Vojske iz 1919. godine.
Mihailo Petrović Alas u uniformi rezervnog potpukovnika kraljevske vojske.

Iskustva Srpsko—turskih ratova 1876–1878. godine uticala su na dalji razvoj srpske vojske i njeno modernizovanje. Srpski oficiri su se žalili na naoružanje, pa i na rusko komandovanje u prvom ratu (1876). Uočen je nedostatak većeg broja aktivnih starešina i sposobnih podoficira, ali i da su obični vojnici nedovoljno obučeni. Sve to je uticalo da se posle rata poveća broj pitomaca u školama, ustanovi šira mirnodopska formacija, koja bi obuhvatila prirodni priraštaj muškog stanovništva.

Neželjeni rat, u koji je kralja Milana gurnula Austrija, rat protiv Bugarske kneževine 1885. godine, dao je nove impulse. Milan, iako se prvobitno povukao sa prestola, kasnije postaje komandant vojske i inicira najznačajniju reformu koja će biti osnova formacije z aoslobodilačke ratove 1912–1918. godine.

Za jačanje i osavremenjivanje srpske vojske u svim vremenima presudna je bila saglasnost vladarskog doma i najistaknutijih političkih činilaca, te nosilaca najviših vojnih položaja sa ciljevima nacionalne politike u bližem i daljem periodu. U tome je samo povremeno bilo kraćih perioda neslaganja, sumnje ili potpunog raskoraka. U vremenima presudne dominacije političkog faktora u odnosu na vojsku i njene potrebe, bilo je povremeno teško progurati vojne narudžbe, pa i najnužnije prioritete da zemlja ne bi zaostala za susednim zemljama i da bi imala perspektivnu snagu odvraćanja i u slučaju zaoštravanja odnosa sa velikim silama. Na primeru Srbije se moglo pratiti na kakvim iskušenjima je jedna mala, ekonomski nejaka i siromašna zemlja, koja pored odbrane ima i drugih prekih potreba.

Uniforme[uredi | uredi izvor]

Vojska kraljevine Srbije je u više navrata menjala uniforme. Tokom srpsko-turskih ratova 1876-1878 i srpsko bugarskog rata 1885 u vreme vladavine dinastije Obrenovića,vojska je nosila plave šajkače, bluzu smeđe boje i plave čakšire. Od obuće obični vojnici su nosili opanke, a oficiri čizme. Oficiri su po uzoru na francusku vojsku nosili plave kepije. Kasnije 1908 u vreme vladavine dinastije Karađorđevića usvojena je uniforma M1908, tj šajkača i uniforma masilnasto zelene boje za vojnike prvog poziva. Drugi poziv je delimično imao uniformu, uglavnom šajkaču ili bluzu, a neki od vojnika su nosili delove starih uniformi. Treći poziv je nosio običnu narodnu nošnju, uglavnom šubare, crne gunjeve i čakšire.Obuća običnih vojnika u manjoj meri se sastojala od cokula, dok je većinski vojska nosila opanke.Oficiri su nosili čizme.Oficiri su takođe usvojili maslinasto-zelenu uniformu M1908, s tim što umesto kepije, nosila se šajkača sa vizirom opšivena na ivicama zlatnim nitima i sa bedžom vojske. Posle 1906. i povlačenja preko Albanije, usled oštećenja starih uniformi, vojska kraljevine Srbije usvojila je potpunu francusku uniformu, koja se sastojala od Adrijana metalnog šlema, plave uniforme i čakšira i francuskih cokula.

Balkanski ratovi[uredi | uredi izvor]

Srbija je na početku Prvog Balkanskog rata uspela da sazove 230.000 vojnika sa 230 topova, grupisanih u 10 pešadijskih divizija, dve nezavisne brigade i jednu konjičku diviziju pod efektivnom komandom bivšeg ministra rata Radomira Putnika. Srpska visoka komanda, je prema predratno formiranim strategijama zaključila da će se odlučujuća bitka protiv Turske Vardarske armije najverovatnije odigrati u visoravni Ovče Polje, ispred Skoplja. U tu svrhu su osnovane tri armije čiji je zadatak bio da napreduju prema Skoplju, dok su jedna divizija i nezavisna brigada imale da deluju sa Crnogorcima u Novopazarskom sandžaku^[1].

Prva armija, pod komandom generala Petra Bojovića, bila je najveća po broju i snazi, zato je činila centar snaga koje su napredovale prema Skoplju. Druga armija, pod komandom generala Stepe Stepanovića, sastojala se od jedne srpske i jedne bugarske divizije. Činila je levo krilo snaga i imala je naređenje da napreduje prema Stracinu. Uključenje bugarske divizije u drugu armiju, je bio čin predratnog dogovora između srpskih i bugarskih komandanata, ali je odmah po početku rata bugarska divizija odbila da sluša i poštuje naređenja generala Stepe Stepanovića, i samo je poštovala naređenja koja su stigla iz bugarske visoke komande. Treća armija, pod komandom generala Božidara Jankovića, činila je desno krilo i imala je zadatak da oslobodi Kosovo i Metohiju i posle toga da se pridruži ostalim dvema armijama u očekivanoj bici kod Ovče Polja.

Prvi balkanski rat, koji je trajao od 8. oktobra 1912. do 30. maja 1913. godine su vodile balkanske zemlje: Srbija, Crna Gora, Grčka i Bugarska (članice Balkanskog saveza) protiv Osmanskog carstva. Armije balkanskih država su uspele da savladaju brojčano slabije i strateški loše organizovane armije Osmanskog carstva što im je omogućilo da postignu brzu pobedu. Rat je okončan mirom po kome je Osmansko carstvo bilo prinuđeno da se odrekne skoro svih svojih teritorija na Evropskom kontinentu (Balkanskom poluostrvu), koje su kasnije podeljene među saveznicima i na kojima je kasnije stvorena nova država - Kneževina Albanija. Uprkos njihovoj apsolutnoj pobedi u Prvom balkanskom ratu, članice Balkanskog saveza su bile nezadovoljne postignutim mirovnim ugovorom, jer je mirovni ugovor, koji su skrojile velike sile, bio protivan ranijim dogovorima i planovima koje su članice saveza međusobno zaključile i dogovorile. Otklanjanjem pretnje koju je predstavljalo Osmansko carstvo i nezadovoljstvo mirovnim ugovorom, podigle su se tenzije među doskorašnjim saveznicama što je uskoro rezultovalo Drugim balkanskim ratom.^[2]

Drugi balkanski rat je vođen od 29. juna do 31. jula 1913. godine između Bugarske sa jedne i Srbije, Crne Gore, Grčke, Rumunije i Osmansko carstva sa druge strane. Ishod rata je učinio Srbiju, saveznicu Rusije, važnom regionalnom silom, uzbunivši Austrougarsku i na taj način indirektno dao važan povod za Prvi svetski rat.

Rat na dotadašnje saveznike, započeo je opštim noćnim napadom Bugara na srpsku vojsku, bez prethodne objave rata.^[3] Većina bugarske armije je bila koncentrisana prema srpskoj vojsci na reci Bregalnici.

Prvi svetski rat[uredi | uredi izvor]

Komanda[uredi | uredi izvor]

Vrhovni komandant je bio prestolonaslednik Aleksandar, načelnik generalštaba je bio vojvoda Radomir Putnik, a njegov zamenik general Živojin Mišić. Do 30. jula 1914. godine, Putnik je mobilisao oko 420.500 ljudi u pet armija, kojima su komandovali Putnikovi učenici iz Srpske vojne akademije.

Srpska vojska je bila organizovana u oblasne armije:

Prva Srpska armija kojom je komandovao general Petar Bojović a kasnije general / vojvoda Živojin Mišić;
Druga Srpska armija pod komandom generala / vojvode Stepe Stepanovića;
Treća Srpska armija pod komandom generala Pavla Jurišića Šturma;
Užičku vojsku pod komandom generala Miloša Božanovića; i
Armiju novih oblasti pod komandom generala Petra Bojovića i četiri odreda koja su imala divizijski status.

Podela po pozivima[uredi | uredi izvor]

Srpska vojska je bila sastavljena od jedinica „prvog poziva“ (muškarci uzrasta od 21. do 31. godine), „drugog poziva“ (muškarci uzrasta od 32. do 37. godine) organizovanih u Narodnu vojsku, potom " trećeg poziva " (muškarci od 38. do 45. godina ) i Poslednju odbranu^{[traži se izvor]} (muškarci uzrasta od 18 do 20 i 46 do 50 godina) čije su jedinice bile na garnizonskoj i stražarskoj dužnosti. Srbija pre 1913. godine je bila organizovana u pet vojnih oblasti koje su imale status korpusa - Moravska, Drinska, Dunavska, Šumadijska^{[traži se izvor]} i Timočka. Svaka je nazvana po lokalnim rekama i regrutovala je jednu pešadijsku diviziju prvog poziva, jednu pešadijsku diviziju drugog poziva, tri pešadijska puka trećeg poziva; jedan eskadron konjice, koji je imao status čete, trećeg poziva; i određeni broj pozadinskih pešadijskih bataljona i konjičkih eskadrona trećeg poziva. Postojali su i tradicionalni neredovni četnički, gerilski, odredi i čete. Još pet oblasti su u avgustu 1913. godine organizovane u Staroj Srbiji - Ibarska, Kosovska, Vardarska, Bregalnička i Manastirska (Bitoljska). Ali do jula 1914. u ovim oblastima je regrutovana samo jedna kombinovana pešadijska divizija, a 1915. podignuta je Vardarska i započela organizacija Bregalničke divizije. Konjičke divizije su se regrutovale na nacionalnom nivou. Postojao je i Kraljevski gardijski puk (dva konjička eskadrona, tj. 416 ljudi), graničarske jedinice i Armijski vazduhoplovni korpus (osnovan 24. decembra 1912. godine), kao i pet paravojnih žandarmerijskih (policijskih) bataljona.

Organizacija jedinica[uredi | uredi izvor]

Pešadijske divizije prvog poziva, sa 430 oficira 19.000 ljudi, sastojale su se od četiri pešadijska puka (u puku od 4.112 ljudi je bilo četiri bataljona, a svaki bataljon od 1.112 ljudi je imao jednu mitraljesku i četiri pešadijske čete); konjičkog puka (četiri eskadrona od 130 ljudi); puka poljske artiljerije koji se sastojao od četiri diviziona, od kojih je svaki imao tri baterije sa četiri topa| divizijskih službi - dve inžinjerijske čete, pontone i vodove veze; snabdevačke i municijske komore, medicinske čete i četiri poljske ambulante, kao i intendantske službe. Divizije drugog poziva su imale 15.000 ljudi u tri pešadijska puka; konjički puk (sa dva eskadrona); divizion poljske artiljerije i redukovane divizijske službe. Konjička divizija sa 60 oficira i 11.900 ljudi je imala: dve brigade, svaka sa dva konjička puka od 850 konjanika (jedan eskadron mitraljezaca i četiri konjanička eskadrona sa 210 ljudi su sačinjavala puk jedan bataljon konjaničke artiljerije (dve baterije i četiri topa); divizijske službe, konjanički vod veze i municijsku komoru.

Borbena dejstva[uredi | uredi izvor]

Srpska vojska prekaljena u dva Balkanska rata je odbila tri austrougarske invazije tokom 1914. godine (Vidi: Prva austrougarska ofanziva na Srbiju, Druga austrougarska ofanziva na Srbiju i Treća austrougarska ofanziva na Srbiju). Posebno se istakla u Cerskoj i Kolubarskoj bitki. Međutim novembra 1915, ugrožena Trojnom invazijom od strane Austrougarske, Nemačke i Bugarske i oslabljena slanjem u Albaniju 20.000 ljudi u vidu Albanskog odreda (general Dragutin Milutinović), glavnina snaga koja je brojala oko 400.000 ljudi bila je prinuđena na povlačenje preko Albanije. Srpska vojska je na jadransku obalu stigla sredinom decembra 1915. odakle je prevezena na Krf i u Bizertu do 15. februara 1916.

Od novembra 1915. do oktobra 1918. trajala je okupacija Kraljevine Srbije od strane Centralnih sila. Jugoistočnu Srbiju je anektirala Bugarska, a ostatak Srbije (osim Kosova, Metohije i Makedonije) je bio pod austrougarskim vojnim vlastima ili pod zajedničkom vlašću okupacionih Centralnih sila. Oko 3.500 austrougarskih žandarma i vojnih policajaca se suprotstavljalo četničkim gerilcima, dok su bugarske i austrougarske trupe zajedno ugušile Toplički ustanak (februar-mart 1917) u jugoistočnoj Srbiji.

Oko 145.000 srpskih vojnika je evakuisano na Krf gde je, do 15. aprila 1916. godine, obnovljena Srpska vojska pod komandom vojvode Mišića, sa generalom Bojovićem kao načelnikom generalštaba. Oformljene su tri armije, svaka sa po dve obnovljene pešadijske divizije 1. armija (pukovnik Miloš Vasić), 2. armija (vojvoda Stepa Stepanović) i 3. armija (general Pavle Jurišić Šturm); ova poslednja je rasformirana 28. marta 1917. godine. Svaka divizija snage 20.000 ljudi se sastojala od 3 pešadijska puka (po jedan prvog, drugog i trećeg poziva), svaki puk od tri bataljona sa tri čete i jednim mitraljeskim vodom. Postojao je i eskadron od 150 konjanika; puk poljske artiljerije (sa tri diviziona po dve baterije); i divizijske službe, dve inžinjerijske čete i inžinjerijski park; pekarska i zanatlijska četa; dve komore; medicinska četa i tri poljske ambulante.

Vardarska divizija snage 12.000 ljudi je apsorbovala Kombinovanu diviziju, a oformljena je i konjička divizija. Krajem juna 1916. godine u Rusiji je od balkanskih ratnih zarobljenika formirana 1. srpska dobrovoljačka divizija, snage 18.000 ljudi, i borila se u rusko-rumunskoj Dobrudža armiji. U septembru 1916. je formirana i druga divizija i obe su grupisane u Srpski dobrovoljački korpus u Odesi, pod komandom generala Mihaila Živkovića. Tokom 1917. godine ova jedinica od 28.000 ljudi se priključuje srpskoj vojsci na Solunskom frontu pod imenom Jugoslovenska divizija. Srpska vojska je predvodila napad kroz Makedoniju u septembru 1918. godine čime je doprinela izbacivanju bugarskih i austrougarskih armija iz rata. Herojski podvizi srpske vojske tokom Velikog rata su zadobili centralno mesto u istoriji Srbije, kao i divljenje Antante koja je Srbiji garantovala vodeću ulogu u Kraljevstvu Srba, Hrvata i Slovenaca, konstituisanom 1. decembra 1918. godine.

Naoružanje[uredi | uredi izvor]

Oružje u Kraljevini Srbiji se proizvodilo u Vojnotehničkom zavodu u Kragujevcu. Postojale su i barutane: barutana Stragari i barutana Obilićevo kod Kruševca. Pred Prvi svetski rat barutana Obilićevo je proizvodila savremen bezdimni barut. ^[4]

Vojska Kraljevine Srbije je kao osnovno pešadijsko naoružanje koristila puške „Mauzer” M-1899. Srpska vojska je kupila 90.000 ovih pušaka 1899. godine.^[4]

Iako se municija kalibra sedam milimetara proizvodila u Kragujevcu, kupovana je i u inostranstvu. Godine 1903. i 1907. kupljena je municija u austrougarskim fabrikama. Godine 1907. kupljeno je još 34.000 pušaka M-1899. Ove puške su bile usavršene u odnosu na one kupljene 1899. Srbija je nabavila i 10.800 karabina M-1908 koji su bili namenjeni za konjanike. Takođe u Vojnotehničkom zavodu je prepravljeno 43.000 starih jednometnih pušaka u brzometne puške kalibra 7 milimetara. Ovo je obavljeno po konstrukciji pukovnika Gojka Đurića. Ovo prepravljeno oružje je bilo namenjeno trupama drugog poziva. Godine 1910. je kupljeno 32.000 pušaka M-1910. Ovom kupovinom je kompletna vojska prvog i drugog poziva naoružana savremenim brzometnim puškama. Stare jednometne puške „Mauzer koka” M-1880 i „Berdan” M-1871 su ostale u naoružanju trećeg poziva.^[4]

U naoružanje vojske Kraljevine Srbije je 1909. godine uvedeno 250 mitraljeza tipa „Maksim” M-1909. Svaki pešadijski puk je imao odeljenje sa 4 mitraljeza.^[4]

Kraljevina Srbija je jedna od prvih zemalja koja je uvela ručne bombe u modernom obliku u svoje naoružanje. Vojno tehnički zavod je dnevno proizvodio od 800 do 1000 ručnih bombi. Ova vrsta ručne bombe je konstruisana 1898. godine za četničke jedinice u Makedoniji i na Kosovu i Metohiji. Bombu je konstruisao pukovnik Miodrag Vasić. Pošto se bomba pokazala kao efikasna u četničkim akcijama uvedena je u naoružanje vojske Kraljevine Srbije 1912. godine.^[4]

Nakon Balkanskih ratova srpska vojska je zaplenila različito oružje. U naoružanju su se našle turske puške „Mauzer” M-1890, M-1893 i M-1903, kalibra 7,65 milimetara, bugarske „Manliherke” M-1888/90 i M-1895, kalibra osam milimetara. Zaplenjenim oružjem su se uglavnom opremljene novoosnovane jedinice u krajevima oslobođenim nakon Balkanskih ratova. Međutim nedostatak municije je ograničavao upotrebu zaplenjenog oružja.^[4]

Nakon početka Prvog svetskog rata, manjak brzometnih pušaka nadoknađen je u avgustu 1914. godine kada je iz Carske Rusije stiglo 120.000 pušaka „Mosin-Nagan” M-1891 i 90 miliona metaka kalibra 7,62. Ove puške je prvo dobila Timočka divizija prvog i drugog poziva, a nakon toga i mnoge druge jedinice drugog poziva.^[4]

Tokom 1916. godine na Krfu i na Solunskom frontu srpska vojska dobija francusko oružje. Srbija je od Francuske dobila 106.000 pušaka „Bertje” M-1907/15 i 9.000 artiljerijskih karabina Bertje. Za pozadinske jedinice je dobila 20.000 jednometnih pušaka „Gras” M-1874/14. Srpska vojska je dobila i 300 francuskih mitraljeza „Sent etjen”, kao i 5.000 pištolja „Rybi” M-15.^[4]

Početkom 1917. godine je u naoružanje uveden puškomitraljez „Šoša” CSRG M-1915 kalibra osam. Ručne bombe su korišćene u velikim količinama, najčešće kašikare F-1 (odbrambena) i OF-1(napadna). Korišćene su i tromblonske bombe „Viven-besier”, kao i bacači bombi „azen” M-1915.^[4]

Zanimljivosti[uredi | uredi izvor]

Vojska kraljevine Srbije iz doba Obrenovića najbolje je prikazana u filmu Timočka buna i serijama Poslednja Audijencija, Pad dinastije Obrenović itd. dok je vojska kraljevine Srbije iz doba Karađorđevića prikazana u filmovima Marš na Drinu, Kralj Petar u slavu Srbije, Zaspanka za vojnike, kao i u serijama Dimitrije Tucović, Naše male priredbe i Izdanci iz opaljenog grmlja.

Galerija[uredi | uredi izvor]

Srpski vojnik sa Mosinkom na Ada Ciganliji
Markica sa prikazom proboja Solunskog fronta, na kojoj je srpska vojska prikazana u francuskim uniformama sa Adrijan šlemom
Vardarska divizija na Krfu