Gornje Vodičevo
Gornje Vodičevo | |
|---|---|
| Administrativni podaci | |
| Država | Bosna i Hercegovina |
| Entitet | Republika Srpska |
| Opština | Novi Grad |
| Stanovništvo | |
| — 2013. |  278 |
| Geografske karakteristike | |
| Koordinate | 45° 07′ 39″ S; 16° 29′ 07″ I / 45.12742° S; 16.48531° I |
| Vremenska zona | UTC+1 (CET), ljeti UTC+2 (CEST) |
  Gornje Vodičevo Gornje Vodičevo na karti Bosne i Hercegovine | |
| Ostali podaci | |
| Poštanski broj | 052 |
Gornje Vodičevo je naseljeno mesto u opštini Novi Grad, Republika Srpska, BiH. Prema popisu stanovništva iz 2013. u naselju je živelo 278 stanovnika.
Geografija[uredi | uredi izvor]
Početkom dvadesetog veka austrougarske vlasti su naručile geološku studiju Gornjeg Vodičeva i okoline.[1] Naručena studija pokazuje da ovo selo leži na velikim naslagama uglja.
Istorija[uredi | uredi izvor]
Kotar Vodice i selo Vodičevo se prvi put spominju 1197, a zatim 1200. godine. Ovaj kotar je pripadao srednjovekovnim kneževima roda Babonjić.[2]
Grof Stefan Babonjić Gorički, koji je dobio selo Vodičevo zbog uspešne odbrane granica Bele krajine od Turaka, ustupio je ovo selo redu katoličkih Templara 1210. godine.[3]
Za vreme turske vlasti Gornje Vodičevo se spominje 1604 godine kao selo u kostajničkoj nahiji.[4] Spomenik na tursku vlast su danas ruševine turske kule koja je bila 4 m dugačka, 2 m široka (unutrašnje dimenzije) i 7 m visoka a bila je sagrađena od kamena. Zidovi ove kule su bili 65-70 centimetara debeli a oko kule je bio i vodeni rov iskopan kao zaštita.[5]
U toku Drugog svetskog rata, Gornje Vodičevo je bilo partizansko uporište.[6][7][8] U istom selu su ustaše i Nemci ubili 21 dete tokom Drugog svetskog rata.[9]
Stanovništvo[uredi | uredi izvor]
| Nacionalnost[10] | 1991. | 1981. | 1971. | 1961. |
| Srbi | 354 | 414 | 641 | 704 |
| Jugosloveni | 6 | 82 | ||
| Hrvati | 1 | 1 | 1 | |
| ostali i nepoznato | 8 | 4 | ||
| Ukupno | 368 | 499 | 646 | 705 |
| Demografija[10] | ||
|---|---|---|
| Godina | Stanovnika | |
| 1961. | 705 | |
| 1971. | 646 | |
| 1981. | 499 | |
| 1991. | 368 | |
| 2013. | 278 | |
Znamenite ličnosti[uredi | uredi izvor]
- Dragan Kolundžija (Dragomir Dragan Kolundžija), srpski pesnik
- Mihailo Đurić, narodni heroj Jugoslavije
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Wissenschaftliche Mitteilungen aus Bosnien und der Herzegowina, Volume 8, Das Museum, 1902, 27. Das kohlevorkommen von Vodicevo, III Naturwissenschaft chapter, pages 372-373
- ^ Dragomir Vukičić, Asim Peco, Nevenka Gošić; Zbornik referata i materijala V jugoslovenske onomastičke konferencije, Akademija nauka i umjetnosti Bosne i Hercegovine, 1985, str. 79
- ^ The Crusades and the Military Orders: Expanding the Frontiers of Medieval Latin Christianity by Zsolt Hunyadi, József Laszlovszky, Central European University Press, 2001, str. 136
- ^ Državni arhiv Bjelovar by Mirela Slukan, Mirela Slukan Altić, str. 56
- ^ Mihić 1981, str. 289
- ^ Ratno djetinjstvo: zbornik dokumenata i sjećanja o postanku, razvoju i radu saveza pionira u Bosni i Hercegovini, Svjetlost Sarajevo, 1961, str. 62
Najveći pionirski odred bio je u selu Gornje Vodičevo. U njemu je bilo sto pionira. Prvi rukovodioci toga odreda bili su najaktívniji pioniri (Ljuban M. Kolundžija i Rade M. Zec). Pioniri okupljeni u svoje organizacije učili su da čitaju i pišu, pomagali su članovima narodnih odbora u selu u prikupljanju hrane za NOV - ^ Kozara: priroda, čovjek, istorija by Ljubo Mihić Dnevnik, 1981, str. 778
4. brigada krenula je pravcem selo Svodna-Agino polje-Pošta brdo-selo Lješljani-selo Gornje Vodičevo, gdje se razmjestila u rezervu divizije - ^ Vojno-istoriski glasnik, Volume 2, Issues 1-3, 1951 — World War, 1939-1945, str. 54
1942. godine patrola jedne naše čete I bataljona našla je 2 karabina iz akcije koja je izvedena decembra mjeseca na školu na Ometaljci (Gornje Vodičevo). - ^ Lukić 1979.
- ^ a b Savezni zavod za statistiku i evidenciju FNRJ i SFRJ: Popis stanovništva 1948, 1953, 1961, 1971, 1981. i 1991. godine.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Lukić, Dragoje (1979). Rat i djeca Kozare (1. izd.). Beograd: Narodna knjiga.
