Да Винчијев код
| Da Vinčijev kod | |
|---|---|
 Solarisovo izdanje iz 2004. | |
| Nastanak i sadržaj | |
| Orig. naslov | The Da Vinci Code |
| Autor | Den Braun |
| Zemlja |  Sjedinjene Američke Države |
| Jezik | engleski |
| Izdavanje | |
| Izdavač |  Solaris |
| Broj stranica | 401 |
| Tip medija | tvrd povez |
| Prevod | |
| Prevodilac | Nina Ivanović (Aljoša Molnar, drugi prevod) |
| Datum izdavanja | 2004. |
| Klasifikacija | |
| ISBN ? | 978-86-7560-022-0 |
| Hronologija | |
| Prethodnik | Tačka prevare |
| Naslednik | Izgubljeni simbol |
| Podaci preuzeti sa solaris-ns.com. Moguće razlike među izdavačima. | |
„Da Vinčijev kod“ (engl. The Da Vinci Code) je roman koji je napisao američki pisac Den Braun (engl. Dan Brown). Roman je izdat 2003. godine. Bio je svetski bestseler sa preko 80 miliona prodatih primeraka (do 2009. godine) i preveden je na 44 jezika, uključujući i srpski.
Spajanjem elemenata detektivskog romana, trilera i romana o zaveri, priča je zainteresovala mnoge ljude. Naime, radi se o objašnjavanju raznih teorija o legendi o „Svetom gralu“ − peharu tajne večere i ulozi Marije Magdalene u istoriji hrišćanstva - teorije koje hrišćani smatraju jeretičkim i koje su kritikovane kao istorijski netačne.
Knjiga je drugi deo trilogije knjiga koja je počela Braunovim romanom iz 2000. godine koji se zove „Anđeli i demoni“ (engl. Angels and Demons) u kojem se čitaoci upoznaju sa glavnim junakom Robertom Langdonom. Novembra 2004. godine, „Rendom Haus“ (engl. Random House) je izdao specijalno ilustrovano izdanje knjige sa preko 160 ilustracija.
U knjizi se tvrdi da je Rimokatolička crkva bila umešana u zaveru da se sakrije istinita priča o Isusu Hristu. Pod ovim se podrazumeva da Vatikan funkcioniše na osnovu laži, ali ništa ne priznaje kako bi bili na vlasti. Pristalice knjige tvrde da je knjiga vrlo kreativna, uzbudljiva i podstiče na razmišljanje, dok kritičari napadaju knjigu zbog činjenice da su stvarne činjenice i pseudoistorija izmešane na takav način da zbunjujue čitaoce sa slabijim znanjem.
Teme[uredi | uredi izvor]
Celi roman govori o zaveri katoličke crkve i o potrazi za dokazima o toj zaveri. Prema Braunu, Biblija u sadašnjem obliku je sastavljena u 3. vijeku od strane rimskih moćnika predvođenih carem Konstantinom. Na tom sastanku je odlučeno što će stajati u Bibliji, a što će biti izostavljeno. U to doba u Rimu je vladao politeizam (paganstvo), dok je i sâm Konstantin bio sveštenik kulta Sunca (Sola Inviktusa). Veći deo naroda Rima je počeo prihvaćati učenje Isusa Hrista i da prihvata hrišćanstvo. Konstantin I, u strahu da će izgubiti moć i da će Rimsko carstvo biti podeljeno na dva dela: hrišćanski i paganski, odlučuje promeniti službenu religiju Rima u hrišćanstvo i organizuje pisanje nove Biblije, ali u tu Bibliju ubacuje mnoštvo paganskih simbola (kao npr. da je nedelja sveti hrišćanski dan, jer se nedeljom slavilo Sunce u njegovom kultu).
Prava priroda Isusa Hrista[uredi | uredi izvor]
Prema Braunu, Isus Hrist je bio čovjek, a ne Sin božji po učenju nekih crkava. Konstantin I je proglasio Isusa Hrista Bogom iz razloga kako bi učvrstio moć Rima. Na taj način je ubedio svet da je rimska crkva (Vatikan) jedini način da se uspostavi veza sa Bogom, te tako osigurao opstanak Rima. Prema Braunu, Isus je bio Božiji prorok (poslanik) kojem je Bog dao neke moći koje su bile uskraćene drugim ljudima. Braun navodi da je Isus bio oženjen, jer je svaki Jevrej u Jerusalimu morao biti oženjen. Njegova supruga prema Braunu je bila Marija Magdalena, koju Den Braun ne opisuje kao prostitutku. Kada je Isus bio razapet na krstu, Marija Magdalena je bila trudna i nosila je Isusovo dete, što je glavni dokaz Isusovog ljudskog porekla.
Sveti Gral i Poslednja večera[uredi | uredi izvor]
_-_The_Last_Supper_(1495-1498).jpg)
Prema Bibliji, na poslednjoj večeri u Isusovom životu, večeri pre njegovog razapinjanja, Isus je sa svojih 12 apostola jeo hleb i pio vino i tada je rekao da će ga neko od apostola izdati. Vino su pili iz jednog pehara u kojem se sledeći dan nalazila Isusova krv. Taj pehar se prema Bibliji zove Sveti Gral. Braun tvrdi da je Sveti Gral u stvari Marija Magdalena. Isusovi sledbenici, u strahu da bi nevernici mogli nauditi Mariji Magdaleni i njenom detetu, krijumčare Magdalenu u današnju Francusku gdje se ona porađa. Braun tvrdi da je biblijsko učenje da se u Svetom Gralu nalazi Isusova krv, u stvari metafora kojom se govori da Marija Magdalena nosi Isusovo dete tj. u njoj se nalazi Isusova krv, odnosno Isusovo dete. Takođe, Braun u romanu tvrdi da je Isus ostavio Magdaleni u nasleđe da vodi crkvu, a ne apostolu Petru.
Umetnik Leonardo da Vinči slika Poslednju večeru, umetničko delo na kojem prikazuje Isusa na njegovoj zadnjoj večeri u životu. Pobornici teorija zavere ističu da se na stolu uopšte ne nalazi pehar (Sveti Gral), nego svako za stolom ima svoju čašu. Biblija tvrdi da se za stolom nalazi Isus sa dvanaest apostola, dok Braun u romanu tvrdi da je Da Vinči naslikao Isusa, 11 apostola i Mariju Magdalenu koja sedi Isusu sa njegove desne strane i dodiruju se kukovima i da, ako njih dvoje zamene mesta, izgleda kao da su naslonjeni jedno na drugo. Sledeći važan detalj u romanu je ruka apostola Petra koja se nalazi ispod Magdaleninog vrata i kojom kao da joj prijeti. I poslednji detalj je nečija ruka koja drži nož, mada se ne zna čija je to ruka.
Međutim, Leonardova slika nije nikakav istorijski izvor, pošto je naslikana 1500 godina posle navodnih dešavanja, već umetnikova interpretacija scene iz Biblije. Tako na primer, Isus i apostoli izgledaju kao Evropljani i ne nose jevrejsku odeću iz Hristovog vremena. Apostoli i Isus su okupljeni za stolom po danu, dok se na Pashu jelo posle zalaska sunca i to jagnjetina, a ne riba, kao što je prikazano na slici.
Vitezovi templari[uredi | uredi izvor]
Kada je car Konstantin I objavio Bibliju, on se, prema Braunu, odlučio rešiti svih dokumenata koji su ukazivali na tvrdnje suprotne biblijskim. Crkva je vekovima uništavala dokumentaciju koja je svedočila o Isusovom ljudskom poreklu. Međutim u 11. veku, papa je saznao da u Jerusalimu postoje četiri kovčega najvažnijih spisa koji svedoče o pravom poreklu Isusa Hrista, kao i telo Marije Magdalene. U strahu od propasti Crkve, papa je organizovao krstaške ratove, pod izgovorom da želi osloboditi Jerusalim od islama. Tom pohodu se pridružuju i vitezovi templari koji imaju za cilj pronaći tajne spise i Magdalenin grob, što i uspevaju. Sa svojim blagom se vraćaju u Evropu i ucenjuju papu. Papa im daje neograničenu moć u Evropi, kako bi ih ućutkao. Templari su vekovima grabili novac i zlato i postajali sve moćniji i moćniji. Kako se njihov broj vremenom povećavao, postali su pretnja Katoličkoj crkvi da će je nadvladati. Tadašnji papa se odlučio da ih sve proglasiti pobornicima sotonizma, poslao vojsku da unište templare. Tog dana, u petak, 13. oktobra 1307. godine, su stotine templara gorili na lomačama. Brigu oko spisa i Magdaleninog groba preuzima Sionski priorat. Te su spise nazvali Sangreal.
Sionski priorat[uredi | uredi izvor]
U romanu, Sionski priorat je tajno društvo nastalo u 12. vijeku kako bi se brinulo o sledeće tri stvari:
- Čuvanje spisa o Isusovom poreklu (Sangreala)
- Čuvanje Magdaleninog tela
- Briga o potomstvu Isusa Hrista i Marije Magdalene
Sionski priroat je oformio Red Vitezova templara, kao svoje vojske koja preduhitrila papu u pohodu na Sangreal. Na vrhu tog društva se nalazi Veliki majstor sa svoja tri pomoćnika koji jedini znaju lokaciju Sangreala. Veliki majstori su u obično bili značajne osobe velikog intelektualnog doprinosa društvu. Pa tako, Veliki majstori Sionskog priorata su bili: Leonardo da Vinči, Isak Njutn, Botičeli, Viktor Igo i mnogi drugi. Sionski priorat je skoro 900 godina skrivao Sangreal i brinuo se o Isusovom potomstvu. Sionski priorat je napravio Ključni kamen koji predstavlja putokaz koji vodi do Sangreala.
Pravi Sionski priorat je bilo udruženje koje je osnovao Pjer Plantar 1956, koji je kasnije pod zakletvom priznao da je osmislio čitavu prevaru.
Opus dei[uredi | uredi izvor]
U romanu, Opus dei je katolički red koju sledi desetine hiljada katolika širom sveta. Sedište joj je u Njujorku, a vredna je 47 miliona dolara. Osnivač i glavni biskup te sekte je Manuel Aringarosa. Sekta ima punu podršku Vatikana. Specifična je po tome što propovijeda samokažnjavanje kao oslobađanje od grijeha. Aktivni članovi te sekte se često bičuju i nose remene oko butine sa šiljcima sa unutrašnje strane koji im se zariju u meso, te kontrolišu njihove seksualne potrebe.
Pravi Opus dei nije katolički red, pošto većina njegovih članova nisu monasi, već obični ljudi.
Sudski procesi[uredi | uredi izvor]
Od momenta pojavljivanja je knjiga izazvala mnoge reakcije, ali kad je tiraž počeo da se približava broju od 40 miliona primeraka mnogi su osetili da su zakinuti za svoj deo.
Prvo je pisac Luis Perdju tužio Brauna da se u „Da Vinčijevom kodu“ nalaze elementi iz njegovih romana „Božja ćerka“ i „Da Vinčijeva zaostavština“. Tražio je 150 miliona dolara odštete, prekid distribucije knjige i snimanja filma sa Tomom Henksom u glavnoj ulozi. U avgustu 2005. se tužba odbacuje.
Sledeća tužba se pokreće 27. januara 2006. godine kada Majkl Bejdžent i Ričard Li tuže Brauna da je plagirao njihov hit „Sveta krv, sveti gral“ iz 1982. godine.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Vebsajt Den Brauna - pisca knjige
- Zvanični vebsajt filma „Da Vinčijev kod“
- 'Crisis Magazine' - Return of the Early Church (commentary on the Da Vinci Code) by Editor Brian Saint-Paul
- The Da Vinci Code: Secret hidden truth? by Alex Williams
- gofamily - Decoding 'The Da Vinci Code' by Dr. Erwin Lutzer, Lee Strobel, Dr. Norman Geisler and Alex McFarland.
- The Da Vinci Hoax: Exposing the Errors in The Da Vinci Code by Carl Olson & Sandra Miesel
- the BBC - Historians put the Da Vinci Code on Trial by the journalists at the BBC
- 'Mary, Mary, Extraordinary' by Professor Ben Witherington III
- The Da Vinci Code by Dr. James Dobson, Lee Strobel, Dr. Edwin Lutzer and Mr. Alex McFarland Arhivirano na sajtu Wayback Machine (16. februar 2021)
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Ostale | |
