Kraljevina Ugarska
| Kraljevina Ugarska Regnum Hungariae (latinski) Magyar Királyság (mađarski) Königreich Ungarn (nemački) Ugarska | |||
|---|---|---|---|
.svg) Zastava
.svg) Grb
| |||
 Teritorija Kraljevine Ugarske iz 1882. godine | |||
| Geografija | |||
| Kontinent | Evropa | ||
| Regija | srednja Evropa | ||
| Prestonica | Estergom Sekešfehervar Budim Požun Budimpešta | ||
| Društvo | |||
| Službeni jezik | latinski mađarski nemački | ||
| Religija | katolicizam, protestantizam, pravoslavlje | ||
| Politika | |||
| Oblik države | monarhija | ||
| — Kralj | |||
| Istorija | |||
| Postojanje | |||
| — Osnivanje | januar 1001. | ||
| — Ukidanje | novembar 1918. (917 god.) | ||
| — Status | bivša država | ||
| Geografske i druge karakteristike | |||
| Površina | |||
| — ukupno | 200.688 km² | ||
| Stanovništvo | 19.254.599 | ||
| Valuta | ugarska forinta | ||
| Zemlje prethodnice i naslednice Ugarske | |||
| Prethodnice: | Naslednice: | ||
.svg){kind=small}
|
.svg){kind=small}
| ||
Kraljevina Ugarska (lat. Regnum Hungariae, mađ. Magyar Királyság, nem. Königreich Ungarn), bila je monarhija u srednjoj Evropi, koja je postojala od srednjeg veka do 20. veka (1000—1918). Kneževina Ugarska se uspostavila kao hrišćanska kraljevina krunisanjem prvog kralja Stefana I u Ostrogonu oko 1000. godine[1]; njegova porodica (dinastija Arpad), bila je čelu monarhije 300 godina. Od 12. veka, kraljevina postaje evropska srednja sila u Zapadnom svetu.
Tokom osmanske okupacije središnjeg i južnog područja Ugarske u 16. vijeku, zemlja je podeljena na tri dela: habzburšku Kraljevinu Ugarsku, osmansku Kraljevinu Ugarsku i polunezavisnu Kneževinu Transilvaniju. Habzburzi su bili na ugarskom prestolu sve od Mohačke bitke do 1918. godine i igrali su ključnu ulogu u ratovima protiv Osmanskog carstva.
Od 1867. godine teritorije povezane sa ugarskom krunom postale su deo Austrougarske pod nazivom Zemlje krune Svetog Stefana. Monarhija je okončana zbacivanje s prestola Karla IV 1918, kada je Ugarska postala republika. Kraljevstvo je nominalno obnovljeno tokom „Namesništva” od 1920. do 1946, kada je otpočela sovjetska okupacija.
Kraljevina Ugarska je bila multietnička država od svog osnivanja do Trijanonskog sporazuma i obuhvatala je područje današnje Mađarske, Poljske, Slovačke, Rumunije, Srbije i ostalih država sa kojim danas Mađarska deli državnu granicu. Od 1102. godine uključivala je i Hrvatsku, koja je bila u personalnoj uniji sa njom, ujedinjenu pod ugarskim kraljem.
Nazivi[uredi | uredi izvor]
U kasnom srednjem veku latinski termini lat. Natio Hungarica i lat. Hungarus su se odnosili na sve plemiće kraljevstva. Pojam Hungarus (Hungarus), lojalnost i patriotizam iznad etničkog porekla je postojao među stanovnicima ugarske kraljevine. Prema Ištvanu Verbeciju (mađ. István Werbőczy), piscu Tripartituma, naziv Nacije hungarika su nosili samo plemići, nezavisno od nacionalnosti, koji su bili podanici Svete Krune.
Latinsko ime lat. Regnum Hungariae/Vngarie, regnum — kraljevina, ili jednostavno Ugarska (Hungaria) je bio oblik koji se koristio kao naziv u istorijskim dokumentima, govorima, pismima od samog početka Ugarske kraljevine pa sve do 1840. godine. Nemački naziv nem. Königreich Ungarn, se počeo koristiti od 1849. godine pa sve do 1860. Mađarski naziv mađ. Magyar Királyság, se zvanično koristio u četrdesetim godinama 19. veka, pa onda opet od od šezdesetih godina 19. veka, pa sve do 1918. godine.
Imena Kraljevine Ugarske na jezicima naroda:
- mađ. Magyar Királyság,
- srp. Краљевина Угарска,
- hrv. Kraljevina Ugarska,
- polj. Królestwo Węgier,
- rum. Regatul Ungariei,
- sloven. Kraljevina Ogrska,
- češ. Uherské královstvo,
- sloven. Uhorské kráľovstvo,
- nem. Königreich Ungarn,
- ital. Regno d'Ungheria i
- ukr. Королівство Угорщина.
Mađarski naziv Ugarske kraljevine (Magyar Királyság) koristi se i za Kraljevinu Mađarsku, koja je postojala od 1920 do 1946. godine. U srpskom jeziku se za kraljevinu koja je postojala do 1918. godine koristi naziv „Ugarska“ (naziv vodi poreklo iz latinskog jezika), dok se za sve druge oblike mađarske državnosti posle 1918. godine koristi naziv „Mađarska“, koji vodi poreklo iz mađarskog jezika.
Zvanični jezik[uredi | uredi izvor]
Zvanični jezik na području Ugarske bio je latinski, sve do 1844. godine. Mađarski jezik postaje zvaničan između 1844. i 1849. i posle od 1867. godine.
Istorija Kraljevine Ugarske[uredi | uredi izvor]
| Istorija Mađarske |
|---|
 |
Srednjovekovna Ugarska[uredi | uredi izvor]
Srednjovekovna ugarska kraljevina je teritorijalno bila veća od srednjovekovne Francuske i bila je jedna od najvećih kraljevina srednjovekovne Evrope, tačnije druga, a sa populacijom je bila treća evropska zemlja po naseljenosti.
Kraljevina Ugarska je zauzimala prostore današnje Mađarske, današnje Slovačke, pa sve do Transilvanije (Erdelja) u današnjoj Rumuniji, Karpatske Rutenije, Vojvodine (današnje severne Srbije), i još neke manje teritorije. Pored ovoga u koegzistenciji sa centralnim ugarskim kraljevstvom u personalnoj uniji su bile i Hrvatska i Slavonija, koje Austrougarskom nagodbom ulaze u sastav ugarskog dela carstva. Sve ove teritorije zajedno sa Kraljevinom Ugarskom su nosile zajednički naziv Zemlje krune Svetog Stefana i to od 1102. do 1918. godine.
Prvi vladari ugarskog kraljevstva su bili iz dinastije Arpadovića. U ranom 14. veku, ova dinastija je bila zamenjena sa Anžujskom dinastijom, a kasnije sa Jageloncima i takođe u raznim periodima sa nedinastičkim, nenaslednim, vladarima Žigmundom Luksemburškim i Matijom Korvinom.
Stanovništvo srednjovekovne Ugarske bilo je etnički mešovito i uključivalo je Mađare, Slovene, Kumane, Sase, Sekelje, Jase, Vlahe, itd. Mađari su u početku činili vladajući sloj ugarskog društva, dok su kmetovi bili uglavnom Sloveni.
Otomanska i Habsburška vlast[uredi | uredi izvor]
U Mohačkoj bici 1526, ugarska armija je poražena od strane snaga Osmanskog carstva koje je predvodio Sulejman Veličanstveni. U epilogu te bitke je poginuo tadašnji ugarski kralj Lajoš II, dok je bežao pred neprijateljem, po izvorima, kada je pao sa konja i udavio se u reci Čele (Csele).
Posle poraza ugarske vojske na Mohaču, centralna vlada ugarske kraljevine je oslabila i ostavila puno nedoumica oko vlasti. Novonastalu situaciju su mnogi želeli da iskoriste i počele su borbe oko prevlasti i sfere uticaja. Većina ugarskih plemića je izabrala Jovana Zapolju za novog vladara 10. novembra 1526. godine. Manji deo plemića, pod nemačkim uticajem, koji su se nalazili u severnom delu tadašnje kraljevine je podržao Ferdinanda I koji je bio predstavnik Habzburgovaca i Austrije. Još za života Lajoša II je bio napravljen sporazum, u svrhu stabilnosti i odbrane kraljevine od napasti sa istoka, da Habzburgovci preuzmu vlast ako Lajoš II umre, a ne ostavi naslednika. To se upravo i dogodilo. Ferdinand je izabran za kralja severnog dela kraljevine u decembru 1526. godine, i od ovog vremena austrijski habzburški vladari nose titulu Kralja Ugarske. Jovan Zapolja je 29. februara 1528. pored podrške koje je imao u zemlji, primio priznanje i podršku od sultana Sulejmana Veličanstvenog. Ugarskom kraljevinom de facto upravljaju Habsburgovci i Turci.
Borba za prevlast i sukob se se još više zaoštrili kada je Ferdinand pojačao svoju borbu i hteo da obuhvati što više tadašnje ugarske teritorije i stavi pod svoj uticaj.
Tokom 1529. godine kraljevina je bila podeljena između Habzburške monarhije i Osmanskog carstva. U ovom periodu nije bilo Osmanlija na nekadašnjim ugarskim teritorijama, osim u Sremu. Bitka kod Budima 1541. godine, novi poraz ugarske vojske, označila je novu podelu Ugarske kraljevine, koja je podeljena na tri dela i ta podela je trajala sve do kraja 17. veka. Iako su se granice u ovom periodu dosta menjale, Ugarska je bila okvirno ovako podeljena:
- Habzburška Ugarska (Königliches Ungarn, „Kraljevska Ugarska") — teritorija Habzburške monarhije, u okviru koje je Ugarska nastavila da postoji kao habzburški posed (vidi članak: Kraljevina Ugarska (1526-1867)). Ova teritorija je zahvatala prostore današnje Slovačke, severozapadni deo današnje Centralne prekodunavske regije i Zapadnu prekodunavsku regiju u današnjoj Mađarskoj, Burgenland i zapadnu Hrvatsku.
- Teritorija pod direktnom upravom Osmanskog carstva, u okviru koje su svi oblici ugarske državnosti uništeni i zamenjeni oblicima osmanlijske lokalne uprave (vidi članak: Mađarska pod Osmanlijskom upravom). Ova teritorija je zahvatala prostore nekadašnje Ugarske, koji danas pripadaju Mađarskoj (uključujući Južnu prekodunavsku regiju), Hrvatskoj, Srbiji (Vojvodina) i Rumuniji (Rumunski Banat, itd).
- Transilvanija ili Erdelj — posebna kneževina pod vrhovnom vlašću Osmanskog carstva, koja je obuhvatala preostale, istočne, ugarske teritorije. Ovo područje je bilo pod kontrolom Jovana Zapolje koji je postao turski poluvazal i koga su kontrolisali sultani.
Posle neuspele invazije Osmanskog carstva na Austriju 1683. godine, Habsburgovci su krenuli u ofanzivu protiv Osmanlija. Do kraja 17. veka uspeli su da isteraju Osmanlije iz dela nekadašnje Ugarske koji nije bio pod njihovom vlašću: Otomanskih pokrajina u Panonskoj niziji i Erdelja. Posle ove promene ponovo je ujedinjena teritorija nekadašnje kraljevine Ugarske, ali pod kontrolom stranih vladara — Habzburgovaca. Granice ove ujedinjene Ugarske su se takođe razlikovale u odnosu na one iz vremena pre Otomanske invazije, jer su neki delovi nekadašnje Ugarske sada bili organizovani kao posebne administrativne jedinice unutar Habzburškog carstva (Erdelj, Banat, Vojna granica, itd).
U 18. veku, Ugarska dobija svoj parlament i konstituciju, ali članovi vladinog saveta (Helytartótanács) su i dalje birani od strane Habzburške monarhije, a takođe i članove ekonomske uprave je direktno kontrolisao Beč.
Austrougarski period[uredi | uredi izvor]
Austrougarskom nagodbom iz 1867. godine Habzburška monarhija je postala dualna monarhija sastavljena od Austrije i Ugarske i dobila naziv Austrougarska. Ova dva dela monarhije su imali zajedničkog vladara, vojsku i ministarstva finansija i spoljnih poslova.
Sa velikom pompom 8. juna 1867. Franc Jozef je krunisan u Budimu krunom Svetog Stefana. Time je on prestao da bude titularni i postao aktuelni kralj Ugarske. Budim je postala njegova rezidencija kao kralja Ugarske. Kraljica Elizabeta (Erzsébet királyné) je naročito mnogo vremena provodila u Budimu sa ugarskom aristokratijom.
Austrougarska ekonomija se u ovom periodu dramatično menjala i rast je bio drastičan u odnosu na ostale Evropske zemlje. Kapitalistički način privređivanja je preovladao nad feudalnim i raširio se celom teritorijom monarhije tokom pedesetogodišnjeg postojanja.
Istrošeni i zastareli srednjovekovni način ekonomije je polako nestajao i do ranog početka 20. veka je potpuno nestao, tako da je ekonomija celog carstva počela da doživljava ubrzani rast. Prihod po glavi stanovnika je rastao za 1,45% na godinu, u periodu od 1870. do 1913. godine. Poredeći sa ostalim ekonomski najjačim državama tog doba Engleska je, na primer, imala rast od (1,00%), francuska (1,06%), Nemačka (1,51%).
Ovaj ugovor je ostao punovažan sve do raspada monarhije 1918. godine, kada se posle Prvog svetskog rata i poraza Centralnih sila, Ugarska Kraljevina raspala, Na centralnom području nekadašnje kraljevine formirana je Mađarska Demokratska Republika, a ostali delovi bivše kraljevine su pripali nacionalnim državama nemađarskih naroda, koji su naseljavali Ugarsku kraljevinu.
72% teritorije koja je činila Kraljevinu Ugarsku u Austrougarskoj pripalo postojećim susednim zemljama Austriji i Rumuniji i novoformiranim državama Čehoslovačkoj i Kraljevini Jugoslaviji. Novoformiranoj Poljskoj pripao je Čarni Dunajec na Karpatima (deo nekadašlje županije Arva), a grad (županija) Fiume (Rijeka) pripala je 1924. godine Italiji.
Nove granice su ozvaničene i ratifikovane 1920. godine Trijanonskim sporazumom, ostavljajući oko 3,5 miliona etničkih Mađara van matice. Ovo je bilo uređeno u skladu sa sporazumom poznatim kao 14 tačaka američkog predsednika Vudroa Vilsona, i koji, iako prihvaćen, nije bio poštovan u potpunosti.
Poslednji monarh Austrougarske, Karlo I, krunisan je 1916. u Budimpešti kao Karlo IV, kralj Ugarske. Napustio je presto 13. novembra 1918. i otišao u Švajcarsku.
Stanovništvo[uredi | uredi izvor]
Popis 1900.[uredi | uredi izvor]
Prema popisu iz 1900. u Kraljevini Ugarskoj je živelo 19.254.559 stanovnika i to na na užem području Ugarske 16.838.255, a u Kraljevini Hrvatskoj i Slavoniji 2.416.304, a jezički i verski sastav stanovništva bio je sledeći:[2]
| Kraljevina Ugarska (sa kralj. Hrvatskom i Slavonijom) | |
|---|---|
| jezik | vera |
ukupno: 19.254.559 Mađarski 8.742.301 (45,40%) Rumunski 2.799.479 (14,53%) Nemački 2.135.181 (11,08%) Slovački 2.019.641 (10,48%) Hrvatski 1.682.104 (8,73%) Srpski 1.048.645 (5,44%) Rusinski 429.447 (2,23%) Slovenački 98.941 (0,51%) Češki i Moravski 67.113 (0,34%) Ciganski 61.658 (0,32%) Italijanski 27.482 (0,14%) Poljski 26.834 (0,13%) Bošnjački 774 (0,00%) Jermenski 277 (0,00%) ostali 4.989 (0,02%) nepoznato 717 (0,00%)
|
|
Napomena: Ne mešati Unitariste (pripadnike Unitarističke crkve) sa Unijatima (pripadnicima Istočnih ili Grkokatoličkih crkava). Takođe ne mešati osobe koje su izjasnile Bošnjački jezik za maternji (rimokatolici iz unutrašnjosti Ugarske) sa današnjim bosanskim Muslimanima-Bošnjacima, odn. Bosanskim (Bošnjačkim) jezikom u modernom smislu. U ovu grupu koja se najbliže može svrstati uz govornike Bunjevačkog i Šokačkog spada i mali broj osoba koje su za maternji jezik izjasnile Dalmatinski i Ilirski. Svi navedeni iz grupe ovih "neopredeljenih južnoslovenskih govornika" postoje samo na Ugarskom popisu, dok ih popis u Hrvatskoj i Slavoniji ne prepoznaje odn. uključuje ih u govornike Hrvatskog ili Srpskog jezika, kako se on na tamošnjem popisu službeno naziva. Na ugarskom popisu 1900.-te godine Rumunski jezik se još uvek naziva Vlaški (Oláh), a Slovenački jezik se još uvek naziva Vindski (Vend), što će se promeniti već na sledećem popisu 1910. godine. Takođe, još uvek nema Ukrajinske nacije, pa se ova grupa zajedno sa karpatskim i panonskim Rusinima skupno svrstava u govornike Rusinskog jezika. U osobe ostalih veroispovesti (13.213) spadaju ostale hrišćanske denominacije ugl. Anglikanci (346), nehrišćanske denominacije ugl. Muslimani (499), kao i osobe koje pripadaju manjim verskim zajednicama ili sektama: Nazareni (7.689) i Baptisti (2.292), ostalih je 2.387.
Političko nasleđe[uredi | uredi izvor]
Posle raspada Ugarske, u novembru 1918. godine formirana je Mađarska Demokratska Republika, koju je 1919. godine zamenila Mađarska Sovjetska Republika, na koju je izvršena saveznička invazija. Posle toga, u Mađarskoj dolazi na vlast novi režim koji ponovo proglašava kraljevinu 1920. godine, ali je ovo bila samo formalna kraljevina bez kralja i postojala je do 1946. godine, kada je stvorena Narodna Republika Mađarska.
Teritorije i regije[uredi | uredi izvor]
Kraljevina Ugarska je tokom istorije često menjala svoje granice. Osnovni oblik lokalne administracije činile su županije, dok su tokom srednjeg veka na rubu države bile organizovane i banovine.
U periodu Austrougarske, u sastavu Kraljevine Ugarske se nalazila autonomna Kraljevina Hrvatska i Slavonija. Za određene delove Kraljevine Ugarske su se ponekad koristili i geografski nazivi kao što su Erdelj (Transilvanija), Gornja Ugarska, itd.
u jednom delu srpske i mađarske istoriografske literature i nastave istorije se za prostore na jugu Kraljevine Ugarske upotrebljava naziv „južna Ugarska". Ovaj naziv, međutim, nikada nije bio precizno definisan, nego je u različitim periodima upotrebljavan kao geografska oznaka za različita područja. Prvobitno je korišćen kao oznaka za bilo koje područje na južnim granicama Kraljevine Ugarske. Za period habzburške uprave, ovaj pojam se koristi kao oznaka za prostor „južno od Pečuja, Segedina i Arada".[3] U 19. veku, termin se obično odnosio na Bačku i Banat, iako je u mađarskoj literaturi Bačka nekada radije posmatrana kao deo Alfelda.[4] Naziv „južna Ugarska" nije označavao jasan geografski, istorijski ili politički entitet, niti je u istoriji nekada postojala administrativna teritorija sa ovakvim nazivom. Na prostoru koji je označavan „južnom Ugarskom" su u znatnom broju živeli Srbi, koji su tokom 18. i 19. veka uživali svoje privilegije, a na tom prostoru je 1849. godine osnovano i Vojvodstvo Srbija i Tamiški Banat, koje je administrativno izdvojeno iz sastava Ugarske.
Istorijska zapažanja[uredi | uredi izvor]
U današnjoj Mađarskoj se Kraljevina Ugarska shvata kao država koja je bila dugačka etapa u razvoju i formiranju današnje mađarske države. Ovo se ogleda u današnjim nacionalnim simbolima, državnim praznicima, jeziku i glavnom gradu koji je zadržao svoj stari izgled.
U mađarskom jeziku se za obe ove države (Kraljevinu Ugarsku i Republiku Mađarsku) koristi naziv "Magyarország", iz čega je izveden i savremeni srpski naziv „Mađarska“, a današnji mađarski političari potenciraju kontinuitet mađarske državnosti. Hiljadugodišnjica postojanja države je obeležena 2000. godine i ozvaničena Milenijumskim aktom 2000.[5]
Sa druge strane, kritičari teze o kontinuitetu tvrde da je Kraljevina Ugarska bila multietnička država, čega je veoma malo ostalo, bilo teritorijalno ili demografski, u današnjoj Mađarskoj.[6] Ovo se takođe potvrđuje i reflektuje preko različitih naziva za Kraljevinu Ugarsku i današnju Mađarsku u jezicima kojima govore nekadašnji stanovnici zemalja ugarske krune (srpski, hrvatski, slovački, slovenački, itd.).
Mape[uredi | uredi izvor]
-
Mapa Kraljevine Ugarske iz 11. veka -
Mapa Kraljevine Ugarske iz 13. veka -
Mapa Kraljevine Ugarske iz 1490. godine -
Mapa Kraljevine Ugarske iz 1572. godine -
Mapa Kraljevine Ugarske iz 1683. godine -
Mapa Kraljevine Ugarske iz 1850. godine -
Mapa zemalja Krune Svetog Stefana iz 1882 -
Mapa Kraljevine Ugarske iz 1914, svetlozelena boja na mapi -
Predlog kantonizovane Ugarske, u vreme njenog raspada 1918. godine
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Kristó Gyula – Barta János – Gergely Jenő: Magyarország története előidőktől 2000-ig (History of Hungary from the prehistory to 2000), Pannonica Kiadó, Budapest, 2002, ISBN 963-9252-56-5, p. 687, pp. 37, pp. 113 ("Magyarország a 12. század második felére jelentős európai tényezővé, középhatalommá vált."/"By the 12th century Hungary became an important European factor, became a middle power.", "A Nyugat részévé vált Magyarország.../Hungary became part of the West"), pp. 616–644
- ^ https://library.hungaricana.hu/hu/view/NEDA_1900_10/?pg=93&layout=s
- ^ Radenić 1983, str. 495; Gavrilović 1993, str. 140, 155, 156; Gavrilović 2002, str. 211, 215; Ljušić 2007, str. 108; Krkljuš 2008, str. 1421; Ljušić, str. 282, 458, 461; Bjelica 2011, str. 509, 511, 512, 515; Krestić 2013, str. 15; Pejin 2013, str. 56, 114, 160.
- ^ Aleksov 2006, str. 56.
- ^ Text of the Millennium Act Arhivirano na sajtu Wayback Machine (12. februar 2009)
Mađarska
- ^ Brubaker, Rogers; Feischmidt, Margit (2002). „1.848 in 1998: The Politics of Commemoration in Hungary, Romania, and Slovakia”. Comparative Studies in Society and History. 44: 700—744.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Veselinović, Rajko (1986). „Narodnocrkvena i privilegijska pitanja Srba u Habsburškoj Monarhiji 1699—1716. godine”. Istorija srpskog naroda. knj. 4, sv. 1. Beograd: Srpska književna zadruga. str. 39—54.
- Gavrilović, Slavko (1986). „Srbi u Ugarskoj i Slavoniji od Karlovačkog mira do austro-turskog rata 1716-1718”. Istorija srpskog naroda. knj. 4, sv. 1. Beograd: Srpska književna zadruga. str. 55—61.
- Gavrilović, Slavko (1986). „Srbi u Ugarskoj i Slavoniji od Požarevačkog mira do austro-turskog rata 1737-1739”. Istorija srpskog naroda. knj. 4, sv. 1. Beograd: Srpska književna zadruga. str. 163—175.
- Gavrilović, Slavko (1986). „Srbi u Ugarskoj i Slavoniji od austro-turskog rata 1737-1739. do kraja XVIII veka”. Istorija srpskog naroda. knj. 4, sv. 1. Beograd: Srpska književna zadruga. str. 195—216.
- Živković, Tibor (2004). „Rama u titulaturi ugarskih kraljeva”. Zbornik radova Vizantološkog instituta. 41: 153—164.
- Krestić, Vasilije (1969). Hrvatsko-ugarska nagodba 1868. godine. Beograd: SANU.
- Radenić, Andrija (1983). „Borba za politička prava u Južnoj Ugarskoj”. Istorija srpskog naroda. knj. 6, sv. 1. Beograd: Srpska književna zadruga. str. 496—554.
- Ćirković, Sima (1982). „Srbi u odbrani ugarskih granica”. Istorija srpskog naroda. knj. 2. Beograd: Srpska književna zadruga. str. 465—478.
- Forišković, Aleksandar (1986). „Srbi u Habsburškoj Monarhiji i pokret Franje (Ferenca) II Rakocija (1703-1711)”. Istorija srpskog naroda. knj. 4, sv. 1. Beograd: Srpska književna zadruga. str. 78—85.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Ugarska 1911. u enciklopediji Britanika
- Atlas Kraljevine Ugarske iz 1914. Arhivirano na sajtu Wayback Machine (13. maj 2008)
| Normativna kontrola: Državne |
|---|
