Los Anđeles lejkersi
| Los Anđeles lejkersi | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 | |||||
| Konferencija | Zapadna konferencija | ||||
| Divizija | Pacifička divizija | ||||
| Osnovan | 1947. god. | ||||
| Istorija | Mineapolis lejkersi (1947—1960) Los Anđeles lejkersi (1960—danas)[1][2][3] | ||||
| Dvorana | Kripto.kom arena | ||||
| Lokacija | Los Anđeles, Kalifornija | ||||
| Boje kluba | Ljubičasta, zlatna, crna[4][5][6] | ||||
| Glavni sponzor | Bibigo[7] | ||||
| Predjsednik | Dženi Bus | ||||
| Tim menadžer | Rob Pelinka | ||||
| Trener | Darvin Hem | ||||
| Vlasništvo | Buss Family Trusts (većinski dio)[8] Dženi Bus (kontrolno vlasništvo)[9] Filip Anšuc, Edvard P. Roski i Patrik Sun Šjong (manjinski dio) | ||||
| Pripadnost | Saut Bej lejkersi | ||||
| Prvaci | 18 NBL: 1 (1948) NBA: 17 (1949, 1950, 1952, 1953, 1954, 1972, 1980, 1982, 1985, 1987, 1988, 2000, 2001, 2002, 2009, 2010, 2020) NBA kup: 1 (2023) | ||||
| Prvaci konferencije | 19 (1972, 1973, 1980, 1982, 1983, 1984, 1985, 1987, 1988, 1989, 1991, 2000, 2001, 2002, 2004, 2008, 2009, 2010, 2020) | ||||
| Prvaci divizije | 34 NBL: 1 (1948) NBA: 33 (1950, 1951, 1953, 1954, 1962, 1963, 1965, 1966, 1969, 1971, 1972, 1973, 1974, 1977, 1980, 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 2000, 2001, 2004, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2020) | ||||
| Povučeni brojevi | 13 (8, 13, 16, 22, 24, 25, 32, 33, 34, 42, 44, 52, 99) | ||||
| Veb-sajt | www | ||||
| |||||
Los Anđeles lejkersi (engl. Los Angeles Lakers) američki je profesionalni košarkaški klub iz Los Anđelesa. Nastupaju u NBA ligi kao dio Pacifičke divizije u Zapadnoj konferenciji. Utakmice na domaćem terenu igraju u Kripto.kom areni, koju dijele sa NBA timom Los Anđeles klipersima, timom iz VNBA — Los Anđeles sparksima i timom iz NHL-a — Los Anđeles kingsima.[10] Jedni su od najuspješnijih timova u istoriji NBA, sa osvojenih 17 titula, što je rekord koji dijele sa Boston seltiksima, za najviše osvojenih titula u istoriji lige.[11] Takođe drže rekord i po najvećem broju učešća u velikom finalu NBA, zaključno sa 2022. 32 puta, a i po broju izgubljenih finala, 15. Osvojili su i prvi trofej novoustanovljenog NBA kupa trijumfom na završnom turniru u Las Vegasu decembra 2023. godine.
Tim je osnovan 1947, nakon kupovine ugašenog tima — Detroit gemsa, koji su se takmičili u Nacionalnoj ligi (NBL). Novi tim počeo je da igra u Mineapolisu, u Minesoti, pod imenom Mineapolis lejkersi.[12] Kao član NBL lige, tim je osvojio titulu 1948, nakon čega je prešao da se takmiči u rivalskoj organizaciji — Košarkaškoj asocijaciji Amerike (BAA), gdje je osvojio titulu 1948. Lige NBL i BAA su se spojile 1949. u NBA, a Lejkersi su osvojili titulu četiri puta u prvih pet godina od osnivanja nove lige, predvođeni Džordžom Majkanom.[13] Tokom 1950-ih, tim je imao finansijskih problema nakon što je Majkan završio karijeru i premješten je u Los Anđeles, prije početka sezone 1960/61.
Predvođeni Eldžinom Bejlorom i Džerijem Vestom, Lejkersi su tokom 1960-ih igrali šest puta u finalu i svaki put su poraženi od Bostona, čime je otpočelo njihovo rivalstvo. Godine 1968, u tim je došao četvorostruki dobitnik nagrade MVP, za najkorisnijeg igrača lige — Vilt Čejmberlen, a predvođeni njime, Lejkersi su osvojili šestu titulu prvaka ukupno i prvu u Los Anđelesu, 1972. Nakon što su Čejmberlen i Vest završili karijere, tim je doveo Karima Abdul Džabara, koji je više puta dobio nagradu za MVP-ija, ali Lejkersi nisu uspjeli da se plasiraju u finale krajem 1970-ih. Godine 1979, Džeri Bus je kupio tim, a na draftu, izabrali su Medžika Džonsona kao prvog pika, čime je počelo novo zlatno doba tima.[14]
Sa kombinacijom Džonsona i Abdul Džabara, kao i trenera — Peta Rajlija, koji je došao 1981. i Džejmsa Vordija, koji je došao 1982, Lejkersi su postali dominantni tokom 1980-ih. Tim je dobio nadimak „šoutajm“, zbog brzog prelaska iz odbrane u napad, koji je predvodio Džonson. Igrali su osam finala za devet godina, od čega četiri protiv Bostona i osvojili su pet titula.
Nakon što su se Džonson, Abdul Džabar i Vordi povukli, Lejkersi nisu uspjeli da se plasiraju u finale lige tokom 1990-ih. Godine 1996. u tim je stigao Kobi Brajant, koji je učestvovao na draftu direktno nakon završetka srednje škole, kao i Šakil O’Nil, koji je došao kao slobodan agent, zbog kojeg su Lejkersi trejdovali Vlada Divca. U periodu od 2000. do 2002. zajedno sa trenerom — Filom Džeksonom, duo je predvodio tim do tri titule zaredom, što je bio drugi put u istoriji da su osvojili tri titule zaredom, prvi put od 1950-ih, kada su nastupali u Mineapolisu. Nakon poraza u finalu 2004. od Detroit pistonsa, Lejkersi su trejdovali O’Nila. Godine 2008, u tim je došao Pau Gasol, nakon čega su Lejkersi osvojili dvije titule zaredom — 2009. i 2010, poslije čega nisu uspjeli da se plasiraju u finale tokom naredne decenije, a Brajant je završio karijeru 2016, nakon čega Lejkersi nisu uspjeli da se plasiraju u plej of četiri sezone zaredom. Godine 2018, u tim je došao Lebron Džejms, a godinu dana kasnije i Entoni Dejvis, koji su predvodili tim do titule 2020, prve nakon deset godina.[15]
Lejkersi drže rekord sa najdužim nizom pobjeda, sa ukupno 33 pobjede zaredom u sezoni 1971/72.[16] Ukupno je 28 igrača Lejkersa ušlo u kuću slavnih i pet trenera. Četiri igrača koja su igrala za tim proglašena su za najkorisnijeg igrača lige — Abdul Džabar tri puta, Brajant i O’Nil po dvaput i Medžik Džonson jednom.[17] Povukli su iz upotrebe ukupno 11 brojeva.
Istorija[uredi | uredi izvor]
1947–1958: Počeci i Mineapolis[uredi | uredi izvor]
Lejkersi su osnovani 1947, kada su Ben Berger i Moris Čalfen, iz Minesote, kupili tim Detroit gemse, koji je ugašen te godine,[18] a koji se takmičio u nacionalnoj košarkaškoj ligi (NBL), za 15,000 dolara, od vlasnika Gemsa — Maurija Vinstona.[19] Sportski novinar iz Mineapolisa — Sid Hartman, igrao je ključnu ulogu u sklapanju dogovora, a kasnije i tima.[20] Inspirisani nadimkom Minesote, „Zemlja 10,000 jezera“, uzeli su ime Lejkersi.[12][21] Hartman je pomogao da Džon Kundla, sa univerziteta Sent Tomas, bude prvi trener tima, tako što se sastao sa njim i predstavio mu ideju tima.[22][23]
Tokom početnih sezona, za tim su nastupali Džim Polard, Herm Šefer i Džordž Majkan, koji je postao najdominantniji igrač u NBL-u,[24] a od strane NBA, kasnije je opisan kao prva superzvijezda lige.[13] U prvoj sezoni, predvodili su tim do prvog mjesta u regularnom dijelu, sa 43 pobjede i 17 poraza, a zatim do prve titule u istoriji tima, te sezone.[25]
Godine 1948, tim se premjestio iz NBL u BAA, gdje je Mikan bilježio prosječno 28,3 poena po utakmici, postavivši rekord lige. U finalu 1949, osvojili su prvu titulu u ligi, pobijedivši Vašington kapilotse 4:2.[26] Pred početak sezone 1949/50, NBL i BAA su se ujedinile u NBA,[27] a Lejkersi su sezonu završili sa 51 pobjedom i 17 poraza i postali su prvi prvaci ujedinjene lige, osvojivši drugu titulu zaredom.[28] U sezoni 1950/51, Mikan je, sa prosjekom od 28,4 poena po utakmici bio najbolji strijelac lige treći put zaredom, a Lejkersi su završili sezonu sa 44 pobjede i 24 poraza, čime su osvojili drugu titulu prvaka divizije zaredom.[29] Jedna od utakmica u regularnom dijelu, poraz 19:18 od Fort Vejn pistonsa, postala je poznata kao utakmica sa najmanje poena u istoriji lige.[30] U plej ofu, pobijedili su Indijanapolis olimpijanse 2:1 u seriji, ali su izgubili od Ročester rojalsa u finalu divizije.[24]
Tokom sezone 1951/52, pobijedili su na 40 utakmica i završili su na drugom mjestu u diviziji.[31] U finalu 1952, igrali su protiv Njujork niksa, koje su pobijedili 4:3 u seriji i osvojili treću titulu.[32] Mikan je bio lider lige u skokovima, sa prosjekom od 14,4 skoka po utakmici i dobio je nagradu za MVP-ija Ol-stara.[29] Lejkersi su sezonu završili sa 48 pobjeda i 22 poraza, nakon čega su pobijedili Fort Vejn pistonse i plasirali se u finale lige,[32] gdje su pobijedili Njujork nikse i osvojili su titulu drugu godinu zaredom.[33] Iako je Mikan bio povrijeđen veći dio tokom sezone 1953/54, završio je sa prosjekom od 18 poena po utakmici.[34] Klajd Lovelet, koji je izabran na draftu 1952, pomogao je timu da osvoji Zapadnu diviziju,[34] nakon čega su osvojili treću titulu zaredom i petu u šest godina, pobijedivši u finalu Sajrakus nacionalse 4:3 u seriji.[33]
Nakon što je Mikan završio karijeru na ljeto 1954, Lejkersi su igrali slabije, ali su ostvarili 40 pobjeda. Pobijedili su Ročester rojalse u prvoj rundi plej ofa, ali su izgubili od Fort Vejn pistonsa u polufinalu.[35] Iako su u naredne dvije sezone zabilježili negativni rekord po broju poraza, uspijevali su da se plasiraju u plej of.[31] Mikan se vratio u drugom dijelu sezone 1955/56, ali se mučio i ponovo se povukao na kraju sezone.[36] U sezoni 1956/57, Lovelet je završio sa prosjekom od 20,6 poena i 13,5 skokova i predvodio je tim u finale konferencije. U sezoni 1957/58, zabilježili su najgori rezultat u istoriji, ostvarivši samo 19 pobjeda.[37] Mikan, koji je u prethodne dvije sezone bio generalni menadžer, postavljen je na mjesto trenera, umjesto Kundle; nakon što je tim u prvom dijelu sezone ostvario 9 pobjeda i 30 poraza, Mikan je otpušten, a Kundla je ponovo postavljen na mjesto trenera.[31][38]
Dobili su pravo na prvog pika na draftu 1958. i izabrali su Eldžina Bejlora, koji je zatim dobio nagradu za rukija godine, dok je, zajedno sa Bobom Petitom, podijelio nagradu za MVP-ija Ol-stara; tokom sezone, ostvario je prosjek od 24,9 poena i 15,0 skokova po utakmici i pomogao je Lejkersima da završe na drugom mjestu u diviziji, sa 33 pobjede i 39 poraza.[39] U finalu divizije, pobijedili su Sent Luis hokse i plasirali se u prvo finale lige nakon 1954, ali su izgubili od Boston seltiksa 4:3 u seriji, čime je počelo njihovo rivalstvo.[40]
1958–1968: Prelazak u Los Anđeles i rivalstvo sa Bostonom[uredi | uredi izvor]
.jpg)
U sezoni 1959/60, poslednjoj u Mineapolisu, ostvarili su 25 pobjeda i 50 poraza. Na dan 18. januara 1960, tim je putovao u Sent Luis, kada su morali prinudno da slete.[41] Zbog sniježne oluje, pilot je skrenuo sa kursa 150 milja, kada je bio primoran da sleti u polje kukuruza, ali niko nije povrijeđen.[42] Zbog rezultata, dobili su pravo na drugog pika na draftu 1960. i izabrali su Džerija Vesta, sa univerziteta Zapadna Virdžinija.[43] Prije početka sezone, Lejkersi su postali prvi tim u ligi čije je sjedište na Zapadnoj obali, nakon što je vlasnik — Bob Šort, premjestio tim u Los Anđeles.[44] U prvoj sezoni pod novim imenom, tim je ostvario 11 pobjeda više nego prethodne sezone, a Bejlor je ostvario prosjek od 34,8 poena i 19,8 skokova po utakmici.[45] Na dan 15. novembra 1960, Bejlor je postavio novi rekord NBA lige po broju poena na jednoj utakmici, kada je na utakmici protiv Njujork niksa postigao 71 poen, uz 25 skokova, srušivši rekord od 64 poena.[46] Lejkersi su se plasirali u plej of,[31] gdje su izgubili 4:3 u seriji od Sent Luisa u drugoj rundi; u sedmoj utakmici, izgubili su 105:103.[47]
U sezoni 1961/62, ostvarili su 54 pobjede i 26 poraza, a predvodili su ih Bejlor sa prosjekom od 38,3 poena i Vest sa prosjekom od 30,8 poena po utakmici.[48] Tim je ušao u finale, gdje je igrao protiv Bostona. Na petoj utakmici, Bejlor je postavio rekord po broju poena u finalu, postigavši 61 poen, uz 22 skoka,[49][50] Lejkersi su izgubili 4:3 u seriji, a u sedmoj utakmici, izgubili su 110:107 nakon produžetka.[48] Frank Selvi, nakon što je napravio dva skoka u poslednjih 40 sekundi u regularnom dijelu,[51][52] promašio je šut iz skoka za pobjedu, sa pet metara; a 2010. izjavio je da ga taj promašaj i dalje progoni, 40 godina kasnije.[52]
U sezoni 1962/63, ostvarili su 53 pobjede, dok je Bejlor bilježio prosječno 34,0 poena po utakmici, a Vest 27,1.[53] Plasirali su se u finale drugu godinu zaredom, gdje su ponovo igrali protiv Bostona i izgubili su 4:2 u seriji.[53] U sezoni 1962/63, ostvarili su 42 pobjede i 38 poraza, a izgubili su u prvoj rundi plej ofa, od Sent Luisa. U sezoni 1963/64, ostvarili su 49 pobjeda; u finalu konferencije, pobijedili su Baltimor buletse, a Vest je bilježio prosječno 46,3 poena po utakmici u seriji.[54] U finalu lige, ponovo su izgubili od Bostona, sa 4:1 u seriji.[55]
U sezoni 1965/66, izgubili su po četvrti put u pet godina u finalu od Bostona, koji je osvojio titulu osmi put zaredom; izgubili su 4:3 u seriji.[56] Na sedmoj utakmici, na kraju treće četvrtine, Boston je vodio 16 razlike, nakon čega su Lejkersi napravili seriju od 33:19 u poslednjoj četvrtini, ali su izgubili 95:93.[57] U sezoni 1966/67, ostvarili su 36 pobjeda i izgubili su u prvoj rundi plej of od San Francisko voriorsa 3:0 u seriji. U sezoni 1967/68, stigli su do finala lige, gdje su ponovo izgubili od Bostona 4:2, čime su poraženi od Bostona u svih pet finala na kojima su igrali u periodu od sedam godina.[31] Nakon što su sedam godina igrali u Sportskoj areni Los Anđeles, prešli su u novoizgrađenu arenu Forum, 1967.[58]
1968–1973: Dolazak Čejmberlena[uredi | uredi izvor]
Na dan 9. jula, u tim je došao Vilt Čejmberlen, koji je trejdovan iz Filadelfije za Darela Imhofa, Arčija Klarka i Džerija Čejmbersa.[59] U svojoj prvoj sezoni, postavio je rekord tima po skokovima, tako što je bilježio prosječno 21,1 skok po utakmici, zahvaljujući čemu je završio sezonu kao najbolji skakač lige.[60] Vest, Bejlor i Čejmberlen su imali prosjek od preko 20 poena po utakmici i Lejkersi su osvojili diviziju.[61] U finalu, ponovo su igrali protiv Bostona i pobijedili su na prvoj utakmici, na kojoj je Vest postigao 53 poena[62] i vodili su 3:2 u seriji,[63] ali je Boston pobijedio 4:3,[64] osvojivši 11 titulu za 13 godina, dok su Lejkersi izgubili sedmo uzastopno finale od Bostona, nakon što su u prvih pet finala, osvojili pet titula.[65] Vest je po prvi put proglašen za najkorisnijeg igrača finala, što je prvi put ikada da je za MVP-ija proglašen igrač iz poraženog tima.[66] U sezoni 1969/70, Vest je po prvi put završio kao najbolji strijelac lige, sa prosjekom od 31,2 poena po utakmici, a Lejkersi su se plasirali u finale, gdje, prvi put poslije 16 godina i sedam finala, nisu igrali protiv Bostona, već protiv Njujork niksa, koji su ih pobijedili 4:3 i Lejkersi su izgubili osmo finale zaredom.[67][68] U sezoni 1970/71, poraženi su u finalu konferencije od Milvoki baksa sa 4:1 u seriji, a Milvoki je predvodio Karim Abdul Džabar.[69]
U sezoni 1971/72, vlasnik tima — Džek Kent Kuk, doveo je Bila Šarmana na mjesto trenera,[71] a Eldžin Bejlor je, nedugo poslije početka sezone, objavio da završava karijeru, nakon što je shvatio da mu noge nisu zdrave dovoljno.[71] Šarman je povećao timsku disciplinu;[72] uveo je koncept dolaska u dvoranu prije početka utakmice kako bi vježbali šut, koji je postao poznat kao „šut araund“ (engl. shootaround).[73] U novembru, pobijedili su na 14 utakmica zaredom, a zatim i na svih 16 koje su igrane u decembru.[71] Na početku 1972, pobijedili su na prve tri utakmice, nakon čega su izgubili od Milvokija 120:104, 9. januara, čime su prekinuli niz pobjeda.[74] Pobijedili su na ukupno 33 utakmice zaredom u sezoni, čime su postavili rekord po broju uzastopnih pobjeda u NBA ligi, kao i rekord sa najviše pobjeda zaredom od bilo kojeg tima u američkom profesionalnom sportu.[75] Sezonu su završili sa 69 pobjeda, čime su postavili rekord po broju pobjeda u sezoni, koji je srušio Čikago u sezoni 1995/96, sa 72 pobjede.[76] Čejmberlen je sezonu završio sa prosjekom od 14,8 poena, ali je bio lider lige po broju skokova, sa 19,2 po utakmici.[77] Vest je završio kao lider lige po broju asistencija, sa prosjekom od 9,7 po utakmici, uz 25 poena po utakmici, a dobio je i nagradu za MVP-ija Ol-stara,[77] Tim nije uspio da postigne 100 poena na samo jednoj utakmici,[78] a Šarman je proglašen za trenera godine.[79] U plej ofu, pobijedili su Čikago 4:0 u prvoj rundi, a zatim Milvoki 4:2 u finalu konferencije i plasirali su se u finale, gdje su drugu godinu zaredom igrali protiv Njujorka; Lejkersi su izgubili prvu utakmicu, ali su zatim pobijedili naredne četiri i sa 4:1 u seriji, osvojili su prvu titulu nakon 18 godina i osam izgubljenih finala.[80] U petoj utakmici, Čejmberlen je postigao 24 poena, uz 29 skokova i dobio je nagradu Bil Rasel MVP finala,[81][82] koja je uvedena 1969, u čast Bila Rasela, koji je osvojio NBA 11 puta sa Bostonom.[83] Vest i Bejlor su tako osvojili prvu titulu prvaka NBA, na svom desetom finalu; silueta Vesta je kasnije stavljena na zvanični logo lige.[84][85]
U sezoni 1972/73, ostvarili su 60 pobjeda i osvojili su Pacifičku diviziju po 12 put.[86] Čejmberlen je ponovo bio lider lige po broju skokova i postavio je rekord NBA po procentu šuta iz igre, sa 72,7%.[86] U polufinalu konferencije, pobijedili su Čikago 4:3 u seriji, nakon čega su pobijedili Golden Stejt u finalu konferencije, sa 4:1.[86] Ponovo su igrali u finalu lige protiv Njujorka; pobijedili su na prvoj utakmici tri poena razlike, nakon čega je Njujork pobijedio na naredne četiri utakmice i osvojio je titulu.[87]
1973–1979: Stvaranje „supertima“[uredi | uredi izvor]
U sezoni 1973/74, Vest je odigrao 31 utakmicu, nakon čega je odlučio da završi karijeru zbog problema sa nogama.[88] Sezonu su završili sa 47 pobjeda i 35 poraza, na četvrtom mjestu u konferenciji, a osvojili su titulu u diviziji i plasirali su se u plej of, a predvodio ih je Gudrič, koji je bilježio prosječno 25,3 poena po utakmici.[88] U plej ofu, izgubili su 4:1 od Milvokija u polufinalu konferencije.[88] Na kraju sezone, Vest je odlučio da završi karijeru, nakon nesporazuma oko novog ugovora i podnio je tužbu zbog neisplaćenih zarada.[89]
Nakon što nisu uspjeli da se plasiraju u plej of u sezoni 1974/75, doveli su Abdul Džabara, koji je do tada dobio tri puta nagradu za MVP-ija lige.[90] Abdul Džabar je htio da ode iz Milvokija i tražio je trejd u Njujork ili Los Anđeles.[91] Lejkersi su ga trejdovali za Elmora Smita, Brajana Vintersa, Juniora Bridžmana i Davida Mejersa. U prvoj sezoni u Lejkersima, dobio je nagradu za MVP-ija, a bio je lider lige po broju odigranih minuta, po broju skokova i po broju blokada.[92] Lejkersi su u januaru ostvarili tri pobjede i deset poraza, dok su sezonu završili sa 40 pobjeda i 42 poraza i nisu uspjeli da se plasiraju u plej of.[92]
Vest i Kuk su riješili nesporazume, a Vest je povukao tužbu i došao je na mjesto trenera, umjesto Šarmana.[93] Vest i Kuk su ponovo ušli u sukob, kada je Kuk odbio da potroši novac kako bi kupio centra — Džulijusa Ervinga, koga je Njujork prodavao.[94] Abdul Džabar je ponovo proglašen za MVP-ija, u sezoni 1976/77, dok su Lejkersi ostvarili 52 pobjede i 29 poraza i osvojili su diviziju.[95] U prvoj rundi plej ofa pobijedili su Golden Stejt 4:3 u seriji, nakon čega su izgubili od Portlanda 4:0 u finalu konferencije.[92] Na kraju sezone, doveli su Džamala Vilksa iz Golden Stejta, a izabrali su Norma Niksona kao prvog pika na draftu.
U prva dva minuta prve utakmice u sezoni 1977/78, Abdul Džabar je udario centra Čikaga — Kenta Bensona, prilikom čega je polomio ruku.[96] Dva mjeseca kasnije, nakon što se oporavio, ušao je u sukob sa centrom Hjuston roketsa — Kevinom Kunertom, nakon skoka. Prvi centar Lejkersa — Kermit Vašington, koji je imao prosjek od 11,5 poena i 11,2 skoka,[97] započeo je svađu, a kada je igrač Hjustona — Rudi Tomjanovič, ušao sa klupe da ih razdvoji, Vašington ga je udario u lice.[98] Tomjanovič je doživio frakturu lobanje i druge povrede opasne po život, zbog kojih je morao da završi karijeru.[99] Vašington, koji je izjavio da je mislio da će Tomjanovič da ga napadne, suspendovan je na dva mjeseca od strane NBA, a Lejkersi su ga otpustili.[100] Tim je ostvario 45 pobjeda, iako Abdul Džabar nije igrao skoro dva mjeseca; u prvoj rundi plej ofa izgubili su od Sijetl supersoniksa 2:1 u seriji.[101] U sezoni 1978/79, ostvarili su 47 pobjeda i 35 poraza, ali su izgubili u polufinalu konferencije 4:1 u seriji od Sijetla.[92]
1979–1991: „Šoutajm“[uredi | uredi izvor]
Na draftu 1979, izabrali su beka šutera — Medžika Džonsona, sa univerziteta Mičigen, kao prvog pika.[102] Igračima Lejkersa je trebalo vremena da se naviknu na Džonsonove paseve bez gledanja, koji su ih često zaticali nespremne, a izjavili su da su njegovi pasevi postali ključni dio napada tima.[103] U sezoni 1979/80, ostvarili su ostvarili 60 pobjeda u regularnom dijelu, a u finalu lige, pobijedili su Filadelfiju 4:2 i osvojili drugu titulu; Džonson je izabran za MVP-ija finala, a u šestoj utakmici, igrao je na poziciji centra, umjesto Abdul Džabara koji je bio povrijeđen, i postigao je 42 poena, uz 15 skokova i sedam asistencija.[104] U sezoni 1980/81, Džonson nije igrao veći dio sezone, zbog povrede koljena,[105] a Lejkersi su završili na drugom mjestu u diviziji, iza Finiksa, sa 54 pobjede i 28 poraza.[105] U prvoj rundi plej ofa, ispali su od Hjustona, koji je predvodio Moziz Malon, 2:1 u seriji.[105]
Početkom sezone 1981/82, Džonson se žalio u medijima na trenera — Pola Vestheda i tražio je da bude trejdovan.[106] Nedugo nakon žalbi, Vesthed je otpušten, a iako je vlasnik tima — Džeri Bus, izjavio da to nema veze sa kritikama Džonsona, mediji su objavili da je Džonson imao glavnu ulogu i navijači su mu zviždali, i na gostovanjima i na utakmicama kući.[107][108][109] Bus je postavio dotadašnjeg pomoćnog trenera — Peta Rajlija za glavnog trenera, zajedno sa Vestom, koji je sebe smatrao pomoćnikom Rajlija i pobijedili su na 17 od narednih 20 utakmica.[105][110][111] Tim je dobio nadimak „Šoutajm“, zbog načina na koji je Džonson predvodio brze napade i osvojili su diviziju, dok su u prve dvije runde plej ofa pobijedili Finiks i San Antonio.[112] Došli su do devet uzastopnih pobjeda u plej ofu, nakon pobjede na prvoj utakmici finala lige, protiv Filadelfije.[105][113] Pobijedili su 4:2 i osvojili treću titulu za četiri godine, sa skorom od 12 pobjeda i dva poraza u plej ofu.[105] Na draftu 1982, imali su pravo na prvog pika, kao rezultat trejda sa Klivlendom 1979, kada su poslali Dona Forda i pravo na prvog pika 1980, u zamjenu za Buča Lija i prvog pika 1982; izabrali su Džejmsa Vordija, sa univerziteta Sjeverna Karolina.[114] U sezoni 1982/83, osvojili su Pacifičku diviziju sa 58 pobjeda i 24 poraza, ali se, nedelju dana prije kraja regularnog dijela, Vordi povrijedio i morao je da propusti ostatak sezone.[115] U prve dvije runde plej ofa, pobijedili su Portland 4:1 i San Antonio 4:2,[115] nakon čega su u finalu lige izgubili od Filadelfije 4:0 u seriji, čime su izgubili svoje deseto finale od 18 koliko su igrali.[114] Na kraju sezone, Vest je zamijenio Šarmana na mjestu generalnog menadžera.[116]
U sezoni 1983/84, ostvarili su 54 pobjede i 28 poraza i osvojili su diviziju i konferenciju, nakon čega su u prve tri runde plej ofa pobijedili Kanzas, Dalas i Finiks i plasirali se u finale, gdje su igrali protiv Bostona, prvi put nakon 1969.[117] Lejkersi su poveli 2:1 u seriji, ali je Boston preokrenuo; na četvrtoj utakmici, faul Kevina Mekhejla rvačkim zahvatom, nad Kurtom Rambisom, u kontra napadu Lejkersa, označen je kao prelomna tačka serije,[118] u kojoj je Boston pobijedio 4:3 i osvojio titulu, a Lejkersi su izgubili i osmo finale koje su igrali protiv Bostona.[117]
U sezoni 1984/85, osvojili su diviziju četvrti put zaredom, u plej ofu su izgubili dvije utakmice u prve tri runde, od Portlanda u polufinalu i od Denvera u finalu konferencije i plasirali su se u finale lige, gdje su ponovo igrali protiv Bostona. U prvoj utakmici, Boston je pobijedio 148:114, a utakmica je dobila nadimak „Memorijalni dan masakra“.[119] Lejkersi su preokrenuli i pobijedili 4:2 u seriji, a Abdul Džabar je, sa 38 godina, dobio nagradu za MVP-ija finala.[120] Lejkersi su tako po prvi put pobijedili Boston u finalu; šestu utakmicu igrali su na gostovanju, čime su postali prvi tim koji je osvojio titulu u Bostonu.[119]
U sezoni 1985/86, ostvarili su 24 pobjede na prvih 27 utakmica, a sezonu su završili sa 60 pobjeda i osvojili su diviziju peti put zaredom.[121] U finalu konferencije, izgubili su od Hjustona 4:1, a u petoj utakmici, Ralf Sampson je postigao koš sa šest metara sa zvukom sirene i donio je pobjedu Hjustonu u Forumu.[121]
Na početku sezone 1986/87, Grin je ušao u startnu postavu, a doveli su Majkla Tompsona iz San Antonija.[122] Sezonu su završili sa 65 pobjeda i 17 poraza, a Džonson je po prvi put dobio nagradu za najkorisnijeg igrača lige,[122] dok je Majkl Kuper dobio nagradu za najboljeg odbrambenog igrača lige.[122] Prije početka sezone, Rajli je odlučio da fokus u napadu preusmjeri na Džonsona, umjesto, kao do tada, na Abdul Džabara, koji je imao 40 godina.[123] U plej ofu, pobijedili su Denver u prvoj rundi, Golden Stejt u polufinalu i Sijetl u finalu konferencije i plasirali su se u finale lige, 21 put u istoriji tima.[124] Pobijedili su 4:2 i osvojili drugu titulu za tri godine i ukupno desetu.[122] Na četvrtoj utakmici, Džonson je u trku pogodio za pobjedu 107:106, dvije sekunde prije kraja meča.[125] Na šestoj utakmici, Abdul Džabar je postigao 32 poena, dok je Džonson ostvario 19 asistencija i dobio je nagradu za MVP-ija finala.[126] Na proslavi titule, trener Rajli je izjavio da će Lejkersi odbraniti titulu, što nije uspio niko od Bostona 1969.[122]
U sezoni 1987/88, ostvarili su 62 pobjede i 20 poraza i osvojili su diviziju sedmi put zaredom. U prvoj rundi plej ofa, pobijedili su San Antonio sparse, nakon čega su pobijedili Jutu, koju su predvodili Karl Malon i Džon Stokton, sa 4:3 u seriji, u polufinalu konferencije. U finalu konferencije, pobijedili su Dalas maverikse sa 4:3 u seriji i plasirali su se u finale, gdje su igrali protiv Detroita; pobijedili su 4:3 u seriji, a na sedmoj utakmici, Vordi je ostvario prvi tripl dabl u karijeri[127] i proglašen je za MVP-ija finala, a Lejkersi su osvojili drugu titulu zaredom, a petu za osam godina.[128]
U sezoni 1988/89, ostvarili su 57 pobjeda i osvojili su diviziju osmi put zaredom. U plej ofu, pobijedili su Portland, Sijetl i Feniks i plasirali se u osmo finale za deset godina, gdje su drugu godinu zaredom igrali protiv Detroita.[129] U finalu, Bajron Skot i Džonson su bili povrijeđeni i Detroit je pobijedio 4:0 u seriji.[130]
Na dan, 22. juna 1989, nakon finala lige, Abdul Džabar je završio karijeru, sa 42 godine, nakon 20 godina, od kojih je 14 proveo u Lejkersima. Karijeru je završio kao najbolji strijelac lige svih vremena (38,387), sa najviše odigranih utakmica (1,560), najviše igranih minuta (57,446), najviše postignutih koševa iz igre (15,837), najviše šuteva iz igre (28,307), najviše blokada (3,189), najviše skokova u odbrani (9,394), najviše pobjeda u karijeri (1,074), kao i najviše ličnih grešaka. (4,657).[131] U sezoni 1989/90, Lejkersi su ostvarili 63 pobjede i 19 poraza i osvojili su diviziju deveti put zaredom. U prvoj rundi, pobijedili su Hjuston, nakon čega su izgubili u polufinalu konferencije 4:1 u seriji, od Finiksa.[132] Na kraju sezone, Rajli je objavio da se povlači sa mjesta trenera, navodeći kao razlog pregorijevanje,[133] a zamijenio ga je Majk Dunlevi.[134] Igrači su različito reagovali na odlazak Rajlija; poštovali su njegove doprinose, ali su Vordi i Skot izjavili da su bili umorni od stalnih treninga koje je Rajli forsirao i da je htio da uzme previše zasluga za uspjehe tima.[135] Na kraju sezone, Majkl Kuper, koji je dobio nagradu za najboljeg odbrambenog igrača, odlučio je da igra u Evropi i prešao je u Virtus Romu.[136]
U sezoni 1990/91, završili su sa 58 pobjeda i 24 poraza, ali nisu uspjeli da osvoje diviziju prvi put poslije devet godina, završivši iza Portlanda. U prve dvije runde plej ofa, pobijedili su Hjuston i Golden Stejt, nakon čega su u finalu konferencije pobijedili Portland i osvojili 11 titulu prvaka konferencije i plasirali se u deveto finale lige za 12 godina. U finalu, izgubili su od Čikago bulsa, koje je predvodio Majkl Džordan, sa 4:1 u seriji.[137]
1991–1996: Bez titule u diviziji i bez finala konferencije[uredi | uredi izvor]
Na dan 7. novembra 1991, Medžik Džonson je objavio da je pozitivan na HIV i da će završiti karijeru.[138] Prvobitno je izjavio da ne zna kako se zarazio, ali je kasnije rekao da je to zbog toga što je imao veliki broj seksualnih partnera tokom karijere.[139]
U sezoni 1991/92, prvoj bez Džonsona, ostvarili su 43 pobjede i plasirali su se u plej of sa osmog mjesta, jednu pobjedu ispred Hjustona, ali su u prvoj rundi izgubili od Portlanda 3:1, nakon čega je Dunlevi otpušten sa mjesta trenera.[31]
U sezoni 1992/93, ostvarili su 39 pobjeda i 43 poraza, pod novim trenerom — Rendijem Fundom, što je bio prvi put od sezone 1975/76, da su završili sa više poraza nego pobjeda.[140] U prvoj rundi plej ofa, ostvarili su dvije pobjede na gostovanju Finiksu, nakon čega su izgubili naredne dvije kući, a petu utakmicu u Finiksu, izgubili su na produžetke 112:104 i poraženi su 3:2 u seriji.[140] U sezoni 1993/94, ostvarili su 33 pobjede i 49 poraza i nisu uspjeli da se plasiraju u plej of prvi put nakon 1976. Medžik Džonson je bio trener na poslednjih 16 utakmica, jer je Fund dobio otkaz, a bivši saigrač — Majkl Kuper, bio mu je pomoćnik.[141] Džonson je odlučio da ne prihvati mjesto trenera za stalno, jer je smatrao da neki igrači nisu dovoljno posvećeni, a izgubili su poslednjih deset utakmica zaredom.[142][143]
Pod novim trenerom — Delom Harisom, uspjeli su da se plasiraju u plej of u sezoni 1994/95, ali su izgubili u polufinalu konferencije od San Antonija 4:2.[144] U sezoni 1995/96, tim su predvodili bekovi — Nik van Eksel i Edi Džouns, kao i centar — Vlade Divac.[145] Sezonu su počeli sa 24 pobjede i 18 poraza, nakon čega se Medžik Džonson vratio u tim i, u drugom dijelu, ostvarili su 29 pobjeda i 11 poraza i sezonu su završili sa 53 pobjede i 29 poraza.[146] U plej ofu, ispali su u prvoj rundi, izgubivši od Hjustona 3:1 u seriji.[147] Jedinu pobjedu ostvarili su na drugoj utakmici, kada je Džonson postigao 26 skokova, uz pet asistencija, dok je Divac zabilježio 12 skokova. Nakon nesuglasica sa Van Ekselom, nezadovoljstva sa strategijom Harisa i zbog ispadanja u prvoj rundi plej ofa, Džonson je odlučio da završi karijeru za stalno.[148]
1996–2016: Era Kobija Brajanta[uredi | uredi izvor]
1996–2004: Tri titule i duo O’Nil i Brajant[uredi | uredi izvor]
Prije početka sezone 1996/97, Lejkersi su htjeli da trejduju startnog centra — Vlada Divca, kako bi rasteretili plate i oslobodili mjesto da daju ponudu tada slobodnom igraču — Šakilu O’Nilu.[149] Glavni skaut Šarlot hornetsa u to doba — Bil Branš, izjavio je da su se, dan prije drafta, dogovorili sa Lejkersima da im trejduju njihovog 13 pika; prije dogovora nikad nisu razmišljali da trejduju Brajanta. Tokom drafta, Lejkersi su minut prije izbora, rekli Hornetsima koga da izaberu.[150] Brajant je bio prvi bek u istoriji koji je učestvovao na draftu direktno poslije završetka srednje škole; nakon drafta, trejd je doveden u pitanje, kada je Divac izjavio da će radije završiti karijeru nego da bude trejdovan iz Los Anđelesa. Ipak, 30. juna, Divac je povukao svoju prijetnju i trejd je izvršen 9. jula 1996.[151] Trejd za Brajanta bila je ideja generalnog menadžera — Džerija Vesta, koji je takođe bio glavni za dovođenje O’Nila,[152] koji je kasnije izjavio: „Džeri Vest je razlog zbog kojeg sam došao u Lejkerse.“[153] Na draftu, izabrali su Dereka Fišera kao 24 pika,[154] a tokom sezone, trejdovali su Sedrika Sebaljosa u Finiks, za Roberta Orija.[155] O’Nil je predvodio tim do 56 pobjeda i 26 poraza, iako je propustio 31 utakmicu zbog povrede koljena.[156] Prosječno je bilježio 26,2 poena i 12,5 skokova, a završio je na trećem mjestu u ligi po broju blokada, sa prosjekom od 2,88 po utakmici, na 51 utakmici.[156][157] U prvoj rundi plej ofa, protiv Portlanda, O’Nil je na prvoj utakmici postigao 46 poena, što je najveći broj poena nekog igrača Lejkersa u plej ofu, od Džerija Vesta, koji je postigao 53 poena protiv Bostona 1969.[156] U polufinalu Zapadne konferencije, igrali su protiv Jute. Nakon četiri utakmice, Juta je vodila 3:1, a u petoj utakmici, Brajant je preuzeo ulogu lidera tima; Brajan Skot je morao da propusti utakmicu zbog iščašenja zgloba, Robert Ori je isključen zbog svađe sa igračem Jute — Džefom Hornasekom, a O’Nil je morao da izađe zbog ličnih grešaka na minut i 46 sekundi prije kraja utakmice. U poslednjem napadu na meču, Brajant je promašio šut iz skoka za pobjedu i igrao se produžetak; u poslednjem minutu, promašio je dva šuta za tri, nakon čega je šutirao u poslednjim sekundama i promašio je i obruč i tablu, a Juta je pobijedila 98:93 i prošla u finale konferencije sa pobjedom 4:1 u seriji.[158]
U sezoni 1997/98, imali su najbolji start u istoriji tima, sa svih 11 pobjeda na 11 utakmica.[159] O’Nil je propustio 20 utakmica zbog povrede stomaka.[159] Tokom većeg dijela sezone, borili su se za titulu Pacifičke divizije sa Sijetlom. U poslednja dva mjeseca, pobijedili su na 22 od poslednjih 25 utakmica,[159] završivši sezonu sa 61 pobjedom i 21 porazom, ali ipak iza Sijetla.[159] Na Ol-star meču, igrali su Brajant, O’Nil, Eksel i Džons, što je bilo prvi put od 1983. da su četvorica igrača iz istog tima nastupili na Ol-staru.[160] U plej ofu, pobijedili su Portland 3:1 u prvoj rundi, nakon čega su igrali protiv Sijetla u polufinalu konferencije. Sijetl je dobio prvu utakmicu, ali su Lejkersi pobijedili na naredne četiri i sa 4:1 u seriji, plasirali se u finale konferencije.[159] U finalu, igrali su protiv Jute, ali su izgubili 4:0.[159]
Na početku sezone 1998/99, trejdovali su Edija Džounsa i centra — Eldena Kempbela, u Šarlot,[161] a doveli su Bendžamina Armstronga, Hermana Rida i Glena Rajsa.[162] Del Haris je otpušten u februaru, nakon tri uzastopna poraza, a zamijenio ga je Kurt Rambis, kao privremeni trener.[163] Sezona je bila skraćena zbog lokauta, a Lejkersi su završili sa 31 pobjedom i 19 poraza, na četvrtom mjestu u konferenciji.[164] U prvoj rundi plej ofa, pobijedili su Hjuston 3:1, nakon čega su izgubili od San Antonija 4:0 u polufinalu konferencije,[165] što je bila poslednja utakmica koju su igrali u dvorani Forum.[166]
Prije početka sezone 1999/00, Vest je htio da postavi Rambisa za stalnog trenera, prije nego što ga je negodovanje navijača i članova organizacije navelo da potraži veće ime.[167] Za novog trenera postavljen je bivši trener Čikago bulsa — Fil Džekson, koji je osvojio šest titula sa Čikagom, a dat mu je ugovor na 6 miliona dolara godišnje.[168] Sa njim je došao i pomoćnik — Teks Vinter i uspostavili su Vinteovu verziju napada trougla.[169] U tim su došli veterani, Grin, Džon Sejli, Brajan Šo i Ron Harper, koji su bili u timu tokom perioda kad su dobili nadimak „Šoutajm“.[155] Takođe, preselili su se u dvoranu Stejpls centar.[170]
Predvođeni O’Nilom, koji je dobio nagradu za MVP-ija, pobijedili su na 31 od prvih 36 utakmica.[171] Sezonu su završili sa 67 pobjeda i 15 poraza, što je bio najveći broj pobjeda koji su ostvarili od sezone 1986/87.[171] U prve dvije runde plej ofa, pobijedili su Sakramento i Finiks,[172] nakon čega su u finalu konferencije igrali protiv Portlanda. U prve četiri utakmice, Lejkersi su vodili 3:1, nakon čega je Portland pobijedio na naredne dvije utakmice i izjednačili su na 3:3 u seriji.[173] Na sedmoj utakmici, na početku četvrte četvrtine, Lejkersi su gubili 15 poena, nakon čega su napravili seriju od 19:4 i pobijedili 89:84 i plasirali se u finale lige, prvi put poslije osam godina.[173] U finalu, igrali su protiv Indijane, koju je predvodio Redži Miler. Na četvrtoj utakmici, Brajant je postigao 22 poena u drugom poluvremenu i predvodio je tim do pobjede nakon produžetka, dok je O’Nil izašao iz igre zbog ličnih grešaka. Postigao je odlučujući koš u finišu, za pobjedu 120:118.[174] U šestoj utakmici, Lejkersi su pobijedili 116:111 i sa 4:2 u seriji, osvojili su titulu, 12 ukupno, a prvu nakon 1988.[175] Na kraju sezone, vest se povukao sa mjesta generalnog menadžera, zbog nesuglasica sa Džeksonom oko kontrole timskih operacija.[176] Takođe, starteri, Rajs i Grin napustili su tim na kraju sezone, a u Lejkerse je došao Horas Grant.[177]
U sezoni 2000/01, ostvarili su 58 pobjeda, 11 manje nego prethodne godine.[178] U prvoj rundi plej ofa, pobijedili su Portland 3:0 u seriji, nakon čega su, u polufinalu konferencije, pobijedili Sakramento kingse 4:0. U četvrtoj utakmici, Brajant je postigao 48 poena, uz 16 skokova i 3 asistencije, u pobjedi 119:113.[179] U finalu konferencije, pobijedili su San Antonio i plasirali su se u drugo finale lige zaredom.[180] U finalu, igrali su protiv Filadelfije, koju je predvodio Alen Ajverson.[181] Filadelfija je pobijedila na prvoj utakmici, nakon čega su Lejkersi pobijedili na naredne četiri i osvojili su drugu titulu zaredom; plej of su završili sa 15 pobjeda i jednim porazom, čime su postavili rekord u plej ofu.[182]
U sezoni 2001/02, ostvarili su 58 pobjeda i završili su na drugom mjestu u diviziji, iza Sakramenta. Na dan 1. marta 2002, na utakmici protiv Indijane, Brajant je udario Milera, zbog čega je suspendovan na jednu utakmicu.[183] U prve dvije runde plej ofa, Lejkersi su pobijedili Portland sa 3:1 i San Antonio sa 4:1 u seriji, nakon čega su u finalu konferencije igrali protiv Sakramenta, koji je imao prednost domaćeg terena.[184] Nakon pet utakmica, Sakramento je vodio 3:2, ali su Lejkersi pobijedili na poslednje dvije utakmice i sa 4:3 u seriji, plasirali se u finale lige treći put zaredom.[185] Na prvoj utakmici, Brajant je postigao 30 poena, a Lejkersi su pobijedili 106:99, nakon čega je Sakramento pobijedio na naredne dvije utakmice.[186] Na četvrtoj utakmici, Lejkersi su gubili u finišu i imali su loptu na 20 sekundi do kraja meča; nakon promašaja O’Nila i Brajanta, Divac je uhvatio loptu i pokušao je da je skloni, ali je ona došla do Roberta Orija, koji je pogodio trojku sa zvukom sirene za pobjedu Lejkersa 100:99.[186] Na petoj utakmici, Sakramento je pobijedio 92:91, trojkom Tima Donagija sa zvukom sirene.[186] Na šestoj utakmici, Lejkersi su pobijedili 106:102, a utakmica je postala poznata po kontroverzi zbog klađenja u koje je bio umiješan Donagi.[187] Lejkersi su pobijedili na sedmoj utakmici 112:106 nakon produžetka, a igrači Sakramenta su promašili nekoliko slobodnih bacanja u finišu.[186] U finalu, igrali su protiv Nju Džerzi netsa, koje je predvodio Džejson Kid. Pobijedili su 4:0 u seriji i osvojili su treću titulu zaredom.[188] O’Nil je svaki put proglašen za MVP-ija finala, čime je postao prvi igrač nakon Džordana koji je dobio nagradu tri puta zaredom.[189]
Sezonu 2002/03, startovali su sa 11 pobjeda i 19 poraza.[190] Na dan 7. januara 2003, Brajant je postavio rekord NBA lige po broju trojki na jednoj utakmici, kada je postigao 12 protiv Sijetl supersoniksa.[191] Predvođeni Brajantom, koji je u januaru imao prosjek od 30, a u februaru od 40 poena po utakmici,[192] Lejkersi su završili sezonu na petom mjestu u konferenciji, sa 50 pobjeda i 32 poraza.[193] U plej ofu, pobijedili su Minesota timbervulvse 4:2 u prvoj rundi, ali su izgubili od San Antonija sa 4:2 u polufinalu konferencije.[194]
Na početku sezone 2003/04, Lejkersi su doveli učesnike Ol-stara — Garija Pejtona i Karla Malona, kako bi se pridružili O’Nilu i Brajantu.[195] Prije početka sezone, Brajant je uhapšen zbog optužbi za seksualni napad.[196][197] Trojica od „velike četvorke“, mučili su se sa povredama; O’Nil je istegao mišić, Malon je povrijedio koljeno, a Brajant je povrijedio rame,[198][199] dok je takođe, zbog odlaska u sud, morao da propusti nekoliko utakmica.[200] U poslednjoj utakmici regularnog dijela, protiv Portlanda, Brajant je sa dvije trojke donio pobjedu Lejkersima nakon produžetaka, za titulu Pacifičke divizije; na 1,1 sekundu do kraja četvrte četvrtine, pogodio je trojku za produžetak,[201] nakon čega je pogodio trojku za pobjedu 105:104, u drugom produžetku.[201] Završili su sa 56 pobjeda i 26 poraza, dok su u plej ofu, pobijedili Hjuston, San Antonio i Minesotu i plasirali su se u četvrto finale lige u pet godina.[202] U finalu, izgubili su od Detroita 4:1 u seriji..[203]
2004–2007: Reorganizacija[uredi | uredi izvor]
Na početku sezone 2004/05, nije produžen ugovor sa Džeksonom i Rudi Tomjanovič je postavljen za novog trenera.[204] O’Nil je trejdovan u Majami hit, za Lamara Odoma, Kerona Batlera i Brajana Granta, kao i za prvog pika na draftu.[205][206] Narednog dana, Brajant je odbio ponudu Los Anđeles klipersa i produžio je ugovor sa Lejkersima na sedam godina.[207] Brajant i O’Nil su imali sukob tokom zajedničkog perioda u timu,[208] a mediji su njihovu svađu označili kao glavni faktor za trejd.[209] Džekson je nakon odlaska iz tima napisao knjigu „Poslednja sezona: Tim u potrazi za svojom dušom“, u kojoj je kritikovao Brajanta i nazvao ga „neutrenjivim“.[210][211][212] Zvaničnici Lejkersa su izjavili da knjiga sadrži brojne netačnosti.[213]
Takođe, trejdovali su Rika Foksa i Gerija Pejtona u Boston, za Krisa Mima, Markusa Benksa i Čikija Etkinsa.[214] Derek Fišer je bio frustriran jer nije dobijao veliku minutažu i prešao je u Golden Stejt.[214] Nakon što je igrao u prvom dijelu sezone, Malon je 13. februara 2005. objavio da završava karijeru.[215] Tomjanovič je vodio tim na prvih 41 utakmicu, u kojima su ostvarili 22 pobjede i 19 poraza, nakon čega je odlučio da se povuče, zbog zdravstvenih problema.[216] Njegov pomoćnik — Frenk Hemblen, postavljen je za privremenog trenera do kraja sezone.[217] Brajant je povrijedio članak, a Odom rame, zbog čega su propustili više utakmica, a Lejkersi su završili sezonu sa 34 pobjede i 48 poraza i nisu uspjeli da se plasiraju u plej of, peti put u istoriji tima i prvi put od 1994.[31]
Na draftu 2005, izabrali su Endrua Bajnuma iz srednje škole Sent Žozef, kao desetog pika.[218] Trejdovali su Butlera i Etkinsa u Vašington, za Kvama Brauna i Lerona Profita.[219] Uprkos razmiricama sa Brajantom, Fil Džekson se vratio na mjesto trenera tima u sezoni 2005/06,[220] a Brajant je podržao odluku.[221] Na dan 20. decembra 2005, tokom prve tri četvrtine, Brajant je postigao 62 poena protiv Dalas maveriksa, dok je cijeli tim Dalasa postigao 61 poen; to je bio prvi put u istoriji, od uvođenja vremena za napad, da je jedan igrač postigao za tri četvrtine više poena nego protivnički tim, a nije ulazio u igru u četvrtoj četvrtini.[222] Na dan 22. januara 2006, Brajant je postigao 81 poen protiv Toronto reptorsa.[223] Srušio je tako rekord Elgina Bejlora od 71 postignutog poena za Lejkerse, a takođe, došao je na drugo mjesto po broju postignutih poena na jednoj utakmici u NBA svih vremena, iza Čejmberlena, koji je 1962. postigao 100 poena.[224] Sezonu su završili sa 45 pobjeda i 37 poraza i plasirali su se u plej of.[225] U prvoj rundi plej ofa, igrali su protiv Finiksa; vodili su 3:1 u seriji, ali je Finiks preokrenuo i pobijedio 4:3.[226]
Sezonu 2006/07, počeli su sa 26 pobjeda na prvih 39 utakmica,[227] ali su izgubili 27 od narednih 43, uključujući i sedam zaredom koje su izgubili po poen razlike i sezonu su završili sa 42 pobjede i 40 poraza.[227] Brajant je tri puta bio suspendovan zbog udaranja protivničkog igrača: 28. januara, kada je pokušao da uhvati loptu u finišu, zamahnuo je rukom i udario igrača San Antonija — Manua Đinobilija, laktom u lice;[228] 6. marta, napravio je sličan pokret, udarivši Marka Jarića iz Minesote,[228] a na prvoj utakmici nakon suspenzije, 9. marta, udario je laktom u lice Kajla Korvera.[228] U plej ofu, ponovo su ispali od Finiksa u prvoj rundi, sa 4:1 u seriji.[227] Brajant je bio razočaran što tim ne može da napreduje u plej ofu i zatražio je trejd.[229] Bus je prvobitno pristao da ga trejduje,[230] ali je takođe pokušavao da ga nagovori da ostane.[231] Nakon razgovora sa Džeksonom, odlučio je da povuče zahtjev za trejd.[232]
2007–2011: Brajant i Gasol[uredi | uredi izvor]
_Los_Angeles_Lakers_(cropped).jpg)
Prije početka sezone 2007/08, Derek Fišer se vratio u tim.[233] Sezonu su počeli sa 25 pobjeda i 11 poraza, nakon čega je, Endru Bajnum, startni centar, koji je bio lider lige po procentu pogođenih šuteva iz igre, sredinom januara povrijedio koljeno i morao je da odsustvuje godinu dana.[234] Zbog povrede Bajnuma, doveli su Pau Gasola iz Memfisa, koji je šest puta igrao na Ol-staru.[235] Za Gasola, trejdovali su Kvama Brauna, Džavarisa Kritentona i Erona Mekija, kao i prava na draftu za Marka Gasola, prava na prvog pika na draftu 2008. i 2010, kao i na pika u drugoj rundi 2010, uz novčanu doplatu.[236][237] Do kraja sezone ostvarili su 22 pobjede i pet poraza i završili su na prvom mjestu u konferenciji, sa 57 pobjeda i 25 poraza.[238] Brajant je proglašen za MVP-ija, postavši tako prvi igrač Lejkersa koji je dobio nagradu, nakon O’Nila 2000.[239][240] U prvoj rundi plej ofa, protiv Denvera, na prvoj utakmici, Brajant je postigao 32 poena, od čega 18 u poslednjih osam minuta, dok je Gasol postigao 36 poena, uz 16 skokova i osam asistencija, za pobjedu Lejkersa.[241] Pobijedili su 4:0 u seriji, a Denver je tako postao prvi tim sa 50 pobjeda u regularnom dijelu sezone koji je ispao u prvoj rundi, nakon Memfisa 2004.[242] U polufinalu konferencije, protiv Jute, Brajant, Odom i Gasol su predvodili tim do pobjede sa 4:2 u seriji.[243] U finalu konferencije, pobijedili su San Antonio 4:1 i plasirali se u prvo finale lige nakon 2003. i odlaska O’Nila.[244] U finalu, izgubili su od Bostona 4:2 u seriji.[245]
U sezoni 2008/09, ostvarili su sedam pobjeda u prvih sedam utakmica,[246] nakon čega su izjednačili rekord sa najboljim startom sezone u istoriji tima, ostvarivši 17 pobjeda na 19 utakmica.[247] Sezonu su završili na prvom mjestu konferencije, sa 67 pobjeda i 17 poraza.[248] U plej ofu, pobijedili su Jutu 4:1, Hjuston 4:3 i Denver 4:2 i plasirali se u finale lige drugu godinu zaredom.[249] U finalu, pobijedili su Orlando medžik 4:1 u seriji i osvojili 15 titulu u istoriji tima,[250] a Brajant je po prvi put u karijeri dobio nagradu za MVP-ija finala,[251] postavši prvi igrač nakon Džordana koji je imao prosjek od barem 30 poena, pet skokova i pet asistencija za pobjednički tim u finalnoj seriji.[252]
Na početku sezone 2009/10, doveli su Rona Artesta, umjesto Trevora Arize.[253] Sezonu su završili na prvom mjestu u konferenciji treću godinu zaredom, a 13. januara 2010, postali su prvi tim u istoriji lige koji je ostvario 3,000 pobjeda u regionalnom dijelu sezone, nakon pobjede 100:95 protiv Dalasa.[254] U prvoj rundi plej ofa, igrali su protiv Oklahoma Siti tandera,[255] koje su pobijedili sa 4:2 u seriji.[256] U polufinalu, pobijedili su Jutu 4:0[257] i plasirali su se u finale konferencije, gdje su igrali protiv Finiksa. U drugoj utakmici, Brajant je ostvario 13 asistencija, čime je izjednačio rekord Medžika Džonsona po broju asistencija jednog igrača Lejkersa.[258] Pobijedili su 4:2 u seriji i plasirali su se u finale lige treću godinu zaredom.[259] U finalu, igrali su protiv Bostona, u reprizi finala iz 2008. Nakon šest utakmica, rezultat je bio 3:3 u seriji, a u sedmoj utakmici, Boston je vodio 13 razlike na kraju treće četvrtine. U poslednjoj četvrtini, Brajant je postigao 10 poena, a Lejkersi su preokrenuli i osvojili drugu titulu zaredom, 16 ukupno, a Brajant je drugi put zaredom dobio nagradu za najkorisnijeg igrača finala.[260] Takođe, to je bio prvi put da su Lejkersi pobijedili Boston u sedmoj utakmici NBA finala,[261]
Nakon dosta spekulacija, Fil Džekson je odlučio da ostane na mjestu trenera još jednu godinu.[262] Sezonu 2010/11, počeli su sa osam pobjeda na prvih osam utakmica.[263] Prvih pet utakmica protiv jednog od četiri vodeća tima u ligi, izgubili su sa prosječno 11 razlike,[264] Nakon čega su pobijedili Boston 92:86, 10. februara; Brajant je postigao 23 poena, od čega 20 u drugom poluvremenu, a Lejkersi su nadoknadili zaostatak od 15 poena.[265] Sezonu su završili na drugom mjestu u konferenciji, sa 57 pobjeda i 25 porazu. U prvoj rundi plej ofa, pobijedili su Nju Orleans 4:2,[266] nakon čega su izgubili od Dalasa u polufinalu konferencije, 4:0 u seriji.[267] Na kraju sezone, Džekson je objavio da se povlači sa mjesta trenera.[268]
2011–2016: Period nakon Džeksona[uredi | uredi izvor]
Nakon odlaska Džeksona, bivši trener Klivlenda — Majk Braun, postavljen je za glavnog trenera.[269] Prije početka sezone 2011/12, Lamar Odom je trejdovan u Dalas, nakon što je sam tražio trejd.[270] Takođe, Fišer je, uz pravo na prvog pika na draftu, trejdovan u Hjuston, u zamjenu za Džordana Hila.[271] Tokom sezone, Brajant je više puta pauzirao zbog povreda,[272] Sezonu su završili na trećem mjestu u konferenciji, sa 41 pobjedom i 25 poraza. U prvoj rundi plej ofa, pobijedili su Denver 4:3, nakon čega su izgubili od Oklahome 4:2 u polufinalu konferencije.[273][274]
.jpg)
Na početku sezone 2012/13, doveli su Stiva Neša iz Finiksa, u zamjenu za pika Lejkersa u prvoj rundi na draftu 2013. i 2015, kao i za pika iz druge runde drafta 2013. i 2014, uz 3 miliona dolara.[275] Na dan 10. avgusta 2012, u trejdu u kojem su učestvovala četiri tima, Lejkersi su trejdovali Endrua Bajnuma, a doveli su Dvajta Hauarda.[276] Na dan 2. novembra 2012, Brajant je, sa dvije ukradene lopte protiv Klipersa, došao do 1,725 ukradenih lopti, čime je prestigao Medžika Džonsona, sa najviše ukradenih lopti u istoriji Lejkersa. Počeli su sezonu sa tri poraza na prve tri utakmice, prvi put poslije 34 godine i četvrti put u istoriji kluba.[277] a nakon što su ostvarili jednu pobjedu i četiri poraza na prvih pet utakmica, Majk Braun je otpušten sa mjesta trenera, 9. novembra.[278] Pomoćni trener — Berni Bikerstaf, postavljen je za privremenog trenera i ostvario je četiri pobjede zaredom, nakon čega je Majk D'Antoni postavljen za glavnog trenera, 12. novembra.[279] Na dan 18. februara 2013, vlasnik tima — Džeri Bus, umro je zbog raka u 80 godini.[280] U prvom dijelu sezone, imali su skor od 17 pobjeda i 25 poraza,[281] nakon čega je D'Antoni postavio Brajanta za primarnog organizatora igre i pomjerio Neša na mjesto šutera.[282] Na naredne tri utakmice, ostvarili su sve tri pobjede, a u martu, na dvije odlučujuće pobjede za ulazak u plej of, Brajant je postigao po najmanje 40 poena, uz 10 asistencija, postavši tako prvi igrač Lejkersa sa tim učinkom na dvije uzastopne utakmice, nakon Vesta 1970.[283] Sezonu su završili sa 45 pobjeda i 37 poraza, što im je bio najlošiji učinak od sezone 2006/07. i završili su na sedmom mjestu u konferenciji, nakon pobjede protiv Hjustona 16. aprila.[284][285] Igrači Lejkersa su imali problema sa povredama tokom cijele sezone, a Brajant je doživio rupturu Ahilove tetive, na utakmici protiv Golden Stejt voriorsa, zbog čega je morao da završi sezonu. Povreda je nastupila nakon što je igrao po 40 minuta na sedam uzastopnih utakmica i sedam uzastopnih četvrtina na poslednje dvije utakmice.[286] Na dan 13. aprila, imao je operaciju i procijenjeno je da će pauzirati od šest do devet mjeseci.[287] Bez Brajanta, ispali su u prvoj rundi plej ofa, izgubivši od San Antonija 4:0.[288] Tokom sezone, Brajant je prestigao Čejmberlena na četvrtom mjestu na listi najboljih strijelaca NBA lige svih vremena.[289]
U sezoni 2013/14, Brajant je prvu utakmicu igrao 8. decembra 2013,[290] ali se povrijedio 17. decembra, kada je slomio kost u koljenu i morao je da završi sezonu.[291][292] Na dan 25. marta 2014, postigli su 51 poen u trećoj četvrtini protiv Njujork niksa, što je bio najveći broj poena koji su postigli u jednoj četvrtini u istoriji tima.[293] Sezonu su završili sa 27 pobjeda i 55 poraza i nisu se plasirali u plej of prvi put nakon 2005, a šesti put u istoriji tima.[294] D'Antoni je na kraju sezone napustio mjesto trenera.[295]
Nakon što su veći dio predsezone proveli bez glavnog trenera, bivši igrač — Bajron Skot je postavljen za trenera.[296] Skot je bio na razgovoru tri puta nakon odlaska D'Antonija.[297] Na dan 28. jula, zvanično je potpisao višegodišnji ugovor sa timom.[298]
Na prvoj utakmici u sezoni 2014/15, Džulijus Randle, kojeg su izabrali kao sedmog pika, slomio je nogu, zbog čega je morao da završi sezonu. Lejkersi su ostvarili samo osam pobjeda, uz 19 poraza u prvom dijelu sezone;[299] Brajant je odigrao 35 utakmica, nakon čega se ponovo povrijedio i morao je da završi sezonu,[300] dok je takođe Nik Jang morao da završi sezonu zbog povrede, u trenutku kad su Lejkersi imali 14 pobjeda i 41 poraz.[301] Na 27 preostalih utakmica, Džordan Klarkson, kojeg su izabrali kao 46 pika, dobijao je veću minutažu i završio je sa prosjekom od 11,9 poena, 3,2 skoka i 3,5 asistencija po utakmici, uz procenat šuta iz igre 44,8%.[302] Sezonu su završili na poslednjem mjestu u Zapadnoj konferenciji, sa 21 pobjedom i 61 porazom, čime su postavili novi negativni rekord po broju poraza u sezoni, srušivši prethodni koji su postavili sezonu ranije.[303]
Na draftu 2015, izabrali su D'Anđela Rasela kao drugog pika, sa univerziteta Ohajo.[304] Nakon što se Brajant oporavio od povrede u predsezoni,[305] zadobio je povredu lista, zbog koje je morao da propusti poslednje dvije egzibicione utakmice.[306] Oporavio se do početka sezone 2015/16. i startovao je svoju 20 sezonu u dresu Lejkersa, čime je oborio rekord Džona Stoktona od 19 sezona u jednom klubu.[307] Na dan 24. novembra 2015, izgubili su od Golden Stejta 111:77, čime su došli do učinka od dvije pobjede i 12 poraza;[308] Šest dana kasnije, Brajant je objavio da će završiti karijeru na kraju sezone.[309] U svojoj poslednjoj utakmici u NBA ligi, 13. aprila, u pobjedi od 101:96 protiv Juta džeza, Brajant je postigao 60 poena, što mu je bilo najviše u sezoni, a u poslednjoj četvrtini, postigao je 22 poena, dok je cijeli tim Jute postigao 21.[310][311] Sa 37 godina i 234 dana, postao je najstariji igrač koji je postigao 60 poena u istoriji NBA lige.[312] Lejkersi su sezonu završili sa 17 pobjeda i 65 poraza, ponovo postavivši novi negativni rekord.[313][314]
2016–2018: Period nakon Brajanta[uredi | uredi izvor]
Na dan 24. aprila 2016, objavili su da neće produžiti ugovor sa Bajronom Skotom.[315] Pet dana kasnije, bivši igrač Lejkersa — Luk Valton, postavljen je za novog trenera; u trenutku kada je potpisao ugovor, Valton je bio pomoćni trener u Golden Stejtu, koji je nastupao u plej ofu i nije mogao odmah da preuzme Lejkerse, dok Golden Stejt ne završi nastup u plej ofu.[316] Imali su pravo na drugog pika na draftu[317] i izabrali su Brendona Ingrama sa univerziteta Djuk.[318]
Na dan 21. februara 2017, otpustili su Miča Kupčaka sa mjesta generalnog menadžera, a postavili su Medžika Džonsona za direktora košarkaških operacija; takođe, predsjednica tima — Dženi Bus, objavila je da će se njen brat — Džim Bus, maći sa mjesta potpredsjednika košarkaških operacija.[319][320] Na dan 7. marta, Rob Pelinka je postavljen na mjesto generalnog menadžera; potpisao je ugovor na pet godina.[321] Sezonu su završili na pretposlednjem mjestu u konferenciji, sa 26 pobjeda i 56 poraza i ponovo nisu uspjeli da se plasiraju u plej of.[322] Na draftu 2017, ponovo su imali pravo na drugog pika[323] i izabrali su Lonca Bala sa univerziteta UCLA.[324] Takođe, doveli su Kajla Kuzmu, sa univerziteta Juta, kojeg je Bruklin izabrao kao 27 pika i Bruka Lopeza, a u Bruklin su otišli D'Anđelo Rasel i Timofej Mozgov.[325] Trejdovali su Tonija Bredlija, kojeg su izabrali kao 28 pika, u zamjenu za 30 pika — Džoša Harta sa univerziteta Vilanova i 42 pika — Tomasa Brajanta, sa univerziteta Indijana.[326] Sezonu su završili na 11 mjestu u konferenciji, sa 35 pobjeda i 47 poraza i nisu uspjeli da se plasiraju u plej of.[327]
2018–danas: Era Lebrona Džejmsa[uredi | uredi izvor]
2018: Dolazak Lebrona Džejmsa[uredi | uredi izvor]
Na dan 9. jula 2018, Lebron Džejms je potpisao četvorogodišnji ugovor sa Lejkersima, vrijedan 154 miliona dolara.[328][329] Očekivali su da će sa Džejmsom ponovo biti konkurentni za titulu, nakon što nisu uspjeli da se plasiraju u plej of od sezone 2013/14, a poslednji put su igrali u finalu u sezoni 2009/10.[330][331] Nakon što su doveli Džejmsa, doveli su još neke veterane i plejmejkere, kao što su Džonatan Vilijams[332] i Tajson Čandler.[333] Tim nije mogao da pronađe idealnu petorku i u prvih sedam utakmica, pobijedili su na samo dvije.[334]
Nakon pobjede nad Golden Stejtom na Božić, došli su do učinka od 20 pobjeda i 14 poraza, ali je Džejms doživio povredu prepona, prvu veliku povredu u karijeri.[335] Propustio je 17 utakmica zaredom, što mu je bilo najviše u karijeri, a bez njega, Lejkersi su doživjeli veliki broj poraza i ostali su bez šansi za plej of.[336] To je bio prvi put da neki tim u kojem je igrao Džejms, nije prošao u plej of od 2005. i prvi put da on nije igrao finale lige od 2010.[337] Na dan 7. marta, objavili su da će Džejms igrati manje minuta,[338] a 30. marta, zvanično je otpisan za ostatak sezone.[339] Sezonu su završili na desetom mjestu u konferenciji, sa 37 pobjeda i 45 poraza i nisu uspjeli da se plasiraju u plej of šestu godinu zaredom.[340]
Na dan 9. aprila 2019, Džonson se povukao sa funkcije direktora košarkaških operacija,[341] a dva dana kasnije, Valton je otpušten sa mjesta trenera.[342]
2019—danas: Titula poslije 10 godina[uredi | uredi izvor]
Prije početka sezone 2019/20, 13. maja, Frenk Vogel je postavljen za novog trenera tima.[343] Imali su pravo na četvrtog pika na draftu 2019[344] i izabrali su De Andrea Hantera, sa univerziteta Virdžinija,[345] koji je zatim trejdovan u Nju Orleans, zajedno sa Belom, Ingramom i Hartom, uz pravo na prvog pika na draftu 2020, 2021. i 2024, kao i pravo zamjene pozicija za draft 2023. i novac, u zamjenu za Entonija Dejvisa.[346] Džejms je promijenio stil igre, premjestio se na poziciju beka za stalno i više se posvetio odbrani.[347] Sezonu su počeli sa 17 pobjeda i dva poraza na prvih 19 utakmica, od čega su ostvarili deset pobjeda zaredom i izjedačili najbolji start sezone u istoriji tima.[348] Na dan 29. oktobra, Dejvis je postigao 40 poena i 20 skokova, postavši tako prvi igrač Lejkersa koji je to postigao nakon O’Nila 2003.[349] Takođe, to je postigao do kraja treće četvrtine, postavši prvi igrač u istoriji NBA koji je to uspio.[350]
Početkom marta, pobijedili su lidera Istočne konferencije — Milvoki, nakon čega su pobijedili Los Anđeles kliperse 112:103,[351] prije nego što je sezona prekinuta zbog pandemije kovida 19. Nastavljena je u julu, a završena u avgustu, u okviru balona u Orlandu.[352][353] Sezonu su završili na prvom mjestu u Zapadnoj konferenciji, sa 52 pobjede i 19 poraza, plasiravši se tako u plej of prvi put nakon 2013,[354] a prvi put sa prvog mjesta u konferenciji nakon 2010.[355] U plej ofu, Lejkersi su pobijedili Portland i Hjuston roketse sa po 4:1 u prve dvije runde, nakon čega su pobijedili Denver nagetse u finalu konferencije, takođe 4:1. U petoj utakmici, Džejms je postigao 38 poena, od čega 16 u četvrtoj četvrtini, uz 16 skokova i 10 asistencija i Lejkersi su osvojili prvu titulu prvaka konferencije i plasirali se u finale lige, nakon deset godina.[356][357] U finalu, pobijedili su Majami 4:2 i osvojili su prvu titulu nakon 2010, kada ih je predvodio Brajant.[358] Džejms je dobio nagradu za MVP-ija finala četvrti put u karijeri,[359] a takođe, postao je jedini igrač u istoriji koji je nagradu osvojio sa tri različita tima.[360] Lejkersi su osvojili 17 titulu prvaka, čime su se izjednačili sa Bostonom sa najviše osvojenih titula u ligi.[361] Takođe, Dženi Bus, koja je preuzela upravljanje klubom nakon smrti njenog oca, postala je prva žena vlasnik nekog tima u NBA ligi koja je osvojila titulu.[9]
Na draftu 2020, izabrali su Džejdena Mekdanijelsa, kao 28 pika, ali su ga trejdovali u Oklahomu, zajedno sa Denijem Grinom, u zamjenu za Denisa Šredera.[362] Prije početka sezone 2020/21, u tim su došli Montrecl Harel,[363] Vesli Metjuz,[364] i Mark Gasol, brat Pau Gasola,[365] a otišli su Dvajt Hauard,[366] Ejveri Bredli[367] i Radžon Rondo.[368]
Na dan 31. decembra 2020, Džejms je postao prvi igrač u istoriji NBA lige koji je postigao minimum 10 poena na hiljadu utakmica zaredom, u pobjedi od 121:107 protiv San Antonija.[369]
Rivalstva[uredi | uredi izvor]
Boston seltiksi[uredi | uredi izvor]
Rivalstvo između Boston seltiksa i Lejkersa počelo je tokom 1950-ih, a timovi su najuspješniji u istoriji lige, dok je njihovo rivalstvo nazvano najboljim rivalstvom u u NBA.[370] Sastajali su se rekordnih 12 puta u finalu lige, a prvi put u finalu 1959; Boston je pobijedio 4:0, što je bio prvi poraz Lejkersa u finalima i prva titula za Boston.[371] Tokom 1960-ih igrali su šest puta u finalu, svih šest puta pobijedio je Boston, koji je osvojio osam titula zaredom.[372] Nakon što je Čejmberlen došao u Lejkerse 1968, nastavio je svoje rivalstvo sa Bilom Raselom, koje je bilo aktuelno dok je igrao za Filadelfiju.[59] U finalu 1969, Lejkersi su pobijedili na prve dvije utakmice, nakon čega je Boston preokrenuo i pobijedio 4:3.[373] Čejmberlen je uvrijedio Rasela, zbog čega nisu pričali 20 godina.[374]
Nakon što se nisu sastajali u finalima tokom više od deset godina, njihovo rivalstvo oživljeno je tokom 1980-ih, kada su međusobno rivalstvo imali Medžik Džonson i Lari Bird. Džonson je izjavio: „kada bi novi raspored izlazio svake godine, zaokružio bih utakmice protiv Bostona. Za mene, bile su to Dvije i ostalih 80.“ Bird je izjavio: „prva stvar koju bih radio svakog jutra, bilo je da vidim šta su Magični zaradili. Nisam brinuo ni o čemu drugom.“[375]
Godine 1982, Lejkersi su se plasirali u finale lige, dok je Boston igrao kući poslednju utakmicu finala konferencije protiv Filadelfije; kada je bilo jasno da će Filadelfija pobijediti, navijači Bostona navijali su za Filadelfiju, uz povike „pobijedite L. A.“[376] U finalu su se ponovo sastali 1984. poslije 15 godina.[377] Boston je pobijedio 4:3, čime su došli do skora od 8-0 u finalima protiv Lejkersa, a to je bilo prvo finale u kojem su igrali Džonson i Bird.[377] Tokom 1980-ih, igrali su još dva puta u finalu; 1983. Lejkersi su po prvi put pobijedili u finalu, 4:2, a šesta utakmica igrana je u Bostonu, čime su postali prvi tim u istoriji koji je osvojio titulu na terenu Bostona.[378] U finalu 1987, Lejkersi su ponovo pobijedili 4:2.[379]
U finalu se nisu sastajali 21 godinu, nakon čega su igrali 2008. Boston je pobijedio 4:2, a u šestoj utakmici, pobijedili su 39 razlike, 131:92, što je bila najveća razlika u nekoj utakmici finala u istoriji lige.[380] Ponovo su se sastali u finalu 2010. U finalima konferencija, Lejkersi su poveli 2:0 protiv Finiksa, nakon čega su navijači počeli da uzvikuju „hoćemo Boston“;[381] nakon pobjede Bostona kući protiv Orlanda za vođstvo od 3:0 u seriji, navijači su počeli da uzvikuju „pobijedite L. A.“[382] U finalu, Brajant je bio najbolji strijelac na šest od sedam utakmica, a sedma utakmica bila je najgledanija od 1998, kada je Džordan najavio da završava karijeru.[383][384] Lejkersi su pobijedili 4:3, što je bio prvi put da su pobijedili Boston u sedmoj utakmici finala.[383]
Boston ima bolji međusobni skor, a u periodu od 1957. do 1959. ostvario je 18 pobjeda zaredom protiv Lejkersa.[385]
Detroit pistonsi[uredi | uredi izvor]
Rivalstvo između Lejkersa i Detroit pistonsa počelo je se razvija krajem 1980-ih.[386]:228 Igrali su dva finala zaredom: 1988, kada su Lejkersi pobijedili 4:3 i 1989. kada je Detroit pobijedio 4:0
U finalu su igrali i 2004. kada je ponovo Detroit pobijedio 4:1 u seriji.[387]
Los Anđeles klipersi[uredi | uredi izvor]
Rivalstvo između Lejkersa i Los Anđeles klipersa je jedinstveno jer su oni jedina dva tima u ligi koji igraju u istoj dvorani — Stejpls centru, a takođe je jedno od dva rivalstva klubova iz istog grada, pored rivalstva između Njujork niksa i Bruklin netsa.
Navijači iz Los Anđelesa istorijski su više navijali za Lejkerse,[388][389] a mnogi su termin rivalstvo označili netačnim dok Klipersi nisu postali uspješniji.[390]
San Antonio sparsi[uredi | uredi izvor]
Rivalstvo između Lejkersa i San Antonio sparsa razvilo se krajem 1990-ih i početkom 2000-ih. Od 1999 do 2005, sastali su se u plej ofu pet puta, a jedan od ta dva tima igrao je u finalu lige svih sedam puta u tom periodu, dok su zajedno osvojili šest titula u tom periodu, po tri i Lejkersi i San Antonio. U tom istom periodu, njihovo rivalstvo smatrano je kao glavnim rivalstvom u NBA.[391] U finalu konferencije sastali su se 2008, kada su pobijedili Lejkersi, nakon čega je San Antonio pobijedio u finalu 2013.
Vlasništvo, finansije i navijači[uredi | uredi izvor]
Berger i Čalfen kupili su rasformirani tim Detroit gemse 1947, za 15,000 dolara; promijenili su mu ime u Lejkersi i premjestili ga u Minesotu. Maks Vinter je kupio trećinu udjela u klubu u početnim godinama, nakon čega je prodao svoj dio Mikanu 1954. Berger je kupio Mikanov dio 1956, čime je stekao dvije trećine vlasništva.[392] Nakon što je Mikan završio karijeru, posjećenost je opala, a tim je već bio izgubio dosta novca kroz nekoliko sezona, zbog čega je stavljen na prodaju 1957.[393] Bivši igrač bejzbola — Marti Marion i njegov poslovni partner — Milton Fišman, pokušali su da kupe tim sa namjerom da ga premjeste u Kanzas Siti.[393][394] Mikan je ponudio da stavi kuću pod hipoteku kako bi kupio tim i zadržao ga u Minesoti,[395] ali je on ipak prodat grupi investitora koje je predvodio Bob Šort.[392] Tim je prodat grupi uz dogovor da ga ne premjeste u Kanzas Siti, već da ostane u Minesotu.[396] Šortova grupa se sastojala od 117 biznismena i običnih građana, koji su uložili 200,000 dolara u klub; 150,000 da bi ga kupili i 50,000 kako bi ga pokrenuli.[392] Do 1958, Šort je postao vlasnik 80% kluba, kupujući akcije od partnera,[392] ali tim je i dalje bio u problemu, posjećenost je bila slaba, a NBA ih je osudila uslovno finansijski, uslovivši ih da će, ako ne dostignu određenu prodaju karata, biti kupljeni od strane lige i prebačeni na drugu lokaciju. Šort je bio primoran da premjesti tim u Los Anđeles 1960, a samo u prvom dijelu sezone 1959/60, izgubili su 60,000 dolara.[397] Vlasnici NBA, prvobitno su glasali 7-1 protiv premještanja,[398] ali, kada je Šort izjavio da bi mogao da odvede tim u novu rivalsku ligu, koja se razvijala, vlasnici su, istog dana, održali novo glasanje i jednoglasno odlučili da dozvole premještanje.[399] Predvođeni Bejlorom,[400][401] kao i zbog nove lokacije, finansije tima su se popravile nedugo nakon prelaska u Los Anđeles.[402][403] Šort je prodao tim vlasniku fudbalskog tima Vašington — Džeku Kentu Kuku 1965, za tada rekordnih 5,175 miliona dolara.[404] Šort je insistirao da isplata treba da bude u gotovini i novac je prebačen iz jedne banke u Njujorku u drugu, teretnim kolima.[405]
Kuk je direktno upravljao klubom, za razliku od Šorta i promijenio je timske operacije.[406] Lično je finansirao izgradnju dvorane Forum 1967, sa ukupnim troškovima od 16,5 miliona dolara.[407][408] Bio je vlasnik tima do 1979, nakon čega je prodao Lejkerse, NHL tim Los Anđeles kingse, Forum i određene nekretnine Džeriju Busu za 67 miliona dolara.[409] Kuk je bio primoran da proda tim jer je prolazio kroz težak razvod koji ga je dosta koštao.[410][411] Bus je bio lokalni inženjer hemije i bivši profesor na univerzitetu Južna Kalifornija, koji se obogatio na nekretninama.[408][412] Filip Anšuc je kupio dio tima 1988,[413] a do oktobra 2010, i Medžik Džonson je bio manjinski vlasnik.[414] Bus je započeo trend da se dvorana preimenuje u naziv kompanija, pa je Forum promijenio ime u Veliki zapadni Forum, po banci, 1988.[415] Godine 2009, glavni sponzori bili su kompanije Verizon Wireless, Toyota, Anheuser-Busch, American Express i Carl's Jr., a prosječna cijena ulaznice bila je 113 dolara, što je bilo najviše u ligi.[413] Godine 2013, Bus je umro u 80 godini, nakon što je nekoliko mjeseci bio u bolnici zbog raka.[416][417][418] Njegovo kontrolno vlasništvo je prešlo na njegovo šestoro djece, a svako dijete dobilo je jednak dio.[419][420] Njegova ćerka — Dženi Bus, preuzela je funkciju predsjednika, kao i ulogu predstavnika tima na sastancima direktora NBA.[420][421]
Zbog blizine Holivudu, brojne slavne ličnosti su navijači Lejkersa i redovno dolaze na utakmice u Stejpls centru.[422] Džek Nikolson ima sezonske ulaznice od 1970-ih, a objavljeno je da režiseri moraju svoje sesije snimanja da prilagođavaju utakmicama Lejkersa kući.[423] U periodu od 2002. do 2007, prosječna gledanost bila je oko 18,900 i bili su među prvih deset u ligi po gledanosti. Grupa Red Hot Chili Peppers, snimila je pjesmu „Magic Jonston”, kao pjesmu za album iz 1989 — Mother's Milk, u čast Medžiku Džonsonu, a frontmen grupe — Majkl Fli Balzari i basista — Entoni Kledis, često dolaze na utakmice u Los Anđelesu.[424] Godine 2008, dvorana je bila rasprodata za svaku domaću utakmicu Lejkersa,[425] a 2010, dresovi tima sveukupno bili su najprodavaniji od svih timova u NBA, dok je dres Brajanta bio najprodavaniji dres u SAD i Kini.[426]
Ime, logo i dresovi[uredi | uredi izvor]
Ime Lejkersi, uzeli su zbog toga što je Minesota bila poznata kao Zemlja 10,000 jezera.[12][427] Timske boje su zlatna, ljubičasta i bijela.[428][6] Na logou se nalazi ime kluba, napisano ljubičastom bojom, na vrhu zlatne košarkaške lopte.[428][429]
Dodatno, imaju svoje specijalne dresove, u čast najboljih igrača. U sezoni 2017/18, dresovima su odavali počast Brajantu,[430] 2018/19. Medžiku Džonsonu,[431] u sezoni 2019/20. O’Nilu,[432] a u sezoni 2020/21, Bejloru.[433]
Rekordi tima i rekordi u ligi[uredi | uredi izvor]
Brajant drži rekord lige po broju odigranih utakmica (1,333), kao i po broju odigranih minuta (48,298). Džonson drži rekord sa najviše asistencija u karijeri (10,141), najviše asistencija na jednoj utakmici (24), kao i najvećim prosjekom asistencija u sezoni po utakmici (13.1). Džonson takođe drži rekord po broju ostvarenih tripl dablova u karijeri, sa 138, preko 100 više od Brajanta. Elmor Smit drži rekord tima po broju blokada na utakmici, sa 17, kao i rekord sa najvećim prosjekom blokada po utakmici u toku sezone (4.85) i sa najvećim prosjekom blokada po utakmici u karijeri. Bejlor je rekorder po prosjeku postignutih poena na utakmici u karijeri, sa 27,4, dok Brajant drži rekord po broju postignutih poena na jednoj utakmici, sa 81. Bejlor, Vest i Brajant drže prvih pet mjesta po prosjeku postignutih poena u sezoni; Brajant je na prvom (35,4) i četvrtom mjestu (31.6), Bejlor je na drugom (34,8) i trećem mjestu (34.0), dok je Vest na petom mjestu (31,3).[434][435]
Lejkersi drže rekord sa najviše uzastopnih pobjeda u ligi (33) kao i najviše uzastopnih pobjeda u gostima (16), a oba rekorda su ostvarili u sezoni 1971/72.[436] Takođe, rekorderi su po procentu uspješnog šuta iz igre, sa 54.5%, u sezoni 1984/85,[437] kao i sa najvećim procentom pobjeda u gostima 0,816 (1971–72).[70] Takođe, drže rekord sa najviše pobjeda u istoriji lige, najvećim procentom pobjeda (61.9%) i najviše nastupa u finalu (31).[31][438] U sezoni 2000/01, postavili su rekord lige po učinku u plej ofu, sa 15 pobjeda i jednim porazom, koji je srušio Golden Stejt 2017, sa 16 pobjeda i jednim porazom.[439] U sezoni 1971/72, ostvarili su 69 pobjeda, što je rekord tima, a iste sezone, postavili su rekorde po broju postignutih poena i pobjedu sa najvećom razlikom u istoriji tima, 63 poena — 162:99.[440] Takođe, držali su rekord sa najviše pobjeda kući u regionalnom dijelu, prvo sa 36 pobjeda i pet poraza u sezoni 1971/72, zatim sa 37 pobjeda i četiri poraza u sezonama 1976/77. i 1979/80. dok Boston nije postavio rekord u sezoni 1985/86, sa 40 pobjeda i jednim porazom.
Domaće dvorane[uredi | uredi izvor]
Utakmice na domaćem terenu igraju u Stejpls centru, koji se nalazi u kompleksu Los Anđeles uživo, u centru Los Anđelesa. Dvorana je otvorena 1999, a kapacitet joj je 18,997 mjesta za utakmice Lejkersa.[441] Vlasnici i operatori su kompanije AEG i L.A. Arena Company, a dvorana je takođe dom Los Anđeles klipersa, ženskog tima — Los Anđeles sparksa, kao i NHL tima — Los Anđeles kingsa.[441] Prije selidbe u Stejpls centar, igrali su u dvorani Forum, u Inglvudu, koji je bio oko deset milja jugozapadno od nove dvorane.[170] Tokom predsezone 1999, utakmice kući igrali su u Forumu prije nego što su zvanično prešli u Stejpls centar. Godine 2009, ponovo su bili domaćini u Forumu na predsezonskoj utakmici protiv Golden Stejta, u znak obilježavanja 50 godina igranja u Los Anđelesu.[442]
Tokom prvih sedam godina nakon selidbe tima iz Minesote u Los Anđeles, igrali su utakmice u Memorijalnoj sportskoj areni, južno od centra grada.[443] Dok su nastupali u Mineapolisu, od 1947. do 1960, igrali su u Auditorijumu Mineapolis.[444]
Rezultati po sezonama[uredi | uredi izvor]
Rezultati Lejkersa u poslednjih pet sezona.
Osvojili su titulu 17 puta i igrali su u finalu lige protiv ukupno 16 timova.[31] Najbolji rezultat u regularnom dijelu ostvarili su 1972, sa 69 pobjeda i 13 poraza, dok su najgori rezultat ostvarili 2016, sa 17 pobjeda i 65 poraza.[31]
Napomene: I = Igrano utakmica, POB. = pobjede, POR. = porazi, % = Procenat pobjeda;
| Sezona | I | POB. | POR. | % | Pozicija | Plej of |
| 2019/20. | 71 | 52 | 19 | .732 | 1, Pacifička divizija | Šampioni NBA, 4:2 (Majami hit) |
| 2020/21. | 72 | 42 | 30 | .583 | 3, Pacifička divizija | Izgubili u prvoj rundi zapadne konferencije, 2:4 (Finiks sansi) |
| 2021/22. | 82 | 33 | 49 | .402 | 4, Pacifička divizija | Nisu se kvalifikovali |
| 2022/23. | 82 | 43 | 39 | .524 | 5, Pacifička divizija | Izgubili u finalu zapadne konferencije, 0:4 (Denver nagetsi) |
| 2023/24. | 82 | 47 | 35 | .573 | 3, Pacifička divizija | U toku |
Igrači[uredi | uredi izvor]
Trenutni sastav[uredi | uredi izvor]
Los Anđeles lejkersi — trenutni sastav
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Igrači | Treneri | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Prava na draftu[uredi | uredi izvor]
Imaju prava na draftu na igrače koji igraju van NBA.[445] Draftovani igrači, stranci ili igrači sa univerziteta koji nisu potpisali za tim koji ih je izabrao na draftu, mogu da potpišu ugovor sa bilo kojim timom van NBA. U tom slučaju, tim zadržava prava igrača na draftu u NBA, do godinu dana nakon što ugovor igrača sa timom van NBA istekne.[446] Spisak prava na draftu nakon trejda sa drugim timovima:
| Draft | Runda | Pik | Igrač | Poz. | Država | Tim | Napomena | Ref. |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2009. | 2 | 59 | Elonu Činemalu | F/C |  Nigerija
|
slobodan agent | [447] | |
| 2007. | 2 | 54 | Bred Njuli | G/F |  Australija
|
Sidnej kingsi (Australija) | [448] |
Pikovi na draftu[uredi | uredi izvor]
Lejkersi su tri puta u istoriji tima imali pravo na prvog pika i izabrali su Elgina Bejlora 1958, Medžika Džonsona 1979. i Džejmsa Vordija 1982.[449] Imali su i šest pikova lutrije: Edi Džouns kao deseti pik 1994, Endru Bajnum kao deseti pik 2005, Džulijus Randle kao sedmi pik 2014, D'Anđelo Rasel kao drugi pik 2015, Brendon Ingram kao drugi pik 2016. i Lonco Bal kao drugi pik 2017.[449] Kao druge pikove na draftu, izabrali su Džerija Vesta i Gajla Gudriča 1960-ih, Majkla Kupera i Norma Niksona 1970-ih, Grina i Vlada Divca 1980-ih, Eldena Kempbela, Nika van Eksela, Dereka Fišera i Devona Džordža 1990-ih, kao i Luku Valtona, Sašu Vujačića i Ronija Turijafa 2000-ih.[449]
Treneri[uredi | uredi izvor]
Promijenili su preko 20 trenera u istoriji tima. Džon Kundla je bio trener dok se tim zvao Mineapolis i osvojio je pet titula u pet odigranih finala, od 1949. do 1954.[44] Pet Rajli je bio naredni trener koji je ostvario velike uspjehe sa timom, predvodio ih je do četiri titule i postavio je rekord po broju pobjeda u regularnom dijelu i u plej ofu.[450] Fil Džekson je vodio tim do pet titula u dva perioda, a srušio je Rajlijev rekord po broju pobjeda u regularnom dijelu 2009. i po broju pobjeda u plej ofu 2010.[450] Džekson, Rajli, Kundla i Bil Šerman su uvršteni u kuću slavnih zbog trenerskih uspjeha. Džordž Majkan, Džim Polard, Džeri Vest, Pit Rajli, Medžik Džonson, Kurt Rambis, Bajron Skot i Luk Valton su bili i igrači i treneri Lejkersa.
Nakon povlačenja Džeksona sa mjesta trenera u maju 2011, Majk Braun ga je naslijedio u sezoni 2011/12.[451] Na dan 9. novembra 2012, nakon starta sezone od 1–4, Braun je otpušten.[452] Na njegovo mjesto došao je Berni Bikerstaf, koji je bio pomoćnik Braunu i vodio je tim kao privremeni trener na pet utakmica, nakon čega je za glavnog trenera postavljen Majk D'Antoni, koji je predvodio tim do kraja sezone 2013/14, a u julu 2014, Bajron Skot je postavljen za novog trenera.[453] Na kraju sezone 2015/16, Skot je otpušten, a 29. aprila 2016, Luk Valton je postavljen za novog trenera.[454] Valton je otpušten na kraju sezone 2018/19,[455] a Frenk Vogel je postavljen za novog trenera 13. maja 2019.[456]
Spisak trenera[uredi | uredi izvor]
| Broj | Ime | Period | Uspesi | Individualna priznanja | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Mineapolis lejkersi | |||||||||||||||
| 1 | Džon Kundla | 1948–1958 | 1 titula NBL lige (1948) i 5 NBA titula (1949, 1950, 1952, 1953, 1954) | Jedan od 10 najboljih trenera u istoriji NBA lige | |||||||||||
| 2 | Džordž Majkan | 1958 | |||||||||||||
| — | Džon Kundla | 1958–1959 | 1 NBA finale (1959) | Jedan od 10 najboljih trenera u istoriji NBA lige | |||||||||||
| 3 | Džon Kastelani | 1959–1960 | |||||||||||||
| 4 | Džim Polard | 1960 | |||||||||||||
| Los Anđeles lejkersi | |||||||||||||||
| 5 | Fred Šaus | 1960–1967 | 4 NBA finala (1962, 1963, 1965, 1966) | ||||||||||||
| 6 | Breda Kolf | 1967–1969 | 2 NBA finala (1968, 1969) | ||||||||||||
| 7 | Džo Malanej | 1969–1971 | 1 NBA finale (1970) | ||||||||||||
| 8 | Bil Šarman | 1971–1976 | 1 NBA titula (1972) i 1 NBA finale (1973) | Trener godine NBA (1971/72) | |||||||||||
| 9 | Džeri Vest | 1976–1979 | |||||||||||||
| 10 | Džek Mekini | 1979 | |||||||||||||
| 11 | Pol Vesthed | 1979–1981 | 1 NBA titula (1980) | ||||||||||||
| 12 | Pet Rajli | 1981–1990 | 4 NBA titule (1982, 1985, 1987, 1988) i 3 NBA finala (1983, 1984, 1989) | Trener godine NBA (1989/90) i jedan od 10 najboljih trenera u istoriji NBA lige | |||||||||||
| 13 | Majk Dunlivi stariji | 1990–1992 | 1 NBA finale (1991) | ||||||||||||
| 14 | Rendi Fund | 1992–1994 | |||||||||||||
| 15 | Bil Bertka | 1994 | |||||||||||||
| 16 | Medžik Džonson | 1994 | |||||||||||||
| 17 | Del Haris | 1994–1998 | Trener godine NBA (1994/95) | ||||||||||||
| — | Bil Bertka | 1999 | |||||||||||||
| 18 | Kurt Rambis | 1999 | |||||||||||||
| 19 | Fil Džekson | 1999–2004 | 3 NBA titule (2000, 2001, 2002) i 1 NBA finale (2004) | Jedan od 10 najboljih trenera u istoriji NBA lige | |||||||||||
| 20 | Rudi Tomjanovič | 2004–2005 | |||||||||||||
| 21 | Frenk Hemblen | 2005 | |||||||||||||
| — | Fil Džekson | 2005–2011 | 2 NBA titule (2009, 2010) i 1 NBA finale (2008) | Jedan od 10 najboljih trenera u istoriji NBA lige | |||||||||||
| 22 | Majk Braun | 2011–2012 | |||||||||||||
| 23 | Berni Bikerstaf | 2012 | |||||||||||||
| 24 | Majk D'Antoni | 2012–2014 | |||||||||||||
| 25 | Bajron Skot | 2014–2016 | |||||||||||||
| 26 | Luk Volton | 2016–2019 | |||||||||||||
| 27 | Frenk Vogel | 2019–2022 | 1 NBA titula (2020) | ||||||||||||
| 28 | Darvin Hem | 2022– | 1 NBA kup (2023) | ||||||||||||
Kuća slavnih i povučeni brojevi[uredi | uredi izvor]
Ukupno je 39 članova Lejkersa primljeno u kuću slavnih : 29 igrača, pet glavnih trenera, jedan pomoćni trener i četiri člana koja su dala svoj doprinos timu i košarci.[457][458][459]
| Članovi kuće slavnih iz Lejkersa | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Igrači | |||||||||
| Broj | Ime | Pozicija | Period u timu | Uvršten u kuću slavnih |
Broj | Ime | Pozicija | Period u timu | Uvršten u kuću slavnih |
| 99 | Džordž Majkan 1 | C | 1948–1954 1955–1956 |
1959 | 22 | Eldžin Bejlor | K | 1958–1971 | 1977 |
| 17 | Džim Polard 2 | K | 1948–1955 | 1978 | 13 | Vilt Čejmberlen | C | 1968–1973 | 1979 |
| 44 | Džeri Vest 3 5 | B | 1960–1974 | 1980 | 22 | Slejter Martin | B | 1949–1956 | 1982 |
| 34 | Klajd Lovlet | K/C | 1953–1957 | 1988 | 42 | Koni Houkins | K/C | 1973–1975 | 1992 |
| 19 | Vern Mikelsen | K | 1949–1959 | 1995 | 33 | Karim Abdul Džabar | C | 1975–1989 | 1995 |
| 25 | Gajl Gudrič | B | 1965–1968 1970–1976 |
1996 | 11 | Bob Mekadu | K/C | 1981–1985 | 2000 |
| 32 | Medžik Džonson 4 6 | B | 1979–1991 1996 |
2002 | 42 | Džejms Vordi | K | 1982–1994 | 2003 |
| 4 | Adrijan Dentli | K | 1977–1979 | 2008 | 11 | Karl Malon 7 | K | 2003–2004 | 2010 |
| 73 | Denis Rodman | K | 1999 | 2011 | 52 | Džamal Vilks | K | 1977–1985 | 2012 |
| 20 | Geri Pejton | B | 2003–2004 | 2013 | 23 | Mič Ričmond | B | 2001–2002 | 2014 |
| 31 | Spenser Hejvud | K | 1979–1980 | 2015 | 31 | Zelmo Biti | C | 1974–1975 | 2016 |
| 34 | Šakil O’Nil | C | 1996–2004 | 2016 | 11 | Čarli Skot | B | 1977–1978 | 2018 |
| 10 | Stiv Neš | B | 2012–2015 | 2018 | 12 | Vlade Divac | C | 1989–1996 2004–2005 |
2019 |
| 8 24 |
Kobi Brajant | B | 1996–2016 | 2020 | 23 | Lu Hadson | K/B | 1977–1979 | 2022 |
| 16 | Pau Gasol | K/C | 2008–2014 | 2023 | 5 | Dik Barnet | B | 1962–1965 | 2024 |
| 21 | Majkl Kuper | B | 1978–1990 | 2024 | |||||
| Treneri | |||||||||
| Ime | Pozicija | Period u timu | Uvršten u kuću slavnih |
Ime | Pozicija | Period u timu | Uvršten u kuću slavnih | ||
| Džon Kundla | Glavni trener | 1948–1957 1958–1959 |
1995 | Bil Šerman | Glavni trener | 1971–1976 | 2004 | ||
| Fil Džekson | Glavni trener | 1999–2004 2005–2011 |
2007 | 12 | Pet Rajli 8 | Pomoćni trener Glavni trener |
1979–1981 (pomoćnik) 1981–1990 (glavni) |
2008 | |
| Teks Vinter | Pomoćni trener | 1999–2008 | 2011 | Rudi Tomjanovič | Glavni trener | 2004–2005 | 2020 | ||
| Doprinosi | |||||||||
| Ime | Pozicija | Period u timu | Uvršten u kuću slavnih |
Ime | Pozicija | Period u timu | Uvršten u kuću slavnih | ||
 |
Čik Hern | Emiter | 1961–2002 | 2003 | Džeri Bus | Vlasnik | 1979–2013 | 2010 | |
| Pet Nevel 9 | Generalni menadžer | 1972–1976 | 1979 | Del Haris | Glavni trener | 1994–1999 | 2022 | ||
| Džeri Vest | Generalni menadžer | 1982–2000 | 2024 | ||||||
Napomene:
- 1 Takođe je bio trener tima u periodu 1957–1958.
- 2 Takođe je bio trener tima 1960.
- 3 Takođe je bio trener tima u periodu 1976–1979.
- 4 Takođe je bio trener tima 1994.
- 5 Vest je uvršten dva puta u kuću slavnih, kao igrač i kao član reprezentacije na Olimpijskim igrama 1960.
- 6 Džonson je uvršten dva puta u kuću slavnih, kao igrač i kao član reprezentacije na Olimpijskim igrama 1992.
- 7 Malon je uvršten u kuću slavnih dva puta, kao igrač i kao član reprezentacije na Olimpijskim igrama 1992.
- 8 Takođe je igrao za tim u periodu 1970–1975.
- 9 Njuel je uvršten dva puta u kuću slavnih, zbog doprinosa timu i kao član reprezentacije na Olimpijskim igrama 1960.
FIBA kuća slavnih[uredi | uredi izvor]
| Članovi FIBA kuće slavnih | ||||
|---|---|---|---|---|
| Igrači | ||||
| Broj | Ime | Pozicija | Period u timu | |
| 12 | Vlade Divac | C | 1989–1996 2004–2005 |
2010 |
| 34 | Šakil O’Nil | C | 1996–2004 | 2017 |
| 10 | Stiv Neš | B | 2012–2015 | 2020 |
Povučeni brojevi[uredi | uredi izvor]
.jpg)
Povukli su iz upotrebe 13 brojeva u čast igračima koji su ostavili veliki trag u timu, kao i jedan počasni mikrofon u čast emitera tima.[460][461][462][463]
| Povučeni brojevi Lejkersa | ||||
|---|---|---|---|---|
| Broj | Igrač | Pozicija | Period u timu | Datum ceremonije |
| 8 24 |
Kobi Brajant | B | 1996–2006 | 18. decembar 2017. |
| 13 | Vilt Čejmberlen | C | 1968–1973 | 9. novembar 1983. |
| 16 | Pau Gasol | K | 2008–2014 | 7. mart 2023. |
| 22 | Eldžin Bejlor | K | 1958–1971 | 9. novembar 1983. |
| 25 | Gajl Gudrič | B | 1965–1968 1970–1976 |
20. novembar 1996. |
| 32 | Medžik Džonson | B | 1979–1991 1996 |
16. februar 1992. |
| 33 | Karim Abdul Džabar | C | 1975–1989 | 20. mart 1990. |
| 34 | Šakil O’Nil | C | 1996–2004 | 2. april 2013. |
| 42 | Džejms Vordi | K | 1982–1994 | 10. decembar 1995. |
| 44 | Džeri Vest | B | 1960–1974 | 19. novembar 1983. |
| 52 | Džamal Vilks | K | 1977–1985 | 28. decembar 2012. |
| 99 | Džordž Majkan | C | 1948–1954 1956 |
30. oktobar 2022. |
|
Kris Hern | Emiter | 1961–2002 | 2. decembar 2002. |
Takođe, nekoliko trenera i igrača, koju su ostvarili velike uspehe u periodu dok se tim zvao Mineapolis, dobili su počasno mjesto, ali njihovi brojevi nisu povučeni.[464]
| Počasni brojevi Mineapolis lejkersa | ||||
|---|---|---|---|---|
| Broj | Igrač | Pozicija | Period u timu | |
| 17 | Džim Polard | K | 1948–1955 | |
| 19 | Vern Mikelsen | K | 1949–1959 | |
| 22 | Slater Martin | B | 1949–1956 | |
| 34 | Klajd Lovlet | K/C | 1953–1957 | |
| 99 | Džordž Majkan | C | 1948–1954 1955–1956 | |
| Džon Kundla | Glavni trener | 1948–1957 1958–1959 | ||
Mediji[uredi | uredi izvor]
Čik Hern je bio emiter Lejkersa 41 godinu, do njegove smrti 2002. Prenosio je ukupno 3,338 utakmica, od 21. novembra 1965. do 16. decembra 2001.[465] Smislio je nadimak Mister Kluč za Vesta,[466] a bio je dio tima kada je Kuk bio vlasnik i bio je savjetnik za košarkaške operacije.[467] Pol Sanderlend, koji je mijenjao Herna na nekoliko utakmica, imenovan je za stalnog emitera i komentatora.[468] Kada mu je ugovor istekao, na ljeto 2005, tim je odlučio da ga ne produži.[469] Džoel Mejers i Lanc su postavljeni za televizijske komentatore, dok su Spero Deds i bivši igrač Lejkersa — Majkl Tompson, postavljeni za komentatore na radiju.[470]
U sezoni 2011/12, Bili Makdonald je postavljen za komentatora na televiziji, pridruživši se Lancu, koju je takođe ostao na poziciji analitičara. Džon Ajrlend se pridružio Tomsponu kao komentatori na radiju.[471]
Na početku sezone 2009/10, utakmice tima na radiju bile su prenošene na stanici KSPN, podružnici radio stanice ESPN Radio na engleskom jeziku, kao i na strani KWKW na španskom jeziku.[470][472] Radio stanica KLAC je imala prava na prenos utakmica od sezone 1976/77. do sezone 2008/09.[472][473] Do 2011, prenosi na televiziji dijeljeni su između televizija KCAL-TV (gostujuće utakmice) i Fox Sports West (domaće utakmice zaredom), nakon čega su potpisali ugovor sa nacionalnom televizijom ABC.[474] KCAL je prenosio utakmice tima od 1977, kada je televiziju posjedovala stanica KHJ-TV, što je bio najduži odnos između NBA tima i televizije. Prije televizije KHJ, utakmice su prenošene na televiziji KTLA. Utakmice tima prenose se na televiziji Fox Sports West od 1985, otkako je Bus bio vlasnik.[475]
Na dan 14. februara 2011, Lejkersi i kablovska televizija Time Warner Cable, objavili su formiranje nove regionalne sportske mreže, koja će prenositi utakmice tima na dvije televizije, na engleskom i španskom jeziku, a potpisali su ugovor na 20 godina, počevši od sezone 2012/13.[476] Mreža je osnovana pod nazivom Time Warner Cable SportsNet, dok je 2016. preimenovana u Spectrum SportsNet, kada je kompanija Charter Communications kupila kablovsku televiziju Time Warner Cable, a televizijski kanal na španskom jeziku ugašen je 2018.[477]
Najuspješniji treneri[uredi | uredi izvor]
Mineapolis lejkersi[uredi | uredi izvor]
- Džon Kundla — 5 NBA titula, 1 titula NBL lige i 1 NBA finale.
Los Anđeles lejkersi[uredi | uredi izvor]
- Fred Šaus — 4 NBA finala.
- Buč van Breda Kolf — 2 NBA finala.
- Džo Malani — 1 NBA finale.
- Bil Šerman — 1 NBA titula i 1 NBA finale.
- Pol Vesthed — 1 NBA titula.
- Pet Rajli — 4 NBA titule i 3 NBA finala.
- Majk Danlivi — 1 NBA finale.
- Fil Džekson — 5 NBA titula i 2 NBA finala.
- Frenk Vogel — 1 NBA titula.
- Darvin Hem — 1 NBA kup.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ „Lakers Season-by-Season Records”. Lakers.com. NBA Media Ventures, LLC. Pristupljeno 10. 2. 2019.
- ^ „History: Team by Team” (PDF). 2018–19 Official NBA Guide. NBA Media Ventures, LLC. 9. 10. 2018. Arhivirano iz originala (PDF) 11. 04. 2019. g. Pristupljeno 10. 2. 2019.
- ^ „NBA.com/Stats–Los Angeles Lakers seasons”. Stats.NBA.com. NBA Media Ventures, LLC. Arhivirano iz originala 15. 09. 2017. g. Pristupljeno 29. 1. 2017.
- ^ „Media Guidelines And Policies” (PDF). 2018–19 Los Angeles Lakers Media Guide. NBA Properties, Inc. 16. 10. 2018. Pristupljeno 10. 2. 2019.
- ^ „Nike Jerseys”. Lakers.com. NBA Media Ventures, LLC. 31. 7. 2018. Pristupljeno 10. 2. 2019.
- ^ a b „Los Angeles Lakers Reproduction Guideline Sheet”. NBA Properties, Inc. Pristupljeno 8. 2. 2018.
- ^ „Lakers x Bibigo”. Lakers.com. NBA Media Ventures, LLC. 21. 9. 2021. Pristupljeno 22. 9. 2021.
- ^ „Team Directory” (PDF). 2017–18 Los Angeles Lakers Media Guide. NBA Properties, Inc. 14. 10. 2017. Arhivirano iz originala (PDF) 08. 03. 2021. g. Pristupljeno 4. 3. 2018.
- ^ a b Negley, Cassandra (12. 10. 2020). „Lakers' Jeanie Buss becomes first female controlling owner to win championship”. Yahoo Sports. Pristupljeno 28. 10. 2020.
- ^ „About STAPLES CENTER”. L.A. Arena Company, LLC. Arhivirano iz originala 12. 8. 2020. g. Pristupljeno 19. 8. 2020.
- ^ Tim Reynolds (11. 10. 2020). „Lakers tie Celtics for most NBA titles”. washingtonpost.com. Arhivirano iz originala 20. 11. 2021. g. Pristupljeno 11. 10. 2020.
- ^ a b v Reavis, Tracey in Sacchare (ed) (2000). p. 95
- ^ a b v Barreiro, Dan. „George Mikan: The First Icon”. From the Official NBA Encyclopedia, Third Edition. NBA.com. Arhivirano iz originala 26. 6. 2012. g. Pristupljeno 20. 11. 2010.
- ^ Ostler, Scott (19. 2. 2013). „Remembering Jerry Buss and 'Showtime'”. San Francisco Chronicle. Pristupljeno 21. 2. 2013.
- ^ Tania Ganguli (11. 10. 2020). „LeBron James leads Lakers to 17th championship and beats Heat in six games in Finals”. Los Angeles Times. Pristupljeno 11. 10. 2020.
- ^ „All-Time Longest Win Streaks in NBA History”. NBA.com. NBA Media Ventures, LLC. 14. 3. 2013. Arhivirano iz originala 18. 2. 2018. g. Pristupljeno 17. 3. 2019.
- ^ „Most Valuable Player Award Winners”. basketball-reference.com. Arhivirano iz originala 29. 06. 2011. g. Pristupljeno 7. 7. 2008.
- ^ Online, NBA Hoops. „Detroit Gems”.
- ^ Schumacher, str. 93–4
- ^ Lazenby 2005, str. 19
- ^ „1956–57 Minneapolis Lakers Roster and Statistics”. basketball-reference.com. Pristupljeno 10. 11. 2010.
- ^ Lazenby 2005, str. 18
- ^ „Getting John Kundla to coach Minneapolis Lakers no easy task”. Star Tribune.
- ^ a b „Minneapolis Lakers”. sportsecyclopedia. Pristupljeno 15. 8. 2008.
- ^ Lazenby 2005, str. 27
- ^ Lazenby 2005, str. 31
- ^ „Powerful Lakers Repeat”. NBA/Turner Sports Interactive, Inc. Arhivirano iz originala 5. 7. 2012. g. Pristupljeno 15. 8. 2009.
- ^ Lazenby, str. 40, 42
- ^ a b „George Mikan”. basketball-reference.com. Pristupljeno 10. 11. 2010.
- ^ Sacchare (ed) (2000). p. 61
- ^ a b v g d đ e ž z i „Los Angeles Lakers Franchise Index”. basketball-reference.com. Pristupljeno 8. 11. 2010.
- ^ a b Lazenby 2005, str. 46
- ^ a b Lazenby 2005, str. 50
- ^ a b Lazenby 2005, str. 49
- ^ „Minneapolis Lakers 1954–55 Roster and Statistics”. basketball-reference.com. Pristupljeno 15. 8. 2008.
- ^ Lazenby 2005, str. 51
- ^ Lazenby 2005, str. 57
- ^ „Lakers Fire George Mikan”. Eugen Register-Guard. Associated Press. 16. 1. 1958. Pristupljeno 10. 11. 2010.
- ^ Sacchare (ed) (1994). p. 92–3
- ^ Lazenby 2005, str. 91
- ^ Lazenby 2005, str. 62
- ^ Lazenby, str. 64–5
- ^ „1960 NBA Draft”. basketball-reference.com. Pristupljeno 18. 8. 2008.
- ^ a b „History of the Lakers # 10”. Lakers.com. Pristupljeno 4. 8. 2008.
- ^ „Los Angeles Lakers 1960–61 Roster and Statistics”. basketball-reference.com. Pristupljeno 10. 11. 2010.
- ^ „Elgin Baylor”. nba.com. Pristupljeno 10. 8. 2010.
- ^ „Los Angeles Lakers 1960–61 Roster and Statistics”. basketball-reference.com. Pristupljeno 8. 11. 2010.
- ^ a b „Los Angeles Lakers 1961–62 Roster and Statistics”. basketball-reference.com. Pristupljeno 10. 11. 2010.
- ^ „Baylor Scores 61 for Finals Record”. nba.com. Arhivirano iz originala 10. 11. 2012. g. Pristupljeno 19. 12. 2010.
- ^ Lazenby 2005, str. 87
- ^ „Celtics Win Again... But It Was Hard”. The Miami News. Associated Press. 19. 4. 1962. Arhivirano iz originala 25. 11. 2021. g. Pristupljeno 10. 11. 2010.
- ^ a b Farmer, Sam (20. 6. 2010). „Selvy's miss in 1962 finals still stings”. St. Louis Post-Dispatch. Pristupljeno 8. 11. 2010.
- ^ a b „Los Angeles Lakers 1962–63 Roster and Statistics”. basketball-reference.com. Pristupljeno 10. 11. 2010.
- ^ Sacchare (ed) (1994). p. 402
- ^ „Los Angeles Lakers 1964–65 Roster and Statistics”. basketball-reference.com. Pristupljeno 8. 11. 2010.
- ^ „Los Angeles Lakers 1965–66 Roster and Statistics”. basketball-reference.com. Pristupljeno 8. 11. 2010.
- ^ „Celtics Claim 8th Straight Crown”. The Spokesman Review. Associated Press. 30. 4. 1966. Pristupljeno 10. 11. 2010.
- ^ Gustkey, Earl (11. 3. 1990). „Lakers Don't Have Forum's Only Championship Rings : Boxing: Jerry Buss would like to average a world title fight a month in the building where the Lakers and the Kings play.”. Los Angeles Times. Pristupljeno 16. 8. 2014.
- ^ a b „Wilt Chamberlain Bio”. NBA.com. Pristupljeno 25. 10. 2008.
- ^ „Wilt Chamberlain”. basketball-reference.com. Arhivirano iz originala 12. 05. 2013. g. Pristupljeno 10. 11. 2010.
- ^ „Los Angeles Lakers 1968–69 Roster and Statistics”. basketball-reference.com. Pristupljeno 13. 11. 2010.
- ^ Sacchare (ed) (1994). p. 413
- ^ Lazenby 2005, str. 121
- ^ Lazenby 2005, str. 122
- ^ Lazenby 2005, str. 123
- ^ „West's Heroics Can't Deprive Russell of 11th Title”. NBA.com. Arhivirano iz originala 19. 11. 2010. g. Pristupljeno 19. 8. 2008.
- ^ „NBA Finals: All-Time Champions”. NBA.com. Pristupljeno 19. 8. 2008.
- ^ „1970 NBA Finals”. NBA.com. Arhivirano iz originala 19. 11. 2010. g. Pristupljeno 19. 8. 2008.
- ^ „1971 NBA Playoff Summary”. basketball-reference.com. Arhivirano iz originala 29. 10. 2021. g. Pristupljeno 20. 8. 2008.
- ^ a b „Top 10 Teams in NBA History”. nba.com. Pristupljeno 21. 11. 2010.
- ^ a b v „Lakers No.15”. Lakers.com. Pristupljeno 19. 8. 2008.
- ^ Travers, str. 170–1
- ^ Lazenby 2005, str. 137
- ^ Lazenby 2005, str. 145
- ^ „Laker winning streak comes to an end”. History.com. Arhivirano iz originala 8. 3. 2010. g. Pristupljeno 19. 8. 2008.
- ^ „The 72-Win Bulls: The Best Ever?”. NBA.com. Arhivirano iz originala 8. 8. 2008. g. Pristupljeno 19. 8. 2008.
- ^ a b „1971–72 NBA Season Summary”. basketball-reference.com. Pristupljeno 19. 8. 2008.
- ^ Travers, str. 173
- ^ „Coach of the Year”. NBA.com. Arhivirano iz originala 8. 8. 2010. g. Pristupljeno 19. 8. 2008.
- ^ Sports Illustrated (May 15, 1972) Los Angeles Champions at Last!
- ^ Lazenby 2005, str. 149
- ^ „1972 NBA Playoff Summary”. basketball-reference.com. Arhivirano iz originala 26. 10. 2021. g. Pristupljeno 19. 8. 2008.
- ^ „Spurs crowned NBA champions”. CBC Sports. 24. 6. 2005. Arhivirano iz originala 26. 3. 2012. g. Pristupljeno 16. 7. 2008.
- ^ „Jerry West”. nba.com. Pristupljeno 21. 11. 2010.
- ^ Crowe, Jerry (27. 4. 2010). „That iconic NBA silhouette can be traced back to him”. Los Angeles Times. Arhivirano iz originala 11. 8. 2011. g. Pristupljeno 9. 6. 2011.
- ^ a b v „Lakers History No.16”. NBA.com. Pristupljeno 20. 8. 2008.
- ^ „Knicks Win One for the 'Aged'”. NBA.com. Arhivirano iz originala 16. 1. 2011. g. Pristupljeno 20. 8. 2008.
- ^ a b v „Lakers No.16”. NBA.com. Pristupljeno 21. 8. 2008.
- ^ Lazenby, str. 156–8
- ^ Lazenby 2005, str. 161
- ^ Lazenby 2005, str. 158
- ^ a b v g „Lakers No.17”. NBA.com. Pristupljeno 21. 8. 2008.
- ^ Lazenby, str. 164–5
- ^ Lazenby, str. 166–7
- ^ „1976–77 NBA Season Summary”. basketball-reference.com. Pristupljeno 21. 8. 2008.
- ^ Lazenby 2005, str. 170
- ^ „Kermit Washington”. basketball-reference.com. Pristupljeno 8. 11. 2010.
- ^ Simmons, str. 90
- ^ Lazenby 2005, str. 173
- ^ Wittmershaus, Eric. „The Punch: One Night, Two Lives, and the Fight That Changed Basketball Forever”. flakmag.com. Arhivirano iz originala 24. 11. 2010. g. Pristupljeno 10. 11. 2010.
- ^ „Los Angeles Lakers 1977–78 season”. basketball-reference.com. Pristupljeno 8. 11. 2010.
- ^ „Los Angeles Lakers History”. Lakers.com. Pristupljeno 4. 8. 2008.
- ^ Lazenby, str. 193, 200
- ^ „Los Angeles Lakers History”. Lakers.com. Pristupljeno 4. 8. 2008.
- ^ a b v g d đ „Lakers No.19”. Lakers.com. Pristupljeno 21. 8. 2008.
- ^ „Magic Johnson says he wants a trade”. The Tuscaloosa News. Associated Press. 18. 11. 1981. Pristupljeno 10. 11. 2010.
- ^ Simmons, Bills (29. 10. 2010). „LeBron and Wade: Can it work?”. ESPN. Pristupljeno 10. 11. 2010.
- ^ Lazenby, str. 214–5
- ^ Travers, str. 109
- ^ „Lakers fire Westhead after Johnson outburst”. The Albany Sunday Herald. Associated Press. 20. 11. 1981. Pristupljeno 26. 11. 2010.
- ^ Lazenby 2005, str. 214
- ^ Lazenby, str. 203, 218
- ^ Lazenby 2005, str. 218
- ^ a b „1982–83: A Worthy Draft Pick”. Lakers.com. Pristupljeno 21. 8. 2008.
- ^ a b Lazenby 2005, str. 222
- ^ Lazenby 2005, str. 224
- ^ a b „NBA Finals: All-Time Champions”. NBA.com. Pristupljeno 10. 11. 2010.
- ^ Lazenby 2005, str. 235
- ^ a b „Kareem, Lakers Conquer the Celtic Mystique”. NBA.com. Arhivirano iz originala 21. 2. 2012. g. Pristupljeno 13. 8. 2008.
- ^ Lazenby 2005, str. 244
- ^ a b „Los Angeles Lakers games in the 1985–1986 NBA season and playoffs”. basketball-reference.com. Pristupljeno 25. 10. 2008.
- ^ a b v g d „Lakers History No.23”. Lakers.com. Pristupljeno 17. 8. 2008.
- ^ Lazenby 2005, str. 246
- ^ Lazenby 2005, str. 250
- ^ „1986–87 Los Angeles Lakers”. NBA.com. Arhivirano iz originala 25. 7. 2008. g. Pristupljeno 14. 8. 2008.
- ^ Lazenby, str. 246, 253
- ^ Hollinger, John (11. 6. 2010). „3. James Worthy, Lakers: 1988 Finals, Game 7”. ESPN. Pristupljeno 14. 12. 2010.
- ^ Lazenby 2005, str. 264
- ^ Lazenby 2005, str. 265
- ^ „1988–89 Los Angeles Lakers”. basketball-reference.com. Pristupljeno 14. 8. 2008.
- ^ „The Game's Greatest Giants Ever”. espn.go.com. Pristupljeno 25. 7. 2013.
- ^ Lazenby, str. 259–60
- ^ Lazenby 2005, str. 267
- ^ Lazenby, str. 269
- ^ Lazenby, str. 267–9
- ^ Lazenby, str. 269
- ^ „Bulls Finally Get That Championship Feeling”. NBA.com. Arhivirano iz originala 21. 2. 2012. g. Pristupljeno 17. 8. 2008.
- ^ „15 years since Magic's HIV announcement”. NBC Sports. 7. 11. 2006. Arhivirano iz originala 27. 6. 2012. g. Pristupljeno 14. 8. 2008.
- ^ Friend, Tom (7. 11. 2001). „Still stunning the world 10 years later”. www.espn.com. Pristupljeno 10. 5. 2008.
- ^ a b Lazenby, str. 304–5
- ^ Lazenby 2005, str. 306
- ^ Lazenby, str. 307
- ^ Travers, str. 177
- ^ „Los Angeles Lakers 1994–95 Summary”. basketball-reference.com. Pristupljeno 14. 8. 2008.
- ^ Lazenby, str. 307
- ^ Lazenby 2005, str. 309
- ^ „Los Angeles Lakers 1995–96 Summary”. basketball-reference.com. Pristupljeno 14. 8. 2008.
- ^ Lazenby, str. 309–10
- ^ „Los Angeles Lakers History”. Lakers.com. Pristupljeno 4. 8. 2008.
- ^ Delong, John. „Lakers' trade for Bryant has been misconstrued”. Winston-Salem Journal. Arhivirano iz originala 15. 10. 2008. g. Pristupljeno 30. 10. 2010.
- ^ Howard-Cooper, Scott (1. 7. 1996). „Divac's OK Has Lakers Buzzing”. Los Angeles Times.
- ^ Lazenby, str. 315–9
- ^ Lazenby 2005, str. 353
- ^ „1996 NBA Draft”. basketball-reference.com. Pristupljeno 8. 8. 2008.
- ^ a b „Dynasty No. 5: Los Angeles Lakers”. ESPN. Pristupljeno 17. 8. 2008.
- ^ a b v „Lakers 96”. Lakers.com. Pristupljeno 17. 8. 2008.
- ^ „Kobe Bryant stats”. ESPN. Pristupljeno 17. 8. 2008.
- ^ Medina, Mark (15. 1. 2016). „Kobe Bryant's 'airball game' in 1997 was as defining moment in his career”. Los Angeles Daily News. Arhivirano iz originala 30. 1. 2016. g.
- ^ a b v g d đ „Los Angeles Lakers History No.33”. Lakers.com. Pristupljeno 6. 8. 2008.
- ^ „BASKETBALL: N.B.A. ROUNDUP – LOS ANGELES; Lakers' Bryant Signs for $71 million”. The New York Times. 30. 1. 1999. Pristupljeno 7. 5. 2010.
- ^ Lazenby 2005, str. 350
- ^ „Lakers Acquire Rice From Hornets in Blockbuster Deal”. wral.com. 9. 3. 1999. Pristupljeno 17. 8. 2008.
- ^ Lazenby, str. 354–5
- ^ „Los Angeles Lakers 1998–99 Summary”. basketball-reference.com. Arhivirano iz originala 09. 10. 2021. g. Pristupljeno 17. 8. 2008.
- ^ „1998–99 Los Angeles Lakers Statistics”. basketball-reference.com. Arhivirano iz originala 09. 10. 2021. g. Pristupljeno 23. 6. 2008.
- ^ „Los Angeles Lakers History”. Lakers.com. Pristupljeno 6. 8. 2008.
- ^ Lazenby 2005, str. 363
- ^ Lazenby, str. 363–6
- ^ Lazenby 2005, str. 367
- ^ a b „Lakers History No.35”. NBA.com. Pristupljeno 25. 10. 2008.
- ^ a b „Los Angeles Lakers 1999–2000 Summary”. basketball-reference.com. Arhivirano iz originala 09. 10. 2021. g. Pristupljeno 17. 8. 2008.
- ^ „basketball-reference 2000”. basketball-reference.com. Arhivirano iz originala 15. 09. 2020. g. Pristupljeno 17. 8. 2008.
- ^ a b „Blazers' dry spell allows Lakers to take Game 7”. CNNSI.com. 5. 6. 2000. Pristupljeno 17. 8. 2008.
- ^ „NBA Finals: Pacers vs. Lakers”. .indystar.com. Arhivirano iz originala 6. 3. 2010. g. Pristupljeno 8. 6. 2010.
- ^ „1999–2000 Los Angeles Lakers”. NBA.com. Arhivirano iz originala 6. 7. 2008. g. Pristupljeno 19. 8. 2008.
- ^ Lazenby, str. 393–7
- ^ Kaye, str. 22
- ^ „Lakers Season-by-Season Records”. NBA.com. Pristupljeno 20. 8. 2008.
- ^ „Los Angeles Lakers at Sacramento Kings Box Score, May 13, 2001”. Basketball-Reference. Pristupljeno 28. 10. 2019.
- ^ „2001 NBA Playoff Summary”. basketball-reference.com. Pristupljeno 20. 8. 2008.
- ^ „Philadelphia 107, Los Angeles 101”. CNNSI.com. 7. 6. 2001. Pristupljeno 20. 8. 2008.
- ^ „Lakers grab title, make history with Game 5 win”. CNNSI.com. 15. 6. 2001. Pristupljeno 20. 8. 2008.
- ^ Springer, Steve (3. 3. 2002). „Bryant Fight Remains a No Decision”. Los Angeles Times. Pristupljeno 24. 4. 2011.
- ^ „2001–02 NBA Season Summary”. basketball-reference.com. Pristupljeno 20. 8. 2008.
- ^ „2001-02 Sacramento Kings Schedule and Results”. basketball-reference.com. Pristupljeno 15. 4. 2021.
- ^ a b v g „Lakers March On as Kings cannot Dethrone Dynasty”. NBA.com. Arhivirano iz originala 9. 10. 2008. g. Pristupljeno 20. 8. 2008.
- ^ Chris Sheridan (10. 6. 2008). „2002 Lakers-Kings Game 6 at heart of Donaghy allegations”.
- ^ „Los Angeles Lakers History”. Lakers.com. Pristupljeno 4. 8. 2008.
- ^ „Finals Most Valuable Player”. NBA.com. Turner Sports Interactive, Inc. Pristupljeno 14. 7. 2008.
- ^ „Kings' Victory Speaks Volumes”. NBA.com. Arhivirano iz originala 15. 1. 2009. g. Pristupljeno 20. 8. 2008.
- ^ „NBA Single Game Leaders and Records for 3-Pt Field Goals”. basketball-reference.com. Pristupljeno 8. 6. 2019.
- ^ NBA Staff (n.d). „Kobe Bryant Bio”. NBA.com. Arhivirano iz originala 6. 3. 2010. g. Pristupljeno 5. 8. 2007.
- ^ „Los Angeles Lakers 2002–03 Summary”. basketball-reference.com. Pristupljeno 20. 8. 2008.
- ^ „2002–03 Los Angeles Lakers Roster and Statistics”. basketball-reference.com. Pristupljeno 22. 11. 2010.
- ^ „Lakers Sign Free Agents Gary Payton and Karl Malone”. NBA. 16. 7. 2003. Pristupljeno 19. 6. 2010.
- ^ Heisler. p. 42, 45
- ^ „Kobe Bryant Arrested For Alleged Sexual Assault”. KMGH-TV. Associated Press. 6. 7. 2003. Arhivirano iz originala 30. 4. 2008. g. Pristupljeno 19. 6. 2010.
- ^ „Do the Lakers need all of the Big Four healthy to win?”. Sports Illustrated. 8. 1. 2004. Pristupljeno 20. 8. 2008.
- ^ „Injury could sideline Kobe for a month”. Deseret News (Salt Lake City). 7. 3. 2004. Pristupljeno 20. 8. 2008. [mrtva veza]
- ^ Saraceno, Jon (21. 4. 2004). „Bryant's, Lakers' survival go hand in hand”. USA Today. Pristupljeno 19. 6. 2010.
- ^ a b Associated Press. Kobe sends game to OT, wins it in 2OT, ESPN, April 14, 2004. Retrieved June 19, 2010.
- ^ „Los Angeles Lakers History”. Lakers.com. Pristupljeno 4. 8. 2008.
- ^ Bucher, Ric. Lakers' wrongs making things right, ESPN, June 15, 2004. Retrieved June 19, 2010.
- ^ „Rudy Tomjanovich Coach Info”. NBA.com. Arhivirano iz originala 29. 6. 2016. g. Pristupljeno 23. 6. 2008.
- ^ „Shaq happy, Lakers in shock after trade”. NBC Sports. 15. 7. 2004. Arhivirano iz originala 16. 10. 2008. g. Pristupljeno 21. 8. 2008.
- ^ DuPree, David (14. 7. 2004). „It's Official: Shaq traded to Heat for three players, draft pick”. USAToday. Pristupljeno 23. 6. 2008.
- ^ Associated Press. Kobe remains with Lakers, ESPN, July 16, 2004. Retrieved February 27, 2020.
- ^ „Bryant: Shaq would be major reason if he left”. USA Today. 27. 10. 2003. Pristupljeno 20. 11. 2010.
- ^ Howard-Cooper, Scott (13. 7. 2004). „Shaq screamed for attention”. ESPN. Pristupljeno 20. 11. 2010.
- ^ Heisler, str. 53–4
- ^ „Jackson's L.A. Lakers book blames Bryant”. United Press International. 14. 10. 2004. Arhivirano iz originala 20. 11. 2021. g. Pristupljeno 20. 11. 2010.
- ^ Lawrence, Mitch (17. 10. 2004). „Book Burning Jackson scorches Kobe in new tell-all book”. New York Daily News. Pristupljeno 20. 11. 2010.[mrtva veza]
- ^ „Sports Briefing”. The New York Times. 13. 10. 2004. Pristupljeno 20. 11. 2010.
- ^ a b „L.A. gets Mihm, Banks, Atkins in deal”. ESPN. 6. 8. 2004. Pristupljeno 21. 8. 2008.
- ^ „Malone Hangs It Up”. NBA.com. Pristupljeno 13. 11. 2010.
- ^ Heisler, str. 56
- ^ Hadertheur, Jeff (2. 2. 2005). „Tomjanovich steps aside as Lakers coach”. USA Today. Associated Press. Pristupljeno 23. 11. 2010.
- ^ „2005 NBA Draft”. NBA.com. Arhivirano iz originala 14. 9. 2008. g. Pristupljeno 21. 8. 2008.
- ^ „Wizards Acquire Caron Butler and Chucky Atkins”. Wizards.com. Pristupljeno 21. 8. 2008.
- ^ „Phil Jackson”. NBA.com. Arhivirano iz originala 1. 12. 2010. g. Pristupljeno 25. 6. 2008.
- ^ >Lazenby, „Jackson, Lakers reunite with three-year deal”. ESPN. Pristupljeno 21. 8. 2008. [mrtva veza]
- ^ „Basketball: Kobe Bryant Profile and Information”. authenticbasketball.com. Pristupljeno 25. 6. 2008.
- ^ „Kobe's 81-point game second only to Wilt”. ESPN. Pristupljeno 21. 8. 2008.
- ^ „Eighty-One! Bryant Erupts as Lakers Roll”. NBA.com. Arhivirano iz originala 25. 1. 2012. g. Pristupljeno 25. 6. 2008.
- ^ „2005–06 Los Angeles Lakers”. basketball-reference.com. Pristupljeno 21. 8. 2008.
- ^ „Phoenix Clinches Series over Lakers”. NBA.com. Arhivirano iz originala 24. 7. 2008. g. Pristupljeno 21. 8. 2008.
- ^ a b v „Los Angeles Lakers 2006–07 Summary”. basketball-reference.com. Pristupljeno 21. 8. 2008.
- ^ a b v „Bryant assessed flagrant foul for elbow in Philly”. ESPN. 12. 3. 2007. Pristupljeno 27. 2. 2020.
- ^ Heisler, str. 10
- ^ Heisler, str. 73
- ^ Heisler, str. 78
- ^ „NBA: Kobe retracts his trade request”. 31. 5. 2007. Arhivirano iz originala 28. 9. 2007. g. Pristupljeno 16. 10. 2007.
- ^ „Derek Fisher agrees to a 3-year contract to rejoin the Lakers | Sports | Basketball | PE.com | Southern California News | News for Inland Southern California”. Arhivirano iz originala 20. 05. 2011. g. Pristupljeno 21. 04. 2021.
- ^ Nadel, John (14. 1. 2008). „Lakers center Andrew Bynum to miss eight weeks”. USA Today. Associated Press. Pristupljeno 19. 12. 2010.
- ^ Heisler, str. 83
- ^ League feels the Pau – but what would Popovich have done? Arhivirano 2008-02-14 na sajtu Wayback Machine CBSSports.com
- ^ NBA Playoffs: Gasol – 'One of the greatest trades ever' Arhivirano 2008-11-07 na sajtu Wayback Machine Salt Lake Tribune
- ^ „Lakers cruise to rout of Kings, clinch No. 1 seed, home-court for playoffs”. NBA.com. 15. 4. 2008. Pristupljeno 5. 8. 2008.
- ^ „Most Valuable Player”. NBA.com. Pristupljeno 24. 9. 2008.
- ^ „Reaction Around the Web ... Kobe Bryant is MVP”. NBA.com. 8. 5. 2008. Arhivirano iz originala 7. 10. 2008. g. Pristupljeno 24. 9. 2008.
- ^ „NBA.com: Gasol Powers Lakers Past Nuggets”. NBA.com. Arhivirano iz originala 6. 3. 2019. g. Pristupljeno 18. 6. 2008.
- ^ „Nuggets Put Up a Fight, but Lakers Get Sweep”. NBA.com. Arhivirano iz originala 24. 6. 2008. g. Pristupljeno 18. 6. 2008.
- ^ „NBA.com: Bryant Lifts Lakers Into Conference Finals”. NBA.com. Arhivirano iz originala 12. 6. 2008. g. Pristupljeno 18. 6. 2008.
- ^ „NBA.com: Finals 2008 Spurs at Lakers Game Info”. NBA.com. Arhivirano iz originala 17. 6. 2008. g. Pristupljeno 18. 6. 2008.
- ^ „2007–08 Los Angeles Lakers Roster and Statistics”. basketball-reference.com. Pristupljeno 21. 11. 2010.
- ^ „Los Angeles Lakers – Schedule – NBA – Yahoo! Sports”. Sports.yahoo.com. Pristupljeno 8. 6. 2010.
- ^ „Lakers equal best 19-game start in franchise history”. CBSSports.com. 8. 12. 2008. Arhivirano iz originala 2. 10. 2011. g. Pristupljeno 25. 1. 2009.
- ^ „Utah Lakers Recap”. NBA.com. Arhivirano iz originala 18. 4. 2009. g. Pristupljeno 17. 6. 2009.
- ^ „Lejkersi za 15, Orlando za prvu titulu prvaka SAD”. rts.rs. 4. 6. 2009. Pristupljeno 16. 4. 2021.
- ^ „2008–09 Los Angeles Lakers Roster and Statistics”. basketball-reference.com. Pristupljeno 22. 11. 2010.
- ^ „Magic prove no match as Kobe, Lakers claim 15th NBA crown”. ESPN. Pristupljeno 17. 6. 2009.
- ^ „Kobe Bryant Bio – NBA Finals”. Espndb.go.com. Arhivirano iz originala 24. 4. 2011. g. Pristupljeno 8. 6. 2010.
- ^ „Artest's Name Change to Metta World Peace Approved”. The New York Times. 16. 9. 2011. Pristupljeno 16. 9. 2011.
- ^ „Lakers vs. Mavericks: In-game Report”. Los Angeles Times. 13. 1. 2010. Pristupljeno 13. 1. 2010.
- ^ Helin, Kurt. Lakers to Face Thunder in the First Round, NBC Los Angeles, April 13, 2010. Retrieved June 19, 2010.
- ^ Bresnahan, Mike. Follow Classic Arhivirano jun 11, 2010 na sajtu Wayback Machine, Los Angeles Times, May 1, 2010. Retrieved June 18, 2010.
- ^ Hughes, Frank. Fast Breaks: Lakers-Jazz, Game 4 Arhivirano maj 15, 2010 na sajtu Wayback Machine, sportsillustrated.cnn.com, May 11, 2010. Retrieved June 19, 2010.
- ^ McMenamin, Dave. Gasol plays closer with monster finish, ESPN, May 20, 2010. Retrieved February 27, 2020.
- ^ Associated Press. Lakers beat Suns to set up rematch with Boston, Sporting News, May 11, 2010. Retrieved June 19, 2010. Arhivirano jun 2, 2010 na sajtu Wayback Machine
- ^ Smith, Sekou. No Doubt About The MVP Arhivirano na sajtu Wayback Machine (30. maj 2012), nba.com, June 18, 2010. Retrieved June 18, 2010.
- ^ Adande, J.A. 1. Lakers Capture Franchise Title No. 16, ESPN, June 18, 2010. Retrieved June 18, 2010.
- ^ Bresnahan, Mike (1. 7. 2010). „Phil Jackson will return to coach the Lakers”. Los Angeles Times. Pristupljeno 10. 6. 2011.
- ^ Beacham, Greg. Lakers hold off Timberwolves, improve to 8–0, San Diego Union-Tribune, November 10, 2010, Retrieved February 27, 2020. Arhivirano novembar 10, 2010 na sajtu Wayback Machine
- ^ Plaschke, Bill (11. 2. 2011). „Lakers win is something to yell about”. Los Angeles Times. Arhivirano iz originala 12. 2. 2011. g. Pristupljeno 27. 2. 2020.
- ^ „Kobe Bryant has big second half to help Lakers rally by Celtics”. ESPN. 10. 2. 2011. Arhivirano iz originala 12. 2. 2011. g.
- ^ „Mavericks sweep Lakers with blowout”. Fox Sports. 8. 5. 2010. Pristupljeno 10. 6. 2011.
- ^ „Dallas Mavericks sweep Lakers from NBA playoffs”. CBS News. Associated Press. 8. 5. 2011. Pristupljeno 27. 1. 2020.
- ^ „Jackson leaving on low note as Lakers swept away”. Yahoo. 9. 5. 2011. Arhivirano iz originala 18. 5. 2011. g. Pristupljeno 9. 6. 2011.
- ^ Broussard, Chris (25. 5. 2011). „Mike Brown agrees to be Los Angeles Lakers' new coach”. Pristupljeno 26. 5. 2011.
- ^ Bresnahan, Mike (11. 2. 2012). „Lakers trade Lamar Odom to the Mavericks”. Los Angeles Times. Pristupljeno 28. 8. 2012.
- ^ „Impact of Fisher trade will be felt more off court than on”. NBA.com. 16. 3. 2012. Arhivirano iz originala 30. 5. 2012. g. Pristupljeno 13. 7. 2012.
- ^ CBSSports.com wire reports. „NBA Recap – Los Angeles Lakers at San Antonio Spurs – Apr 20, 2012”. CBSSports.com. Pristupljeno 14. 1. 2013.
- ^ Bolch, Ben (13. 5. 2012). „Steve Blake 'feels great,' and so do Lakers fans”. Los Angeles Times. Pristupljeno 20. 8. 2012.
- ^ „Lakers hammered, eliminated by Thunder”. Yahoo.com. 22. 5. 2012. Pristupljeno 20. 8. 2012.
- ^ „Steve Nash headed to Lakers after sign-and-trade with Suns”. USA TODAY. 4. 7. 2012. Pristupljeno 5. 7. 2012.
- ^ „It's official: Howard dealt to Lakers in four-team trade”. NBA. 10. 8. 2012. Arhivirano iz originala 11. 8. 2012. g. Pristupljeno 10. 8. 2012.
- ^ „Chris Paul, Clippers deal Lakers third straight loss to open season”. ESPN. Associated Press. 2. 11. 2012. Arhivirano iz originala 3. 11. 2012. g.
- ^ Amick, Sam (9. 11. 2012). „Lakers have fired Mike Brown”. USA Today. Arhivirano iz originala 10. 11. 2012. g.
- ^ „Mike D'Antoni to be next coach of the Lakers”. Los Angeles Times. 12. 11. 2012. Pristupljeno 14. 11. 2012.
- ^ Goldstein, Richard (18. 2. 2013). „Jerry Buss, Lakers Owner and Innovator, Dies at 80”. The New York Times. Arhivirano iz originala 20. 2. 2013. g.
- ^ Schuhmann, John (24. 1. 2013). „L.A. Recovery Wouldn't Be Unprecedented”. NBA.com. Arhivirano iz originala 26. 1. 2013. g. Pristupljeno 24. 1. 2013.
- ^ Verrier, Justin (30. 1. 2013). „1. Lakers Just Trying To Keep It Simple”. ESPN. Arhivirano iz originala 1. 2. 2013. g.
- ^ „Kobe Bryant's heroics help Lakers rally, edge Raptors in OT”. ESPN. Associated Press. 8. 3. 2013. Arhivirano iz originala 9. 3. 2013. g.
- ^ „Jazz see playoff hopes end with loss to Grizzlies”. ESPN.com. Associated Press. 17. 4. 2013. Arhivirano iz originala 18. 4. 2013. g.
- ^ „Lakers 99, Rockets 95, OT”. ESPN.com. Associated Press. 17. 4. 2013. Pristupljeno 18. 4. 2013.
- ^ Plaschke, Bill (13. 4. 2013). „Lakers weren't strong enough to protect Kobe Bryant from himself”. Los Angeles Times. Arhivirano iz originala 17. 4. 2013. g.
- ^ „Kobe Bryant tears Achilles, sidelined for months”. CNN.com. 13. 4. 2013. Arhivirano iz originala 13. 4. 2013. g.
- ^ Felt, Hunter (29. 4. 2013). „A nightmare season for the Lakers comes to a fitting end”. The Guardian. London. Pristupljeno 28. 6. 2013.
- ^ „Kobe Bryant fourth on scoring list”. ESPN. 1. 4. 2013. Pristupljeno 28. 6. 2013.
- ^ Martin, Jillian; Moon, Jason (13. 4. 2013). „Kobe Bryant tears Achilles, sidelined for months”. CNN. Pristupljeno 5. 10. 2019.
- ^ „Kobe Bryant fueled by naysayers”. ESPN.com. 4. 3. 2014. Pristupljeno 5. 10. 2019.
- ^ Amick, Sam (11. 3. 2014). „Kobe Bryant out for season, Los Angeles Lakers announce”. USA TODAY. Pristupljeno 5. 10. 2019.
- ^ „Knicks at Lakers”. NBA.com. Arhivirano iz originala 26. 3. 2014. g. Pristupljeno 26. 3. 2014.
- ^ „Lakers: Kobe injury not healed”. ESPN. 12. 3. 2014. Arhivirano iz originala 12. 3. 2014. g.
- ^ „Lakers' Mike D'Antoni steps down”. ESPN. 30. 4. 2014. Pristupljeno 2. 5. 2014.
- ^ McMenamin, Dave (25. 7. 2014). „Byron Scott the right man for Kobe, Lakers”. ESPN.com. Arhivirano iz originala 26. 7. 2014. g.
- ^ Broussard, Chris (25. 7. 2014). „Lakers, Byron Scott talking offer”. ESPN.com. Arhivirano iz originala 25. 7. 2014. g.
- ^ „Lakers Announce Hiring of Byron Scott as Head Coach” (Saopštenje). Los Angeles Lakers. 28. 7. 2014. Arhivirano iz originala 30. 7. 2014. g.
- ^ Dwyer, Kelly (22. 12. 2014). „Kobe Bryant has to stop”. Yahoo.com. Arhivirano iz originala 24. 12. 2014. g.
- ^ Bresnahan, Mike (26. 1. 2015). „Kobe Bryant to undergo season-ending surgery for torn rotator cuff”. Deseret News. Arhivirano iz originala 5. 12. 2015. g.
- ^ Bresnahan, Mike (18. 4. 2015). „Anatomy of a train wreck: How Lakers' season went from bad to worst”. LA Times. Pristupljeno 23. 4. 2015.
- ^ Trudell, Mike. „Jordan Clarkson: All-Rookie First Team?”. nba.com. NBA. Pristupljeno 23. 4. 2015.
- ^ Holmes, Baxter (16. 4. 2015). „Lakers, Knicks close out worst seasons in franchise history”. ESPN. Pristupljeno 24. 1. 2018.
- ^ „Los Angeles Lakers select D'Angelo Russell with No. 2 pick in 2015 NBA draft”. Espn.go.com. 26. 6. 2015. Pristupljeno 23. 6. 2016.
- ^ Holmes, Baxter (14. 10. 2015). „Byron Scott says Kobe Bryant likely OK for next game”. ESPN. Arhivirano iz originala 9. 11. 2015. g.
- ^ Helin, Kurt (2. 11. 2015). „Kobe Bryant on his play so far: "I freaking suck"”. NBCSports.com. Arhivirano iz originala 9. 11. 2015. g.
- ^ Beacham, Greg (29. 10. 2015). „Two decades in: Kobe Bryant clears another milestone with start of 20th Lakers season”. Star Tribune. Associated Press. Arhivirano iz originala 9. 11. 2015. g.
- ^ Holmes, Baxter (25. 11. 2015). „Kobe Bryant's possible farewell tour hits new low”. ESPN. Arhivirano iz originala 25. 11. 2015. g.
- ^ „Kobe Bryant of Los Angeles Lakers announces he will retire after this season”. Espn.go.com. 30. 11. 2015. Pristupljeno 23. 6. 2016.
- ^ Acosta-Delacruz, Angelo (13. 4. 2016). „Kobe finishes his two-decade-long career in a fashionable way as Lakers eliminate Jazz, 101–96”. powcast.net. Powcast Sports Hub.
- ^ „Kobe Bryant goes out in a flurry of jump shots and glory”. ESPN. 23. 8. 2022.
- ^ Beacham, Greg (28. 4. 2016). „Kobe scores 60 points in unbelievable farewell victory”. NBA.com. Arhivirano iz originala 31. 8. 2017. g. Pristupljeno 30. 8. 2017.
- ^ „Magic Johnson has great expectations for Los Angeles Lakers rookie Lonzo Ball”. News.com.au. 15. 10. 2017. Pristupljeno 24. 1. 2018.
- ^ „Los Angeles Lakers' Byron Scott out after another franchise worst season”. Espn.go.com. 26. 4. 2016. Pristupljeno 23. 6. 2016.
- ^ „Lakers Part Ways with Head Coach Byron Scott”. NBA.com. 24. 4. 2016. Pristupljeno 30. 4. 2016.
- ^ „Lakers Announce Agreement With Luke Walton to Become New Head Coach”. Los Angeles Lakers. 29. 4. 2016. Pristupljeno 30. 4. 2016.
- ^ Trudell, Mike (17. 5. 2016). „Lakers Get No. 2 Pick”. NBA.com. Pristupljeno 16. 6. 2017.
- ^ Holmes, Baxter (24. 6. 2016). „Lakers draft Duke's Ingram with No. 2 selection”. ESPN.com. Pristupljeno 16. 6. 2017.
- ^ „Lakers Name Earvin "Magic" Johnson President of Basketball Operations”. NBA.com. 21. 2. 2017. Pristupljeno 23. 2. 2017.
- ^ Ganguli, Tania (21. 2. 2017). „Lakers GM Mitch Kupchak, exec Jim Buss relieved of duties as Magic Johnson takes over basketball operations”. Los Angeles Times. Pristupljeno 26. 2. 2017.
- ^ „Lakers Name Rob Pelinka General Manager”. NBA.com. 7. 3. 2017. Pristupljeno 13. 3. 2017.
- ^ „NBA Games Played on April 12, 2017”. basketball-reference.com. Pristupljeno 26. 7. 2017.
- ^ Ramirez, Joey (16. 5. 2017). „Lakers to Pick Second Overall at 2017 Draft”. NBA.com. Pristupljeno 26. 7. 2017.
- ^ Holmes, Baxter (23. 6. 2017). „Lonzo Ball stays home, picked by Lakers as No. 2 overall pick”. ESPN.com. Pristupljeno 26. 7. 2017.
- ^ „BROOKLYN NETS ACQUIRE D'ANGELO RUSSELL AND TIMOFEY MOZGOV FROM L.A. LAKERS”. NBA.com. 22. 6. 2017. Pristupljeno 22. 6. 2017.
- ^ „Lakers Acquire Josh Hart, Thomas Bryant in Trade with Utah”. NBA.com. 22. 6. 2017. Pristupljeno 4. 7. 2017.
- ^ „NBA Games Played on April 12, 2018”. basketball-reference.com. Pristupljeno 26. 7. 2017.
- ^ „Lakers Sign LeBron James”. Los Angeles Lakers. 9. 7. 2018. Pristupljeno 10. 7. 2018.
- ^ „LeBron James agrees to four-year, $154-million contract with Los Angeles Lakers”. NBA.com. 1. 7. 2018. Pristupljeno 10. 7. 2018.
- ^ Rogers, Martin; Zillgitt, Jeff (13. 3. 2019). „What went wrong for LeBron James, Lakers in Year 1?”. USA Today. Pristupljeno 8. 10. 2020.
- ^ Trenaman, Calum (30. 9. 2020). „NBA Finals: LeBron James finding new ways to define greatness”. CNN.com. Pristupljeno 8. 10. 2020.
- ^ „Lakers Sign Johnathan Williams to Two-Way Contract; Waive Travis Wear”. NBA.com/lakers. 19. 10. 2018. Pristupljeno 19. 10. 2018.
- ^ „Lakers Sign Tyson Chandler”. NBA.com/lakers. 6. 11. 2018. Pristupljeno 6. 11. 2018.
- ^ McMenamin, Dave (9. 4. 2019). „How the Lakers wasted Year 1 of LeBron”. ESPN. Pristupljeno 14. 7. 2019.
- ^ Golliver, Ben (15. 6. 2019). „First LeBron James, now Anthony Davis: The time to pity the Lakers has passed”. The Washington Post. Pristupljeno 8. 10. 2020.
- ^ „With LeBron back, Lakers outlast Clippers in OT 123–120”. ESPN. Associated Press. 31. 1. 2019. Pristupljeno 1. 2. 2019.
- ^ Baer, Jack (22. 3. 2019). „Lakers officially eliminated from NBA postseason contention by D'Angelo Russell and the Nets”. Yahoo! Sports. Pristupljeno 22. 3. 2019.
- ^ From NBA Twitter and media reports (7. 3. 2019). „Report: Lakers, LeBron agree to minutes restriction”. NBA.com. Pristupljeno 9. 3. 2019.
- ^ „Lakers shut down LeBron James for rest of season”. NBA.com. Associated Press. 30. 3. 2019. Pristupljeno 14. 7. 2019.
- ^ „NBA Games Played on April 12, 2019”. basketball-reference.com. Pristupljeno 26. 7. 2017.
- ^ Vidojević, Mihajlo (10. 4. 2019). „Medžik Džonson napušta Lejkerse!”. sportske.net. Pristupljeno 16. 4. 2021.
- ^ „Luk Volton više nije trener Lejkersa”. vijesti.me. 12. 4. 2019. Pristupljeno 16. 4. 2021.
- ^ „Lakers Announce Hiring of Frank Vogel as Head Coach”. NBA.com. 13. 5. 2019. Pristupljeno 30. 5. 2019.
- ^ Greif, Andrew (14. 5. 2019). „Lakers vault to No. 4 in NBA draft lottery; New Orleans gets No. 1 pick”. Los Angeles Times. Pristupljeno 16. 5. 2019.
- ^ „Sources: Lakers reach deal for Pelicans' Davis”. ESPN.com. 15. 6. 2019. Pristupljeno 17. 6. 2019.
- ^ Ganguli, Tania; Turner, Broderick (15. 6. 2019). „Lakers to acquire NBA superstar Anthony Davis in trade with Pelicans”. Los Angeles Times. Pristupljeno 9. 3. 2020.
- ^ Windhorst, Brian (3. 3. 2020). „LeBron James has approached this Los Angeles Lakers season differently”. ESPN. Pristupljeno 9. 3. 2020.
- ^ „Lakers romp to 10th straight victory, 125–103 over Wizards”. ESPN. Associated Press. 30. 11. 2019. Pristupljeno 9. 3. 2020.
- ^ SportsCenter (2019-10-29). „Anthony Davis is the first Lakers player with 40 Pts and 20 Reb in a game since @SHAQ in 2003 pic.twitter.com/WD5ahIrr3O”. @SportsCenter (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2019-10-30.
- ^ Harper, Zach (2019-10-29). „Anthony Davis has 40 points and 20 rebounds in 30 minutes. Nobody has ever done that in 30 minutes or less.”. @talkhoops (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2019-10-30.
- ^ „LeBron & Co. snap Clippers' streak at 6 with 112-103 victory”. ESPN. Associated Press. 8. 3. 2020. Pristupljeno 22. 7. 2020.
- ^ Golliver, Ben (20. 7. 2020). „The NBA's Disney bubble is beautiful, but the media rules are no joke”. The Washington Post. Arhivirano iz originala 15. 8. 2020. g. Pristupljeno 10. 8. 2020.
- ^ Quinn, Sam (27. 7. 2020). „Five bold predictions for NBA restart in Disney bubble: Lakers sweep, Rockets implode, Clippers win it all”. CBS Sports. Arhivirano iz originala 24. 9. 2020. g. Pristupljeno 10. 8. 2020.
- ^ „LeBron on Lakers clinching: What I came here for”. ESPN.com (na jeziku: engleski). 2020-03-07. Pristupljeno 2020-10-07.
- ^ „LeBron stays on message after Lakers milestone”. ESPN.com (na jeziku: engleski). 2020-08-04. Pristupljeno 2020-10-07.
- ^ „James, Lakers beat Nuggets in Game 5 to reach NBA Finals”. ESPN. Associated Press. 26. 9. 2020. Pristupljeno 20. 10. 2020.
- ^ „LeBron, dominant Lakers rout Rockets to advance”. ESPN.com (na jeziku: engleski). 2020-09-13. Pristupljeno 2020-10-07.
- ^ „Lakers defeat Heat in NBA Finals to capture record-tying 17th title”. Los Angeles Times. 11. 10. 2020. Pristupljeno 11. 10. 2020.
- ^ „LeBron James wins fourth NBA Finals MVP award, becomes first player to earn honor with three different teams”. CBS Sports. 11. 10. 2020.
- ^ „LeBron James makes history, wins Finals MVP with 3 different franchises”. NBA.com. 10. 10. 2020. Pristupljeno 11. 10. 2020.
- ^ McMenamin, Dave (11. 10. 2020). „Los Angeles Lakers lean on defense in dominant Game 6 win vs. Miami Heat, claim first NBA title in a decade”. ESPN.com. Pristupljeno 28. 10. 2020.
- ^ „Lakers Acquire Dennis Schröder”. Lakers.com. 18. 11. 2020.
- ^ „Lakers Sign Montrezl Harrell”. NBA.com. 22. 11. 2020. Pristupljeno 22. 11. 2020.
- ^ „Lakers Sign Wesley Matthews”. NBA.com. 22. 11. 2020. Pristupljeno 22. 11. 2020.
- ^ „Veteran center Marc Gasol signs with Lakers | NBA.com”. www.nba.com. Pristupljeno 2020-11-25.
- ^ „76ers sign Dwight Howard”. NBA.com. 21. 11. 2020. Pristupljeno 21. 11. 2020.
- ^ „Avery Bradley signs with the Heat”. NBA.com. 23. 11. 2020. Pristupljeno 23. 11. 2020.
- ^ „Atlanta Hawks sign free agent Rajon Rondo”. NBA.com. 23. 11. 2020. Pristupljeno 23. 11. 2020.
- ^ Calum Trenaman (31. 12. 2020). „LeBron James celebrates scoring milestone on 36th birthday”. CNN. Pristupljeno 22. 3. 2021.
- ^ „NBA;s Best Rivalries”. Sports Illustrated. Arhivirano iz originala 23. 02. 2012. g. Pristupljeno 3. 6. 2011.
- ^ „Celtics Sweep Past Minneapolis”. NBA.com. Turner Sports Interactive, Inc. Arhivirano iz originala 21. 2. 2012. g. Pristupljeno 17. 5. 2008.
- ^ "Unbreakable" Sports Records (The World Almanac) Arhivirano avgust 2, 2009 na sajtu Wayback Machine worldalmanac.com, accessed April 13, 2007.
- ^ Taylor, John (2005). The Rivalry: Bill Russell, Wilt Chamberlain, and the Golden Age of Basketball
. New York City: Random House. str. 356–357. ISBN 1-4000-6114-8.
- ^ Taylor, John (2005). The Rivalry: Bill Russell, Wilt Chamberlain, and the Golden Age of Basketball. New York City: Random House. str. 367–371. ISBN 1-4000-6114-8.
- ^ „Classic NBA Quotes: Magic and Larry”. NBA Encyclopedia: Playoff Edition. Arhivirano iz originala 20. 5. 2012. g. Pristupljeno 13. 9. 2007.
- '^ Viser, Matt (1. 6. 2008). „Region revs up for an East-West rivalry reborn”. Boston Globe. str. A1. Arhivirano iz originala 2. 11. 2012. g. „The intensity of the rivalry was encapsulated in the 1982 Eastern Conference Finals. The winners were to face the Lakers, and after it became clear the Celtics were going to lose to the Philadelphia 76ers, the Garden crowd erupted into chants of, 'Beat L.A.!”
- ^ a b „Celtics Win First Bird-Magic Finals Showdown”. NBA.com. Turner Sports Interactive, Inc. Arhivirano iz originala 21. 2. 2012. g. Pristupljeno 17. 5. 2008.
- ^ „Kareem, Lakers Conquer the Celtic Mystique”. NBA.com. Turner Sports Interactive, Inc. Arhivirano iz originala 21. 2. 2012. g. Pristupljeno 17. 5. 2008.
- ^ „Magic Maneuvers Lakers Past Celtics”. NBA.com. Turner Sports Interactive, Inc. Arhivirano iz originala 22. 6. 2011. g. Pristupljeno 17. 5. 2008.
- ^ Beck, Howard (17. 6. 2008). „Celtics Remain Mindful Of a Missed Opportunity”. The New York Times. str. D2.
- ^ „Lakers, Celtics aiming at Finals rematch”. 20. 5. 2010.
- ^ „Celtics overpower Magic to cruise to 3-0 advantage in East finals”. ESPN. 22. 5. 2010.
- ^ a b „Revenge! Lakers outlast Celtics in Game 7 for NBA title”. NBA.com. Turner Sports Interactive, Inc. Arhivirano iz originala 7. 10. 2018. g. Pristupljeno 17. 6. 2010.
- ^ „NBA Finals Game 7 Averages 28.2 Million Viewers, Highest Since 1998”. ABC. TV By the Numbers. 18. 6. 2010. Arhivirano iz originala 15. 10. 2012. g. Pristupljeno 28. 4. 2011.
- ^ „Los Angeles Lakers vs. Boston Celtics All-Time Head-to-Head Record in the NBA”. www.landofbasketball.com. Pristupljeno 2020-02-27.
- ^ Enright, L., Chicago's Most Wanted™: The Top 10 Book of Murderous Mobsters, Midway Monsters, and Windy City Oddities (Washington, D.C.: Potomac Books, 2005), p. 228.
- ^ „Motown is Titletown”. www.espn.com. Pristupljeno 2009-08-12.
- ^ Gold, Jon (29. 1. 2011). „Clippers Becoming Relevant in Los Angeles”. The New York Times. Pristupljeno 1. 11. 2012.
- ^ Niesen, Joan. „NBA's Western Conference hard to figure”. Foxsportswest.com. Pristupljeno 2. 11. 2012.[mrtva veza]
- ^ Kamenetzky, Andy. „Lakers vs. Clippers: What to watch – Los Angeles Lakers Blog – ESPN Los Angeles”. ESPN.com. Pristupljeno 1. 11. 2012.
- ^ Aparicio, Ricardo (23. 4. 2004). „Glamour vs. Grit: The perfect NBA rivalry”. InsideHoops.com. Pristupljeno 14. 4. 2007.
- ^ a b v g Quirk & Fort, str. 453
- ^ a b „Looks like Marion will get Lakers”. Sarasota Herald Tribune. Associated Press. 27. 2. 1957. Pristupljeno 12. 11. 2010.
- ^ „Minneapolis May Retain Laker Basketball Outfit”. Lawrence Journal World. Associated Press. 12. 5. 1957. Pristupljeno 10. 11. 2010.
- ^ „Mikan Offers to Buy Lakers”. St. Joseph News Press. United Press International. 3. 3. 1957. Pristupljeno 10. 11. 2010.
- ^ „Laker Franchise Formally Sold”. The Milwaukee Sentinel. Associated Press. 13. 3. 1957. Arhivirano iz originala 21. 04. 2021. g. Pristupljeno 10. 11. 2010.
- ^ „Lakers in Red; Won't Sell Ace”. Gettysburg Times. Associated Press. 16. 1. 1960. Pristupljeno 11. 11. 2010.
- ^ Lazenby, str. 66–7
- ^ Lazenby 2005, str. 67
- ^ „Lakers Draw Well in Debut on West Coast”. The Milwaukee Sentinel. Associated Press. 13. 1. 1960. Arhivirano iz originala 05. 12. 2021. g. Pristupljeno 11. 11. 2010.
- ^ Lazenby 2005, str. 81
- ^ „Lakers are sold for $5 million”. Associated Press. 16. 9. 1965. Arhivirano iz originala 07. 04. 2023. g. Pristupljeno 10. 11. 2010.
- ^ Lazenby 2005, str. 97
- ^ „Jack Cooke Buys Lakers”. The Leader Post. Canadian Press. 15. 9. 1965. Pristupljeno 10. 11. 2010.
- ^ Lazenby 2005, str. 98
- ^ Lazenby, str. 99–100
- ^ Quirk & Fort, str. 454
- ^ a b „Cooke selling Forum, Lakers”. Star News. 29. 5. 1979. Pristupljeno 10. 11. 2010.
- ^ „Buss Purchase Completed”. The Robesonian. Associated Press. 29. 5. 1979. Pristupljeno 10. 11. 2010.
- ^ Travers, str. 82
- ^ Lazenby 2005, str. 176
- ^ Travers, str. 81–2
- ^ a b „#1 Los Angeles Lakers”. Forbes. 12. 12. 2009. Pristupljeno 10. 11. 2010.
- ^ „Magic Johnson sells his share of the Lakers”. Los Angeles Times. 18. 10. 2010. Arhivirano iz originala 15. 01. 2011. g. Pristupljeno 19. 12. 2010.
- ^ Travers, str. 84
- ^ „Lakers owner Jerry Buss dies”. Fox Sports. 18. 2. 2013. Pristupljeno 18. 2. 2013.
- ^ „LA Lakers' owner Jerry Buss dies at 80”. NBA. 18. 2. 2013. Arhivirano iz originala 20. 2. 2013. g. Pristupljeno 18. 2. 2013.
- ^ Van Riper, Tom (18. 2. 2013). „Lakers Owner Jerry Buss Dies”. Forbes. Pristupljeno 18. 2. 2013.
- ^ Bresnahan, Mike (19. 4. 2014). „Buss family faces crucial moment with the Lakers”. Los Angeles Times. Arhivirano iz originala 20. 4. 2014. g.
- ^ a b Markazi, Arash (18. 2. 2013). „Buss family won't sell Lakers”. ESPN.com. Arhivirano iz originala 19. 2. 2013. g.
- ^ Bresnahan, Mike (19. 2. 2013). „Lakers expected to remain a Buss family-owned team”. Los Angeles Times. Arhivirano iz originala 20. 2. 2013. g.
- ^ Lazenby, str. 82, 108, 250
- ^ „Top 10 Celebrity Lakers Fans”. NBA.com. Arhivirano iz originala 12. 12. 2013. g. Pristupljeno 6. 9. 2007.
- ^ Williams, P., & Connelly, M., NBA List Jam!: The Most Authoritative and Opinionated Rankings (Philadelphia: Running Press, 2012), p. 286.
- ^ „NBA Attendance Report – 2008”. ESPN. Pristupljeno 14. 8. 2008.
- ^ „Most Popular Team Merchandise and Jerseys”. NBA.com. Arhivirano iz originala 1. 5. 2010. g. Pristupljeno 28. 4. 2010.
- ^ „Behind The Name – Lakers”. National Basketball Association. 22. 7. 2015. Pristupljeno 22. 7. 2015.
- ^ a b „Going Retro: Los Angeles Lakers”. National Basketball Association. Arhivirano iz originala 26. 3. 2017. g. Pristupljeno 20. 2. 2017.
- ^ Brown, Tim (25. 12. 2002). „Team to Break Out White Uniforms”. Los Angeles Times. Pristupljeno 22. 7. 2015.
- ^ „Nike NBA City Edition Uniform”. Nike News.
- ^ „Showtime Inspired City Jerseys”. Los Angeles Lakers.
- ^ „2019-20 Lakers City Edition Uniform”. Los Angeles Lakers. 18. 11. 2019.
- ^ „Jerseys 2020-21”. Los Angeles Lakers.
- ^ „Los Angeles Lakers Career Leaders”. basketball-reference.com. Pristupljeno 19. 3. 2016.
- ^ „Los Angeles Lakers Season Leaders”. basketball-reference.com. Pristupljeno 19. 3. 2016.
- ^ „Regular Season Records: Miscellaneous”. nba.com. Arhivirano iz originala 24. 6. 2008. g. Pristupljeno 20. 11. 2010.
- ^ „1984–85 Lakers”. Los Angeles Times. Arhivirano iz originala 20. 01. 2012. g. Pristupljeno 20. 11. 2010.
- ^ „Team Index”. basketball-reference.com. Pristupljeno 17. 7. 2009.
- ^ „Is the Warriors' 16–1 playoff run the best in sports history?”. Sportsnet.ca. 13. 6. 2017. Pristupljeno 13. 6. 2017.
- ^ „Los Angeles Lakers – Game Notes” (PDF). suns.org. Pristupljeno 26. 11. 2010.
- ^ a b „About STAPLES Center”. Los Angeles Sports Council. Arhivirano iz originala 02. 05. 2019. g. Pristupljeno 14. 8. 2008.
- ^ „The Fabulous Forum”. Los Angeles Times. 27. 7. 2009.
- ^ „Los Angeles Memorial Sports Arena”. Los Angeles Sports Council. Arhivirano iz originala 3. 7. 2012. g. Pristupljeno 25. 10. 2008.
- ^ Hartman, Sid (13. 2. 2008). „Lakers' first title run came 60 years ago”. Arhivirano iz originala 25. 1. 2010. g. Pristupljeno 10. 11. 2010.
- ^ Adams, L., "NBA Draft Rights Held For 2019/20", HoopsRumors, January 28, 2020.
- ^ Coon, Larry. „NBA Salary Cap FAQ – 2011 Collective Bargaining Agreement”. Pristupljeno 13. 4. 2014. „If the player is already under contract to, or signs a contract with a non-NBA team, the team retains the player's draft rights for one year after the player's obligation to the non-NBA team ends. Essentially, the clock stops as long as the player plays pro ball outside the NBA.”
- ^ „Meet Chinemelu Elonu”. NBA.com. 15. 7. 2009. Arhivirano iz originala 1. 9. 2010. g. Pristupljeno 15. 4. 2014.
- ^ „Lakers acquire draft rights to Brad Newley”. NBA.com. 24. 2. 2017. Pristupljeno 8. 3. 2017.
- ^ a b v „Los Angeles Lakers Draft Register”. basketball-reference.com. Pristupljeno 20. 8. 2008.
- ^ a b „Pat Riley Coaching Record”. basketball-reference.com. Arhivirano iz originala 07. 03. 2011. g. Pristupljeno 21. 6. 2008.
- ^ „Los Angeles Lakers Coach Register”. basketball-reference.com. Pristupljeno 21. 6. 2008.
- ^ Bresnahan, Mike (9. 11. 2012). „Lakers fire Mike Brown as coach”. Los Angeles Times. Pristupljeno 27. 1. 2013.
- ^ „Lakers Announce Hiring of Byron Scott as Head Coach”. Los Angeles Lakers.
- ^ „Lakers Announce Agreement With Luke Walton to Become New Head Coach”. NBA.com. 29. 4. 2016. Pristupljeno 3. 6. 2016.
- ^ „Los Angeles Lakers and Luke Walton Mutually Agree to Part Ways”. NBA.com. 12. 4. 2019. Pristupljeno 14. 5. 2019.
- ^ „Lakers sign Frank Vogel to multiyear head coaching contract”. NBA.com. 13. 5. 2019. Pristupljeno 27. 5. 2019.
- ^ „Los Angeles Lakers Hall of Famers”. Basketball-Reference. Pristupljeno 25. 10. 2008.
- ^ „'Voice of the Lakers' Was Team's Constant Throughout the Years”. NBA.com. Pristupljeno 25. 10. 2008.
- ^ „Naismith Memorial Basketball Hall of Fame Announces Class of 2010”. Naismith Memorial Basketball Hall of Fame. 5. 4. 2010. Arhivirano iz originala 9. 4. 2010. g. Pristupljeno 7. 11. 2010.
- ^ „Lakers Retired Numbers”. Los Angeles Lakers. 17. 9. 2010. Pristupljeno 12. 11. 2010.
- ^ „Hanging From the Rafters”. NBA.com. Arhivirano iz originala 27. 1. 2012. g. Pristupljeno 12. 11. 2010.
- ^ „Lakers to Retire Kobe Bryant's Jerseys”. NBA.com. 12. 9. 2017. Pristupljeno 13. 9. 2017.
- ^ „Lakers to retire Kobe Bryant's No. 8, 24 jerseys on Dec. 18”. ESPN.com. 12. 9. 2017. Pristupljeno 13. 9. 2017.
- ^ „L.A. to Honor Great Minneapolis Lakers Teams and Players”. Los Angeles Lakers. 5. 4. 2002. Arhivirano iz originala 7. 4. 2002. g. Pristupljeno 23. 10. 2015.
- ^ „The List: Greatest individual streaks”. ESPN. Pristupljeno 4. 8. 2008.
- ^ Lazenby 2005, str. 84
- ^ Lazenby, str. 187–8
- ^ „Paul Sunderland Joins Lakers Broadcast Team”. NBA.com. 22. 9. 2002. Pristupljeno 4. 8. 2008.
- ^ Stewart, Larry (3. 5. 2005). „Sunderland Out as Laker Announcer”. Los Angeles Times. Pristupljeno 4. 8. 2008.
- ^ a b „Los Angeles Lakers Broadcast”. Lakers.com. Pristupljeno 8. 8. 2008.
- ^ „Lakers Announce Broadcast Teams for 2011–12 Season | THE OFFICIAL SITE OF THE LOS ANGELES LAKERS”. Nba.com. Pristupljeno 13. 7. 2012.
- ^ a b „Lakers' run at KLAC to end after 30-plus seasons ... yet 'Loose Cannons' continue excessive Laker homerism”. insidesocal.com. Arhivirano iz originala 27. 2. 2009. g. Pristupljeno 11. 11. 2009.
- ^ „KLAC Celebrates 30 Years of Lakers Basketball”. Lakers.com. Pristupljeno 5. 8. 2008.
- ^ „2007–08 Los Angeles Lakers schedule” (PDF). NBA.com. Arhivirano iz originala (PDF) 10. 9. 2008. g. Pristupljeno 4. 8. 2008.
- ^ „Where to Watch/Listen to the Lakers”. Lakers.com. 11. 11. 2010. Arhivirano iz originala 17. 11. 2010. g. Pristupljeno 11. 11. 2010.
- ^ Time Warner Scores L.A. Lakers Regional Sports Network Rights Multichannel News February 14, 2011
- ^ „Charter to shut down Spectrum Deportes channel in Los Angeles”. Los Angeles Times. 31. 7. 2018., Los Angeles Times, July 30, 2018
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Heisler, Mark (2009). Kobe and the New Lakers' Dynasty. Triumph Books. ISBN 978-1-60078-350-0.
- Kaye, Elizabeth (2003). Ain't No Tomorrow : Kobe, Shaq, and the Making of a Lakers Dynasty. McGraw-Hill. ISBN 978-0-07-141261-2.
- Lazenby, Roland (2005). The Show: The Inside Story of the Spectacular Los Angeles Lakers In The Words of Those Who Lived It. McGraw-Hill. ISBN 978-0-07-143034-0.
- James P. Quirk; Rodney D. Fort (1997). Pay dirt: the business of professional team sports. Princeton University Press. ISBN 978-2-9505164-7-3. (available online)
- Alex Sacchare, ur. (1994). Official Nba Basketball Encyclopedia (2nd izd.). Villard. ISBN 978-0-679-43293-7.
- Alex Sacchare, ur. (2000). The Official NBA Basketball Encyclopedia (3rd izd.). Doubleday. ISBN 978-0-385-50130-9.
- Schumacher, Michael (2008). Mr. Basketball: George Mikan, the Minneapolis Lakers, and the Birth of the NBA. University of Minnesota Press. ISBN 978-0-8166-5675-2.
- Travers, Steven (2007). The Good, the Bad, and the Ugly Los Angeles Lakers: Heart-Pounding, Jaw-Dropping, and Gut-Wrenching Moments from Los Angeles Lakers History. Triumph Books. ISBN 978-1-60078-004-2.
- Simmons, Bill (2009). The Book of Basketball: The NBA According to The Sports Guy. ESPN. ISBN 978-0-345-51176-8.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Ostale | |
