Internacionalni stil

Internacionalni stil^[1]^[2] (engl. International Style) je pravac klasične moderne arhitekture koji se često poistovećuje s njom. Međunarodni stil je počeo svoj razvoj 1922. godine u Evropi i kasnije se raširio po celom svetu.

Pojam međunarodnog stila[uredi | uredi izvor]

Pojam međunarodnog stila Filip Džonson i Henri Rasel Hičkok upotrebili su kao obeležje minimalističkih i funkcionalističkih tendencija u modernoj arhitekturi dvadesetih i tridesetih godina 20. veka. Prvi put je pojam upotrebljen kao naslov za izložbu 1932. godine u Muzeu moderne umetnosti u Njujorku u publikaciji The International Style: Architecture Since 1922 u kojoj su autori sugerisali da se nova arhitektura internacilizovala i odvojila u jedan novi stil istorije arhitekture. Pojam je prihvaćen najpre u anglosaksonskim zemljama i u međuvremenu je korišćen za obeležavanje kubičke varijante moderne i često za funkcionalizam i racionalizam.

Principi stila[uredi | uredi izvor]

Istoričari umetnosti Džonson i Hičkok su analizirali novu arhitekturu i odredili nekoliko njenih principa:

Arhitektura se definiše kao formiranje ograničenog prostora a ne gradnje jedne tektonike.
Moderna arhitektura je pravilna i modularna. Zadatak arhitekata jeste da ujedine jednake i različite funkcije pod jednim šeširom. Osnova je prirodna i asimetrična.
Međunarodni stil je oslobođen svakog ukrasa osim od apstraktnog zidnog slikarstva koje naglašava arhitekturu kao umetnost i spada ne u arhitekturu već u opremljenost..

Autori se naročito obaziru na spoljšnjost arhitekture odnosno objekata na njihovo zračenje, prostornim eksperimentima moderne posvećuju manje pažnje. Po Hičkoku i Džonsonu moderne zgrade treba da izgledaju lako i primanjuju velike glatke površine primenjujući obloge od drveta i keramičke panele i staklo dok je nepoželjno malterisanje kao i grube betonske površine koje su se upotrebljavale u vreme brutalizma koje čine objekte teškim dok ih staklene pregrade čine laganim i prihvatljivim. Ko stilski princip se pored ravnih krovova proklamovanih Le Korbizijeom prihvataju i jednovodni kosi krovovi.

Međunarodni stil u toku vremena prvih dve desetine godina posle Drugog svetskog rata dominira, sa prizmatičkim spratnicama i sa staklenim fasadnim pregradama. Međunarodni stil bio je mnogo kritikovan zbog monotonosti u projektovanju zgrada sa ovakvim fasadama od stakla koje su bile uniformisane i mnogobrojne u velikim gradovima sveta.