Slobodan Bajić Paja

Ovaj članak je dobar. Kliknite ovde za više informacija.
S Vikipedije, slobodne enciklopedije
slobodan bajić paja
Slobodan Bajić Paja
Lični podaci
Datum rođenja(1916-06-26)26. jun 1916.
Mesto rođenjaŠidski Banovci, Austrougarska
Datum smrti16. jul 1943.(1943-07-16) (27 god.)
Mesto smrtiKalesija, ND Hrvatska
Profesijastudent filozofije
Delovanje
Član KPJ od1938.
Učešće u ratovimaNarodnooslobodilačka borba
U toku NOBpolitički komesar
GŠ NOV i PO Vojvodine
Heroj
Narodni heroj od5. jula 1952.

Slobodan Bajić Paja (Šidski Banovci, 26. jun 1916 — Kalesija, 16. jul 1943) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe i narodni heroj Jugoslavije. Jedan je od organizatora Narodnooslobodilačke borbe u Sremu i prvi politički komesar Prve vojvođanske brigade, a potom i Glavnog štaba NOV i PO Vojvodine.

Kao student Filozofskog fakulteta u Beogradu, priključio se studentskom revolucionarnom pokretu i početkom 1938. postao član ilegalne Komunističke partije (KPJ). Iste godine je zbog ilegalne političke aktivnosti na Univerzitetu uhapšen, zajedno sa većom grupom studenata i osuđen na kaznu od četiri godine zatvora, koju je izdržavao u zatvoru u Sremskoj Mitrovici.

U zatvoru ga je zatekla okupacija Jugoslavije i proglašenje Nezavisne Države Hrvatske, pa je u noći 21/22. avgusta 1941, sa grupom komunista uspeo da pobegne iz zatvora, kroz podzemni otvor koji su prokopali. Nakon toga se pridružio partizanima na Fruškoj gori.

Najpre je radio kao izdavanju lista „Fruškogorski partizan”, a potom je stupio u Fruškogorski partizanski odred. Bio je politički komesar Prve čete, a od početka leta 1942. politički komesar čitavog odreda. Sa ovom jedinicom vodio je uspešne borbe u Sremu, a potom i u istočnoj Bosni. Kada je aprila 1943. formirana Prva vojvođanska udarna brigada postao je njen politički komesar.

Početkom jula 1943, zajedno sa drugim rukovodiocima NOV i POJ iz Vojvodine, susreo se sa Vrhovnim komandantom Josipom Brozom Titom i tada je imenovan za političkog komesara novoformiranog Glavnog štaba NOV i PO Vojvodine. Na putu ka Sremu, gde je trebalo da preuzme dužnost, poginuo je u borbi sa jakim nemačkim snagama na drumu Tuzla—Zvornik, kod Kalesije.

Za narodnog heroja je proglašen 5. jula 1952. godine.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Pravoslavna crkva Svete Petke u Šidskim Banovcima, u čijem se dvorištu nalazila kuća u kojoj je rođen Slobodan Bajić Paja

Rođen je 26. juna 1916. u Šidskim Banovcima.[1] Ovo selo danas se nalazi u hrvatskom delu Srema, na teritoriji Opštine Nijemci, a sve do posle Drugog svetskog rata nalazilo se u sastavu Šidskog sreza, pa odatle i potiče naziv sela — Šidski Banovci.[2]

Poticao je iz pravoslavne svešteničke porodice. Njegov otac Božidar Boža Bajić, rodom iz sremskog sela Novi Karlovci, kod Inđije, bio je sveštenik u seoskoj crkvi Svete Petke. Sa suprugom Tijanom zvanom Stoja, rodom iz Ravnog Sela, kod Vrbasa, imao je trojicu sinova. Najstariji sin rođen je ratne 1916. zbog čega je nazvan Slobodan. Druga dvojica sinova zvali su se Borislav Bata i Milan.[2]

Odrastajući u svešteničkoj kući, sa dosta knjiga, još pre polaska u osnovnu školu, Slobodan je naučio da čita i piše. Ubrzo nakon polaska u prvi razred, porodica se iz Šidskih Banovaca preselila u Pećince, gde je otac Boža dobio novu službu.[1] Bio je odličan đak i očekivalo se da će nakon završene osnovne škole nastaviti očevim stopama i poći u bogosloviju. Kako nije imao želju da uči za sveštenika, nakon osnovne škole je 1927. upisao Karlovačku gimnaziju u Sremskim Karlovcima.[1] Porodičnu tradiciju nastavio je njegov mlađi brat Borislav, koji je postao sveštenik.[2]

Tokom učenja gimnazije živeo je u Karlovačkom konviktu — internatu koji je bio rezervisan za sinove sveštenika. Bio je dobar đak, a jako je voleo knjige i svaki slobodan trenutak je koristio za čitanje. Pored čitanja voleo je šah i matematiku. Zbog toga je nakon završetka gimnazije odlučio da studira matematiku.[3]

Studije i robija[uredi | uredi izvor]

Nakon mature, 1935. upisao je Filozofski fakultet u Beogradu. Po dolasku na studije, došao je u dodir sa marksističkom literaturom. Čitao je dela Marksa, Engelsa, Lenjina i dr. Ubrzo potom uključio se u revolucionarni studentski pokret, koji je tih godina bio veoma aktivan na Beogradskom univerzitetu. Ubrzo je postao jedan od najaktivnijih aktivista studentskog pokreta, a početkom 1938. je primljen u članstvo tada ilegalne Komunističke partije Jugoslavije (KPJ).[1][4]

Letnje raspuste, najčešće je provodio u rodnom mestu njegovog oca — Novim Karlovcima, gde je odlazio kod dede. Ovde je imao dosta rođaka, a najviše se družio sa rođakom Vladom Bajićem, koga je zvao Brata.[4] U Beogradu se družio i sarađivao sa studentima iz Vojvodine, a najviše je sarađivao sa studentom medicine Pavlom Papom, koji je bio jedan od političkih rukovodilaca studentskog pokreta na Univerzitetu. Preko njega se uključio i u Omladinski masovni pokret (OMPOK), koji je bio kulturno-privredni pokret vojvođanske omladine. Učestvovao je 3. aprila 1938. na skupu u Sremskim Karlovcima, koji je održan u kući istaknutog pisca i društvenog radnika Vase Stajića. Ovom skupu prisustvovalo je oko 200 omladinaca, od čega 80 studenata. Na skupu je o oblicima ilegalnog i masovnog legalnog rada govorio Pavle Pap.[1]

Slobodanova politička aktivnost na Univerzitetu, kao i aktivnost njegovih drugova, nije ostala neopažena od strane policije. Početkom maja 1938. policija je u grupu vojvođanskih studenata ubacila svog špijuna i preko njega otkrila partijski punkt na Tehničkom fakultetu, gde je bio skriven razni partijski materijal. Potom je usledila velika policijska provala, u kojoj je uhapšeno preko 20 studenata sa Tehničkog, Poljoprivredno-šumarskog, Filozofskog, Pravnog i drugih fakulteta. Paja je bio uhapšen 12. maja 1938. godine.[1][5]

Nakon hapšenja, zatvoren je u „Glavnjači”, gde je tokom istrage mučen i prebijan. Nakon završetka istrage, prebačen je u zatvor na Adi Ciganliji. Novembra 1938. pred Državni sud za zaštitu države izveden je 21 student. Pored Paje, koji je bio prvooptuženi, bili su tu još — Puniša Perović, Milinko Kušić, Miro Popara, Rifat Burdžović, Veljko Mašanović, Ljubomir Cvetković, Valerija Karijo-Pap, supruga Pavla Papa i dr. Paja je optužen za pripadnost komunističkoj organizaciji i širenje komunističke propagande i osuđen na pet godina zatvora.[1][5]

Zatvorsku kaznu izdržavao je u zatvoru u Sremskoj Mitrovici.[1] U vreme kada je došao u zatvor, u njemu je već bila razvijena široka aktivnost političkih robijaša-komunista. U tzv. „Mladićkoj zgradi”, posebnom delu zatvora u kome su politički zatvorenici bili odvojeni od drugih robijaša, tada su se nalazili istaknuti revolucionari — Jovan Veselinov, Stanko Paunović Veljko, Spasoje Stejić, Bane Andrejev, Jovan Trajković, Marijan Stilinović, Petko Miletić i dr. Kako bi upotpunili vreme u zatvoru, zatvorenici-komunisti su stalno održavali sastanke, učili i prorađivali marksističku teoriju i dr. Povremeno su u cilju zaštite svojih prava organizovali i štrajkove. U zatvoru je postojao i Kaznionički komitet KPJ na čijem se čelu nalazio Stanko Paunović Veljko, a preko njega su uspevali i da održavaju veze sa rukovodstvom KPJ.[6]

Godinu dana po Pajinom dolasku u zatvor, septembra 1939, otpočeo je Drugi svetski rat. Politička situacija u Kraljevini Jugoslaviji, ali i svetu, naglo se menjala, pa su se robijaši-komunisti odlučili za bekstvo iz zatvora. Oni su tada počeli da kopaju podzemni tunel koji je iz „Mladićke zgrade” vodio izvan zidina zatvora. Kada je tunel bio skoro gotov, otpočeo je rat u Jugoslaviji, a nakon okupacije, zatvor u Sremskoj Mitrovici je predat ustašama. Ustaše su robijaše-komuniste izmestile iz „Mladićke zgrade”, pa je tako propao plan bekstva.[6]

Sumnjajući da će ih ustaše najverovatnije uskoro ubiti, robijaši-komunisti su se ponovo odlučili na bekstvo. Soba u koju su premešteni imala je mali hodnik ispod koga se nalazio veliki kanal za vodovod i parno grejanje. Odmah su počeli sa kopanjem i ubrzo su iskopali tunel dug 14 metara, koji je vodio van zidina zatvora. U dogovoru sa partijskom organizacijom iz Sremske Mitrovice, koja je imala zadatak da im pomogne u prihvatu, organizovali su bekstvo iz zatvora u noći 21/22. avgusta 1941. godine. U bekstvu su učestvovala 32 robijaša-komunista, a prihvatila ih je grupa skojevaca iz Sremske Mitrovice, koju su predvodili Boško Palkovljević Pinki, Stanka Veselinov i Marko Peričin Kamenjar.[1][6]

Narodnooslobodilačka borba[uredi | uredi izvor]

Istog dana, 22. avgusta 1941, grupa robijaša-komunista našla se među prvim sremskim partizanima na Fruškoj gori. Boravili su u partizankom logoru, koji se nalazio između Graca i Tancoša, a pridružili su im se i Sima Relić i Đorđe Nikšić. Pošto je ovaj logor ubrzo otkriven od neprijatelja, grupa se podelila na dva dela. Grupa koju je predvodio Stanko Paunović Veljko pošla je ka Crvenom čotu i na putu srela žandarmerijsku patrolu i tada je izbila prva borba u kojoj su učestvovali robijaši-komunisti. Jedan žandar je ubijen, a ostali su se razbežali. Nove borbe su vođene i sutradan, a nakon nekoliko dana grupa se ponovo okupila i ulogorila ispod Hajdučkog brda.[7]

Grupa partizana, koju su sačinjavali robijaši-komunisti, kao i grupa skojevaca iz Sremske Mitrovice, vremenom je narasla na oko šezdeset boraca, a u borbama su zaplenili i izvesnu količinu naoružanja. Od ove partizanske grupe 9. septembra 1941. formiran je Fruškogorski partizanski odred. U toku septembra, fruškogorski partizani su uspostavili vezu sa Vrhovnim štabom i CK KPJ, koji su deo odbeglih robijaša pozvali da dođu na oslobođenu teritoriju zapadne Srbije.[7]

Drugi deo bivših robijaša zadržan je u Sremu, gde su ostali sa ciljem organizovanja i pomaganja oslobodilačke borbe u Sremu i drugim delovima Vojvodine. Među ovom grupom, pored Paje, bili su Jovan Veselinov, Stanko Paunović Veljko i Jovan Trajković. U toku jeseni, okupator je pokrenuo niz akcija protiv fruškogorskih partizana, pa je Okružni komitet KPJ za Srem doneo odluku da se borci Fruškogorskog odreda povuku u sela. Borci su tada imali zadatak da politički rade sa narodom, angažuju ga i pripremaju za opštenarodni ustanak, koji je bio planiran za proleće 1942. godine.[7]

Paja je tada dobio zadatak da radi kao urednik lista Fruškogorski partizan, koji je počeo da izlazi još u septembru. Tokom novembra, boravio je u selu Šuljmi, na padinama Fruške gore. Tu je radio na drugom broju lista, a uporedo je radio na učvršćivanju partijske organizacije i formiranju seoske partizanske čete, u Šuljmi i okolnim selima.[1] Tada je stekao veliki autoritet među seljacima, pa je dobio nadimak „politički Paja”. Pored političkog rada, kao i rada na sakupljanju materijala za list, učestvovao je i u oružanim borbama. Januara 1942. u Bešenovu je izdao treći i poslednji broj lista Fruškogorski partizan.[8]

Spomenik „Sloboda” na Iriškom vencu podignut 1951. godine u čast palih boraca Srema i Vojvodine.

U rano proleće 1942, fruškogorski partizani su počeli da napuštaju sela i preduzimaju akcije protiv okupatora. Prva akcija izvedena je u noći 5/6. marta 1942. kada je izvršen napad na neprijateljsku posadu u Šuljmi. Potom je napadnuta žandarmerijska stanica u Bešenovu. Krajem marta, na Fruškoj gori su se okupili borci Fruškogorskog i Podunavskog partizanskog odreda, pa je 22. marta izvršena reorganizacija oba odreda i oni su podeljeni na dve čete. Paja je tada postavljen za političkog komesara Prve čete Fruškogorskog odreda, a njen komandant je bio Marko Peričin Kamenjar.[1][8]

Sredinom aprila 1942, okupator je pokrenuo veliku ofanzivu sa ciljem da očisti Frušku goru od partizana, ali je Fruškogorski odred uspeo da se izvuče iz obruča. Početkom leta 1942. godine Narodnooslobodilački pokret u Sremu se omasovio i proširio na skoro sva sela. Krajem juna Fruškogorski odred je narastao na preko 350 boraca, a Podunavski na oko 150 boraca. U donjem Sremu je formiran i Posavski partizanski odred, a u bosutskim šumama je delovala Bosutska udarna četa. Pošto je Fruškogorski odred znatno narastao, ponovo je izvršena njegova reorganizacija na pet četa. Paja je tada postavljen za političkog komesara Odreda, a za komandanta Gojko Dudaš.[9]

Glavni zadatak Fruškogorskog odreda u leto 1942. bio je „bitka za letinu” — partizani su uz pomoć seljaka palili žito koje je namenjeno okupatoru. Deo požnjevenog žita tada je sakrivan u partizanskim bazama, kako okupator ne bih došao do njega. Takođe, vršene su mnoge akcije i diverzije na železničkoj pruzi Beograd—Zagreb. Za kratko vreme, tokom leta 1942, u Sremu je stvorena velika oslobođena teritorija. Zbog toga je krajem avgusta 1942. okupator, uz pomoć ustaško-domobranskih jedinica, pokrenuo veliku ofanzivu u Sremu, a posebno na Fruškoj gori. Tokom 26. avgusta Fruškogorski odred je vodio ogorčene borbe, tokom kojih je poginuo i komandant Odreda. Takođe, u toku ofanzive su stradali i komandant i politički komesar Štaba NOP odreda za Srem — Đorđe Marković i Stanko Paunović Veljko.[9]

Nakon pogibije komandanta Odreda Gojka Dudaša, Paja je na kratko preuzeo komandu nad Odredom i naredio njegovo probijanje iz okruženje i povlačenje ka Bosutskim šumama. Zajedno sa Odredom, kroz obruč se probio i deo stanovništva.[1] Nakon toga Odred je kratko vreme boravio u istočnoj Bosni, a potom se ponovo vratio u Srem. Nakon ofanzive, septembra 1942. ponovo je izvršena reorganizacija partizanskih odreda, pa je stvoren novi jedinstveni Treći sremski odred, koji je imao tri bataljona. Prvi bataljon bio je formiran od boraca Fruškogorskog odreda i za njegovog komandant je postavljen Marko Peričin Kamenjar, a za političkog komesara Paja.[10]

Odmah po reorganizaciji partizanskih snaga u Sremu, bataljoni su nastavili borbu pa su tokom 1942. stvorili veliku slobodnu teritoriju — iz 40 sela je proterana okupatorska vlast, a izvedeno je i oko 1.200 oružanih diverzija i sabotaža.[10] Početkom oktobra 1942. u Srem su se prebacila dva bataljona Šeste istočnobosanske brigade, koji su ovde popunjeni novim borcima. Štab Trećeg sremskog odreda tada je doneo odluku da se veći deo sremskih boraca prebaci preko Save u istočnu Bosnu, gde su postojali bolji uslovi za borbu.[10][1]

Početkom novembra oko 1.500 boraca Šeste istočnobosanske brigade i Treće sremskog odreda prebacili su se u Semberiju, a odatle na Majevicu. Nakon boravka u selu Trnovi, oni su 11. novembra 1942. vodili borbe sa četnicima, pod komandom Dragoslava Račića, a potom sa ustaško-domobranskim snagama. Nakon ovih uspešnih partizanskih akcija, okupator je pokrenuo ofanzivu s ciljem da Majevicu očisti od partizana. Bosanski i sremski partizani su uspeli da izbegnu ofanzivu i da 28. novembra 1942, kod sela Maleševaca, napadnu i razbiju oko 1.200 četnika, pod komadom Đure Bižića. Nakon ovih borbi, pokrenuta je nova ofanziva protiv partizana, pa su se oni povukli u Birač, gde su ostali do kraja januara 1943. godine.[10]

U međuvremenu, dok je glavnina sremskih partizana boravila u Bosni, u Novim Karlovcima je decembra 1942. održano partijsko savetovanje na kome je Vrhovnom štabu NOV i POJ upućen predlog da se formira vojvođanska brigada. Ovaj predlog sproveden je u delo tek 11. aprila 1943. kada je u selu Brđanima, na Majevici, formirana Prva vojvođanska udarna brigada. Za komandanta i političkog komesara brigade bili su imenovani — Marko Peričin Kamenjar i Slobodan Bajić Paja.[1] Ubrzo potom, krajem aprila, formirana je i Druga vojvođanska brigada, a u junu i Treća vojvođanska brigada.[10]

Odmah po formiranju, Prva vojvođanska brigada vodila je borbe na putu Brčko—Tuzla, a potom borbe sa ustaško-domobranskim snagama u okolini Bijeljine. Tada je jedan njen bataljon zarobio više od 200 domobrana. Tokom ofanzive na Birač, u prvoj polovini juna 1943, brigada je vodila žestoke borbe i u toku noći 11/12. juna izvela marš-manevar dug 50 kilometara i oslobodila Srebrenicu. Krajem juna, brigada je sadejstvovala snagama Glavne operativne grupe NOVJ u borbama za Vlasenicu.[10]

Nakon formiranja Prve i Druge vojvođanske brigade, u istočnu Bosnu su stigli Aćim Grulović i Sreta Savić, članovi Operativnog štaba NOV i PO Vojvodine, sa oko 1.100 novih boraca iz Srema. Oni su potom mesec dana po istočnoj Bosni obilazili partizanske borce iz Vojvodine. U sastav Operativnog štaba za Vojvodinu bio je uključen i Paja, kao politički komesar.[1] Posle Pete neprijateljske ofanzive, 1. jula 1943. godine, članovi Operativnog štaba za Vojvodinu su se u Kladnju susreli sa Vrhovnim komandantom NOV i POJ Josipom Brozom Titom.[1] Oni su mu izložili vojno-političku situaciju u Vojvodini, kao i stanje među vojvođanskim partizanskim jedinicama. Sutradan nakon ovog susreta, 2. jula 1943, Vrhovni štab je doneo odluku da se formira Šesnaesta vojvođanska divizija i da Operativni štab za Vojvodinu preraste u Glavni štab NOV i PO Vojvodine. Za komandanta Štaba postavljen je Aćim Grulović, a za političkog komesara Slobodan Bajić Paja.[11]

Nakon susreta sa Vrhovnim komandantom NOV i POJ, Paja se vratio u Prvu vojvođansku brigadu, koja je tada vodila borbe za Zvornik. Nedugo potom, tada formirana Šesnaesta vojvođanska brigada, dobila je zadatak da prebaci oko hiljadu ranjenih i bolesnih boraca na Majevicu. Zajedno sa divizijom pošao je i Paja, koji je imao zadatak da se potom produži preko Save i u Srem.[1]

Na putu ka Majevici, partizane su došli do puta Zvornik—Tuzla, koji je bio blokiran od jakih okupatorskih snaga. U noći 16/17. jula, u blizini Kalesije, pokušali su da probiju blokadu na drumu. Tada se razvila teška borba sa jakim nemačkim snagama. U toku ove borbe, jedna nemačka granata je Paju smrtno ranila u stomak i on je ubrzo preminuo. Ista granata teško je ranila i Branka Miloradovića Brileta, kurira Štaba brigade, koji je bio njegov pratilac.[12] Nakon pogibije, sahranjen je u blizini mesta gde je stradao.[11]

Narodni heroj[uredi | uredi izvor]

Orden narodnog heroja

Ukazom Prezidijuma Narodne skupštine Federativne Narodne Republike Jugoslavije 5. jula 1952. Slobodan Bajić Paja je proglašen za narodnog heroja.[12]

Godine 1959, kada je uređivano Spomen-groblje u Sremskoj Mitrovici, Pajini posmrtni ostaci su preneti iz Kalesije i sahranjeni u zajedničkoj grobnici sa drugim istaknutim narodnim herojima Srema — Jankom Čmelikom, Boškom Palkovljevićem Pinkijem i Stankom Paunovićem Veljkom.[13]

U znak sećanja na narodnog heroja Slobodana Bajića Paju nekoliko osnovnih škola ponelo je njegovo ime. Godine 1958. njegovo ime ponela je osnovna škola u njegovom rodnom mestu Šidskim Banovcima.[14] Ova ime škola je nosila do 1995, kada je nakon rata u Hrvatskoj, zbog smanjenja broja stanovnika, matična škola ugašena i postala istureno odeljenje osnovne škole iz susednog sela Ilača.[15][16]

Godine 1959. njegovo ime ponela je osnovna škola u Pećincima, čiji je nekada bio đak. Ova škola je 1969. dobila novu školsku zgradu, a pored Pećinaca, ima isturena odeljenja u okolnim selima — Brestaču, Popincima, Prhovu, Sibaču i Subotištu.[17][18] Godine 1960. Pajino ime ponela je i osnovna škola u Novim Karlovcima, rodnom mestu njegovog oca Bože i mestu u koje je voleo da odlazi kod rodbine.[19] Takođe, njegovo ime od 1958. godine nosi i osnovna škola u Sremskoj Mitrovici, koja ima istureno odeljenje u selu Manđelosu.[20]

Pajino ime nosila je i osnovna škola u Kalesiji, mestu u čijoj blizini je poginuo jula 1943. godine.[21] Škola je ovaj naziv nosila do rata u Bosni i Hercegovini, kada je preimenovana u osnovna škola „Kalesija”. Takođe, ime Slobodana Bajića Paje nose — Studentski dom u Novom Sadu,[22] kao i ulice u Bačkoj Palanci, Zemunu, Novom Sadu, Pećincima, Somboru, Sremskoj Kamenici i Šuljmu.[23]

U znak sećanja na Slobodana Bajića Paju podignuto je nekoliko spomen-bisti i postavljeno nekoliko spomen-ploči. Na Dan borca 4. jula 1969. ispred osnovne škole u Šidskim Banovcima otkrivena je njegova spomen-bista, rad vajara Vanje Radauša. Bistu je otkrio Pajin ratni drug Jovan Veselinov, a otkrivanju su prisustvovali i Stevan Doronjski, Paško Romac, Josip Cazi i Josip Hrnčević.[14]

Godine 1973. u parku Studentskog doma u Novom Sadu postavljena je njegova spomen-bista, rad vajara Pavla Radovanovića.[24][25] Takođe, njegova spomen-bista postoji u Sremskoj Mitrovici ispred škole koja nosi njegovo ime.[26]

Galerija[uredi | uredi izvor]

  • Spomenik u Novom Sadu, ispred Studentskog doma „Slobodan Bajić”
    Spomenik u Novom Sadu, ispred Studentskog doma „Slobodan Bajić”
  • Spomenik u Novom Sadu
    Spomenik u Novom Sadu
  • Spomenik u Šidskim Banovcima
    Spomenik u Šidskim Banovcima
  • Pajin portret u Muzeju Srema u Sremskoj Mitrovici
    Pajin portret u Muzeju Srema u Sremskoj Mitrovici
  • Spomen-groblje u Sremskoj Mitrovici
    Spomen-groblje u Sremskoj Mitrovici
  • Spomen-ploča na Filozofskom fakultetu
    Spomen-ploča na Filozofskom fakultetu
  • Detalj spomenika „Sloboda” na Iriškom vencu
    Detalj spomenika „Sloboda” na Iriškom vencu

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b v g d đ e ž z i j k l lj m n nj Narodni heroji 1 1982, str. 51.
  2. ^ a b v Turudić 1971, str. 9–14.
  3. ^ Turudić 1971, str. 15–22.
  4. ^ a b Turudić 1971, str. 23–27.
  5. ^ a b Turudić 1971, str. 28–34.
  6. ^ a b v Turudić 1971, str. 35–42.
  7. ^ a b v Turudić 1971, str. 43–50.
  8. ^ a b Turudić 1971, str. 51–62.
  9. ^ a b Turudić 1971, str. 63–70.
  10. ^ a b v g d đ Turudić 1971, str. 71–77.
  11. ^ a b Turudić 1971, str. 78–83.
  12. ^ a b Narodni heroji 1 1982, str. 52.
  13. ^ Popović 1981, str. 85.
  14. ^ a b Turudić 1971, str. 85.
  15. ^ „Osnovna škola Ilača Banovci”. Arhivirano iz originala 29. 11. 2016. g. Pristupljeno 28. 11. 2016. 
  16. ^ Turudić 1971, str. 91.
  17. ^ Turudić 1971, str. 87.
  18. ^ „Osnovna škola Pećinci”. ospecinci.rs. n.d. 
  19. ^ Turudić 1971, str. 89.
  20. ^ „Osnovna škola Sremska Mitrovica”. sbpaja-sm.edu.rs. n.d. 
  21. ^ Turudić 1971, str. 94.
  22. ^ „Studentski dom Novi Sad”. scns.rs. n.d. 
  23. ^ „Pretraga ulica — Slobodana Bajića”. planplus.rs. n.d. 
  24. ^ Popović 1981, str. 243.
  25. ^ „Skulpture Srbija”. Arhivirano iz originala 29. 11. 2016. g. Pristupljeno 28. 11. 2016. 
  26. ^ Popović 1981, str. 281.

Literatura[uredi | uredi izvor]

  • Vojvodina u borbi. SUBNOR SR Srbije/ Predsedništvo AP Vojvodine. 1963.  COBISS.SR 42811911
  • Atanacković, Žarko (1968). Srem u Narodnooslobodilačkom ratu i socijalističkoj revoluciji. Šimanovci: Mesna zajednica / Mesni odbor SUBNOR Šimanovci.  COBISS.SR 185976327
  • Turudić, Miroslav (1971). Slobodan Bajić Paja. Sremska Mitrovica: OŠ „Slobodan Bajić Paja”.  COBISS.SR 107954951
  • Popović, Razumenka Zuma (1981). Spomenici Narodnooslobodilačke borbe i revolucije SR Srbije 1941—1945. Beograd: Narodna armija.  COBISS.SR 49469447
  • Narodni heroji Jugoslavije tom I. Beograd: Narodna knjiga. 1982.  COBISS.SR 48700167

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Слободан_Бајић_Паја&oldid=27554081”