Jezero Oze
| Jezero Oze | |
|---|---|
| Koordinate | 36° 34′ S; 139° 11′ I / 36.56° S; 139.18° I |
| Otoke | Reka Akan |
| Zemlje basena |  Japan |
| Maks. dužina | 6.0 km |
| Površina | 2 km2 |
| Pros. dubina | 6,8 m |
| Maks. dubina | 9.5 m |
| Zapremina | 0.0066 km3 |
| Nad. visina | 1,665 m |
  Jezero Oze | |
Jezero Oze je jezero u Japanu u prefekturi Gunma i prefekturi Fukušima.
Oblast Oze je divlji prostor koji se sastoji od jezera Oze ili Oze-Numa i Ozegahara močvare. Oze je mali planinski jezero sa ukupnom priobalnom dužinom od oko 7 km i površinom od 1,7 km2. Nalazi se na nadmorskoj visini od 1.665 metara na granici između prefekture Fukušima i Gunma, dok Ozegahara močvara, prostire se na tri prefekture Fukušima, Gunma, i Nigata. Ceo Oze oblast je označena kao 4. Nacionalni park Japana u 1924, 12. Vildlajf oblast rezervat u 1953, kao i posebni prirodni spomenik u 1960, na osnovu Zakona o zaštiti kulturnih dobara u Japanu.
Pre nekih jedanaest hiljada godina, erupcija vulkana Mt. Hiuči, izbacila je ogromnu količinu lave i na istoku zagradila reku Tadami i formirala jezero koje zove Staro Ozegahara jezero, koje je od tada popunjeno i pretvorena u Ozegahara močvaru. Sadašnji jezero Oze je nastalo kasnije ka kraju vulkanske aktivnosti od strane lave koja blokirala reku Numadžiri. Jezero je nekada bio mnogo dublje, ali sedimenti vulkana Mt. Hiuči učinil su ga plićim i nastala je široko močvarno područje oko jezera.
Područje Oze jezera je jedan od jezgara Niko nacionalnog parka, a poznat je kao simbol pokreta za zaštitu prirode u Japanu. Ovo područje ima fascinantne prirodne lepote i nazivaju je kutija blaga planinske flore. Preko devet miliona turista poseti ovu oblast na godišnjem nivou, naročito u sezoni cvetanja divljih biljaka, a u poslednje vreme je povećan broj posetilaca zbog poboljšanja prevoza u poslednjih nekoliko godina.[1]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ „AKAN-KO (LAKE AKAN)”. World Lakes Database. International Lake Environment Committee. Arhivirano iz originala 05. 03. 2012. g. Pristupljeno 18. 05. 2009.