Jovan Vukotić

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
jovan vukotić
Jovan Vukotić drži reč prilikom polaganja zakletve regruta Prve beogradske brigade KNOJ-a, Beograd 24. novembra 1944.
Lični podaci
Datum rođenja(1907-02-22)22. februar 1907.
Mesto rođenjaNikšić, Knjaževina Crna Gora
Datum smrti25. januar 1982.(1982-01-25) (74 god.)
Mesto smrtiBeograd, SR Srbija, SFR Jugoslavija
Profesijavojno lice,
istoričar
Porodica
SupružnikRanka Vukotić
Delovanje
Član KPJ od1942.
Učešće u ratovimaAprilski rat
Narodnooslobodilačka borba
SlužbaJugoslovenska vojska
NOV i PO Jugoslavije
Jugoslovenska narodna armija
1928 — 1941.
1941 — 1962.
Čingeneral-pukovnik JNA
Heroj
Narodni heroj od27. novembra 1953.
Odlikovanja
jugoslovenska odlikovanja:
Orden narodnog heroja Orden ratne zastave Orden partizanske zvezde sa zlatnim vencem
Orden zasluga za narod sa zlatnim vencem Orden bratstva i jedinstva sa zlatnim vencem Orden narodne armije sa lovorovim vencem
Orden za vojne zasluge sa velikom zvezdom Orden za hrabrost Partizanska spomenica 1941.
inostrana odlikovanja:
Orden Suvorova drugog stepena
Orden Suvorova drugog stepena
Orden Grunvaldov krst drugog reda
Orden Grunvaldov krst drugog reda

Jovan Vukotić (Nikšić, 22. februar 1907 — Beograd, 25. januar 1982) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe, magistar istorijskih nauka, general-pukovnik JNA i narodni heroj Jugoslavije.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Rođen je 22. februara 1907. godine u Nikšiću. Osnovnu školu i sedam razreda gimnazije je završio u rodnom gradu, a potom je prešao na Vojnu akademiju u Beograd. Godine 1928. je završio Vojnu akademiju, a potom je završio Pešadijsku oficirsku školu u Sarajevu, 1932. godine i Radio-telegrafsko-tehnički kurs u Zemunu, 1934. godine. Kao oficir Jugoslovenske vojske, nalazio se na dužnostima komandira voda, komandira streljačke čete i komandira Čete pratećih oruđa u Mostaru, kao i pomoćnik odeljenskog starešine na Vojnoj akademiji u Beogradu. U Jugoslovenskoj vojsci je imao čin kapetana prve klase.[1]

Aprilski rat 1941. zatekao ga je na službi u štabu Primorske armijske oblasti u Mostaru. Posle kapitulacije Jugoslovenske vojske, 17. aprila izbegao je zarobljavanje i vratio se u Nikšić. U rodnom gradu se preko prijatelja i poznanika, povezao sa organizatorima oružanog ustanka i aktivno se uključio u rad. Učestvovao je u prikupljanju materijala i vojne tehnike, radio na skupljanju podataka o jačini, sastavu i rasporedu okupacionih snaga na teritoriji Nikšićkog sreza i okoline, suprotstavljao se angažovanju bivšeg oficirskog kadra u službu italijanskog okupatora i dr.[1]

Od prvog dana bio je učesnik Trinaestojulskog ustanka naroda Crne Gore i učestvovao u borbama oko Nikšića, Ostroga, na Žirovnici i drugim mestima. Bio je najpre komandir topovskog odeljenja, potom komandir čete i zatim zamenik komandanta bataljona u Nikšićkom partizanskom odredu. Posle povlačenja partizanskih snaga iz Crne Gore, početkom 1942. godine, dolazi do njegovog punog vojnog angažovanja — postavljen je najpre za vojnog instruktora, a potom se nalazio na dužnostima: načelnika Štaba Pete proleterske crnogorske udarne brigade, načelnika Štaba Druge proleterske divizije, načelnika Štaba Petog bosanskog korpusa i na kraju avgusta 1944. godine komandanta Korpusa narodne odbrane Jugoslavije (KNOJ).[1]

Svoje vojne veštine, naročito je iskazao u rukovođenju grupom bataljona Pete crnogorske i Desete hercegovačke brigade u borbama na Vlašiću, u rukovođenju forsiranja Drine i Tare u toku Četvrte neprijateljske ofanzive početkom 1943. godine, u proboju obruča na Sutjesci, na liniji Vrbnica–Stružinsko brdo, kao komandant kolone sastava tri brigade, i u planiranju i organizaciji napada prilikom prvog oslobođenja Tuzle, 2. oktobra 1943. godine. Kada su maja 1943. godine uvedeni činovi u NOVJ, unapređen je u čin pukovnika, a naredbom Vrhovnog štaba NOV i POJ je 1. novembra 1943. godine za „pokazanu umešnost u rukovođenju i osvedočenu hrabrost“ unapređen je u čin general-majora. U članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) primljen je 1942. godine.[1]

Posleratni period[uredi | uredi izvor]

Maja 1945. godine istakao se u rukovođenju operacijom uništenja preostalih četničkih snaga na Zelengori. Takođe, Korpus je pod njegovom komandom, tokom 1945. i 1946. godine vodio mnoge borbe protiv mnogih odmetničkih bandi. Na dužnosti komandanta Korpusa narodne odbrane Jugoslavije nalazio se sve do septembra 1950. godine, kada je prešao na službu u Jugoslovensku armiju. U JNA se nalazio na dužnostima načelnika Pešadijskog školskog centra, predsednika Ispitne komisije za sticanje čina pukovnika rodova i službi u JNA i načelnika Vojnoistorijskog instituta JNA (VII). Godine 1952. završio je Višu vojnu akademiju JNA u Beogradu, a 1965. treći stepen istorijskih nauka na Filozofskom fakultetu u Beogradu i stekao zvanje magistra. Godine 1962. je bio demobilisan u činu general-pukovnika JNA.[1][2]

Bio je aktivan društveno-politički radnik u Opštini Stari grad u Beogradu, gde je više puta bio biran u organe Saveza komunista Jugoslavije (SKJ).

Umro je 25. januara 1982. godine u Beogradu i sahranjen je u Aleji narodnih heroja na Novom groblju u Beogradu.

Knjige i odlikovanja[uredi | uredi izvor]

Posle odlaska u penziju, posvetio se istoriji. Napisao je nekoliko istorijskih radova na tematiku iz NOR, kao i veći broja tekstova i kritičkih osvrta iz oblasti vojne veštine. Napisao je knjige:[1]

  • Zadržavajuća odbrana (1957),
  • Druga proleterska divizija (1972),
  • Ustanak u Nikšićkom srezu (1974),
  • Stvaranje i uređenje slobodnih teritorija u NOR (1981) i dr.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — Orden ratne zastave, Orden partizanske zvezde sa zlatnim vencem, Orden zasluga za narod sa zlatnom zvezdom, Orden bratstva i jedinstva sa zlatnim vencem, Orden narodne armije sa lovorovim vencem, Orden za vojne zasluge sa velikom zvezdom i Orden za hrabrost.[3] Od inostranih, ističu se sovjetski Orden Suvorova prvog stepena i Grunvaldov krst drugog stepena NR Poljske. Ordenom narodnog heroja odlikovan je 27. novembra 1953. godine.[1]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b v g d đ e Narodni heroji 2 1982.
  2. ^ Vojna enciklopedija 10 1975.
  3. ^ Ko je ko 1957.

Literatura[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Јован_Вукотић&oldid=27672873”