Jovan Milićević (istoričar)

Za druge upotrebe, pogledajte Jovan Milićević (višeznačna odrednica).

Jovan Milićević
Lični podaci
Datum rođenja	(1927-01-20)20. januar 1927.
Mesto rođenja	Beograd, Kraljevina SHS
Datum smrti	17. januar 1984.(1984-01-17) (56 god.)
Mesto smrti	Beograd, SFRJ

Jovan Milićević (Beograd, 20. januar 1927 — Beograd, 17. januar 1984) bio je srpski istoričar.

Osnovnu školu, gimnaziju i Filozofski fakultet (1953) završio je u Beogradu. Dve godine radio je na Vojnomedicinskoj akademiji pa je potom izabran za asistenta na Katedri za nacionalnu istoriju. Doktorirao je 1962, izabran je za docenta 1963, za vanrednog profesora 1970, a za redovnog 1982. godine. Predavao je istoriju naroda Jugoslavije u Novom Sadu.

Milićević se bavio istorijom srpskog naroda u XIX i XX veku. Istraživao je u svim našim arhivama a od stranih u Beču, Gracu i Budimpešti. Monografija Jevrem Grujić, istorijat svetoandrejskog liberalizma (1964) jeste njegova doktorska disertacija i najznačajnije delo. Napisano na osnovu objavljene i neobjavljene građe, iscrpno iskorišćene literature ovo delo ulazi u red naših najuspelijih biografskih dela. Za najveći poduhvat naše istoriografije Istoriju srpskog naroda (5. tom) Milićević je napisao dva teksta. U prvom je obradio istoriju Srbije od odlaska kneza Miloša sa vlasti do ubistva kneza Mihaila (1839 — 1868). U drugom je prikazao prošlost Crne Gore od sudbonosnih bitaka sa Turcima s kraja XVIII veka (1797) do smrti vladike i pesnika Petra II Petrovića Njegoša (1851).

Napisao je još tri sintetička rada-u knjizi Vojvodina, znamenitosti i lepote, obradio je istoriju Srba u južnoj Ugarskoj u XVI i XVII veku, a u knjizi Socijalistička republika Srbija prošlost matice srpskog naroda od pogibije poslednjeg sremskog despota do početka Prvog svetskog rata. Za Enciklopediju Jugoslavije napisao je pored više tekstova o ličnostima i događajima iz naše prošlosti, pregled istorije Srbije od 1459. do 1858. godine (za Vojvodinu do 1690). Pisao je i udžbenike istorije za osnovnu školu.

Posebno je proučavao društvenu istoriju Srbije u XIX veku opredelivši se za više područja ispitivanja: institucije, ideologije, bune, ličnosti. Od posebnog su značaja njegove studije o Narodnoj skupštini (Narodne skupštine u Srbiji 1839-1843; Petrovska skupština 1848), političkim događajima (Opozicija u Srbiji uoči stvaranja organizovanih političkih stranaka 1878-1881; O političkim shvatanjima konzervativaca i liberala 1859. godine; Javnost Beograda prema aneksiji Bosne i Hercegovine), bunama (Istorija Katanske bune), ličnostima (Omladinski i liberalni ideolog Vladimir Jovanović, sa A. Stojkovićem). Jedan je od priređivača sabranih dela Svetozara Markovića i pisac dela knjige Sto godina Filozofskog fakulteta.