Aleksandar Despić

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Aleksandar Despić
Aleksandar Despić
Lični podaci
Datum rođenja(1927-01-06)6. januar 1927.
Mesto rođenjaBeograd, Kraljevina SHS
Datum smrti7. april 2005.(2005-04-07) (78 god.)
Mesto smrtiBeograd, Srbija i Crna Gora
Naučni rad
PoljeElektrohemija, hemija, tehnologija, fizička hemija

Aleksandar Despić (Beograd, 6. januar 1927 — Beograd, 7. april 2005) bio je srpski i jugoslovenski hemičar i tehnolog, redovni profesor Beogradskog univerziteta, akademik. Bio je potpredsednik i predsednik SANU 1994-1998.[1]

Biografija[uredi | uredi izvor]

Poreklo[uredi | uredi izvor]

Otac Aleksandra Despića, Ranko Despić (1891 — 1957) poreklom je iz Sarajeva.[2] Sa druge strane, majka Vukosava poreklom je iz Vranja.[3][4][5]

Despići su se prvobitno prezivali Kosovčić. Nakon podele porodice na četiri bratstva, jedan predak iz bratstva Slijepčevića se oženio devojkom Despom koja je bila poreklom iz imućnije porodice. Despa je preminula 1782. godine, nakon čega su njeni sinovi nazvani Despini sinovi, a nakon toga i Despići. Jedan od unuka Despe bio je Jovo, Aleksandrov pradeda. Njegovi pradeda i deda bili su veoma cenjeni i imućni trgovci krzna.[6] Deda se školovao u Beču, nakon čega je zajedno sa bratom Maksom došao na ideju da u njihovoj kući osnuje prvo gradsko građansko pozorište u Sarajevu. Kuću je porodica poklonila Skupštini grada Sarajeva 1969. godine. Despića kuća je danas depandans Muzeja Sarajeva.[7]

Ranko Despić je završio studije rudarstva u Leobenu kod Graca. Posle rata radio je u Senjskom Rudniku. U Beograd se preselio nakon nekoliko godina i tu je ubrzo postao načelnik Ministarstva šuma i ruda. Njegova ideja o objedinjavanju jugoslovenske industrije završena je pisanjem projekta po kom je stvoreno preduzeće Jugoslovenski čelik, sa središtem u Sarajevu. U jesen 1938. godine zajedno sa porodicom prelazi u Sarajevo, a nakon dve godine se ponovo vraća u Beograd. Posle rata radio je na poziciji načelnika u Ministarstvu rudarstva. Uporedo je radio i kao direktor preduzeća Rudnik.[6]

Aleksandrov pradeda po majci, Mitke Stajić poslužio je kao istoimeni lik u drami „Koštana”, koju je napisao Bora Stanković. Vukosava je kao stipendista kraljevine uporedo studirala pevanje i medicinu u Pragu.[6]

Mladost[uredi | uredi izvor]

Despić je rođen u Beogradu 6. januara 1927. godine. Mlađi brat Dejan je srpski kompozitor i akademik. Sa porodicom je stanovao u Profesorskoj koloniji. Često je odlazio u Sarajevo u posetu mnogobrojnoj rodbini. Jedno vreme je živeo u Sarajevu kod očeve sestre Vere, predsednice Kola srpskih sestara i njenog muža Koste Krsmanovića, direktora Druge muške gimnazije. Pred sam rat, Despić se vratio u Beograd, gde je ostao do kraja rata. Despić je često bio u društvu očevih prijatelja, direktora i profesora pa je od njih mnogo toga saznao i naučio.[8]

Značajnu ulogu u „njegovom okupacijskom životu” odigrale su dve knjige koje je njegov otac kupio na Sajmu u Nemačkoj. Tokom okupacije spontano je prilazio levici. Smatrao je da su svi mladi i učeni ljudi pripadnici i pristalice partizanskog pokreta, koji je i on sam simpatisao.[8]

Pred kraj rata zajedno sa porodicom je izbegao u Mirijevo, a potom u dvosoban stan na kraju ulice Bulevar kralja Aleksandra. U tom stanu su im se pridružili prijatelji sa porodicama. Za vreme bombardovanja tokom oslobođenja Beograda preselili su se u stan svoje rođake Milice Dedijer koji se nalazio na uglu ulica Žorža Klemansoa i Palmotićeve. Nakon oslobođenja u njihovoj ulici je jedna stara i napuštena jevrejska kuća pretvorena u „Omladinski dom kolonija – Hadži Popovac”, čiji je predsednik bio Despić. Omladinski dom je okupio mlade ljude iz okoline i ubrzo postao kulturno središte omladine iz Beograda. Organizovali su brigadu, različite predstave i priredbe u kojima su učestvovali mnogi kasnije značajni kulturni stvaraoci poput Miodraga Pavlovića, Srđana Barića, Miroslava Belovića, itd.[8]

Godine 1944, prijavio se u vojnu jedinicu. Određen je u grupu za kulturno-prosvetni rad. Godine 1945,, po povratku iz vojske, primljen je u Partiju.[8]

Obrazovanje[uredi | uredi izvor]

Pohađao je osnovnu školu „Vuk Karadžić“ u Beogradu.[9] Prvi razred gimnazije završio je u Drugoj muškoj gimnaziji u Beogradu, drugi, treći i prvo polugođe četvrtog završio je u Sarajevu, a drugo polugođe četvrtog razreda završio je po povratku u Beograd u Devetoj muškoj gimnaziji. Pred kraj rata završio je osmi razred gimnazije u Šestoj muškoj gimnaziji, a maturu u Gimnaziji Kraljice Marije koja se nalazila u ulici Narodnog fronta.[8]

Godine 1946, Despić je upisao studije na Tehnološkom odseku Tehničkog fakulteta u Beogradu. Kao jedan od postratnih novoupisanih studenata Despić je studirao po novom nastavnom planu koji je podrazumevao da se studije produžavaju na pet godina. Godine 1948, kada je Despić bio na svojoj drugoj godini studija, Tehnički fakultet izlazi iz okvira Beogradskog Univerziteta. Nakon reorganizacije fakultet je postao Tehnička velika škola, a sam Tehnološki odsek je prerastao u Tehnološki fakultet.[10] Profesor Panta Tutundžić imao je veliki uticaj na Despića tokom njegovih studija. Tokom poslednje dve godine studija, Despić je bio stipendista na Katedri za fizičku hemiju i elektrohemiju i demonstrator kod profesora Pante. Tokom 1949. godine Despić je zajedno sa Paulom Putanov bio u naučnoj grupi Tehnološkog fakulteta. Ova naučna grupa imala je zadatak da ispita mogućost dobijanja sintetičkog kamfora iz alfa-pinena koji se dobija od ulja četinarske smole. Nakon nekoliko meseci rada dokazali su mogućnost izrade sintetičkog kamfora od domaćih sirovina klasičnim postupkom, ali i modernijim metodama. Godine 1950, njihov rad je na godišnjoj smotri studentskih radova proglašen za najbolji.[11]

Diplomirao je na Tehnološkom fakultetu Univerziteta u Beogradu u junu 1951. sa srednjom ocenom 9.56. Nakon diplomiranja postavljen je za mlađeg industrijskog inženjera, a 1953. godine izabran je za asistenta na Katedri za fizičku hemiju i elektrohemiju na Tehnološkom fakultetu. Iste godine dobio je stipendiju Britanskog saveta koje mu je omogućila da se usavrši u Londonu. U Londonu je uspešno sarađivao sa profesorom Hilsom koji se bavio jonskom provodljivošću jonoizmenjivačkih smola, oblašću koja nije imala veze sa elektrodnom kinetikom. Despić je na kraju pristao da radi sa njim i saradnja je ubrzo prerasla u prijateljstvo. Hils i Despić su zajedno objavili tri rada u poznatom Britanskom časopisu. To su ujedno bili prvi Despićevi naučni radovi koje je objavio u inostranim časopisima. Nakon dve godine (1954) stekao je diplomu postdiplomskih studija u Londonu na Imperijalnom koledžu za nauku i tehnologiju (engl. Imperial College of Science and Technology), a godinu dana kasnije (1955) odbranio je doktorsku disertaciju (engl. Ionic Contuctance of Ion - Exchange Resina) na Univerzitetu u Londonu.[8]

Karijera[uredi | uredi izvor]

Ubrzo po završetku doktorskih studija Despić se vratio u Beograd gde se prijavio na konkurs za naučnog saradnika 1957. godine. Iste godine je dobio poslovnu ponudu od Džona Bokrisa. Džon mu je predložio da u svojstvu starijeg naučnog saradnika radi na istraživanju iz oblasti kinetike elektrodnih procesa na Univerzitetu Pensilvanije u Filadelfiji. Despić je zajedno sa petnaestak saradnika radio po ceo dan na rešavanju različitih zadataka. Posebno se bavio problemima elektrohemijskog taloženja i rastvaranja metala, kao i problemima elektorhemijskog ponašanja tih materijala. Nakon dve godine vratio se u Srbiju u septembru 1959. godine. Na Univerzitetu Pensilvanija ponovo je boravio kao gostujući profesor i naučni saradnik godinu dana od februara 1966. godine. Tom prilikom je držao dva kursa, kurs Kinetike elektrodnih procesa i kurs o Direktnoj konverziji energije. Zajedno sa Bokrisom je objavio devet naučnih radova u međunarodnim časopisima. Bokris i Despić su se tokom celog života dopisivali, a od velikog broja Bokrisovih saradnika Despić mu je ostao najbliži saradnik i prijatelj. Osim u Filadelfiji, često je kao predavač gostovao u više univerzitetskih centara širom sveta, od čega 22 puta širom SAD.[8]

Po povratku iz Amerike, Despić je nastavio da radi na Tehnološkom fakultetu. Na Tehnološkom fakultetu (danas Tehnološko-metalurški fakultet) prošao je sva zvanja do izbora za redovnog profesora 1971. godine, docent je postao 1959. a vanredni profesor 1964. godine. Fakultet je sve do devedesetih godina 20. veka bio dobro opremljen što je Despiću omogućilo da nesmetano radi. Takođe, na Fakultetu je predavao različite kurseve poput kursa Kinetike elektrodnih procesa za koji je napisao i skripta. Za potrebe kursa iz Osnova elektrohemije izdao je knjigu zajedno sa grupom saradnika. Predavao je i kurseve poput kursa Fizičke hemije, Koloidne hemije i Hemijske kinetike. U okviru Centra za multidisciplinarne studije Beogradskog Univerziteta držao je nastavu iz oblasti konverzije energije.[12]

Naučni doprinos[uredi | uredi izvor]

Stručna aktivnost Aleksandra Despića ostavila je dubok uticaj i trag u nekoliko oblasti elektrohemijske nauke. U pitanju su oblasti između elektrohemije i elektrohemijskog inženjerstva koje generalno pokrivaju elektrohemiju kao deo fizičke hemije, poputː

  • elektrohemijsko taloženje, korozija i rastvaranje metala
  • kinetika i mehanizmi elektrohemijskih i hemijskih reakcija
  • elektrohemijsko taloženje tankoslojnih struktura i karakterisanje intermetalnih jedinjenja
  • elektroanalitička hemija
  • elektrohemijsko inženjerstvo
  • konverzija energije
  • fizičko-hemijski procesi u disperzim sistemima
  • procesi vezani za jonsku izmenu i dr.[13]

Njegov naučni doprinos je iskazan kroz učešće u 10 veoma značajnih nacionalnih i međunarodnih naučno-istraživačkih projekata u kojima je najčešće izabran kao rukovodilac. Osim toga, autor je brojnih publikacija, 135 naučnih radova objavljenih u međunarodnim i 48 radova objavljenih u nacionalnim časopisima, 18 studija i elaborata, 26 patenata, 32 stručna rada i 18 udžbenika, delova monografija, kao i monografija u celosti.[14] Značajna su naučna i stručna saopštenja koja su često štampana u zbornicima radova. Citiranost štampanih radova prelazi cifru od 2000.[13] O Aleksandru Despiću je još za života napisana jedna knjiga (2001), „Uporišta Aleksandra Despića“, autor Miloš Jevtić (izd. Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, Beograd).[15]

Naučne institucije[uredi | uredi izvor]

Skupština osnivača SANU, 1989. godine. Aleksandar Despić i Dušan Kanazir.

Despić je uporedo sa naučnim i nastavnim aktivnostima bio od velikog značaja nizu stranih i domaćih naučnih institucija. Bio je član ustanova poput: Srpsko hemijsko društvo, Društvo fizikohemičara Srbije, Unija hemijskih društava Jugoslavije, Međunarodno društvo za elektrohemiju, Evropska akademija za površinske tehnologije (od 1989) i član Evropske akademije nauka i umetnosti u Salcburgu (od 1992).[16]

Beogradska elektrohemijska škola[uredi | uredi izvor]

Beogradska elektrohemijska škola je najplodotvorniji rezultat u pedagoškom i naučnom opusu Despića. Svetska elektrohemijska javost je ovu ustanovu smatrala elektrohemijskim centrom srednje i jugoistočne Evrope. Školu je osnovao akademik Panta S. Tutundžić čiji su radovi u okviru oblasti elektroanalitike, kulonometrije i elektrohemijske ravnoteže u nevodenim sredinama začetak škole, a temelji su uspostavljeni diversifikacijom zanimanja za druge oblasti elektrohemije, odnosno radovima Despića i njegovih saradnika i kolega. Kroz školu je prošlo više generacija naučnika i učenika, a mali broj je u svom interesovanju i radu zaobišao Despića.[17]

Univerzitet u Beogradu[uredi | uredi izvor]

Nastavna delatnost Aleksandra Despića usko je vezana za Univerzitet u Beogradu. Predavao je na Tehnološko-metalurškom fakultetu prvenstveno predmet Fizička hemija, a pored toga i predmete poput Koloidne hemije, Hemijske kinetike, Elektrohemijskog taloženja i rastvaranja metala i Kinetike elektrodnih procesa. Prošao je kroz sva zvanja tokom četiri decenije aktivnosti na fakultetu. Poseban Despićev doprinos ogleda se u mentorstvu diplomskih (71), magistarskih (38) i doktorskih (16) radova kako na Fakultetu tako i u okviru Centra za multidisciplinarne studije Univerziteta u Beogradu.[17]

Srpsko hemijsko društvo[uredi | uredi izvor]

Nekoliko decenija je bio član Srpskog hemijskog društva, najstarijeg hemijskog društva u svetu osnovanog 1897. godine. U periodu 1968—1975. bio je glavni urednik Glasnika srpskog hemijskog društva (danas Journal of the Serbian Chemical Society). Tom prilikom je uveo bibliografske kartice sa izvodima objavljenih radova i UDK- univerzalnom decimalnom klasifikacijom. Kartice su izlazile redovno sve do 1996. godine. Pored funkcije glavnog urednika postojalaje i funkcija zamenika glavnog urednika. Godine 1974, odlučeno je da se umesto 10 štampa 11 svezaka, s tim da će se u 11. svesci Glasnika objavljivati revijalni radovi. Godine 1975. izdat je jubilarni broj Glasnika povodom 75-godišnjice Srpskog hemijskog društva.[18]

U periodu 1973—1977. bio je predsednik Srpskog hemijskog društva. Tokom tog perioda učestvovao je u svim akcijama SHD poput organizovanja i otvaranja kongresa, simpozijuma, naučnih i stručnih skupova, itd. Bio je član Inicijativnog odbora za proslavu stogodišnjice SHD, Organizacionog odbora Svečane akademije, jedan od autora publikacije pod nazivom„ Srpsko hemijsko društvo - istorija, ustrojstvo, delatnost” koja je objavljena na srpskom i engleskom jeziku. Društvo mu je 1979. godine dodelilo medaljon za izvanredan i trajan doprinos, pre svega nauci, a tom prilikom je izabran i za prvog doživotnog počasnog predsednika.[18]

Unija hemijskih društava Jugoslavije[uredi | uredi izvor]

Tokom tri godine, u periodu od 1978—1981. Despić je bio predsednik Unije hemijskih društava Jugoslavije, a od 1982. i počasni predsednik. Unija je koordinirala hemijskim društvima širom Jugoslavije i imala je za zadatak da reprezentuje jugoslovensku hemiju u međunarodnim okvirima. Godine 1975. Unija je na Despićev predlog pokrenula časopis Yugoslav Chemical Papers. Despić je postavljen za prvog urednika ovog časopisa. Časopis je pisan na engleskom jeziku i distribuiran u okvirima međunarodne saradnje. U časopisu su objavljivani izvodi radova koji su štampani u časopisima republičkih društava.[19]

Institut za hemijska, tehnološka i metalurška istraživanja[uredi | uredi izvor]

Institut za hemijska, tehnološka i metalurška istraživanja osnovan je 1961. godine. Institut je kasnije promenio naziv u Institut za hemiju, tehnologiju i metalurgiju (IHTM). Panta Tutundžić je na Institutu osnovao Odeljenje za elektrohemiju. Nakon njegove smrti 1964. godine Despić je postao upravnik ovog Odeljenja. Institut je pod rukovodstvom Despića i akademika Dragutina Dražića dao brojne svetski zapažene rezultate. Despić je na čelu Instituta bio u periodu od 1964. do 1970. godine. Nakon toga, na čelu je bio ponovo 1999. godine kao zamena za kolegu dr Radoslava Adžića koji je boravio u Americi.[12]

Članstvo u naučnim društvima[uredi | uredi izvor]

Aleksandar Despić i Dragoslav Srejović

Bio je protpredsednik Međunarodnog društva za elektrohemiju 1977-1979. Bio je dopisni član Slovenačke akademije nauka i umetnosti od 1976. i izvanredni član Hrvatske akademije znanosti i umjetnosti od 1981.

Aleksandar Despić izabran je 1965. za dopisnog, a 1974. za redovnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti. Bio je potpredsednik SANU od 1981. do 1994. i njen predsednik od 1994. do 1998. godine. Tokom mandata nastojao je da uvede mnoge reforme i novine u radu Akedemije.

Bio je jedan od osnivača i direktor Muzeja nauke i tehnike u Beogradu (osn. 1989, direktor 1989 — 1999).

Aleksandar Despić i Dušan Kanazir

Najvažnija funkcija u životu Aleksandra Despića svakako je to što je 4 godine bio predsednik SANU (1994 — 1998). Na tom položaju njegov prethodnik bio je akademik Dušan Kanazir, a naslednik akademik Dejan Medaković.

Nagrađen Oktobarskom nagradom Beograda (1968), Sedmojulskom nagradom (1990) i Ordenom rada sa crvenom zastavom (1982).

Krajem februara 2005. akademik Aleksandar Despić je poklonio preko hiljadu knjiga iz svoje lične biblioteke biblioteci Univerziteta u Banjaluci. U pismu upućenom rektoru ovog univerziteta Dragoljubu Mirjaniću napisao je: „Poštovani gospodine rektore, kod moje pokojne supruge i mene, tokom naših relativno dugih života, nakupio se veliki broj vrednih knjiga najrazličitijih sadržaja. Kako i moj život prilazi kraju, odlučio sam da tu biblioteku poklonim ustanovi u kojoj će te knjige moći da koristi što širi krug mladih ljudi. To je svakako biblioteka Vašeg univerziteta.“

Akademik Aleksandar Despić preminuo je 7. aprila 2005. u Beogradu.

Njemu u čast održan je komemorativni skup u svečanoj sali Srpske akademije nauka i umetnosti 25. maja 2005. Takođe, Galerija nauke i tehnike SANU organizovala je Memorijalni ciklus predavnja „Akademik Aleksandar Despić“, sa podnaslovom „Šta znamo o lečenju oboljenja centralnog nervnog sistema“. Ciklusu pripada sedam predavanja i održavaju se svake srede u periodu od 18. maja do 29. juna 2005.

Naučni rad[uredi | uredi izvor]

Oblasti naučnog rada akademika Aleksandra Despića bili su fundamentalna i primenjena elektrohemija i hemijsko inženjerstvo.

Odabrani radovi (pregledni i poglavlja u knjigama):

  1. A.R.Despic, K.I.Popov, Transport Controlled Deposition and Dissolution of Metals, Modern Aspects of Electrochemistry, Plenum Press, New York, 1972, Vol.7, Ch.4
  2. A.R.Despic, Deposition and Dissolution of Metals and Alloys, part B: Mechanism, Kinetics, Texture and Morphology, in: Comprehensive Treatise on Electrochemιstry, ed. J.O.M.Bockris, B.E.Conway, E.Yeager, Plenum Press, New York, 1983, Vol.7, Ch.7b
  3. A.Despic, V.Parkhutik, Electrochemistry of Aluminium in Aqueous Solutions and Physics of Its Anodic Oxides, in: Modern Aspects of Electrochemistry, ed. J.O.M.Bockris, R.E.White, B.E.Conway, Plenum Press, New York, 1989, Vol.20, Ch.6.
  4. A.R.Despic, The use of aluminium in energy conversion and storage, in: Chemistry and Energy - I, ed.C.A.C.Sequeira, Sintra (Portugal), 1990. (Materials science monographs, 65.)
  5. A.R.Despic, V.D.Jovic, Electrochemical Deposition and Dissolution of Alloys and Metal Composites - Fundamentals Aspects, Modern Aspects of Electrochemistry, Plenum Press, New York, 1995, Vol.27, Ch.2.

Nagrade[uredi | uredi izvor]

Galerija[uredi | uredi izvor]

  • Aleksandar Despić oko 2004. godine
    Aleksandar Despić oko 2004. godine
  • Aleksandar Despić i Dušan Kanazir
    Aleksandar Despić i Dušan Kanazir
  • Aleksandar Despić i Dušan Kanazir na Skupštini osnivača SANU, 1989. godine
    Aleksandar Despić i Dušan Kanazir na Skupštini osnivača SANU, 1989. godine
  • Aleksandar Despić kao govornik, 1995. godine
    Aleksandar Despić kao govornik, 1995. godine
  • Skupština osnivača SANU, avgust 1995. godine
    Skupština osnivača SANU, avgust 1995. godine
  • Aleksandar Despić na Skupštini osnivača SANU, 1989. godine
    Aleksandar Despić na Skupštini osnivača SANU, 1989. godine
  • Skupština osnivača SANU, Aleksandar Despić, avgust 1995. godine
    Skupština osnivača SANU, Aleksandar Despić, avgust 1995. godine

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ „Planeta Br. 96 | VELIKI UMOVI SVETA”. www.planeta.rs. Pristupljeno 2023-12-01. 
  2. ^ Jevtić, Miloš (2001). Uporišta Aleksandra Despića. Beograd: Zavod za udžbenike i nastavna sredstva. 
  3. ^ „Tajna svilene marame”. Politika (objavljeno 30. 12. 1995). 31. 12. 1995. 
  4. ^ „Tajna svilene marame”. Politika (objavljeno 1. 1. 1997). 2. 1. 1997. 
  5. ^ Jevtić, Miloš (2000). Sazvučja Dejana Despića. Beograd. 
  6. ^ a b v Bojović S. Nikolić B. 2016, str. 421-422
  7. ^ Despića kuća. Sarajevo: Muzej Sarajeva. 2009. 
  8. ^ a b v g d đ e Bojović S. Nikolić B. 2016, str. 425-428
  9. ^ Portret naše škole, zvanični sajt škole, pristupljeno 23. 01. 2018.
  10. ^ Bojović, S. (2008). 200 godina Beogradskog univerziteta. Beograd. str. 212—213. 
  11. ^ Bojović, S. (2007). Hemijski pregled 48, 4. Naučno-istraživački rad studenata Beogradskog univerziteta (1948—1950). str. 103—105. 
  12. ^ a b Bojović S. Nikolić B. 2016, str. 429-430
  13. ^ a b Bojović S. Nikolić B. 2016, str. 431-432
  14. ^ „Planeta Br. 96 | VELIKI UMOVI SVETA”. www.planeta.rs. Pristupljeno 2023-12-01. 
  15. ^ „Miloš Jevtić (1936)”. www.riznicasrpska.net. Arhivirano iz originala 12. 02. 2019. g. Pristupljeno 11. 02. 2019. 
  16. ^ Bojović S. Nikolić B. 2016, str. 434
  17. ^ a b Bojović S. Nikolić B. 2016, str. 433-434
  18. ^ a b Bojović S. Nikolić B. 2016, str. 455
  19. ^ Bojović S. Nikolić B. 2016, str. 456

Literatura[uredi | uredi izvor]

  • Jevtić, Miloš (2001). Uporišta Aleksandra Despića. Beograd: Zavod za udžbenike i nastavna sredstva. 

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Akademske funkcije
Predsednik SANU
1994 — 1998.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Александар_Деспић&oldid=27398364”