Aron Ninčić
Aron Ninčić | |
|---|---|
| Datum rođenja | 20. septembar 1845. |
| Mesto rođenja | Stara Kanjiža Austrougarska |
| Datum smrti | 9. maj 1906. (60 god.) |
| Mesto smrti | Beograd Kraljevina Srbija |
| Zanimanje | pravnik i ministar pravde |
Aron Ninčić (Stara Kanjiža, 20. septembar 1845 — Beograd, 9. maj 1906) bio je srpski pravnik i političar.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 20. septembra 1845. godine u Staroj Kanjiži.
Završio je Veliku Školu u Beogradu. Po završetku Velike Škole, bio je advokat u Beogradu i Jagodini. Bio je predsednik okružnog ( kasacionog ) suda u Jagodini. Potom je postao član i predsednik Apelacionog suda 1892-1895.[1], a zatim i Kasacionog suda u Beogradu.
Govorio je mađarski jezik i bavio se prevođenjem sa mađarskog na srpski jezik.
Jedan je od prvih članova Napredne stranke, od 1881. godine.
Bio je ministar pravde u vladama 1895/96. Stojana Novakovića, u drugoj vladi Mihajla Vujića 1902. godine i u vladi Petra Velimirovića 1902. godine, kao i zastupnik ministra prosvete i crkvenih dela od 19. decembra 1896. godine u vladi Stojana Novakovića[2][3][4]
Bio je sekretar skupštine u peridu od 1882. do 1884. godine.[5]
Imenovan je za doživotnog senatora 1903. godine.
Napisao je više članaka i stručnih rasprava iz oblasti prava od kojih je najznačajnije o Uslovnoj osudi.
Ninčić je bio odlikovan rumunskim kraljevskim Ordenom Krune I stepena, tokom 1897. godine.
Sudija Ninčić takođe je bio nosilac srpskih odlikovanja: Ordena Takovskog krsta IV reda (od 1883. godine), istog Ordena III stepena (1889), zatim II reda istog Ordena (1896), kao i Ordena Belog orla V stepena (odlikovan je 1894. godine).
U popisu slavara u Beogradu, koji datira iz 1895. godine pominje se i ministar Aron Ninčić. Za njega je tada bilo zabeleženo, da slavi Svetog Jovana Krstitelja.
Za svoju porodicu podigao je zgradu u ulici Obilićev venac broj 27 u Beogradu.
Otac je Momčila A. Ninčića, profesora ekonomije, i ministra finansija i spoljnih poslova u vladama kraljevine SHS, i Velizara Ninčića, diplomate i Generalnog konzula u Skoplju, i deda Đura Ninčića, diplomate i ambasadora SFRJ.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Bandić, Dušan (1985). Glasnik Etnografskog instituta, Volumes 34-37 (na jeziku: ruski). Naučno delo.
- ^ Ljušić, Radoš (2005). Vlade Srbije: 1805-2005 (na jeziku: srpski). Zavod za udžbenike i nastavna sredstva.
- ^ Mrđenović, Dušan (1988). Ustavi i vlade Kneževine Srbije, Kraljevine Srbije, Kraljevine SHS i Kraljevine Jugoslavije, 1835-1941 (na jeziku: engleski). Nova knj.
- ^ „SER 1”. www.kolumbus.fi. Arhivirano iz originala 07. 12. 2019. g. Pristupljeno 04. 03. 2019.
- ^ „Parlament, od Namesničkog ustava do Ustava iz 1888. godine (1869-1888)”. www.parlament.rs. Pristupljeno 04. 03. 2019.
