Bečki novogodišnji koncert
Bečki novogodišnji koncert (nem. Das Neujahrskonzert der Wiener Philharmoniker) je tradicionalni koncert klasične muzike sa širokim televizijskim prenosom koji se održava 1. januara svake godine u Beču. Koncert, koji u Zlatnoj sali bečkog Muzikferajna izvodi orkestar Bečke filharmonije, pre svega je posvećen delima kompozitora iz porodice Štraus (Johana Štrausa oca, Johana Štrausa sina, Eduarda Štrausa i Jozefa Štrausa), ali povremeno uključuje i dela drugih kompozitora brzog, optimističnog opusa: valcera, polki, mazurki, marševa.
Novogodišnji koncert Bečke filharmonije je, pored godišnjeg festivala Pesme Evrovizije, verovatno najpoznatiji prenos Evrovizije, distributivne mreže Evropske radiodifuzne unije. Koncert se prenosi u direktnom televizijskom prenosu u 44 zemlje širom sveta ukupnoj publici od oko milijardu gledalaca (2006).
Format[uredi | uredi izvor]
Središnje mesto u programu svakog Bečkog novogodišnjeg koncerta zauzimaju dela porodice Štraus, uz koja se svake godine postavlja i težište na nekoliko dela odabranog kompozitora, poput recimo Lanera ili Jozefa Helmesbergera. Obično se izvodi oko dvanaest dela, sa pauzom oko polovine programa. Do 1990. godine, Koncert je imao samo jedan deo, koji je počinjao u 12.15 časova i trajao je do 13.30 časova, a od 1991. godine dva dela, od kojih prvi deo počinje u 11.15 časova i u osnovi traje do 11.50 časova, kada sledi pauza, koja traje do 12.15 časova. Tada počinje drugi deo, koji nešto proširen, traje u principu do 13.40 časova, čime ukupno trajanje programa sa pauzama iznosi oko dva i po časa.
Uz neka od dela se u televizijskom prenosu prikazuju tematski odabrane slike, kao recimo iz sela-muzeja Niderzulca. Tokom jednog od komada u drugom delu programa orkestru se u televizijskom prenosu pridružuju parovi iz Baleta Bečke državne opere i Bečke narodne opere, koji igraju u dvorcu Šenbrun. Osim ovoga, 2007. godine su po prvi put prikazani i unapred pripremljeni baletski komadi iz baroknih vrtova zamka Hof. Tokom središnje pauze ORF u televizijskom prenosu prikazuje filmove kojima predstavlja austrijsku prirodu, arhitekturu ...
Zvanični program uvek prati snažno ritualizovan dodatak od tri bisa. Prvi bis je brza polka po izboru dirigenta, koji će pre izvođenja publici u sali navesti kompozitora i naziv dela. Drugi je čuveni valcer Na lepom plavom Dunavu Johana Štrausa sina, čijih prvih nekoliko taktova publika prekida aplauzom. Tada se dirigent obraća gledaocima u sali i širom sveta, prvo kratkom prigodnom porukom koja se može odnositi na aktuelni trenutak (poput recimo proširenja Evropske unije), a potom će im skupa sa filharmoničarima uglas poželeti srećnu novu godinu (Prosit Neujahr!). Obraćanja i želje za srećno novo leto neretko će biti i na drugim jezicima osim nemačkog. Nakon izvođenja valcera Na lepom plavom Dunavu, filharmoničari završavaju koncert svirajući Radecki marš, izuzetno poznato, brzo i veselo delo tokom kojeg se dirigent u pravom trenutku okreće i „diriguje“ publici koja ritmičnim tapšanjem učestvuje u izvođenju.
Odgovarajući aplauz kojim publika traži biseve nikada ne izostaje, ali je koncert 2005. godine pod palicom Lorina Mazela ipak okončan bez izvođenja Radeckog marša u znak poštovanja prema žrtvama cunamija u Indijskom okeanu od 26. decembra 2004.
Zlatnu koncertnu salu Bečkog muzičkog društva (Muzikferajna) za priliku Novogodišnjeg koncerta ukrašavaju obilni cvetni aranžmani koje bečki cvećari sastavljaju od cveća koje je od 1980. godine tradicionalni poklon italijanskog grada Sanrema. Od 1991. godine, za režiju Bečkog novogodišnjeg koncerta zadužen je engleski režiser Brajan Lardž.
Program Bečkog novogodišnjeg koncerta se zapravo izvodi svake godine tri puta: 30. decembra kao predizvođenje rezervisano za pripadnike austrijske vojske, 31. decembra uveče kao Koncert novogodišnje večeri i napokon 1. januara kao Novogodišnji koncert. (Pripadnici orkestra Bečke državne opere, od kojih se sastoji Bečka filharmonija, su u Austriji oslobođeni služenja vojnog roka.) 2006. je po prvi put televizijski prenošena i jedna od generalnih proba neposredno iz sale za klizanje Bečkog klizačkog društva.
Istorija i mesto u kulturi[uredi | uredi izvor]
Koncert je prvi put izveden 31. decembra 1939. godine pod dirigentskom palicom Klemensa Krausa. Od druge godine, 1. januara 1941, koncert se izvodi oko podneva prvog dana nove godine. Prema mrežnom mestu Filharmonije, bečki filharmoničari nastoje da ponude „muzički definitivne interpretacije“ izvedenih dela, te da budu svetski ambasadori austrijske kulture. Muzički program je u isto vreme živahan i nostalgičan, a na početku Nove godine njegove razigrane kompozicije bude optimizam i zadovoljstvo. Veliki broj prvih izdanja Bečkog novogodišnjeg koncerta izveden je u mračnom i teškom periodu Austrije.
Televizijski prenos iz Muzikferajna, prvi put realizovan 1959. godine, ostvaruje austrijska televizija ORF u saradnji sa nemačkom CDF, odakle se dalje prenosi posredstvom Evrovizije. Uživanje u prenosu Bečkog novogodišnjeg koncerta je postalo tradicionalni deo novogodišnjeg rituala mnogih porodica. Neposredno nakon koncerta svakog 1. januara, Evrovizija emituje i prenos takmičenja u skijaškim skokovima iz Garmiš-Partenkirhena u Nemačkoj, jednog iz tzv. "turnira četiri skakaonice".
Bečki novogodišnji koncert je popularan svugde u Evropi i u novije vreme širom sveta. Potražnja za kartama je tako visoka da se zainteresovani prijavljuju godinu dana unapred kako bi učestvovali u lutriji u kojoj će srećni dobitnici biti u prilici da kupe ulaznice za koncert narednog januara. Prenosile su ga PBS u Sjedinjenim Američkim Državama, BBC 2 u Ujedinjenom Kraljevstvu, NHK u Japanu, itd. Od 2006. godine, prenosi se i u nekoliko afričkih (Bocvana, Zambija, Zimbabve, Lesoto, Malavi, Mozambik, Namibija, Svazilend) i južnoameričkih zemalja (Bolivija, Ekvador).
Koncert se, naravno, svake godine snima i izdaje u zvučnom i video-zapisu.
Osim Bečke filharmonije, danas i veliki broj drugih orkestara izvodi svoje novogodišnje koncerte. Njihov program može biti oblikovan po ugledu na bečki ili može biti zasnovan na lokalnoj muzičkoj baštini.
Dirigenti[uredi | uredi izvor]
| Klemens Kraus (1893-1954) | 1939, 1941-1945, 1948-1954. |
| Jozef Krips (1902-1974) | 1946, 1947. |
| Vili Boskovski (1909-1991) | 1955-1979. |
| Lorin Mazel (1930-2014) | 1980-1986, 1994, 1996, 1999, 2005. |
| Herbert fon Karajan (1908-1989) | 1987. |
| Klaudio Abado (*1933) | 1988, 1991. |
| Karlos Klajber (1930-2004) | 1989, 1992. |
| Zubin Mehta (*1936) | 1990, 1995, 1998, 2007, 2015. |
| Rikardo Muti (*1941) | 1993, 1997, 2000, 2004, 2018, 2021. |
| Nikolaus Arnonkur (1929-2016) | 2001, 2003. |
| Seidži Ozava (*1935) | 2002. |
| Maris Jansons (1943-2019) | 2006, 2012, 2016. |
| Žorž Pretr (1924-2017) | 2008, 2010. |
| Danijel Barenbojm (*1942) | 2009, 2014, 2022 |
| Franc Velzer-Mest (*1960) | 2011, 2013, 2023 |
| Gustavo Dudamel (*1981) | 2017. |
| Kristijan Tileman (*1959) | 2019, 2024 |
| Andris Nelsons (*1978) | 2020. |
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- http://www.wienerphilharmoniker.at, zvanično mrežno mesto Bečke filharmonije
- http://www.musikverein.at, zvanično mrežno mesto Bečkog muzičkog društva
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
