Boris Hristov

S Vikipedije, slobodne enciklopedije

Boris Hristov
Datum rođenja(1914-05-18)18. maj 1914.
Mesto rođenjaPlovdiv
 Kraljevina Bugarska
Datum smrti28. jun 1993.(1993-06-28) (79 god.)
Mesto smrtiRim
 Italija
Veb-sajtborischristoff.com

Boris Kirilov Hristov (Plovdiv, 18. maj 1914 — Rim, 28. jun 1993) bio je bugarski operski pevač. Smatran je za jedan od najboljih bas glasova u dvadesetom veku.[1][2][3][4]

Rani život[uredi | uredi izvor]

Rođen je u Plovdivu 18. maja 1914. godine od roditelja Kirila Hristova i Rajne Teodorove.[5] Boris Kristof je rano demonstrirao svoj pevački talenat i još kao mali dečak je počeo da peva u horu u Hramu Svetog Aleksandra Nevskog u Sofiji. Njegov otac je bio veoma popularan kantor u Resenu, privlačeći vernike u bugarsku egzarhističku crkvu gde je pevao.[6]

Godine 1930, je završio studije prava i počeo da se bavi advokaturom.[7] U slobodno vreme nastavio je da peva u Guslarskom horu gusla u Sofiji, postigavši ogroman uspeh kao solista hora 1940. godine.[1] Zahvaljujući vladinoj potpori, Kristof je u maju 1942. otišao u Italiju gde ga je dve godine podučavao u osnovnom italijanskom bas repertoaru veliki bariton ranije generacije, Rikarda Straćijarija.[1]

Karijera[uredi | uredi izvor]

Imao je nekoliko uspešnih izvedbi pred publikom u Austriji 1944. i 1945. godine. Vratio se u Italiju decembra 1945. godine a već sledeće godine je napravio svoj prvi operski nastup sa operom Boemi u gradu Ređo di Kalabrija 12. marta 1946.[1] Posle toga je ređao nastupe u Milanskoj skali, Venecijanskoj i Rimskoj operskoj kući kao i u Kraljevskoj operi u Londonu. 1950. godine je pozvan da peva u Metropoliten operi međutim tadašnja vlast nije dozvolila ulaz za državljanje zemalja Istočnog bloka.[1] Kada su ove sankcije popustile, on je ipak nastupio u SAD 1956. godine u San Francisku. Godine 1964. je napravio pauzu zbog operacije tumora na mozgu. Ipak se vratio sledeće godine na scenu sa nešto sporijim tempom i energijom. 1967. godine je dobio dozvolu da ode nazad za Bugarsku zbog sahrane njegove majke. To mu je bio prvi povratak posle 1945. godine. Njegov poslednji nastup je bio u Rimu na Bugarskoj akademiji 22. juna 1986.

Godine 1950, pozvan je da peva u Metropoliten operi u Njujorku, ali mu je odbijen ulazak u SAD zbog Mekaranovog zakona o imigraciji, koji je zabranio ulazak u zemlju građanima zemalja Istočnog bloka.[8][9][10] Umesto toga, ulogu je preuzeo mladi italijanski bas Čezare Siepi.[11] Nakon što su ograničenja uklonjena, Kristof je debitovao u Sjedinjenim Državama 1956. u Operi San Franciska.[1] On je odbio sve dalje pozive Mitropolitske opere i nikada se tamo nije pojavio. Nakon kratkog odsustva sa scene zbog operacije tumora na mozgu 1964. godine, Kristof je nastavio svoju karijeru 1965. godine, ali mnogo sporijim tempom. Godine 1967, dozvoljeno mu je da se vrati u Bugarsku prvi put od 1945. godine, na sahranu svoje majke.

Tokom 1970-ih Hristofovi nastupi na sceni postali su sve ređi. Karijeru je priveo kraju završnim koncertom u Akademiji Bugarske u Rimu 22. juna 1986. Umro je u Rimu 1993. godine, a telo mu je vraćeno u Bugarsku, počivalo je u katedrali Aleksandra Nevskog u Sofiji zarad odavanja počasti, i zatim je sahranjeno. u odeljku 46 Sofijskog centralnog groblja.

Glas i repertoar[uredi | uredi izvor]

Boris je imao mračan i dubok glas. Iako nije imao snažan glas, on nije imao problema sa nastupanjem u velikim dvoranama poput opere u San Francisku. Zbog svog scenskog prisustva i dramatičnog temperamenta, bio je dostojan naslednik velike tradicije slovenskih basova koju su, između predstavljali Fjodor Stravinski, Lev Sibirjakov, Vladimir Kastorski, Fjodor Šaljapin, Aleksandar Kipnis i Mark Rajzen.[1] Pevao je uglavnom na Verdijevom i ruskom repertoaru, a bio je i prefinjen izvođač vokalne kamerne muzike. Među njegovim najpoznatijim ulogama bile su uloge cara Borisa (Musorgski - Boris Godunov), Filipa II (Verdi - Don Karlo), Mefistofela (Guno - Faust i Boito - Mefistofel), Ivana Susanina (Glinka - Život za cara), Zakarije (Verdi - Nabuko), Car Ivan (Rimski-Korsakov - Ivan Grozni), Dosifej (Musorgski - Hovanščina), Gomez da Silva (Verdi - Ernani), Fijesko (Verdi - Simon Bokanegra), Atila (Verdi - Atila), Padre Gvardijano (Verdi - Forza sudbine), Galicki i Končak (Borodin - knez Igor) i drugi.

Kristof je napravio studijske snimke osam opera (Don Karlo, Boris Godunov i Faust po dva puta) i brojne snimke uživo (radio ili scenski nastupi). Bio je veoma cenjen kao pevač i snimio je više od 200 ruskih pesama Musorgskog (prvi je snimio sve svoje 63 pesme), Čajkovskog, Rimskog-Korsakova, Glinke, Borodina, Cuija, Balakirjeva, kao i tradicionalnih pesama, uglavnom uz klavirsku pratnju. Započeo je tradiciju pravljenja studijskih snimaka Borisa Godunova sa istim basom koji peva tri uloge (Boris, Varlaam, Pimen).

Dok je bio veliki izvođač na sceni, Kristof je imao teške odnose van scene sa kolegama pevačima i producentima, koji su ponekad prerasli u javne skandale.[4] Godine 1955, posvađao se sa Marijom Kalas tokom izvođenja Medeje u Rimskoj operi, a 1961. njegov ugovor sa Milanskom skalom je raskinut nakon otvorenog sukoba sa Bugarinom Nikolajem Gjaurovim koga je Kristof okrivio za saradnju sa bugarskim komunističkim režimom.[12][13] Bio je obožavan zbog svog moćnog, raskošnog glasa, a posebno je bio povezan sa ulogama Musorgskog i Verdija.[14] Herbert fon Karajan je pokušao da ga natera da peva naslovnu ulogu u Don Đovaniju, što bi bilo neprikladno za njegov domet; to ga je podstaklo da prekine odnose sa fon Karajanom.

On je bio dever italijanskog baritona Tita Gobija.

Spomenik Borisu Kristovu u blizini Katedrale Aleksandra Nevskog u Sofiji, Bugarska

Snimci[uredi | uredi izvor]

Dostupni su mnogi snimci. Sledeća lista sadrži samo nekoliko.

Nagrade[uredi | uredi izvor]

Počasti[uredi | uredi izvor]

Grob Borisa Hristova i njegovih roditelja na Sofijskom centralnom groblju (42° 42′ 48.1″ N 023° 19′ 58.5″ E / 42.713361° S; 23.332917° I / 42.713361; 23.332917)

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b v g d đ e Rosenthal, Harold; Blyth, Alan (2001). „Christoff, Boris (Kirilov)”. Ur.: Sadie, Stanley. New Grove Dictionary of Music and MusiciansNeophodna slobodna registracija. 5 (2nd izd.). Macmillan Publishers Limited. str. 812. 
  2. ^ Kozinn, Allan (29. 6. 1993). „Boris Christoff, Bass, Dies at 79; Esteemed for His Boris Godunov”. The New York Times. 
  3. ^ Forbes, Elizabeth (29. 6. 1993). „Obituary: Boris Christoff”. The Independent. 
  4. ^ a b Anderson, James (1993). The Complete Dictionary of Opera & OperettaNeophodna slobodna registracija. Wings Book. str. 114. ISBN 0-517-09156-9. 
  5. ^ „CHRISTOFF, Boris”. The International Who's Who 1992-1993 (56th izd.). London: Europa Publications Limited. 1992. str. 306. ISBN 0-946653-84-4 — preko Internet Archive. 
  6. ^ Livanios, Dimitris (1999). „Conquering the souls: nationalism and Greek guerrilla warfare in Ottoman Macedonia, 1904?1908” (PDF). Byzantine and Modern Greek Studies. 23: 197. doi:10.1179/byz.1999.23.1.195. , Crampton, R. J. (1997). Eastern Europe in the Twentieth Century-- and After. 2nd edition. London / New York: Routledge. str. 20. 
  7. ^ „CHRISTOFF, Boris”. The International Who's Who 1979-1980 (43rd izd.). London: Europa Publications Limited. 1979. str. 231. ISBN 0-905118-36-7 — preko Internet Archive. 
  8. ^ „The Immigration and Nationality Act of 1952 (The McCarran-Walter Act)”. Office of the Historian, Foreign Service Institute. United States Department of State. 
  9. ^ Truman, Harry S. (25. 6. 1952). „Veto of Bill To Revise the Laws Relating to Immigration, Naturalization, and Nationality - June 25, 1952”. Internet Archive. Washington, D.C.: National Archives and Records Service. str. 441—447. 
  10. ^ Gabaccia, Donna R. "Immigration and Restriction: Protection in a Dangerous World, 1850–1965." Foreign Relations: American Immigration in Global Perspective, Princeton University Press, Princeton; Oxford, 2012, pp. 122–175.
  11. ^ F. Paul Driscoll (septembar 2010). „Obituaries: The great Siepi dies at eighty-seven”. Opera News. 75 (3). Arhivirano iz originala 23. 12. 2010. g. Pristupljeno 10. 09. 2022. 
  12. ^ Celletti, Rodolfo; Blyth, Alan (2001). „Ghiaurov, Nicolai”. Ur.: Sadie, Stanley. New Grove Dictionary of Music and MusiciansNeophodna slobodna registracija. 9 (2nd izd.). Macmillan Publishers Limited. str. 811. 
  13. ^ Midgette, Anne (3. 6. 2004). „Nicolai Ghiaurov, Operatic Bass, Dies at 74”. The New York Times. Pristupljeno 6. 5. 2016. 
  14. ^ Blyth, Alan (5. 6. 2004). „Nicolai Ghiaurov, Gifted operatic bass who commanded the international stage for 30 years”. The Guardian. Pristupljeno 7. 5. 2016. 
  15. ^ „Christoff Cliff”. SCAR Composite Gazetteer of Antarctica. 

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Борис_Христов&oldid=27674609”