Vizigotsko kraljevstvo
| Regnum Visigothorum Gutþiuda Þiudinassus Vizigotsko kraljevstvo | |||
|---|---|---|---|
 Vizigotsko kraljevstvo oko 500. godine | |||
| Geografija | |||
| Kontinent | Evropa | ||
| Regija | zapadna Evropa | ||
| Glavni grad | Tuluz (do 507)[1] Narbon Barselona[2] Toledo[3] | ||
| Društvo | |||
| Službeni jezik | Latinski, Gotski | ||
| Religija | arijansko hrišćanstvo, a potom filiokvizam (nakon 589. godine) | ||
| Politika | |||
| Oblik države | Kraljevina | ||
| — Kralj | |||
| Istorija | |||
| Istorijsko doba | Rani srednji vek | ||
| — Osnivanje | 418 | ||
| — Ukidanje | 717 | ||
| Događaji | |||
| — Pljačka Rima | 410. | ||
| — Naseljavanje u Akvitaniji | 418. | ||
| — Bitka na Katalaunskim poljima | 451 | ||
| — Bitka kod Vujea | 508. | ||
| — Invazija Umajada | 711. | ||
| Geografske i druge karakteristike | |||
| Površina | |||
| — ukupno | 800,000 km² (500. godina)=[4] km² | ||
| Zemlje prethodnice i naslednice | |||
| Prethodnice: | Naslednice: | ||
|
| ||
|
| ||
|
|
| ||
Vizigotsko kraljevstvo je bila država koja je od 5. do 8. veka postojala na području Pirinejskog poluostrva i današnje jugozapadne Francuske. Ime je dobila po svojim osnivačima — Vizigotima — koji su, kao i brojni drugi germanski narodi za vreme Velike seobe naroda prodrli na područja zapadne Evrope, izazvavši pri tome pad Rimskog carstva. Nastalo je godine 418. kada je vizigotski kralj Valija dobio od zapadnorimskog cara Honorija teritorije tadašnje provincije Akvitanske Galije kao nagradu za formalnu službu u carskoj vojsci. Vizigoti su nekoliko decenija kasnija područja pod svojom kontrolom proširili na jug te postepeno širili kontrolu nad celim Pirinejskim poluostrvom.[5][6] Njihova je država nakon propasti Zapadnog carstva uspela očuvati nezavisnost od Vizantije, iako su u 6. veku Vizantinci uspeli zauzeti južne delove Hispanije, a istovremeno Franci zauzeti područja severno od Pirineja. Međutim, do kraja 6. veka Vizigoti su uspeli isterati Vizantince iz Hispanije, a potom pokoriti i Sveve i Baske, postavši jedini gospodari poluostrva.
Tokom 6. veka, otpočelo je postepeno stapanje Vizigota sa domaćim hispanoromanskim stanovništvom, čemu je značalo doprinela i odluka vizigotskog kralja Rekareda I da napusti arijanstvo, što je ozvaničeno 589. godine na Trećem toledskom saboru.[7] Tada je usvojeno novo učenje o dvostrukom ishođenju Svetog duha, kao i novi, Toledski simbol vere, sa umetnutim izrazom Filiokve (lat. Filioque), što nije bilo u skladu sa načelima pravovernog hrišćanstva.[8] Time je Vizigotska kraljevina sa arijanstva prešla na filiokvizam, postavši prva filiokvistička država u istoriji hrišćanstva.
Počevši od kraja 6. veka, crkva je imala sve veći uticaj na državne poslove u Vizigotskoj kraljevini. Vizigotski kraljevi su svoju vlast nastojali da stabilizuju donevši 654. godine Liber Iudiciorum, jednu od najpoznatijih kodifikacija prava u Zapadnoj Evropi svog vremena, a koja će posle služiti kao izvor prava u budućim španskim državama. Godine 711. su Vizigotsko kraljevstvo napali i osvojili Arapi; poslednji ostaci su nestali 721. pod kraljem Ardom. Vizigotski princ Don Pelajo je osnovao Kraljevstvo Asturiju koje će započeti rekonkistu.
Seobe Vizigota[uredi | uredi izvor]
Ubrzo po naseljavanju na rimsku teritoriju, Vizigoti ulaze u sukob sa rimskim vlastima oko dostavljanja hrane. Zbog toga je došlo do pobune Gota. Vizigoti su prodrli u Tesaliju i sukobili se sa Valensom kod Hadrijanopolja 9. avgusta 378. godine. Rimska vojska pretrpela je veliki poraz, a sam Valens je poginuo. Posle neuspešnog napada na Carigrad, vizigotska vojska se raspršila na celom Balkanu u potrazi za plenom. Carstvo je 382. godine sa Vizigotima sklopilo mir dozvolivši im da se nasele u Donjoj Meziji uz obavezu da brane granice. Posle smrti cara Teodosija (395), Vizigoti ponovo napadaju Carigrad odakle su se vratili zahvaljujući danku koga je platio istočnorimski car. Posle neuspešnog napada na Istočni Ilirik (zapadnorimska teritorija), napali su Epir i primorali rimske vlasti da im dozvole da se tamo nasele. Odatle su se, pod vođstvom Alariha, uputili u Severnu Italiju koju su ugrožavali Alani i Vandali (401. godina). Prodrli su do Milana i Torina. Zaustavio ih je vojskovođa Stilihon koji je, međutim, 408. godine ubijen pod optužbom da sarađuje sa Vizigotima nakon čega je u Italiji izvršen pokolj varvarskih vojnika. Vizigoti su zbog toga napali Rim i osvojili ga 410. godine. Nakon trodnevne pljačke se povlače. Iste godine je umro Alarih.
Tulusko vizigotsko kraljevstvo[uredi | uredi izvor]
Vizigoti prelaze Alpe, upadaju u Galiju, a potom i u Hispaniju (415. godine). Nameravali su da osnuju svoju državu u oblasti Barselone. Za to im je nedostajala flota zbog čega sklapaju savez sa Rimljanima. Vizigotski kralj Valija uništava Silinge i deo Alana (drugi se pridružio Hasdenzima). Rimljani ga, u strahu od prevelikog jačanja, povlače i 418. godine daju dozvolu da se naseli u oblasti između Loare i Garone sa centrom u Tuluzu. Ulaze u sukob sa Rimljanima, ali ih ubrzo udružuje zajednički neprijatelj. Hunska država se prostirala od Volge preko južne Rusije, Rumunije, Ugarske i Čehoslovačke. Godine 445. vlast preuzima Atila. Odlučujuća bitka između Atile sa jedne i Rimljana i njihovih varvarskih saveznika vođena je 451. godine na Mauricijakovom polju u blizini Troa. Na rimskoj strani učestvovali su Franci, Burgundi, Alani i Vizigoti, a predvodio ih je Aecije. Obe vojske pretrpele su teške gubitke. Atila se povlači u Panoniju.
Nakon bitke protiv Huna, Vizigoti se šire na račun rimskih teritorija ka severu do Loare i istoku do Rone. Godine 475. Rimljani im priznaju osvajanja. Nakon pada Zapadnog rimskog carstva, Vizigoti se još više šire zauzimajući celu Provansu i severoistočni deo Pirinejskog poluostrva. Vizigotska država sada je postala najveća germanska država.
Najveći protivnici Vizigota bili su Franci sa kojima su imali granicu na reci Loari. Franci 507. godine prelaze Loaru i u bici kod Vujea nanose poraz Vizigotima. Vizigoti se povlače iz Galije i premeštaju sedište države na Pirinejsko poluostrvo.
Vizigotska Hispanija[uredi | uredi izvor]
Do sredine 5. veka, vojna pažnja Vizigota usmerena je na oblast Septimanije koju su jedinu zadržali nakon bitke kod Vujea. Tada počinju da shvataju važnost pokrajina na Pirinejskom poluostrvu i pokreću vojsku na jug. Poraz koga su doživeli kod Kordobe protiv hispano-rimskih veleposednika dovodi do nemira u carstvu i zbacivanja kralja. Jedan od pretendenata, Atanagild, domogao se prestola uz pomoć vizantijskog cara Justinijana kome je, za uzvrat, morao ustupiti jugoistočnu trećinu ostrva. Središte Atanagildove nove države bio je Toledo. Vizigotsko kraljevstvo u poslednjoj četvrtini 6. veka vodi uspešne borbe sa tri neprijatelja: Vizantincima, Svevskim kraljevstvom (na severozapadu) i Baskima u Kantabrijskim brdima. Godine 585. Vizigoti uništavaju Svevsko kraljevstvo. Vladar Sizebut (612—620) osvojio je vizantijski jugoistok, a poznat je i po prvom velikom progonu Jevreja u zapadnoevropskim zemljama. Kralj Svintil (620—631) zauzeo je celo Pirinejsko poluostrvo.
Godine 633. aristokratija se izborila da vizigotski kralj na presto dolazi izbornim putem. Godine 654. donet je jedinstveni zakonski zbornik koji je važio i za Vizigote i za Rimljane. Prvi arapski napadi dolaze u vreme vladara Vambe (672—680) koji ih bez većih teškoća odbija. Vamba je pod nepoznatim okolnostima uklonjen sa prestola, a u narednom periodu se smenjuje više vladara. Ti nemiri slabe državu. Poslednji vizigotski kralj bio je Rodrigo. Moćna arapska država sa središtem u Damasku dozvolila je 711. godine oficiru Tariku da pokrene vojsku iz severne Afrike u Evropu. Iste godine su Vizigoti su pretrpeli težak poraz kod Gvadalete. U narednih pet godina, Arapi osvajaju Pirinejsko poluostrvo, a 717. godine i vizigotske posede u Septimaniji.
| Ovaj članak je deo serije o istoriji Španije, Portugalije, Francuske i Andore | |||||||||
|
|||||||||
|
|||||||||
.svg)
Istorija[uredi | uredi izvor]
Savezna kraljevina[uredi | uredi izvor]
Od 407. do 409. godine, savez germanskih Vandala, iranskih Alana i germanskih Sveva prešao je zaleđenu Rajnu i prešao preko moderne Francuske i na Iberijsko poluostrvo. Sa svoje strane, Vizigoti pod Alarihom su slavno opljačkali Rim 410. godine, zarobivši Galu Placidiju, sestru zapadnorimskog cara Honorija.
Ataulf (kralj Vizigota od 410. do 415.) je proveo narednih nekoliko godina delujući u galskim i hispanskim selima, diplomatski manipulišući suprotstavljene frakcije germanskih i rimskih zapovednika jedne protiv drugih, i preuzimajući gradove kao što su Narbon i Tuluz (413). Nakon što se oženio Placidijom, car Honorije ga je angažovao da pruži vizigotsku pomoć u povratku nominalne rimske kontrole nad Hispanijom od Vandala, Alana i Sveva.
Godine 418, Honorije je nagradio svoje vizigotske federate pod kraljem Valijom (vladao 415–418) tako što im je dao zemlju u dolini Garone u Galiji Akvitaniji na kojoj su se naselili. Ovo se verovatno dogodilo po sistemu hospitalitas. Čini se verovatnim da Vizigoti u početku nisu dobili veliku količinu zemljišnih poseda u regionu (kako se ranije verovalo), već da su stekli poreze regiona, pri čemu su lokalni galski aristokrati sada plaćali porez Vizigotima umesto rimskoj vladi.[9]
Vizigoti sa prestonicom u Tuluzu, ostali su de fakto nezavisni i ubrzo su počeli da se šire na rimsku teritoriju na račun slabašnog Zapadnog carstva. Za vreme Teodorika I (418–451), Vizigoti su napali Arl (425[10] i 430[11]) i Narbon (436. godine),[11] ali ih je Litorije sprečio koristeći hunske plaćenike. To je prvo rezultiralo Teodorikovim porazom u bici kod Narbone 436. godine, ali su onda 439. u bici kod Tuluza Vizigoti porazili savezničke snage Rimljana i Huna. Do 451. godine situacija se preokrenula i Huni su napali Galiju; sada se Teodorik borio pod Flavijem Aecijem protiv Atile u bici na Katalaunskim poljima. Atila je odbijen, ali je Teodorik poginuo u bici.[12]
Vandali su završili osvajanje Severne Afrike kada su zauzeli Kartaginu 19. oktobra 439. godine, a Svevi su zauzeli veći deo Hispanije. Rimski car Avit je tada poslao Vizigote u Hispaniju. Teodorik II (453–466) je izvršio invaziju i porazio kralja Sviva, Rehijara, u bici na reci Orbigo 456. godine kod Asturike Avguste (Astorga), a zatim je opljačkao Brakaru Avgustu (Braga), prestonicu Seva. Goti su prilično brutalno opljačkali gradove u Galiciji, delu Svevskog kraljevstva: masakrirali su deo stanovništva, pa čak napali i neka sveta mesta, verovatno zbog podrške sveštenstva Sveba.[13] Teodorik je preuzeo kontrolu nad Hispanijom Betikom, Kartaginom i južnom Luzitanijom. Godine 461, Goti su od cara Libija Severa dobili grad Narbon u zamenu za njihovu podršku. To je dovelo do pobune vojske i Galo-Rimljana pod Egidijem; kao rezultat toga, Rimljani pod Severom i Vizigoti su se borili protiv drugih rimskih trupa, a pobuna je okončana tek 465. godine.[14]
Tulusko kraljevstvo[uredi | uredi izvor]
Godine 466, na vizigotski presto je došao Eurih, koji je bio najmlađi sin Teodorika I. On je ozloglašen po ubistvu svog starijeg brata Teodorika II koji je i sam postao kralj ubistvom svog starijeg brata Turismunda. Pod Eurihom (466–484), Vizigoti su počeli da se šire u Galiji i konsoliduju svoje prisustvo na Iberijskom poluostrvu. Eurih je vodio niz ratova sa Svevima koji su zadržali izvesni uticaj u Luzitaniji, i doveo je većinu ovog regiona pod vlast Vizigota, zauzevši Emeritu Avgustu (Merida) 469. godine. Eurih je takođe napao Zapadno Rimsko Carstvo, zauzevši Hispaniju Tarakonensis 472. poslednji bastion (zapadne) rimske vladavine u Španiji. Do 476, on je proširio svoju vlast do reke Rona i Loara što su obuhvatalo veći deo južne Galije. Takođe je zauzeo ključne rimske gradove Arl i Marselj. U svojim kampanjama, Eurih je računao na deo galo-rimske i hispano-rimske aristokratije koja je služila pod njim kao generali i guverneri. Vizigotsko kraljevstvo je formalno priznato kao nezavisno kraljevstvo na nekadašnjoj rimskoj teritoriji umesto da ima status federata kada je zapadni car Julije Nepot (474–475) potpisao savez sa Eurihom 475. godine, dajući mu zemlje južno od Loare i zapadno Rone u zamenu za vojnu službu i teritorije u Provansi (uključujući Arl i Marsej). Teritorije u Hispaniji su ostale pod faktičkom kontrolom Vizigota. Nakon što je Odoakar svrgnuo poslednjeg rimskog cara na Zapadu, Romula Avgustula, Eurih je brzo ponovo zauzeo Provansu, što je Odoakar formalno prihvatio u sporazumu.[15]
Do 500. godine, Vizigotsko kraljevstvo, sa centrom u Tuluzu, kontrolisalo je Galiju Akvitaniju i Galiju Narbonensis i veći deo Hispanije sa izuzetkom Svevskog kraljevstva Galicije na severozapadu i malih oblasti koje su kontrolisali nezavisni iberijski narodi, poput Baskijaca i Kantabrijaca. Eurihov sin Alarih II (484–507) izdao je novi skup zakona, Breviarium Alarici, i održao crkveni sabor u Agdu.
Vizigoti su zatim došli u sukob sa Francima pod njihovim kraljem Hlodvigom I, koji je osvojio severnu Galiju. Posle kratkog rata sa Francima, Alarik je bio primoran da uguši pobunu u Tarakonezisu, verovatno izazvanu nedavnom imigracijom Vizigota u Hispaniju zbog pritiska Franka. Godine 507, Franci su ponovo napali, ovoga puta u savezu sa Burgundima. Alarik II je ubijen u bici kod Kampus Vogladensisa (Vuije) kod Poatjea, a Tuluz je opljačkan. Do 508. godine, Vizigoti su izgubili većinu svojih galskih poseda, osim Septimanije na jugu.[16]
Arijansko kraljevstvo Hispanije[uredi | uredi izvor]
Nakon smrti Alariha II, vlast je preuzeo njegov vanbračni sin Gesaleih sve dok ga nije svrgnuo Teodorih Veliki, vladar Ostrogotske kraljevine, koji ga je napao i porazio kod Barselone. Gesalek je pobegao i pregrupisao se, ali je ponovo poražen kod Barselone, te je zarobljen i ubijen. Teodorik je potom za kralja postavio svog unuka Amalariha (511–531), sina Alariha II. Amalarih je, međutim, još bio dete i vlast u Španiji je ostala pod ostrogotskim generalom i regentom Teudisom. Tek nakon Teodorihove smrti (526) Amalarih je dobio kontrolu nad svojim kraljevstvom. Njegova vladavina nije dugo trajala, pošto je 531. godine Amalarih poražen od franačkog kralja Hildeberta I, a zatim ubijen u Barseloni.
Potom je Teudis (531–548) postao kralj. On je proširio vizigotsku kontrolu nad južnim regionima, ali je takođe ubijen nakon neuspele invazije na Afriku. Vizigotska Španija je pretrpela građanski rat pod kraljem Agilom I (549–554), što je podstaklo rimskog/vizantijskog cara Justinijana I da pošalje vojsku i odvoji malu provinciju Spaniju za Vizantijsko carstvo duž obale južne Španije. Agila je na kraju ubijen, a njegov neprijatelj Atanagild (552–568) postao je novi kralj. On je napao Vizantijce, ali nije mogao da ih izbaci iz južne Španije, i bio je obavezan da formalno prizna sizerenstvo carstva.
Sledeći vizigotski kralj bio je Liuvigild (569 – 21. april 586). On je bio efikasan vojskovođa i konsolidovao je vizigotsku moć u Španiji. Liuvigild je vodio kampanju protiv istočnih Rimljana na jugu tokom 570-ih godina i povratio je Kordobu nakon još jedne pobune. Takođe se borio na severu protiv galicijskog Kraljevstva Sveva i raznih malih nezavisnih država, uključujući Baske i Kantabriju. Pacifikovao je severnu Španiju, ali nije uspeo da potpuno pokori ove narode. Kada je Liuvigild uspostavio svog sina Hermenegilda za zajedničkog vladara, između njih je usledio građanski rat. Hermenegild je postao prvi vizigotski kralj koji je prešao u nikejsko hrišćanstvo zbog svojih veza sa Rimljanima, ali je poražen 584. i ubijen 585. godine.[17] Do kraja svoje vladavine, Liuvigild je ujedinio čitavo Iberijsko poluostrvo, uključujući Svevsko kraljevstvo koje je osvojio 585. godine tokom Svevskog građanskog rata koji je usledio nakon smrti kralja Mira. Liuvigild je uspostavio prijateljske odnose sa Francima kroz kraljevske brakove, i oni su ostali u miru tokom većeg dela njegove vladavine. Liuvigild je takođe osnovao nove gradove, kao što su Rekopolis i Viktorijakum (Vitorija), prvi varvarski kralj koji je to učinio.[18][19]
Katolička kraljevina Toledo[uredi | uredi izvor]
Kada je postao kralj, Liuvigildov sin Rekared I (586–601) prešao je iz arijanskog u halkidonsko hrišćanstvo. Ovo je dovelo do izvesnih nemira u kraljevstvu, posebno do pobune arijanskog biskupa Meride koja je ugušena; takođe je odbio još jednu franačku ofanzivu na severu. Rekared je zatim nadgledao Treći sabor u Toledu 589. godine, gde je objavio svoju veru u nikejsku verovanje i osudio arijanstvo. Usvojio je ime Flavije, porodično ime Konstantinove dinastije, i proglasio se za naslednika rimskih careva. Rekared se takođe borio sa Vizantincima u Hispaniji Betici nakon što su oni započeli novu ofanzivu.[20]
Rekaredov sin Liuva II postao je kralj 601. godine, ali ga je svrgnuo vizigotski plemić Viterih (603–610), čime je okončana kratkotrajna dinastija. Bilo je raznih vizigotskih kraljeva između 610. i 631. godine, a u ovom periodu su se stalno ubijani kraljevi. U ovom periodu je takođe došlo do definitivnog osvajanja vizantijskih teritorija na jugu. Rat se nastavio na severu protiv Baskijaca i Asturijaca, kao što će se nastaviti do kraja postojanja Vizigotskog kraljevstva. Ovi kraljevi su takođe radili na religioznom zakonodavstvu, posebno kralj Sisebut (612–621), koji je doneo nekoliko oštrih zakona protiv Jevreja i primorao mnoge Jevreje da pređu na hrišćanstvo. Sisebut je takođe bio uspešan protiv Vizantinaca, zauzevši nekoliko njihovih gradova, uključujući Malagu. Vizantijci su konačno poraženi od Svintile (621–631), koji je zauzeo sve njihove španske posede do 625. Svintila su zbacili Franci i zamenili ga Sisenandom.[21]
Nestabilnost ovog perioda može se pripisati borbi za vlast između kraljeva i plemstva. Versko ujedinjenje je ojačalo političku moć crkve, koju je ona sprovodila preko crkvenih saveta u Toledu zajedno sa plemićima. Četvrti sabor, održan tokom kratke vladavine Sisenanda 633,[22] ekskomunicirao je i proterao kralja, zamenivši ga Hintilom (636–639). Crkveni saveti su tada bili najmoćnija institucija u vizigotskoj državi; oni su preuzeli ulogu regulisanja procesa sukcesije kraljevske vlasti izborom kralja od strane gotskih plemićkih 'senatora' i crkvenih zvaničnika. Takođe su odlučili da se redovno sastaju kako bi razgovarali o crkvenim i političkim pitanjima koja utiču na crkvu. Konačno, oni su odlučili su da kraljevi treba da umru u miru, i proglasili su njihove ličnosti svetima, nastojeći da okončaju nasilje i ubistva kraljeva iz prošlosti. Uprkos svemu tome, dogodio se još jedan državni udar i Hintila je svrgnut 639. godine, a kralj Tulga je zauzeo njegovo mesto; on je takođe svrgnut u trećoj godini svoje vladavine i savet je izabrao plemića Hindasvinta za kralja.
Za vreme vladavine Hindasvinta i njegovog sina Rekesvinta sastavljena je najvažnija vizigotska pravna knjiga, Liber Iudiciorum (španski: Fuero Juzgo, Knjiga presuda), koja se takođe naziva Lex Visigothorum ili Vizigotski zakonik koji je objavio kralj Hindasvint (642–642), a dovršen je 654. godine od strane njegovog sina, kralja Rekesvinta (649–672), čime je ukinuta stara tradiciju postojanja različitih zakona za Hispano-Rimljane i Vizigote. Novi zakoni su se odnosili na gotsko i na hispano-rimsko stanovništvo, koja su u prošlosti bila pod različitim zakonima i zamenjeni su svi stariji zakoni.[23] Zakonik je uključivao stare zakone prošlih kraljeva, kao što su Alarik II u njegovom Breviarium Alarici, i Leovigild, ali znatan deo su činili i novi zakoni. Zakonik je bio skoro u potpunosti zasnovan na rimskom pravu, sa izvesnim uticajem germanskog prava u retkim slučajevima. Među eliminisanim starim zakonima bili su i oštri zakoni protiv Jevreja. Zakonik je pokazao da se stari sistem vojnih i civilnih podela u administraciji menja, a vojvode (duces provinciae) i grofovi (comites civitatis) su počeli da preuzimaju više odgovornosti van svojih prvobitnih vojnih i civilnih dužnosti. Kraljeve sluge ili robovi postali su veoma istaknuti u birokratiji i imali su široka administrativna ovlašćenja. Sa zakonima Vizigota, žene su mogle da naslede zemlju i posed, i upravljaju svojinom nezavisno od svojih muževa ili muških srodnika, raspolažu svojom imovinom u zakonskim testamentima ako nemaju naslednike, i mogle su da zastupaju sebe i svedoče na sudu od 14. godine i prave aranžmane za sopstvene brakove nakon 20. godine. Hindasvint (642–653) je ojačao monarhiju na račun plemstva; on je pogubio oko 700 plemića, primorao dostojanstvenike da polože zakletvu, a na sedmom saboru u Toledu je uspostavio svoje pravo da ekskomunicira sveštenstvo koje je delovalo protiv vlade. Takođe je bio uspešan u dovođenju svog sina Rekesvinta na presto, što je izazvalo pobunu jednog gotskog plemića koji se udružio sa Baskima, ali je pogubljen. Rekesvint (653–672) je održao još jedan sabor u Toledu, koji je smanjio kazne za izdaju i potvrdio moć sabora da biraju kraljeve.[24]
Nakon Rekesvinta, kralj Vamba (672–680) je izabran za kralja. On je morao da se nosi sa pobunama Flavija Pavela u Tarakonezisu i Hilderika Nimskog, i zbog toga je osetio potrebu da reformiše vojsku. On je doneo zakon kojim je proglasio da sve vojvode, grofovi i druge vojskovođe, kao i biskupi, moraju da priteknu u pomoć kraljevstvu kada se sazna za opasnost ili rizikuju da budu izloženi oštrim kaznama. Vamba je na kraju svrgnut u nenasilnom državnom udaru. Kralj Ervig (680–687) je održao dalje crkvene savete i ukinuo prethodne oštre zakone Vambe, iako je i dalje zadržao odredbe za vojsku. Ervig je uredio da njegov zet Egika bude izabran za kralja. Uprkos pobuni biskupa Toleda, 16. sabor, održan 693. godine, osudio je biskupovu pobunu. Sedamnaesti sabor iz 694. doneo je oštre zakone protiv Jevreja, pozivajući se na zaveru, i mnogi su bili porobljeni, posebno oni koji su konvertovali iz hrišćanstva. Egika je takođe uspostavio svog sina Vitica za vladara 698. O njegovoj vladavini se ne zna mnogo, ali je ubrzo usledio period građanskog rata između njegovih sinova (Ahila i Ardo) i kralja Roderika, koji je zauzeo Toledo.[25]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ After the defeat at Vouillé (507) and the loss of Toulouse. See: S. J. B. Barnish, Center for Interdisciplinary Research on Social Stress, The Ostrogoths from the migration period to the sixth century: an ethnographic perspective (Boydell & Brewer Ltd, 2007), p. 368.
- ^ Following the death of Amalaric (531). See: S. J. B. Barnish, Center for Interdisciplinary Research on Social Stress, The Ostrogoths from the migration period to the sixth century: an ethnographic perspective (Boydell & Brewer Ltd, 2007), p. 369.
- ^ Capital of the Visigothic kingdom by the end of the reign of Athanagild (died 567). See: Collins, Roger. Visigothic Spain, 409–711 . . Oxford: Blackwell Publishing. 2004. pp. 44.
- ^ Taagepera, Rein (1979). „Size and Duration of Empires: Growth-Decline Curves, 600 B.C. to 600 A.D.”. Social Science History. 3 (3/4): 126. JSTOR 1170959. doi:10.2307/1170959.
- ^ Kurlansky, Mark (2011). The Basque History Of The World. Random House. str. 35. ISBN 9781448113224.
- ^ Orlandis, José (2003). Historia del reino visigodo español : los acontecimientos, las instituciones, la sociedad, los protagonistas (2nd izd.). Madrid: Rialp. ISBN 978-84-321-3469-2.
- ^ Meyendorff 1989.
- ^ Popović 2007.
- ^ Cameron, Ward; Perkins and Whitby. The Cambridge Ancient History. XIV. Late Antiquity: Empire and Successors, A.D. 425–600. str. 48.
- ^ Tucker 2010, str. 365.
- ^ a b Barrett 2018, str. 1475.
- ^ Cambridge Ancient vol. 14, p. 113.
- ^ Fouracre 2005, str. 165.
- ^ Cambridge Ancient vol. 14, p. 24.
- ^ Fouracre 2005, str. 167–171.
- ^ Cambridge Ancient vol. 14, pp. 113–114.
- ^ Previté-Orton, Charles William (1979). The Shorter Cambridge Medieval History. Cambridge University Press. str. 145.
- ^ Fouracre 2005, str. 183–209.
- ^ Cambridge Ancient vol. 14, pp. 122–124.
- ^ Fouracre 2005, str. 346–350.
- ^ Fouracre 2005, str. 350–353.
- ^ Crouch, Jace T. (1994). „Isidore of Seville and the Evolution of Kingship in Visigothic Spain”. Mediterranean Studies. 4: 9—26. ISSN 1074-164X. JSTOR 41166876.
- ^ O'Callaghan, Joseph (1975). A History of Medieval Spain
. Ithaca, New York: Cornell University Press. str. 48—49. ISBN 9780801492648.
- ^ Fouracre 2005, str. 356–360.
- ^ Fouracre 2005, str. 360–369.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Orlandis, José (2003). Historia del reino visigodo español : los acontecimientos, las instituciones, la sociedad, los protagonistas (2nd izd.). Madrid: Rialp. ISBN 978-84-321-3469-2.
- Kurlansky, Mark (2011). The Basque History Of The World. Random House. str. 35. ISBN 9781448113224.
- Bachrach, Bernard S. "A Reassessment of Visigothic Jewish Policy, 589-711." American Historical Review 78, no. 1 (1973): 11-34.
- Lacarra, José María. Estudios de alta edad media española. Valencia: 1975.
- Linč, Džozef H. (1999). Istorija srednjovekovne crkve. Beograd: Clio.
- Linč, Džozef H. (1999). Istorija srednjovekovne crkve. Beograd: Clio.
- Meyendorff, John (1989). Imperial unity and Christian divisions: The Church 450-680 A.D. The Church in history. 2. Crestwood, NY: St. Vladimir's Seminary Press.
- Majendorf, Džon (1997). Imperijalno jedinstvo i hrišćanske deobe: Crkva od 450. do 680. godine. Kragujevac: Kalenić.
- Popović, Radomir V. (2007). „Neke od najvećih hrišćanskih jeresi prvog milenijuma: arijanstvo, monofizitstvo, filiokve (filioque)”. Crkva Hristova i svet religije: Antologija pravoslavnih viđenja (2. dopunjeno izd.). Beograd: Dosije. str. 331—336.
- Thompson, E. A.. "The Barbarian Kingdoms in Gaul and Spain", Nottingham Mediaeval Studies, 7 (1963:4n11).
- Thompson, E. A. (1969). The Goths in Spain. Oxford: Clarendon Press..
- Collins, Roger. The Arab Conquest of Spain, 710-797. Oxford: Blackwell Publishers, 1989. Reprinted 1998.
- Collins, Roger (1992). Law, Culture, and Regionalism in Early Medieval Spain. Great Yarmouth: Variorum. ISBN 978-0-86078-308-4.
- Collins, Roger (2004). Visigothic Spain, 409-711. Oxford: Blackwell Publishing. ISBN 978-0-631-18185-9.
- Heather, Peter. The Goths. Oxford: Blackwell Publishers, 1996.
- James, Edward (1980). Visigothic Spain: New Approaches. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-822543-0..
- Sivan, Hagith. "On Foederati, Hospitalitas, and the Settlement of the Goths in A.D. 418." American Journal of Philology 108, no. 4 (1987): 759-772.
- Wallace-Hadrill, John Michael. The Barbarian West, 400-1000. 3rd ed. London: Hutchison, 1967.
- Wolfram, Herwig. History of the Goths. Thomas J. Dunlap, trans. Berkeley. . University of California Press. 1988..
- Srednjovekovno doba povijesnog razvitka 1, Miroslav Brant, Biblioteka povijesti, Zagreb, 1980. godina, pp. 225–244
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
