Vukovi sa Vučijaka
| Vukovi sa Vučijaka | |
|---|---|
.png) Amblem jedinice Vukovi sa Vučijaka | |
| Postojanje | 1991—1995. |
| Formacija | jedinica |
| Deo | Vojske Republike Srpske |
| Angažovanje | |
| Odlikovanja |  [1] |
| Komandanti | |
| Komandant | Veljko Milanković |
| Komandant 2 | Miro Mlađenović |
Vukovi sa Vučijaka su bili prva srpska dobrovoljačka jedinica tokom raspada Jugoslavije koju je karakterisala britansko-australijska doktrina ratovanja „Battle without losses” poput Knindži iz Krajine. Formirana je u mestu Kremna blizu Prnjavora (Republika Srpska) 1991. godine. Osnivač i načelnik štaba Miro Mlađenović (1947—2007), obuku završio u čuvenoj 63. padobranskoj brigadi i komandant Veljko Milanković (1955—1993), koji je završio obuku kod Kapetana Dragana i odmah posle obuke dobio čin poručnika. Ubrzo oni i „Vučjaci” postaju istaknuti borci i junaci. Bili su svuda gde se ratovalo: Modriča, Derventa, Jasenovac, Pakrac, Okučani, Bosanska i Kninska Krajina.
Rat[uredi | uredi izvor]
Oni su u avgustu 1991. godine zauzeli spomen park Jasenovac. U toku borbe na Bročicama, jedinica „Vukovi sa Vučjaka” koja je brojala 47 vojnika, ubila je 37 neprijateljskih vojnika, a više desetina je ranjeno. Tom prilikom zarobljena su dva tenka M-84, jedan oklopni transporter, veće količine oružja i municije.
Krajem februara 1992. godine poručnik Veljko je bio ranjen tokom borbi kod sela Smrtić u Zapadnoj Slavoniji, odakle je prebačen u Banju Luku gde je operisan i potom prevezen na VMA, radi daljeg lečenja.
Veoma značajnu ulogu oni su imali u probijanju „Koridora Života”. Poručnik Veljko je imao gips na nozi ali je odbijao da ode iz borbe i sa svojim „Vučjacima” je bio prvi u probijanju koridora. Vodili su borbe koje su imale značajnu ulogu u probijanju koridora: kod Dobor Kule (1. jul 1992), Bijelog Brda, Jakeša, Čardaka, Cera, Modriče (26. jun 1992) i Odžaka (12. jul 1992). Najveća tragedija koja je zadesila komandanta Veljku Milankovića, te, ispostaviće se najkrvavije ratne godine, 1992, bila je pogibija njegovog ličnog tjelohranitelja i „desne ruke”, Darka Habijaneca. Darko je ubijen 3. novembra 1992 godine, na spratu lokala koji se nalazio u zanatskom centru u Prnjavoru. Prije toga je bio teško ranjen, gdje mu je iz tijela odstranjeno oko 150 gelera da bi kasnije preminuo.
Vukovi sa Vučijaka će ostati zapamćeni po tome što su izveli juriš „na nož” 1992. godine. Krećući u napad na zabunkerisano brdo Jakeš razvili su se u strelce, izneli zastavu u prve redove i posle komande „NOŽ NA PUŠKE” poleteli grudima na neprijateljske rovove… Devet ih je poginulo, dvadesetak ranjeno — Jakeš je osvojen.
Poručnik Veljko Milanković je teško ranjen u uličnim borbama u selu Kašić (opština Benkovac) 4. februara 1993. godine, kada je tokom operacije pogođen u desnu stranu grudi. Umro je 14. februara na VMA u Beogradu. Tri dana kasnije sahranjen je na rodnoj Kremni. Posmrtno je odlikovan ordenom Miloša Obilića juna 1993.
