Vuko Torović
| vuko torović | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 1926. |
| Mesto rođenja | Rogače, kod Nevesinja, Kraljevina SHS |
| Datum smrti | 1. maj 1943. (16/17 god.) |
| Mesto smrti | Plužine, kod Nevesinja, ND Hrvatska |
| Profesija | zemljoradnik |
| Delovanje | |
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba |
| Služba | NOV i PO Jugoslavije |
| Heroj | |
| Narodni heroj od | 20. decembra 1951. |
Vuko Torović (Rogače, kod Nevesinja, 1926 — Plužine, kod Nevesinja, 1. maj 1943), učesnik Narodnooslobodilačke borbe i narodni heroj Jugoslavije.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 1926. godine u selu Rogače, kod Nevesinja. Poticao je iz siromašne seljačke porodice, pa je nakon osnovne škole ostao u selu i bavio se zemljoradnjom.[1]
Juna 1941. godine, kada je izbio ustanak u Hercegovini, zajedno sa dvojicom straije braće i sestrom stupio je u ustaničku četu pod komandom Dukice Grahovca. Imao je tada svega 15 godina i bio je najmlađi borac u četi. Tokom ovog ustanka istakao se prilikom zauzimanja ustaške žandarmerijske stanice u Lukavcu, 24. juna 1941. godine, kao i u borbama vođenim u Trusini.[1]
Kada su ustanici, juna 1941. godine opkolili Nevesinje, neprijateljska kolona kamiona je pošla iz Mostara u pomoć opkoljenom garnizonu. Vuko je tada bio među borcima, koja je upala u kolonu i uspela da je zaustavi. U ovoj akciji poginula su dvojica Vukova starija brata i sestra. Kasnije je stupio u Prvi partizanski bataljon „Nevesinjska puška”. Iako je bio premlad za iscrpljujuće ratne napore, nikada nije odustajao od borbe. Obavljao je u početku uglavnom kurirske zadatke.[1]
Kada su se u leto 1942. godine, partizanske snage pred nadmoćnijim italijansko-četničkim snagama morale povući iz Hercegovine, Vuko je bio među odabranim hercegovačkim borcima, koji su na Zelengori stupili u tada formirani Hercegovački partizanski odred. Nedugo potom 10. avgusta 1942. godine postao je borac tada formirane Desete hercegovačke udarne brigade.[1]
Januara 1943. godine, prilikom napada na Žepče, bio je komandir voda u Drugom bataljonu. Tada se na čelu svog voda probio do železničke stanice i tu norganizovao napad na oklopni voz iz koga je posada pružala jak otpor. Vuko je svoje borce poveo na juriš i uspeli su da razoružaju posadu. Prilikom napada na Prozor, 17. februara 1943. godine, Vuko je bio među prvim borcima koji su prodrli u grad i uneli pometnju u neprijateljske redove.[1]
Kao veoma iskusan borac, Vuko je bio postavljen za komandira Treće čete u Četvrtom bataljonu. Aprila 1943. godine učestvovao je u napadu na četničko utvrđenje na putu Mostar—Nevesinje. Vuko je tada poveo jedan vod kroz šumicu i privukao se neprijateljskom položaju. Četnici su potom otvorili vatru i počela je oštra borba. Posle izvesnog vremena četnicima je stiglo pojačanje, koje je uspelo da se partizanima zabaci iz leđa i opkoli Vukovu četu. Tada je otpočela ogorčena borba. Vuko je sa jednim vodom uspeo da se probije iz okruženja, a potom je pomogao izvlačenje opkoljenih boraca.[1]
Poginuo je 1. maja 1943. godine u borbi sa italijansko-četničkim snagama kod sela Plužine, kod Nevesinje. Tada su delovi 55. puka italijanske divzije „Marke” i četničke Nevesinjske brigade odbacili zaštitne delove Desete hercegovačke brigade prema Ulogu i zauzeli selo Plužine. Vuko je stradao od avionskog napada dok je pucao iz mitraljeza.[1]
Ukazom Prezidijuma Narodne skupštine Federativne Narodne Republike Jugoslavije, 20. decembra 1951. godine, proglašen je za narodnog heroja.[1]
Reference[uredi | uredi izvor]
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Narodni heroji Jugoslavije tom II. Beograd: Narodna knjiga. 1982.
Narodni heroji iz istočne Hercegovine | ||
|---|---|---|
Narodni heroji Jugoslavije rođeni na području istočne Hercegovine, kao i oni koji su politički ili vojno delovali na ovom području: | ||
| Trebinje | .jpg) | |
| Bileća | ||
| Ostala mesta | ||
Omladinci narodni heroji Jugoslavije | ||
|---|---|---|
Omladinci narodni heroji koji su poginuli sa manje od 21 godine života | ||
| 16—17 |  | |
| 18—19 | ||