Vuk Isaković
| Vuk Isaković | |
|---|---|
| Datum rođenja | 1694. |
| Datum smrti | 1759. |
| Mesto smrti | Mitrovica |
Vuk Isaković je bio srpski oficir - austrijski pukovnik, poreklom iz sela Sredska. Vuk Isakovič je bio inspiracija za glavni lik u romanu Seobe Miloša Crnjanskog.
Biografija[uredi]
Vuk je rođen u mestu Crna Bara[1] u Srbiji, kada je ona bila pod austrijskom upravom. Službovao je kao graničarski kapetan u rodnoj Crnoj Bari. Godine 1738. sa činom oberkapetana je učestvovao u ratu na strani Austrijanaca sa Turcima. Zajedno sa svojim bratom Trifunom komandovao katanima i hajducima koji su poharali Lešnicu. Nakon ratnog poraza Austrije, prelazi Savu i ulazi u redove austrijske vojske - Varadinsku graničnu regimentu. Poslije tog rata on je major u Sremu, potpukovnik i (jubilarni) pukovnik petrovaradinske pukovnije. Godine 1742. bio je ktitor za četvorospratni zvonik kvadratnog preseka manastira Šišatovac. Takođe je o njegovom trošku u Beču izgrađen i darovan manastiru bakrorez sa likom Stevana Štiljanovića.
Umro je u Sremskoj Mitrovici 1759. u 65. godini života, sahranjen je u manastiru Šišatovac, u samoj crkvi, koji je u to vreme bio neka vrsta mauzoleja uglednih Srba.
U romanu „Seobe“[uredi]
Vuk, po prirodi ratnička duša, umjesto da osjeća vlastita zadovoljstva i da ga muče lični problemi, on osjeća besmislene probleme rata, osjeća probleme svog puka i naroda. Dok Dafina i Aranđel doživljavaju lične probleme i tragike, dotle Vuk vlastitu situaciju sve više vidi sa položajem i problematikom puka Srba, srpskog graničarskog življa, koji otvaraju neka bitna pitanja ljudske egzistencije. Dakle, na opštem planu cijeli jedan narod, na užem Vukova razočaranost u ratovanje i velike gubitke koji ne vode nigdje.
Literatura[uredi]
- Ćorović, Vladimir (1997). Istorija srpskog naroda.
- ↑ "Javor", Novi Sad 1888. godine
