Genocid nad Grcima
| Genocid nad Grcima | |
|---|---|
| Deo Prvi svetski rat i Posle Prvog svetskog rata | |
 Grčki civili oplakuju svoje mrtve rođake, Požar u Smirni, 1922. | |
| Mesto | Osmansko carstvo |
| Datum | 1913–1922 |
| Meta | Grci stanovništvo, posebno iz Pont, Kapadokija, Jonija i Istočna Trakija |
| Vrsta napada | Deportacija, masovno ubistvo, marš smrti, drugi |
| Žrtve | 300,000–900,000[1] |
| Počinioci | Osmansko carstvo, Turski nacionalni pokret |
| Motiv | Antigrčko raspoloženje, Poturčenje, Antiistočno pravoslavno raspoloženje |
Genocid nad Grcima[2][3][4][5][6] (grč. Γενοκτονια των Ελληνων), koji je uključivao i pontijski genocid, bio je sistematsko ubijanje hrišćana Osmansko grčko stanovništvo Anadolije koje je izvršeno tokom Prvog svetskog rata i njegovih posledica (1914–1922) na osnovu njihove vere i etničke pripadnosti. Počinile su ga vlada Otomanskog carstva predvođena Tri paše i Vlada Velike narodne skupštine koju je predvodio Mustafa Kemal Ataturk,[7] protiv autohtonog grčkog stanovništva Carstva.
Genocid je uključivao masakre, prisilne deportacije koje su uključivale marševe smrti kroz sirijsku pustinju, protjerivanja, pogubljenja po prijekom postupku i uništavanje istočno-pravoslavnih kulturnih, istorijskih i vjerskih spomenika. Nekoliko stotina hiljada otomanskih Grka je umrlo tokom ovog perioda.[8] Većina izbeglica i preživelih pobegla je u Grčku (pridodajući više od četvrtine prethodnoj populaciji Grčke).[9] Neki, posebno oni u istočnim provincijama, sklonili su se u susedno Rusko carstvo.
Do kraja 1922. većina Grka iz Male Azije je ili pobegla ili je ubijena. Oni preostali su prebačeni u Grčku pod uslovima kasnije razmene stanovništva između Grčke i Turske 1923. godine, čime je formalizovan egzodus i zabranjen povratak izbeglica. Druge etničke grupe su na sličan način bile napadnute od strane Otomanskog carstva tokom ovog perioda, uključujući Asirce i Jermene, a neki naučnici i organizacije su ove događaje prepoznali kao deo iste politike genocida.[10][11][12][13]
Saveznici iz Prvog svetskog rata osudili su masakre koje je sponzorisala otomanska vlada. Godine 2007. Međunarodna asocijacija naučnika za genocid donela je rezoluciju kojom se otomanska kampanja protiv njenih hrišćanskih manjina, uključujući Grke, priznaje kao genocid. Neke druge organizacije su takođe donele rezolucije kojima se priznaje otomanska kampanja protiv ovih hrišćanskih manjina kao genocid, kao i nacionalna zakonodavna tela Grčke, Kipra, Sjedinjenih Država, Švedska, Jermenija, Holandija, Nemačka, Austrija i Češka Republika.[14][15][16]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ Sjöberg, Erik (2016). The Making of the Greek Genocide: Contested Memories of the Ottoman Greek Catastrophe. Berghahn Books. str. 234. ISBN 978-1-78533-326-2. „Activists tend to inflate the overall total of Ottoman Greek deaths, from the cautious estimates between 300,000 to 700,000...”
- ^ „Austrian Parliament Recognizes Armenian, Assyrian, Greek Genocide”. aina.org. 2015. Pristupljeno 21. 4. 2017.
- ^ „Adoption of declaration to certify that Armenia recognizes Greek and Assyrian genocide: Eduard Sharmazanov”. armenpress.am. 2015. Pristupljeno 21. 4. 2017.
- ^ Šablon:Cite law.
- ^ Schaller, Dominik J; Zimmerer, Jürgen (2008). „Late Ottoman genocides: the dissolution of the Ottoman Empire and Young Turkish population and extermination policies—Introduction”. Journal of Genocide Research. 10 (1): 7—14. S2CID 71515470. doi:10.1080/14623520801950820.
- ^ „Resolution” (PDF). IAGS. 16. 12. 2007. Arhivirano (PDF) iz originala 28. 4. 2008. g. Pristupljeno 13. 3. 2015..
- ^ Meichanetsidis, Vasileios (2015). „The Genocide of the Greeks of the Ottoman Empire, 1913–1923: A Comprehensive Overview”. Genocide Studies International (na jeziku: engleski). 9 (1): 104—173. ISSN 2291-1847. S2CID 154870709. doi:10.3138/gsi.9.1.06. „The genocide was committed by two subsequent and chronologically, ideologically, and organically interrelated and interconnected dictatorial and chauvinist regimes: (1) the regime of the CUP, under the notorious triumvirate of the three pashas (Üç Paşalar), Talât, Enver, and Cemal, and (2) the rebel government at Samsun and Ankara, under the authority of the Grand National Assembly (Türkiye Büyük Millet Meclisi) and Kemal. Although the process had begun before the Balkan Wars, the final and most decisive period started immediately after WWI and ended with the almost total destruction of the Pontic Greeks”
- ^ Jones 2006, str. 154–55.
- ^ Howland, Charles P. (2011-10-11). „Greece and Her Refugees”. Foreign Affairs. ISSN 0015-7120. Pristupljeno 2020-09-04.
- ^ „Resolution” (PDF). IAGS. 16. 12. 2007. Arhivirano (PDF) iz originala 28. 4. 2008. g. Pristupljeno 13. 3. 2015..
- ^ „Genocide Resolution approved by Swedish Parliament”, News (full text), AM, containing both the IAGS and the Swedish resolutions.
- ^ Schaller, Dominik J; Zimmerer, Jürgen (2008). „Late Ottoman genocides: the dissolution of the Ottoman Empire and Young Turkish population and extermination policies—Introduction”. Journal of Genocide Research. 10 (1): 7—14. S2CID 71515470. doi:10.1080/14623520801950820.
- ^ Gaunt, David (2006), Massacres, Resistance, Protectors: Muslim-Christian Relations in Eastern Anatolia during World War I, Piscataway, NJ: Gorgias, ISBN 9781593333010[mrtva veza]
- ^ „Czech Parliament Approves Armenian Genocide Resolution”. The Armenian Weekly. 2017. Pristupljeno 27. 4. 2017.
- ^ „Czech Republic recognizes the Armenian Genocide”. ArmenPress. 2017. Pristupljeno 27. 4. 2017.
- ^ „Czech Republic Parliament recognizes the Armenian Genocide”. ArmRadio. 2017. Pristupljeno 27. 4. 2017.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Hull, Isabel V. (2005). Absolute Destruction: Military Culture and the Practices of War in Imperial Germany. Ithaca: Cornell University Press. str. 274.
