Gospa od Milosti
Gospe od Milosti, je jedno od tri ostrva u jedinstvenom nizu ostrva u Tivatskom zalivu Boke kotorske, poznatijih kao krtoljski arhipelag, ispred najvećeg ostrva Boke, sv. Marka, koji meštani od davnina nazivaju Otok (ostrvo) ili Gospa. Dužina Otoka je oko 160 metara a širina šezdesetak metara. Udaljen je od obale oko 800 metara. Na severnoj i zapadnoj strani dubina mora je manja od jednog metra, dok na južnoj strani mogu pristajati i veći brodovi. Na ostrvu se nalazi crkva Gospa od Milosti posvećena začeću Sv. Bogorodice. Na crkvu se, južno, nadovezuje samostanska stambena zgrada iste visine. Crkvu i zgradu prema zapadu, gde su dve niže zgrade sa terasom, povezuje na južnoj strani visoki zid, a na severnoj klaustor, koji omeđuju unutrašnje dvorište od nekih 400 m². Izvan ovog prostora nalazi se vrt sa zgradama novijeg datuma, a to je, opet, sve zatvoreno zidovima od kamena od spoljnog prostora. Uz more su betonske staze pogodne za šetnju i sunčanje.
Prostrana crkva i samostan nastali su u drugoj polovini XV veka. Tu su se prvo nastanili sveštenici koji su heli da žive povučeno od sveta, ali ubrzo ih je crkvena vlast pridružila kongregaciji celestinaca koji su poprimili benediktinsko pravilo života. U samostan se, 1524. godine useljavaju franjevci, koji tu deluju sve do 1800 g. kada napuštaju Otok. Tada kotorski biskup određuje dva sveštenika da čuvaju svetište i preuzmu upravu dve krtoljske župe - Bogišići i Krašići. Crkva, jednobrodna građevina sa zvonikom prislonjenim na nju, je obnovljena 1900. godine zaslugom kotorskog biskupa Frana Ućelinija.
31.12.1738. Sava Petrović Njegoš se providuru žali na fratre sa otoka pod Krtole jer pravoslavnu vljeru psuju, muče hristijane i kršćane, puk mute. Objašnjava mu da tu od starine nije bilo ni jednog katolika, a sada ima i latina. Pravda se da nijesmo ni mi pogani, nijesmo Turci.[1]
Lazar Tomanović ovo mesto zove Gospoda od Otoka ili prosto Otok. Navodi da je tu bio manastir katolički, koga je u početkom 19. veka grom razrušio, i tada je tu živeo jedan starac koji je otvarao crkvu i čuvao razvaline. [2]
Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ Mladenović, Aleksandar (1996). Pisma: (izbor) / vladika Danilo, vladika Sava, Vanrednom providuru Markantoniju Trevizanu, pp. 210. Cetinje: Obod.
- ^ Tomanović 2007, str. 458, 459.
Literatura
[uredi | uredi izvor]- Mala enciklopedija Prosveta (3 izd.). Beograd: Prosveta. 1985. ISBN 978-86-07-00001-2. Nedostaje ili je prazan parametar
|title=(pomoć) - Marković, Jovan Đ. (1990). Enciklopedijski geografski leksikon Jugoslavije. Sarajevo: Svjetlost. ISBN 978-86-01-02651-3.
- Tomanović, Lazar (2007). Putopisna proza. Gradska biblioteka i čitaonica Herceg Novi.
