Dejvid Baltimor

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Dejvid Baltimor
Portret Dejvida iz 2013. godine
Datum rođenja(1938-03-07)7. mart 1938. (86 god.)
Mesto rođenjaNjujork
 Njujork, SAD
ObrazovanjeUniverzitet Rokfeler
Zanimanje
  • biolog
  • univerzitetski administrator
Delovanjećelijska biologija, mikrobiologija
RadoviReverzna transkriptaza, Baltimorska klasifikacija
NagradeNobelova nagrada za fiziologiju ili medicinu
Veb-sajtwww.bbe.caltech.edu/content/david-baltimore/
Spoljašnji video-zapis
Nobel Prize Interview with Dr. David Baltimore, 26 April 2001, Nobel Prize.org
David Baltimore: Danger from the Wild: HIV, Can We Conquer It?, iBiology

Dejvid Baltimor (engl. David Baltimore; Njujork, 7. mart 1938) američki je biolog i dobitnik Nobelove nagrade za fiziologiju ili medicinu za 1975. godinu. Bio je predsednik Kalifornijskog tehnološkog instituta (Kalteh) od 1997. do 2006. godine, a trenutno je predsednik emeritus na Kaltehu. Takođe je bio predsednik Rokfelerovog univerziteta od 1990. do 1991. godine.

Baltimor je dao veliki doprinos nauci, posebno u poljima imunologije, virologije, istraživanja raka, biotehnologije i istraživanja rekombinantne DNK. Obučavao je mnoge doktorske studente i postdoktorante, od kojih su neki izgradili zapažene i istaknute istraživačke karijere. Pored Nobelove nagrade, dobio je i brojne nagrade, uključujući i američku Nacionalnu medalju za nauku 1999. godine.

Mladost i obrazovanje[uredi | uredi izvor]

Baltimor 1970-ih

Rođen je 7. marta 1938. godine u Njujorku od Gertrude i Ričarda Baltimora. Odrastao u Kvins kvartovima, a preselio se sa porodicom u predgrađe Grejt Nek, Njujork, dok je bio u drugom razredu, jer je njegova majka smatrala da su gradske škole neadekvatne.

Završio je srednju školu Grejt Nek Nort 1956. godine. Interesovanje za biologiju stekao je prilikom pohađanja srednjoškolske letnje škole u Letnjem studentskom programu Džekson laboratori u Bar Harboru, u Mejnu.[1][2]

Stekao je diplomu na Svartmor koledžu 1960.[3] Pripisuje zasluge za svoje interesovanje za molekularnu biologiju Džordžu Streisingeru pod čijim je mentorstvom radio jedno leto u laboratoriji Kold Spring Harbor .[3]

Godine 1960, upisao je postdiplomske studije iz biologije na MIT-ju.[4] Njegovo rano interesovanje za genetiku faga brzo je preraslo u strast prema životinjskim virusima.

Godine 1961, pohađa kurs Kold Spring Harboura o životinjskoj virologiji, a kasnije se seli u laboratoriju Ričarda Frenklina na Institutu Rokfeler u Njujorku, jednu od nekoliko laboratorija koje su pionirale molekularna istraživanja na životinjskoj virologiji. Tamo je napravio fundamentalna otkrića o replikaciji virusa i njenom uticaju na metabolizam ćelija, uključujući prvi opis RNK replikaze.

Doktorsku disertaciju završio je 1964.[5]

Karijera i istraživanje[uredi | uredi izvor]

Nakon doktorata, Baltimor se vratio na MIT za postdoktorsko istraživanje kod Džejmsa Darnela, 1963. godine. Nastavio je sa svojim radom na replikaciji virusa koristeći poliovirus.

Nezavisni istražitelj[uredi | uredi izvor]

U februaru 1965. godine, Renat Dulbecco je pozvao Baltimora u novoosnovani Salk institut za biološke studije u La Džoli kao nezavisnog istraživačkog saradnika. Tamo je istraživao replikaciju RNK poliovirusa i započeo dugu karijeru mentorstva ranih karijera drugih naučnika, uključujući i Marka Džirarda i Majkla Džejkobsona. Oni su otkrili su mehanizam proteolitičkog cepanja prekursora virusnih poliproteina,[6] koji ukazuju na značaj proteolitičke obrade u sintezi eukariotskih proteina.[7][8] Tamo je sreo i svoju buduću suprugu, Alis Huang, koja je počela da radi sa Baltimorom na Salku u 1967.[8][9] On i Alis zajedno su izveli ključne eksperimente na defektnim ometajućim česticama i viralnim pseudo tipovima. Tokom ovog rada, on je napravio ključno otkriće da polio proizvodi svoje virusne proteine kao jedan veliki poliprotein koji se kasnije prerađuje u pojedinačne funkcionalne peptide.[7][8]

Tehnološki institut u Masačusetsu[uredi | uredi izvor]

Reverzne transkriptaze[uredi | uredi izvor]

Otkriće reverzne transkriptaze, istovremeno sa Hovardom Teminom, koji je predložio provirusnu hipotezu, preokrenulo je Centralnu dogmu molekularne biologije pokazujući da genetička informacija može da se prenosi dvosmerno između DNK i RNK. Oni su ove nalaze objavili u radovima u prestižnom časopisuNature.[10][11]

Godine 1972, kada je imao 34 godine, Baltimor je stekao zvanje profesora biologije na MIT-u, koje je držao do 1997. godine. Godine 1975, u 37. godini života, Baltimor je podelio Nobelovu nagradu za fiziologiju ili medicinu sa Hauardom Teminom i Renatom Dulbekom, „za njihova otkrića o interakciji između tumorskih virusa i genetskog materijala ćelije.”[12] U to vreme, najveći doprinos Baltimora virologiji je bilo njegovo otkriće reverzne transkriptaze .

Porodica[uredi | uredi izvor]

Baltimor se oženio 1968. Alisom Huang. Imaju jednu ćerku.

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Autobiografija Nobelove nagrade . Nobelprize.org (1938-03-07). Preuzeto na 2012-02-17.
  2. ^ Kerr, Kathleen. „They Began Here” Arhivirano na sajtu Wayback Machine (14. decembar 2008), Newsday. Accessed 23 Oct 2007. „David Baltimore, 1975 Nobel laureate and one of the nation's best-known scientists, is a good case in point. The 60-year-old Baltimore, who graduated from Great Neck High School in 1956…”
  3. ^ a b „David Baltimore – Biographical”. Nobel Prize.org. Pristupljeno 23. 5. 2015. 
  4. ^ Crotty, Shane (2003). Ahead of the Curve : David Baltimore's Life in Science. Berkeley, California: University of California Press. ISBN 978-0-520-23904-3. 
  5. ^ Baltimore, David (1964). The diversion of macromolecular synthesis in L-cells towards ends dictated by mengovirus. (Teza). The Rockefeller University. 
  6. ^ Baltimore, David. „Viruses, Polymerases and Cancer:Nobel Lecture, December 12, 1975” (PDF). Nobel Prize.org. 
  7. ^ a b Schlesinger, Sondra (1995). David Baltimore, Transcript of Three Interviews Conducted by Sondra Schlesinger at New York City, New York; Cambridge, Massachusetts; and Boston, Massachusetts on 7 February 1994, 13 April 1995, 29 April 1995 (PDF). Philadelphia, PA: Chemical Heritage Foundation. 
  8. ^ a b v Bhaskaran, Hillary (1999). „Alice Huang: Keeping Science and Life in Focus”. Caltech news. 33 (1). Arhivirano iz originala 23. 05. 2015. g. Pristupljeno 23. 5. 2015. 
  9. ^ „Dr. Alice S. Huang, Ph.D.”. Baltimore Associates, California Institute of Technology. 
  10. ^ Baltimore, David (jun 1970). „Viral RNA-dependent DNA polymerase: RNA-dependent DNA polymerasse in visions of RNA tumor viruses”. Nature. 226 (5252): 1209—1211. PMID 4316300. doi:10.1038/2261209a0. 
  11. ^ Temin, Howard (27. 6. 1970). „Viral RNA-dependent DNA Polymerasse: RNA-dependent DNA Polymerase in Virions of Rous Sarcoma Virus”. Nature. 226 (5252): 1211—1213. PMID 4316301. doi:10.1038/2261211a0. 
  12. ^ „Physiology or Medicine 1975 – Press Release” (Saopštenje). oktobar 1975. Pristupljeno 6. 11. 2015. 

Literatura[uredi | uredi izvor]

  1. Baltimore D (jun 1970). „RNA-dependent DNA polymerase in virions of RNA tumour viruses”. Nature. 226 (5252): 1209—11. Bibcode:1970Natur.226.1209B. PMID 4316300. doi:10.1038/2261209a0. 
  2. „RNA-dependent DNA polymerase in virions of Rous sarcoma virus”. Nature. 226 (5252): 1211—3. jun 1970. Bibcode:1970Natur.226.1211T. PMID 4316301. doi:10.1038/2261211a0. 

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Дејвид_Балтимор&oldid=27675334”