Dijeceze Rimskog carstva
Rimske dijeceze (grč. διοίκησις; lat. diacesis) su bile upravne jedinice poznog Rimskog carstva. U administrativnoj hijerarhiji, dijeceza je bila ispod nivoa pretorijanske prefekture, a iznad nivoa provincije, tako da se svaka prefektura delila na dijeceze, a ove su se dalje delile na posebne provincije. Na čelu dijeceze se nalazio vikar (lat. vicarius), koji se u istočnim oblastima carstva nazivao i egzarh (grč. ἔξαρχος). Po tituli upravitelja, dijeceze su ponekad nazivane i vikarijatima, odnosno egzarhatima.[1]
Istorija[uredi | uredi izvor]
Dijeceze su prvi put ustanovljene u vreme cara Dioklecijana (284-305), koji je u sklopu administrativne reforme carstva izvršio podelu mnogih provincije na nove, po prostornom opsegu manje provincije, koje su potom po regionalnom kriterijumu grupisane u dvanaest dijeceza. Za vreme vladavine cara Konstantina Velikog (306-337) dijeceze su grupisane u četiri velike pretorijanske prefekture. Kasnije je broj dijeceza povećan na četrnaest. Tokom 5. i 6. veka, u vreme opadanja Rimskog carstva, mnoge dijeceze su reorganizovane, ili su propale pod naletima varvara.[1]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b Ostrogorski 1969.
Izvori[uredi | uredi izvor]
- Ostrogorski, Georgije (1969). Istorija Vizantije. Beograd: Prosveta.
 | ||
