Eugen Kumičić
| Eugen Kumičić | |
|---|---|
 Eugen Kumičić | |
| Lični podaci | |
| Puno ime | Eugen Kumičić |
| Datum rođenja | 11. januar 1850. |
| Mesto rođenja | Brseč, Austrijsko carstvo |
| Datum smrti | 13. maj 1904. (54 god.) |
| Mesto smrti | Zagreb, Austrougarska |
Eugen Kumičić (pseudonim: Jenio Sisolski); (Brseč, 11. januar 1850 — Zagreb, 13. maja 1904) bio je hrvatski profesor, književnik i političar.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Gimnaziju je pohađao u Kopru i Zadru a završio u Rijeci. Počeo je studirati medicinu u Pragu, ali prelazi u Beč gdje studira istoriju, geografiju i filozofiju. Studirao je potom i u Parizu romansku i posebno francusku književnost, gde je pod uticajem savremene francuske književnosti u kojoj je prednjačio Zola, postao je frankofil. Potom se u Zagrebu zaposlio kao srednjoškolski profesor.
Oduševljavao se pravaštvom te s Laginjom i Barčičem pokreće u Kraljevici list Primorac, uređuje Hrvatsku vilu (1883) i Hrvatsku. Nakon rascjepa u pravaškoj stranci postaje potpredsjednik tzv. "Čiste stranke prava". Od 1884. godine je kao pravaš, više puta biran za zastupnika u Hrvatski sabor, gdje se istaknuo kao govornik i protivnik promađarske politike.
Pojavio se na književnom polju 1879. godine sa pripovetkom "Slučaj". Od objavljivanja prvog romana 1881. godine videlo se da će on umesto romantike uneti naturalistički stil, pod uticajem francuskih naturalista.
Smatra se predvodnikom naturalizma u hrvatskoj književnosti. Često se koristio elementima preuzetim iz francuske trivijalne književnosti te rekvizitima knjiške romantike. Veliku popularnost stekao je istorijskim romanima, a pisao je i drame te romane sa socijalnom tematikom.
Ocjenjujući Kumičića kao književnika, Antun Gustav Matoš je zapisao: "To je prvi naš naturalist i socijalni pripovjedač koji se poput Flobera i Zole služio dokumentarno realističkom metodom." Nasuprot njemu, Antun Barac za Kumičića tvrdi da u težnji da stvori obrazac hrvatskog socijalnog romana, pisanog realističkom metodom, nije uspio kao njegovi francuski uzori. Uprkos svim zamjerkama, Kumičićevu književnu talentu ne može se poreći snaga kojom je slikao ljude i prirodu Istre u romanima "Jelkin bosiljak“ i „Začuđeni svatovi“, kao i zanimljiv kritički prikaz ekonomskog i moralnog rasula u gornjim slojevima građanskog društva u romanima "Olga i Lina", te "Gospođa Sabina" koji su objavljeni 1881, odnosno 1883. godine.
Napisao je čitav niz pripovedaka koji se bave svakodnevnicom književnih junaka. Pažnju rodoljubive hrvatske publike je naročito privukao njegov istorijski roman "Urota Zrinjsko-Frankopanska" (1892).[1] To je desetak godina bilo najčitanije hrvatsko štivo.
Napisao je dve pozorišne drame: "Sestre" (1890) i "Obiteljska tajna" (1891). Istorijska drama "Petar Zrinjski", pojavila se 1900. godine. Preveo je nekoliko naslova sa francuskog, italijanskog i španskog jezika.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Đuro Šurmin: "Povjest književnosti hrvatske i srpske", Zagreb 1898.
