Izbor domaćina Evropskog prvenstva u fudbalu 2020.

S Vikipedije, slobodne enciklopedije

Izbor domaćina Evropskog prvenstva 2020. je proces u kojem je izabrana lokacija održavanja 16. Evropskog prvenstva, koje se održava 2021, ali je poznato pod imenom Evropsko prvenstvo 2020. (engl. Euro 2020. Proces je zvanično počeo 21. marta 2012, dok su kandidature podnošene krajem 2013. i početkom 2014. Uprkos interesovanju za organizaciju od strane Turske, zajedničku organizaciju od strane Škotske, Republike Irske i Velsa, kao i zajedniču organizaciju Azerbejdžana i Gruzije, UEFA je 6. decembra 2012. objavila da će prvenstvo biti održano u više gradova širom Evrope, u čast obilježavanja 60. godišnjice od organizovanja prvog Evropskog prvenstva.

Pozadina[uredi | uredi izvor]

Evropsko prvenstvo 2020. drugo je Evropsko prvenstvo na kojem učestvuju 24 reprezentacije, nakon prvenstva 2016.

Prvobitni proces kandidatura[uredi | uredi izvor]

Prvobitno je predviđeno da će prvenstvo biti održano u jednoj, dvije ili tri države. U slučaju da više država zajednički organizuje prvenstvo, te države moraju da imaju zajedničku granicu. Ostala pravila su:[1]

  • Prvenstvo mogu da organizuju samo 54 članice UEFA;
  • Zajednička kandidatura dvije države članice su dozvoljene i, u posebnim okolnostima, mogu se razmatrati i zajedničke kandidature tri države članice;
  • Uslovi koje stadioni moraju da ispune su:
    • 2 stadiona sa 50,000 mjesta
    • 3 stadiona sa 40,000 mjesta
    • 4 stadiona sa 30,000 mjesta

Raspored[uredi | uredi izvor]

Na dan 21. marta 2012. UEFA je objavila da će proces kandidature započeti ako stigne više od jedne zahtjeva do 15. maja 2012.[2] Bez upućivanja drugog zahtjeva, UEFA je potvrdila da će domaćin biti objavljen 15. maja. Na dan 16. maja 2012. UEFA je objavila da, pošto je primila više od jednog zahtjeva, otvara svoj zvanični proces za izbor domaćina i dozvoljava svakoj od 54 članice da podnesu kandidaturu, iako su izabrale da ne iskažu interesovanje za organizaciju prije roka. UEFA je 30. juna 2012. objavila vremensku liniju za ostatak procedure.[3]

Faza Datum Napomene
Prva 21. mart 2012. Objavljivanje interesovanja[2]
15. maj 2012. Poslednji datum za dostavljanje „pisma interesovanja“ UEFA[2]
Druga 30. jun 2012. UEFA objavljuje vremensku liniju za ostatak procesa kandidatura[3]
Jul / decembar 2012. Diskusija između UEFA i svih fudbalskih saveza[3]
6. decembar 2012. Odluka o promjeni formata, po kojoj će se prvenstvo održati širom Evrope[4]
28. mart 2013. Potvrda pravila i zahtjeva kandidature
April 2013. Objavljivanje zahtjeva kandidature i otvaranje faze kandidature
Septembar 2013. Zvanična potvrda o kandidaturi od strane fudbalskih saveza
April / maj 2014. Podnošenje dosijea kandidature i početak faze procjene
Septembar 2014. Objavljivanje gradova domaćina od strane izvršnog komiteta UEFA

Izražavanje interesovanja za organizaciju[uredi | uredi izvor]

Na proljeće 2012. kandidaturu za organizaciju prvenstva podnijela je Turska, a zajedničku kandidaturu podnijeli su Škotska, Irska i Vels, kao i Azerbejdžan i Gruzija.[5][6] Rok za podnošenje interesovanja bio je 15. maj 2012. u ponoć, ali je UEFA objavila da će prihvatiti i kandidature 16. maja.[3][7]

Favorit za organizaciju je bila Turska, ali je ona podnijela kandidaturu za organizaciju Olimpijskih igara 2020 u Istanbulu, a pošto se i Olimpijske igre i Evropsko prvenstvo održavaju iste godine, to je djelovalo kao prepreka za organizaciju Evropskog prvenstva.[8][9] Objavljeno je da je predsjednik UEFA — Mišel Platini, obećao Turskoj organizaciju prvenstva, ali je UEFA to demantovala.[10]

Keltske nacije (Škotska, Republika Irska i Vels), podnijele su kasnu kandidaturu, koja je nastala kao rezultat manjka interesovanja iz ostatka Evrope, osim Turske.[6][11]

Zajednička kandidatura Azerbejdžana i Gruzije takođe je dovedena u pitanje zbog težnji Azerbejdžana da Baku bude domaćin Olimpijskih igara 2020.[12] Na dan 15. maja 2012, nekoliko sati nakon što su Škotska, Republika Irska i Vels podnijele zajedničku kandidaturu, ministar sporta Gruzije — Vladimir Vardželašvili, objavio je da Gruzija namjerava da podnese kandidaturu za samostalnu organizaciju prvenstva,[13] ali je devet dana kasnije, Azerbejdžan obavijestio UEFA da će uputiti zajedničku kandidaturu sa Gruzijom, nakon što Baku nije ušao u uži izbor za organizaciju Olimpijskih igara 2020.[14]

Nekoliko drugih država je pružilo manji napor za organizaciju prvenstva, ali nikad nisu podnijeli zvaničnu kandidaturu. Među njima su zajednički prijedlog Bosne i Hercegovine, Srbije i Hrvatske, pojedinačno Belgije, Njemačke i Holandije, kao i prijedlog Rumunije za zajedničku kandidaturu sa Mađarskom ili Bugarskom.[15][16][17][18][19][20]

Promjena formata[uredi | uredi izvor]

Na dan 30. juna 2012, na konferenciji za novinare dan prije finala Evropskog prvenstva 2012, predsjednik UEFA — Mišel Platini, izjavio je da će se prvenstvo 2020. umjesto da bude održano u jednoj državi ili u zajedničkoj organizaciji više država, možda održati u 12 ili 13 gradova širom Evrope.[4] Sličan format je korišten za prvenstva u mlađim kategorijama za muškarce i žene. Na dan 6. decembra 2012, UEFA je objavila da će prvenstvo 2020. biti održano u više gradova u Evropi kako bi se obilježila 60 godišnjica od osnivanja prvenstva.[21][22] Platini je izjavio da je to bila logična odluka u vrijeme teške finansijske situacije u Evropi.[23]

Raspored procesa[uredi | uredi izvor]

  • 28. mart 2013: potvrda zahtjeva za kandidaturu [24]
  • 26. april 2013: objavljivanje pravila kandidature, zahtjeva za kandidaturu i pokretanje faze kandidatura
  • 12. septembar 2013: formalna potvrda gradova kandidata od strane fudbalskih saveza
  • 20. septembar 2013: objavljivanje gradova kandidata od strane izvršnog komiteta UEFA[25]
  • 25. april 2014: podnošenje dosijea kandidature
  • 19. septembar 2014: objavljivanje gradova domaćina od strane izvršnog komiteta UEFA

Izbor stadiona[uredi | uredi izvor]

Na dan 25. januara 2013, izvršni komitet UEFA potvrdio je principe za izbor stadiona za organizaciju prvenstva:[26][27]

  • Dvanaest gradova će organizovati po četiri utakmice (poznato kao „standardni paket“), koje se sastoje od tri utakmice grupne faze i jedne utakmice osmine ili četvrtfinala. Trinaesti grad će organizovati polufinale i finale (poznato kao „finalni paket“). Svaki grad može da koristi samo po jedan stadion. Svaka država članica može da podnese kandidaturu za oba paketa, sa jednim ili dva grada, ali će biti izabran samo po jedan grad iz svake države.
  • Minimalan kapacitet stadiona za polufinale i finale je 70,000, za četvrtfinale 60,000, dok je za osminu finala i grupnu fazu minimalan kapacitet 50,000. mjesta. Dozvoljena su dva izuzetka, za stadione minimalnog kapaciteta od 30,000 za utakmice grupne faze i osmine finala. Svi planirani radovi na stadionima moraju da počnu do 2016.
  • Za utakmice grupne faze, maksimum dvije države domaćina mogu da budu izvučene u istoj grupi, dok se svakoj državi domaćina koja se kvalifikuje za završnicu prvenstva garantuje da će igrati na svom stadionu dvije utakmice u grupnoj fazi, ali nema garancija da će igrati utakmice nokaut faze na svom stadionu. Prilikom određivanja koje će dvije države biti domaćini u kojoj grupi, vodi se računa o udaljenosti između dvije države (let od jednog do drugog grada domaćina ne smije da traje duže od dva sata).
  • Svaka reprezentacija koja se kvalifikuje za prvenstvo može da organizuje svoj kamp bilo gdje, bez obaveze da bude stacionirana u nekoj od država domaćina.
  • Svaki grad domaćin mora da ima minimum dva aerodroma ili dva odvojena terminala na jednom aerodromu, kako bi se razdvojili suparnički navijači.[28]

U maju 2013, predsjednik UEFA — Mišel Platini, izjavio je da je njegov lični prioritet da domaćini budu stadioni koji nikada nisu bili domaćini Evropskog prvenstva.

Interesovanje za organizaciju[uredi | uredi izvor]

Rok za podnošenje prijava za organizaciju bio je 12. septembar 2013.[25] Na dan 20. septembra, UEFA je objavila da su 32 države podnijele kandidaturu za organizovanje prvenstva.[29][30] Od 32 države koje su podnijele kandidaturu, njih 19 nije bilo domaćin završnice Evropskog prvenstva ranije (označene su sa *), dok ni Hrvatska ni Srbija nisu nikada bili domaćin nekog međunarodnog fudbalskog takmičenja kao samostalne države; gradovi u Srbiji i Hrvatskoj bili su domaćini finalnih utakmica na prvenstvu 1976. kao dio Jugoslavije.

Ukupno su 32 države podnijele kandidaturu za organizovanje prvenstva:

Povlačenje kandidature[uredi | uredi izvor]

Fudbalski savez Finske, povukao je kandidaturu 4. marta 2014, jer stadion nije ispunjavao uslove za organizaciju utakmica.[58] Fudbalski savez Češke je takođe povukao kandidaturu u martu 2014, jer Vlada Češke nije mogla da obezbijedi garancije za izgradnju novog stadiona.[59]

Fudbalski savez Italije je povukao kandidaturu Milana, izabravši [[Stadion Olimpiko |Olimpiko]] u Rimu kao jedinog kandidata.[60]

Tokom aprila 2014, nekoliko fudbalskih saveza je povuklo kandidaturu, prije nego što su dostavljene konačne kandidature 25. aprila. Kandidaturu su povukle četiri države koje su bile domaćin Evropskog prvenstva u prošlosti: fudbalski savez Švajcarske je povukao kandidaturu Sent Jakob Parka u Bazelu, koji je bio domaćin prvenstva 2008,[61] fudbalski savez Poljske je povukao kandidaturu Nacionalnog stadiona u Varšavi i stadiona Silesijan u Hožov, koji su bili domaćini prvenstva 2012, dok je fudbalski savez Ukrajine povukao kandidaturu Donbas arene u Donjecku, koja je takođe bila domaćin prvenstva 2012;[62] fudbalski savez Francuske je povukao kandidaturu stadiona Park Olimpik Lion u Lionu, koji je bio domaćin prvenstva 2016.[61] Sve četiri države su kandidaturu povukle nakon što su procijenili da su im šanse za dobijanje organizacije minimalne.[63] Iako su bili favoriti da organizuju finale, fudbalski savez Turske je povukao kandidaturu Olimpijskog stadiona Ataturk sa ciljem da dobiju organizaciju Evropskog prvenstva 2024.[64]

Fudbalski savez Portugala povukao je kandidature Stadiona svjetlosti u Lisabonu i Stadiona Dragao u Portu zbog nedostatka podrške lokalnih vlasti;[65] fudbalski savez Češke je povukao kandidaturu planiranog novog nacionalnog stadiona u Pragu, zbog nedostatka finansijskih garancija gradskih vlasti;[63] fudbalski savez Hrvatske je povukao kandidaturu zbog finansijskih problema.[66] Kandidature su povukli još fudbalski savez Jermenije,[62] fudbalski savez Grčke,[62] fudbalski savez Kazahstana[62] i fudbalski savez Srbije.[62]

Stadioni kandidati[uredi | uredi izvor]

Konačni spisak kandidatura objavljen je 26. aprila 2014, a odluku o gradovima domaćinima donio je izvršni komitet UEFA 19. septembra 2014. Podnesene su dvije kandidature za finalni paket, od kojih je jedna bila uspješna i 19 kandidatura za standardni paket, od kojih je prvobitno 12 bilo uspješno, ali je Briselu oduzeto domaćinstvo 7. decembra 2017.[67][68]

Gradovi koji su bili kandidati za domaćina Evropskog prvenstva 2021.
Crvena: kandidature za standardni paket; Žuta: kandidature za standardni i finalni paket
Država Grad Stadion Kapacitet Paket
 Azerbejdžan Baku Olimpijski stadion 68,700 Standardni paket
 Bjelorusija Minsk Stadion Traktor 16,500 (sa planiranim proširenjem kapaciteta do 33,000) Odbijen standardni paket
 Belgium Brisel Evrostadion (predloženi novi nacionalni stadion) 50,000 (potencijalno 60,000) Standardni paket (kasnije otkazan)
 Bugarska Sofija Stadion Vasil Levski 43,000 (sa planiranim proširenjem kapaciteta do 50,000) Odbijen standardni paket
 Danska Kopenhagen Stadion Parken 38,065 Standardni paket
 Engleska London Vembli 90,000 Finalni paket (i povučen standardni paket)
 Njemačka Minhen Alijanc arena 67,812 (sa planiranim proširenjem kapaciteta do 75,000) Standardni paket (i povučen finalni paket)
 Mađarska Budimpešta Puškaš arena 56,000 (predložen novi stadion kapaciteta 68,000) Standardni paket
 Irska Dablin Stadion Aviva 51,700 Standardni paket
 Izrael Jerusalim Stadion Tedi 34,000 (sa planiranim proširenjem kapaciteta do 53,000) Odbijen standardni paket
 Italija Rim Stadion Olimpiko 72,698 Standardni paket
 Makedonija Skoplje Arena Toše Proeski 33,460 Odbijen standardni paket
 Holandija Amsterdam Johan Krojf arena 53,052 (sa planiranim proširenjem kapaciteta do 55–56,000) Standardni paket
 Rumunija Bukurešt Nacionalni stadion 55,600 Standardni paket
 Rusija Sankt Peterburg Stadion Sankt Peterburg 69,500 (u izgradnji u toku kandidature) Standardni paket
 Škotska Glazgov Hempden park 52,063 Standardni paket
 Španija Bilbao San Mames 53,332 Standardni paket
 Švedska Solna, Stokholm Frends arena 50,000 Eliminisan standardni paket
 Vels Kardif Milenijum 74,500 Eliminisan standardni paket

Na dan 10. septembra 2014. UEFA je objavila procjenu izvještaja o 19 kandidatura.[69][70] Prije glasanja 19. septembra 2014, UEFA je ocijenila da kandidature Bjelorusije (Minsk), Bugarske (Sofija), Makedonije (Skoplje) i Izraela (Jerusalim) ne zadovoljavaju sve potrebne uslove i nisu učestvovali u fazi izbora.[71]

Glasanje[uredi | uredi izvor]

Procedura[uredi | uredi izvor]

Procedura za glasanje za stadione domaćine odobrena je 13. maja 2014. od strane izvršnog komiteta UEFA i sastoji se od četiri faze:[72]

  • u prvoj fazi, glasa se za domaćina finalnog paketa;
  • u drugoj fazi, biraju se stadioni domaćini četvrtfinala;
  • u trećoj i četvrtoj fazi biraju se stadioni domaćini osmine finala. Izbor će biti zasnovan na regionalnim zonama, koje su određene u avgustu 2014.
    • U trećoj fazi, iz zona iz kojih nisu izabrani stadioni u prve dvije faze, biraju se pobjednici;
    • u četvrtoj fazi, biraju se pobjednici i domaćini preostalih utakmica.

Glasanje je vršeno pomoću tajnih kuglica, a glasanje nije bilo dozvoljeno članovima izvršnog komiteta UEFA koji su povezani za državama kandidatima.[73]

Ceremonija na kojoj je objavljeno koji su stadioni izabrani, održana je 19. septembra 2014? u 13.00 po Srednjoevropskom ljetnjem vremenu, u Ženevi, odmah nakon glasanja koje je održano ranije tog jutra.[74]

Suma[uredi | uredi izvor]

Lokacija stadiona na kojima se održava Evropsko prvenstvo 2021..
Plava: grupna faza, polufinale i finale.
Zelena: grupna faza i četvrtfinale.
Žuta: grupna faza i osmina finala

Na dan 19. septembra 2014, izabrano je i objavljeno 13 gradova domaćina:[75]

S obzirom na to da Minsk, Sofija, Skoplje i Jerusalim nisu ispunili uslove UEFA i nisu učestvovali u glasanju, Kardif i Stokholm su jedini gradovi kandidati koji nisu izabrani.[71]

Prva faza[uredi | uredi izvor]

U prvoj fazi, izabran je grad domaćin polufinala i finala. Minhen je povukao kandidaturu prije početka glasanja i London je izabran kao jedini kandidat..[71]

Grad Glasovi
Engleska London
Njemačka Minhen p

Druga faza[uredi | uredi izvor]

U drugoj fazi, izabrana su četiri grada domaćina utakmica četvrtfinala, kao i utakmica grupne faze. Svaki od izabranih gradova biće domaćin po jedne utakmice u četvrtfinalu i po tri utakmice u grupnoj fazi. Bilo je sedam kandidata, sa stadionima kapaciteta od najmanje 60.000 mjesta. Svaki član koji je glasao davao je četiri boda za prvi izbor, tri boda za drugi izbor, dva za treći i jedan bod za četvrti izbor. Pobijedila su četiri stadiona sa najvećim brojem bodova.[71]

Grad Bodovi
Njemačka Minhen 38
Azerbejdžan Baku 37
Rusija Sankt Peterburg 29
Italija Rim 20
Belgija Brisel 11
Vels Kardif 3
Mađarska Budimpešta 2

Treća faza[uredi | uredi izvor]

U trećoj fazi, izabrani su gradovi iz geografskih zona, koji nisu izabrani u prve dvije faze, kao domaćini po jedne utakmice osmine finala i po tri utakmice grupne faze. Šest geografskih zona su:

  • Zona 1 (Sjeverozapad): Engleska, Republika Irska, Škotska, Vels
  • Zona 2 (Skandinavija): Danska, Švedska
  • Zona 3 (Istok): Azerbejdžan, Bjelorusija, Rusija
  • Zona 4 (Centralno-istočni dio): Bugarska, Makedonija, Mađarska, Rumunija
  • Zona 5 (Centralni dii): Belgija, Njemačka, Holandija
  • Zona 6 (Južni-mediteranski dio): Italija, Izrael, Španija

Prije glasanja, stadioni u Bjelorusiji (Minsk), Bugarskoj (Sofija), Makedoniji (Skoplje) i Izraelu (Jerusalim), diskvalifikovani su jer nisu ispunili uslove kandidature i nisu učestvovali u poslednje dvije faze.[71]

Od šest zona, iz zona 1 3, 5 i 6 već su izabrani stadioni u prve dvije faze, tako da su u trećoj fazi učestvovali gradovi iz zona 2 i 4.[71]

Četvrta faza[uredi | uredi izvor]

U četvrtoj fazi, izabrano je poslednjih šest stadiona, od stadiona koji su preostali, koji će biti domaćini po jedne utakmice osmine finala i po tri utakmice grupne faze. Svaki član koji je glasao davao je šest boda za prvi izbor, pet za drugi izbor, četiri za treći, tri za četvrti, dva za peti i jedan bod za šesti izbor. Pobijedili su šest stadiona sa najvećim brojem bodova.[71]

Grad Bodovi
Holandija Amsterdam 58
Republika Irska Dablin 55
Španija Bilbao 50
Mađarska Budimpešta 48
Belgija Brisel 43
Škotska Glazgov 22
Vels Kardif 21
Švedska Stokholm 18

Izabrani stadioni[uredi | uredi izvor]

Prvobitno je izabrano 13 stadiona, ali izvršni komitet UEFA je 7. decembra 2017. oduzeo domaćinstvo Briselu zbog kašnjenja na izgradnji novog stadiona, koji je predložen za domaćina. Tri utakmice grupne faze i jedna utakmica osmine finala koje su trebale da se igraju u Briselu, premještene su u London, zbog čega je Vembli stadion na kojem će biti odigrano najviše utakmica — ukupno sedam, jer je ranije izabran za domaćina polufinala i finala.[76]

Država Grad Stadion Kapacitet Utakmice Prethodno domaćin (napomene)
 Azerbejdžan Baku Olimpijski stadion 68,700 (novi stadion) četvrtfinale i GF —
 Belgija Brisel Evrostadion 50,000 (potencijalno 60,000) osmina i GF
(kasnije otkazano)		 1972, 2000
 Danska Kopenhagen Stadion Parken 38,065 osmina i GF —
 Engleska London Vembli 90,000 finale i polufinale
(osmina i GF kasnije dodate)		 1996
 Njemačka Minhen Alijanc arena 67,812 (sa planiranim proširenjem kapaciteta do 75,000) četvrtfinale i GF 1988
 Mađarska Budimpešta Puškaš arena 56,000 (predloženi novi stadion kapaciteta 68,000) osmina i GF —
 Irska Dablin Stadion Aviva 51,700 osmina i GF —
 Italija Rim Stadion Olimpiko 72,698 četvrtfinale i GF 1968, 1980
 Holandija Amsterdam Johan Krojf arena 54,990 osmina i GF 2000
 Rumunija Bukurešt Nacionalni stadion 55,600 osmina i GF —
 Rusija Sankt Peterburg Stadion Sankt Peterburg 69,500 četvrtfinale i GF —
 Škotska Glazgov Hempden park 52,063 osmina i GF —
 Španija Bilbao San Mames 53,332 osmina i GF 1964

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ „2016 bidding process given green light”. UEFA.com. UEFA. 13. 12. 2008. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  2. ^ a b v „Bidding process for UEFA EURO 2020 decided”. UEFA.org. UEFA. 21. 3. 2012. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  3. ^ a b v g „UEFA EURO 2020 bidding timeline and UEFA Super Cup hosts approved”. UEFA.com. UEFA. 30. 6. 2012. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  4. ^ a b „UEFA EURO 2020 to be held across continent”. UEFA.org. 6. 12. 2012. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  5. ^ „TFF Başkanı'ndan Açıklama” [TFF President Announcement] (na jeziku: turski). Turkish Football Federation. 17. 4. 2012. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  6. ^ a b „Scotland and Wales FAs may look to Ireland to aid Euro 2020 bid”. Raidio Teilifís Éireann Sport. RTÉ. 15. 5. 2012. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  7. ^ „Georgia, Azerbaijan plan bid to co-host Euro 2020”. Sports Illustrated. Time Inc. Sports Group. 7. 3. 2012. Arhivirano iz originala 03. 11. 2013. g. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  8. ^ Warshaw, Andrew (27. 4. 2012). „German decision not to bid for Euro 2020 spells bad news for Istanbul Olympic campaign”. insidethegames.biz. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  9. ^ „Rogge tells Turkey, Olympics or Euros but not both”. The Times of India. The Times Group. 8. 5. 2012. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  10. ^ „UEFA: Platini didn't 'promise' Euro 2020 to Turkey”. The Times of India. Delhi: The Times Group. 20. 1. 2012. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  11. ^ „Scotland and Wales consider late joint bid to stage Euro 2020”. The Guardian. London: Guardian Media Group. 14. 5. 2012. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  12. ^ „Azerbaijan Only Pitching to Win Olympics Not UEFA Euro 2020”. WorldFootballInsider.com. 8. 3. 2012. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  13. ^ „Georgia makes solo bid for Euro 2020”. AFP. 15. 5. 2012. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  14. ^ „Azerbaijan, Georgia renew joint EURO 2020 bid”. FIFA.com. FIFA. 25. 5. 2012. Arhivirano iz originala 06. 10. 2014. g. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  15. ^ „Haalt België Euro 2020 of WK −20 binnen?”. belgiumsoccer.be (na jeziku: holandski). 12. 4. 2010. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  16. ^ „Drei Länder für eine Fußball-EM” [Three countries for one European Championship]. dw.de (na jeziku: njemački). Deutsche Welle. 8. 7. 2010. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  17. ^ „Bulgaria confirma: vrea sa organizeze EURO 2020 impreuna cu Romania” [Bulgaria confirms: it wants to host Euro 2020 with Romania]. HotNews.ro (na jeziku: rumunski). 19. 11. 2007. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  18. ^ „Niersbach: EM-Bewerbung wäre "reizvoll"” [Niersbach: Euro hosting would be "attractive"]. FIFA.com (na jeziku: njemački). FIFA. 4. 3. 2012. Arhivirano iz originala 04. 07. 2012. g. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  19. ^ „România şi Ungaria vor să organizeze Euro 2020 sau 2024”. România Liberă (na jeziku: rumunski). 28. 9. 2010. Arhivirano iz originala 22. 10. 2013. g. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  20. ^ „KNVB richt zich nu op binnenhalen EK 2020” (na jeziku: holandski). NU.nl. 10. 3. 2011. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  21. ^ „A EURO for Europe”. UEFA.org. UEFA. 6. 12. 2012. Arhivirano iz originala 02. 06. 2016. g. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  22. ^ „European Championship: Uefa to hold 2020 finals across continent”. BBC Sport. 6. 12. 2012. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  23. ^ Riach, James (6. 12. 2012). „Euro 2020 to be hosted across Europe, Uefa announces”. The Guardian. London. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  24. ^ „UEFA EURO 2020 Bid Regulations” (PDF). UEFA.com. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  25. ^ a b „2020 bids on Dubrovnik agenda”. UEFA.org. 5. 9. 2013. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  26. ^ „Thirteen cities to host UEFA EURO 2020”. UEFA.org. 25. 1. 2013. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  27. ^ „North to South – East to West”. UEFA.org. 25. 1. 2013. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  28. ^ „UEFA say that Euro 2012 hosts must be served by an airport with at least two terminals”. RTÉ News. 24. 1. 2013. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  29. ^ Conway, Richard. „FA says Istanbul is 'front runner' for Euro 2020 semi-finals and final”. BBC Sport. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  30. ^ a b „Thirty-two FAs considering EURO 2020 bids”. UEFA.org. 20. 9. 2013. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  31. ^ „L'URBSFA pose sa candidature pour l'Euro 2020” (na jeziku: francuski). Royal Belgian Football Association. 11. 9. 2013. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  32. ^ „FA confirm Euro bid”. The Football Association. 20. 9. 2013. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  33. ^ „DFB bewirbt sich mit München um die EURO 2020” (na jeziku: njemački). German Football Association. 30. 8. 2013. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  34. ^ „La Peineta opta a ser sede del Euro 2020” (na jeziku: španski). El Mundo Deportivo. 12. 9. 2013. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  35. ^ „TFF, UEFA Euro 2020 ev sahipliği için müracaatta bulundu” (na jeziku: turski). Turkish Football Federation. 9. 9. 2013. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  36. ^ a b „Ukraine wants to host EURO 2020”. YTP UTR TV. 12. 9. 2013. Arhivirano iz originala 29. 10. 2013. g. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  37. ^ „Azerbaijan joins the race for Euros 2020 hosting with new Baku venue”. Insideworldfootball.com. 12. 9. 2013. Arhivirano iz originala 29. 11. 2014. g. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  38. ^ „Application for participation in the final tournament of Euro 2020” (na jeziku: ruski). Belarus Football Association. 11. 9. 2013. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  39. ^ „Bulgaria submits Euro 2020 Bid”. Novinite.com. 4. 9. 2013. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  40. ^ „Hrvatska gradi nacionalni stadion za EURO 2020” (na jeziku: hrvatski). Croatian Football Federation. 20. 9. 2013. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  41. ^ „Czechs want to co-host Euro 2020”. The New Zealand Herald. 4. 9. 2013. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  42. ^ „Bid confirmed”. The Copenhagen Postn. 20. 9. 2013. Arhivirano iz originala 21. 09. 2013. g. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  43. ^ „Virallista: Palloliitto yrittää vuoden 2020 EM-futispelejä Helsinkiin”. Ilta-Sanomat. 13. 9. 2013. Arhivirano iz originala 29. 10. 2013. g. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  44. ^ „France tabs Lyon as Euro 2020 venue”. FIFA. 11. 9. 2013. Arhivirano iz originala 29. 10. 2013. g. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  45. ^ „Pályázat a 2020-as Eb-rendezésre, indul az MLSZ stadionfejlesztési programja” (na jeziku: mađarski). Hungarian Football Association. 10. 9. 2013. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  46. ^ „Irish bid to host Euro 2020 matches confirmed”. RTE Sport. 21. 9. 2013. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  47. ^ „Teddy filed as a candidate for Euro 2020” (na jeziku: hebrejski). sites.one.co.il. 11. 9. 2013. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  48. ^ „Makedonija se kandidira za organizator na EP 2020” (na jeziku: makedonski). Nova Makedonija. 14. 9. 2013. Arhivirano iz originala 14. 9. 2013. g. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  49. ^ „Arena wil weer uitbreiden” (na jeziku: holandski). Het Parool. 24. 4. 2014. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  50. ^ „Stadion Narodowy oficjalnym kandydatem Euro 2020” (na jeziku: poljski). Sport.pl. 9. 9. 2013. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  51. ^ „Euro 2020: Federação admite candidatar Lisboa ou Porto” (na jeziku: portugalski). Maisfutebol. 12. 9. 2013. Arhivirano iz originala 14. 08. 2014. g. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  52. ^ „Intrăm în linie dreaptă pentru Euro 2020: "Am depus dosarul, vom avea minimum două meciuri DACĂ sîntem aleşi"” (na jeziku: rumunski). Gazeta Sporturilor. 16. 1. 2013. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  53. ^ „Sandu confirmă OFICIAL: România va candida pentru organizarea CE 2020! Când va decide UEFA cui acordă Euro” (na jeziku: rumunski). Prosport. 23. 1. 2013. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  54. ^ „Football Union of Russia to name St. Petersburg as a candidate city for Euro 2020”. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  55. ^ „Belgrade files candidacy for hosting European Football Championship 2020”. Blic Online. 10. 9. 2013. Arhivirano iz originala 21. 9. 2013. g. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  56. ^ „Sverige bekräftar: Har ansökt om EM 2020” (na jeziku: švedski). Fotbollskanalen.se. 12. 9. 2013. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  57. ^ „Die Schweiz bewirbt sich” (na jeziku: njemački). Neue Zürcher Zeitung. 5. 9. 2013. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  58. ^ „SPL vetäytyy EURO2020-hausta, tähtäimessä Super Cup 2019” (na jeziku: finski). Suomen Palloliitto. Arhivirano iz originala 24. 09. 2015. g. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  59. ^ „Czechs give up candidacy to host Euro 2020”. The Washington Times. 26. 3. 2014. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  60. ^ „International: Stadio Olimpico chosen by Italian Football Federation for Euro 2020 bid”. Sky Sports. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  61. ^ a b „Football: Swiss, French cities pull out of Euro 2020 race”. Channel News Asia. Arhivirano iz originala 30. 05. 2014. g. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  62. ^ a b v g d „Nineteen countries still bidding for Euro 2020, 13 drop out”. Reuters. Arhivirano iz originala 02. 04. 2015. g. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  63. ^ a b „Football: Prague, Poland pull out of Euro 2020 contention”. Channel News Asia. Arhivirano iz originala 26. 04. 2014. g. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  64. ^ „Favourite Turkey drops bid for Euro 2020 final, targets hosting 2024 event alone”. The StarPhoenix. Arhivirano iz originala 26. 04. 2014. g. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  65. ^ „Portugal pulls out of bidding for Euro 2020”. The Portugal News. Arhivirano iz originala 15. 12. 2018. g. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  66. ^ „Croatia abandons candidacy to organize European Football Championship”. Croatian Times. Arhivirano iz originala 26. 04. 2014. g. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  67. ^ „19 bids received for UEFA EURO 2020”. UEFA.org. 26. 4. 2014. Arhivirano iz originala 26. 04. 2014. g. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  68. ^ „Euro 2020: Wembley to host seven matches after Brussels loses right to host games”. BBC Sport. 7. 12. 2017. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  69. ^ „UEFA EURO 2020 bid evaluation report published”. UEFA.com. 10. 9. 2014. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  70. ^ „UEFA Euro 2020 evaluation report” (PDF). UEFA.com. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  71. ^ a b v g d đ e „London to host UEFA EURO 2020 final”. UEFA.org. 19. 9. 2014. Arhivirano iz originala 16. 08. 2016. g. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  72. ^ „UEFA maintains stand against racism”. UEFA.org. 13. 5. 2014. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  73. ^ „UEFA Euro 2020 Bid Regulations” (PDF). UEFA.com. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  74. ^ „UEFA EURO 2020 hosts to be revealed in Geneva”. UEFA.com. 14. 8. 2014. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  75. ^ „Wembley to stage UEFA EURO 2020 final”. UEFA.com. 19. 9. 2014. Pristupljeno 2. 2. 2021. 
  76. ^ „EURO 2020 to open in Rome, more London games, venues paired”. UEFA.com. Union of European Football Associations. 7. 12. 2017. Pristupljeno 2. 2. 2021. 

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Избор_домаћина_Европског_првенства_у_фудбалу_2020.&oldid=26888946”