Кад сване дан
| Kad svane dan | |
|---|---|
 Filmski poster | |
| Izvorni naslov | Kad svane dan |
| Žanr | drama |
| Režija | Goran Paskaljević |
| Scenario | Filip David Goran Paskaljević |
| Producent | Goran Paskaljević Ilan Žirard Hose Maria Morales Jelica Rosandić |
| Glavne uloge | Mustafa Nadarević |
| Muzika | Vlatko Stefanovski |
| Scenograf | Milenko Jeremić |
| Snimatelj | Milan Spasić |
| Montaža | Kristina Pozenel |
| Producentska kuća | Nova film Maksima film Arsam International Intermedia Network |
| Godina | 2012. |
| Trajanje | 90 minuta |
| Zemlja |  Republika Srbija |
| Jezik | srpski |
| IMDb veza | |
„Kad svane dan“ je srpski film iz 2012. godine. Scenario za film napisali su Filip David i Goran Paskaljević, koji je i režirao film.[1][2][3]
Film je u Srbiji premijerno prikazan u Kragujevcu 17. avgusta 2012. godine, a svoju svetsku premijeru je imao 9. septembra na Internacionalnom filmskom festivalu u Torontu.[4][5]
Film je bio srpski kandidat za Oskara za najbolji film van engleskog govornog područja za 2012. godinu.[6]
Radnja[uredi | uredi izvor]
Film je priča o profesoru muzike u penziji, Miši Brankovu, koji pod neobičnim okolnostima otkriva svoje pravo poreklo. Na mestu gde je nekada bio nacistički logor za Jevreje u Drugom svetskom ratu, radnici slučajno pronalaze limenu kutiju sa dokumentima koju je daleke 1941. godine zakopao logoraš Isak Vajs. Profesor saznaje da su njegovi pravi roditelji Vajsovi, koji su ga pre nego što su odvedeni u logor dali na čuvanje prijateljima, porodici Brankov. U kutiji je i nedovršena muzička partitura pod nazivom Kad svane dan, koju je komponovao Isak Vajs. Tragajući za istinom o sebi i svom poreklu profesor Miša traga i za malo poznatom istinom o logoru Judenlager Semlin, jednim od najstrašnijih nacističkih stratišta u samom srcu današnjeg Beograda. Istovremeno profesorova opsesija jeste da dovrši započetu kompoziciju svoga oca i da je izvede na mestu nekadašnjeg logora...što mu na kraju, posle niza peripetija, i polazi za rukom.[7][3]
Kroz današnji život i traganje za stradalim roditeljima prepliću se slike holokausta, na mestu koje je danas u Beogradu neobeleženo, oronulo i zaboravljeno.[1]
Uloge[uredi | uredi izvor]
| Glumac | Uloga |
|---|---|
| Mustafa Nadarević | Profesor Miša Brankov |
| Mira Banjac | Ana Brankov |
| Zafir Hadžimanov | Marko Popović |
| Predrag Ejdus | Rabin |
| Meto Jovanovski | Mitar |
| Toma Jovanović | Najfeld |
| Rade Kojadinović | Kosta Brankov |
| Olga Odanović | Izbeglica |
| Nada Šargin | Marija |
| Nebojša Glogovac | Mališa |
| Vlasta Velisavljević | Domar u Sinagogi |
| Ana Stefanović | Hana |
| Ratko Miletić | Komšija |
| Bora Nenić | Ćelavi |
| Damir Todorović | Nemački oficir |
| Marko Jeremić | Čovek u stanu |
| Jelena Đulvezan | Žena u stanu |
| Darko Marinković | Bole |
| Gavra Nikolić | Rade |
| Čarni Derić | Isak Vajs |
| Aron Balaž | Kupac klavira |
| Konstantin Deletić | Dečak |
| Maja Krstić | Devojčica |
| Milan Tomić | Čamdžija |
| Aleksandra Širkić | Sara Vajs |
Nagrade[uredi | uredi izvor]
2013. – Palm Springs International Film Festival – Bridging the Borders Award for Best Film-Special Mention,
2012. – Film Festival in Terni, Italy – Grand Prix for Best Film,
2012. – International Film Festival in Mérida, Spain – Grand Prix for Best Movie and Audience Award,
2012. – European Film Festival in Les Arcs, France – Audience Choice Award.[8]
Kritika[uredi | uredi izvor]
Kristina Đuković: [9]
Budući da je glavni lik stariji, usamljen gospodin, visoko obrazovan, humanistički nastrojen o čemu svedoče besplatni časovi muzike za talentovanu decu, gotovo je nemoguće progutati da celu priču o autobusima - dušegupkama prvi put čuje onda kad mu u Jevrejskom muzeju kustos preda trag o njegovim pravim roditeljima. Postavljanje glavnog junaka kao tabula raza tačke na samom početku filma očigledno je bio najlakši način autorima da priču o Starom sajmištu „oneobiče“, primaknu je gledaocu kao tek otkriveni užas ne bi li prodrmali publiku. Međutim, ova prečica zaista ne donosi potrebnu katarzu, budući da gledalac ipak i pre svega mora da poveruje u priču, a ne u ideju koju je autor želeo da prenese. Onda Paskaljević kao da očekuje od gledaoca da mu veruje poput deteta koje upija sve što mu odrasli, uz minimum mimike, pričaju pred spavanje. Naravno, moguće je uvek reći da je gledalac nekulturan, neodgovoran i civilizacijski nezreo da se zagleda u svoju prošlost i bavi njenim velikim traumama. I to je možda istina, ali nema nikakve veze sa filmom, već je usputna, krajnje lenja konstatacija svakog kulturnog radnika koji tobož drži do sebe i pristojnosti.
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ a b „Film 'Kad svane dan': Uz zaborav prošlosti, nema ni budućnosti”. Slobodna Evropa. Pristupljeno 20. 1. 2021.
- ^ „Kad svane dan”. Moj Tv. Pristupljeno 20. 1. 2021.
- ^ a b „Kad svane dan”. Filmski centar Srbije. Arhivirano iz originala 17. 10. 2021. g. Pristupljeno 3. 2. 2021.
- ^ „Premijera filma „Kad svane dan””. Politika. Pristupljeno 20. 1. 2021.
- ^ „„Kad svane dan“ u Kragujevcu”. Rts. Pristupljeno 20. 1. 2021.
- ^ „Paskaljevićev film "Kad svane dan" srpski kandidat za Oskara”. Blic. Pristupljeno 20. 1. 2021.
- ^ „Kad svane dan”. Rts. Pristupljeno 20. 1. 2021.
- ^ „Kad svane dan”. Art Kino. Pristupljeno 20. 1. 2021.
- ^ „„Beživotno predavanje“”. Arhivirano iz originala 06. 10. 2014. g. Pristupljeno 03. 10. 2014.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Kad svane dan na sajtu IMDb (jezik: engleski)
- Ovo je nečiji život („Politika“, 28. decembar 2012)
| Normativna kontrola: Državne |
|---|
