Kamjanjec-Podiljski
| Kamjenjec-Podoljski ukr. Кам'янець-Подільський | |
|---|---|
 | |
 Zastava
 Grb
| |
| Administrativni podaci | |
| Država |  Ukrajina |
| Oblast | Hmeljnička oblast |
| Stanovništvo | |
| Stanovništvo | |
| — 2012. | 102.969 (procena) |
| Geografske karakteristike | |
| Koordinate | 48° 40′ 56″ S; 26° 34′ 57″ I / 48.682222° S; 26.5825° I |
| Vremenska zona | UTC+2 (EET), leti UTC+3 (EEST) |
| Površina | 27.871 km2 |
  Kamjenjec-Podoljski Kamjenjec-Podoljski na karti Ukrajine | |
| Poštanski broj | 32300–32318 |
Kamjenjec-Podoljski (ukr. Кам'янець-Подільський) grad je Ukrajini u Hmeljničkoj oblasti. Prema proceni iz 2012. u gradu je živelo 102.969 stanovnika.
Naziv[uredi | uredi izvor]
Prvi deo dvojnog imena grada potiče od kamin (ukr. камiнь) ili kamen, što na staroruskom znači 'kamen'. Drugi deo njegovog imena odnosi se na istorijsku oblast Podolje (ukr. Подíлля), čiji je glavni grad Kamjanjec-Podiljski.
Ekvivalenata imena na drugim jezicima su polj. Kamieniec Podolski; rum. Camenița Podoliei; lat. Camenecium; mađ. Kamenyeck-Podolszk; rus. Kamenets-Podolskiy.
Geografija[uredi | uredi izvor]
Kamjanjec-Podiljski se nalazi u južnom delu Hmeljničke oblasti, koja se nalazi u zapadnom ukrajinskom regionu Podolju. Kroz grad protiče reka Smotrič, pritoka Dnjestra. Ukupna površina grada obuhvata 27,84 km2 (10,75 sq mi).[1] Grad se nalazi oko 101 km (63 mi) od administrativnog centra oblasti, Hmeljnickog.[1]
Istorija[uredi | uredi izvor]
Stari vek[uredi | uredi izvor]
Nekoliko istoričara smatra da su grad na ovom mestu osnovali stari Dačani, koji su živeli na teritoriji današnje Rumunije, Moldavije, i delova Ukrajine.[2] Istoričari pišu da su osnivači naselje nazvaliPetridava ili Klepidava, što potiče od grčke reči petra ili latinske lapis što znači 'stena' i dačke reči dava što znači 'grad'.[2][3]
Kijevska Rusija i Tatari (11. vek p. n. e.–1241)[uredi | uredi izvor]
Moderni Kamjanjec-Podiljski se prvi put pominje 1062. godine kao grad u Kijevskoj Rusiji. Godine 1241. uništili su ga mongolski osvajači.[4]
Poljska vladavina (1352–1672)[uredi | uredi izvor]
Godine 1352. osvojio ga je poljski kralj Kazimir III. Godine 1378. postao je sedište rimokatoličke biskupije. Godine 1432. kralj Žigmund Poljski je dodelio gradsko pravo Kamjanjec-Podiljskom. Godine 1434. postaje prestonica Podoljskog vojvodstva i sedište lokalne civilne i vojne uprave.[4] Stari zamak su rekonstruisali i značajno proširili poljski kraljevi da bi odbranili Poljsku sa jugozapada od osmanskih i tatarskih invazija, pa je nazvan kapija Poljske.
Tokom slobodnog izbornog perioda u Poljskoj, Kamjanjec-Podiljski, kao jedan od najuticajnijih gradova u državi, uživao je pravo glasa (pored Varšave, Krakova, Poznanja, Gdanjska, Lavova, Vilnjusa, Lublina, Torunja i Elblaga).
Osmanska vladavina (1672–1699)[uredi | uredi izvor]
Nakon Bučačkog mira iz 1672, Kamjanec-Podilski je nakratko bio deo Osmanskog carstva i prestonica Podoljskog ejaleta. To je takođe bio sandžak-paša (centralni sandžak) ovog ejaleta sa nahijama Kropotova, Satanova, Iskala, Kitajgorod, Krivče, Žvan i Mogiljiv.[5] Da bi se suprotstavio turskoj pretnji Državnoj zajednici Poljske i Litvanije, kralj Jan III Sobjeski je izgradio tvrđavu u blizini, "Otpori Svete Trojice" (polj. " Okopy Świętej Trójcy "). Poljska je 1687. pokušala da povrati kontrolu nad Kamjanec-Podilskom i Podoljem, kada su tvrđavu bezuspešno opsedali Poljaci predvođeni princom Jakovom Ludvigom Sobjeskom.
Državna zajednica Poljske i Litvanije (1699–1793)[uredi | uredi izvor]
Godine 1699, grad je vraćen Poljskoj pod kraljem Avgustom II prema Karlovačkom sporazumu. Tvrđava se stalno širila i smatrala se najjačom u Državnoj zajednici Poljske i Litvanije. U sačuvanim ruševinama tvrđave i danas se nalaze gvozdena topovska đulad zabijena u njima tokom mnogobrojnih opsada.
Ruska vladavina (1793–1915)[uredi | uredi izvor]
Nakon Druge podele Poljske 1793. godine, grad je pripao Ruskoj Imperiji, gde je bio glavni grad Podolske gubernije. Ruski car Petar Veliki, koji je dva puta posetio tvrđavu, bio je impresioniran njenim utvrđenjima. Jedna od kula je korišćena kao zatvorska ćelija za Ustima Karmeljuka, istaknutog vođu pobunjenika seljaka s početka 19. veka), koji je tri puta uspeo da pobegne iz nje. Poljski plemić Antoni Žmijevski je 1798. godine osnovao poljsko pozorište u gradu. To je bilo jedno od najstarijih poljskih pozorišta. Godine 1867. ruske vlasti su ukinule rimokatoličku biskupiju Kamjanjec-Podiljski. Ponovo ga je 1918. godine uspostavio papa Benedikt XV.
Prema ruskom popisu iz 1897. godine, Kamjanjec-Podiljski je bio najveći grad Podolja sa 35.934 stanovnika. Godine 1914. direktna železnička linija povezala je grad sa Proskurivom.
Prvi svetski rat i nevolje posle Prvog svetskog rata[uredi | uredi izvor]
Tokom Prvog svetskog rata, grad je okupirala Austrougarska 1915. godine.
Sa raspadom Ruske Imperije 1917. godine, grad je nakratko bio uključen u nekoliko kratkotrajnih ukrajinskih država: Ukrajinsku Narodnu Republiku, Hetmanat, i Ukrajinskog direktorata,[6] pre nego što je završio kao deo Ukrajinske SSR kada je Ukrajina pala pod vlašću boljševika. Tokom perioda Direktorata, grad je bio defakto prestonica Ukrajine nakon što su ruske komunističke snage okupirale Kijev.[6][7]
Tokom Poljsko-sovjetskog rata, grad je zauzela poljska vojska u noći između 16. i 17. novembra 1919.[7] i bio je pod poljskom upravom od 16. novembra 1919. do 12. jula 1920. godine.
U julu 1920. godine u selu Veliki Zozulinci i okolnim selima u blizini Kamjanjec-Podiljskog odigrale su se borbe između jedinica Armije Ukrajinske Narodne Republike (UNR) i Crvene armije.[8] Dana 7. jula 1920. godine, vojnici 6. rezervne streljačke brigade ukrajinske narodne armije bili su zarobljeni od strane boljševika.[8] Nakon što su odbili da se pridruže Crvenoj armiji, zarobljeni vojnici UNR su pogubljeni.[8] U Velikim Zozulincima nalazi se masovna grobnica 26 vojnika UNR-a.[8]
Sovjetski period (1921-1991)[uredi | uredi izvor]
Područje koje uključuje Kamjanjec-Podiljski je ustupljeno Ruskoj SFSR Riškim ugovorom iz 1921. godine, koji je odredio njegovu budućnost u narednih sedam decenija kao deo Ukrajinske SSR.
Poljaci i Ukrajinci su uvek činili većinu gradskog stanovništva. Međutim, kao komercijalni centar, Kamjanjec-Podiljski je bio multietnički i multireligijski grad sa značajnom jevrejskom i jermenskom manjinom. Pod sovjetskom vlašću bio je na udaru žestokih progona, a mnogi Poljaci su bili prisilno deportovani u Centralnu Aziju. Masakri poput masakra u Vinici dešavali su se širom Podolja, poslednjeg utočišta nezavisne Ukrajine. U početku, Kamjanjec-Podiljski je bio administrativni centar Ukrajinske SSR Kamjanjec-Podiljski Oblast, ali je administrativni centar kasnije premešten u Proskuriv (današnji Hmeljnicki).
U decembru 1927., Tajm časopis je izvestio da je došlo do masovnih pobuna seljaka i fabričkih radnika u južnoj Ukrajini, oko gradova Mogiljiv-Podiljskog, Kamjanjec-Podiljskog, Tiraspolja i drugih, protiv sovjetskih vlasti. Časopis je bio zaintrigiran kada je pronašao brojne izveštaje iz susedne Rumunije a su trupe iz Moskve poslate u region i da su ugušile nemire, uzrokujući čak 4.000 mrtvih. Časopis je poslao nekoliko svojih reportera da potvrde te pojave koje je zvanična štampa u potpunosti demantovala nazivajući ih golim lažima.[9] Revolt je izazvan kampanjom kolektivizacije i bezakonim okruženjem u gradovima izazvanim represivnom sovjetskom vlašću.
Nakon sovjetske invazije na Poljsku, administrativni centar oblasti je premešten iz Kamjanjec-Podiljskog u grad Hmeljnicki. Kamjanjec-Podiljski je okupiran od strane nemačkih trupa 11. jula 1941. u toku operacije Barbarosa.[10] Nemačka, ukrajinska i mađarska policija masakrirala je 23.000 Jevreja od 27. do 28. avgusta 1941. 26. marta 1944. grad je oslobođen nemačke okupacije od strane Crvene armije. Kamjanjec je ostao u sastavu Ukrajinske SSR do raspada Sovjetskog Saveza.
Post-sovjetska vremena[uredi | uredi izvor]
Dana 16. jula 1990. novi ukrajinski parlament usvojio je deklaraciju o nezavisnosti.[11]
Dana 16. januara 1991, papa Jovan Pavle II je ponovo uspostavio rimokatoličku biskupiju Kamjanjec-Podiljski koja je raspuštena pod sovjetskom vlašću.
Od 2015. godine, Kamjanjec-Podiljski je treći po veličini grad Podolja posle Vinice i Hmeljnickog.
Do 18. jula 2020. godine, Kamjanjec-Podiljski je bio inkorporiran kao grad od oblasnog značaja i služio je kao administrativni centar Kamjanjec-Podiljskog rejona iako nije pripadao okrugu. U julu 2020. godine, kao deo administrativne reforme Ukrajine, kojom je broj okruga Hmeljnicke oblasti smanjen na tri, grad Kamjanjec-Podiljski je spojen u Kamjanec-Podiljski okrug.[12][13]
Istorija Jevreja[uredi | uredi izvor]
Tokom ustanka Bogdana Hmeljnickog (1648–1658), jevrejska zajednica Kamjanjec-Podiljskog je mnogo stradala od kozaka Hmeljnickog, s jedne strane, i od napada Krimskih Tatara (njihov glavni cilj je iznuđivanje otkupa) s druge strane.[14]
Sredinom 18. veka, Kamjanjec-Podiljski je postao centar žestokog sukoba koji je tada besneo između talmudskih Jevreja i frankista. Grad je bio rezidencija biskupa Dembovskog, koji je stao na stranu frankista i naredio javno spaljivanje Talmuda, što je sprovedeno na javnim ulicama 1757. godine.[14]
Kamjanjec-Podiljski je takođe bio rezidencija bogatog jevreja Jozefa Gincburga. Tokom druge polovine 19. veka, mnogi Jevreji iz Kamjanjec-Podiljskog emigrirali su u Sjedinjene Američke Države, posebno u Njujork, gde su organizovali brojna društva.[14]
Jedan od prvih i najvećih masakra masakra Holokausta izvršen u početnoj fazi rata između nacističke Nemačke i Sovjetskog Saveza, dogodio se u Kamjanjec-Podiljskom 27–28. avgusta 1941. Ubistva je izvršio 320. bataljon ordnungspolicaja zajedno sa Jekelnovom ajnzacgrupom, mađarskim vojnicima i ukrajinskom pomoćnom policijom.[15][16] Prema izveštajima nacističke Nemačke, za dva dana ubijeno je ukupno 23.600 Jevreja iz geta Kamjanjec-Podiljski, uključujući 16.000 proteranih iz Mađarske.[17] Kako ističu istoričari Holokausta, masakr je predstavljao uvod u konačno rešenje koje su nacisti smislili u Vanzeju nekoliko meseci kasnije. Očevici navode da se počinioci nisu trudili da sakriju svoja dela od lokalnog stanovništva.[18]
Klima[uredi | uredi izvor]
| Klima Kamjanjec-Podiljski (1981–2010) | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Pokazatelj \ Mesec | Jan. | Feb. | Mar. | Apr. | Maj | Jun | Jul | Avg. | Sep. | Okt. | Nov. | Dec. | God. |
| Maksimum, °C (°F) | −0,3 (31,5) |
1,4 (34,5) |
7,0 (44,6) |
14,9 (58,8) |
21,2 (70,2) |
23,7 (74,7) |
25,7 (78,3) |
25,2 (77,4) |
19,9 (67,8) |
13,7 (56,7) |
6,0 (42,8) |
0,6 (33,1) |
13,3 (55,9) |
| Prosek, °C (°F) | −3,3 (26,1) |
−2,2 (28) |
2,4 (36,3) |
9,2 (48,6) |
15,1 (59,2) |
17,9 (64,2) |
19,8 (67,6) |
19,0 (66,2) |
14,1 (57,4) |
8,6 (47,5) |
2,7 (36,9) |
−2,1 (28,2) |
8,4 (47,1) |
| Minimum, °C (°F) | −6,4 (20,5) |
−5,5 (22,1) |
−1,7 (28,9) |
3,9 (39) |
9,3 (48,7) |
12,4 (54,3) |
14,2 (57,6) |
13,4 (56,1) |
9,1 (48,4) |
4,3 (39,7) |
−0,3 (31,5) |
−5,0 (23) |
4,0 (39,2) |
| Količina padavina, mm (in) | 31,2 (1,228) |
34,7 (1,366) |
30,9 (1,217) |
46,3 (1,823) |
64,3 (2,531) |
92,6 (3,646) |
96,8 (3,811) |
61,1 (2,406) |
54,1 (2,13) |
38,5 (1,516) |
37,9 (1,492) |
37,5 (1,476) |
625,9 (24,642) |
| Dani sa padavinama (≥ 1.0 mm) | 7,7 | 7,6 | 7,2 | 7,6 | 9,2 | 9,8 | 10,3 | 7,5 | 7,5 | 6,6 | 7,0 | 8,1 | 96,1 |
| Relativna vlažnost, % | 85,3 | 82,9 | 76,6 | 68,0 | 67,5 | 72,7 | 73,5 | 73,6 | 77,3 | 80,7 | 85,3 | 86,4 | 77,5 |
| Sunčani sati — mesečni prosek | 39,2 | 64,3 | 121,2 | 168,1 | 241,9 | 237,5 | 241,4 | 234,6 | 162,7 | 103,8 | 48,9 | 62,7 | 1.696,3 |
| Izvor: Svetska meteorološka organizacija[19] | |||||||||||||
Stanovništvo[uredi | uredi izvor]
Prema proceni, u gradu je 2012. živelo 102.969 stanovnika.
| 1979. | 1989. | 2001. | 2012. |
|---|---|---|---|
| 84.440[20] | 102.236[20] | 99.610[20] | 102.969[20] |
Kultura[uredi | uredi izvor]
Glavne znamenitosti[uredi | uredi izvor]
Različiti narodi i kulture koji su živeli u gradu doneli su svaki svoju kulturu i arhitekturu. Primeri uključuju poljske, rutenske i jermenske četvrti.[4] Poznate turističke atrakcije uključuju drevni zamak i brojne arhitektonske atrakcije u centru grada, uključujući katedralu Svetih Apostola Petra i Pavla, crkvu Svete Trojice, zgradu gradske većnice i brojna utvrđenja.
Balonske aktivnosti u kanjonu reke Smotrič takođe privlače turiste. U maju i oktobru u gradu se održavaju festivali balona.[21] Pored toga, svako može da rezerviše let balonom čak i nakon festivala.
Od kasnih 1990-ih, grad je izrastao u jedan od glavnih turističkih centara u zapadnoj Ukrajini. Godišnje Kozačke igre (ukr. Kozatski zabavy) i festivali, koji uključuju otvoreno prvenstvo Ukrajine u balonstvu, trke automobilima i razne muzičke, umetničke i dramske aktivnosti, privlače oko 140.000 turista godišnje i stimulišu lokalnu ekonomiju. Nedavno je otvoreno više desetina privatnih hotela, što je veliki broj za jedan provincijski ukrajinski grad.
Festival Republika je muzički i umetnički festival za mlade koji predstavlja modernu muziku, književnost i uličnu umetnost. Ovaj festival se održava svake godine i okuplja stotine mladih ljubitelja umetnosti, muzičara i entuzijasta. Mnoge gradske zgrade su ukrašene muralima, nastalim tokom ovih festivala. Murali prikazuju istorijske događaje, kao i savremene koncepte.
Međunarodni odnosi[uredi | uredi izvor]
Kamjanjec-Podiljski ima partnerske odnose sa sledećim gradovima::
Značajni stanovnici[uredi | uredi izvor]
.jpg)
- Mihail Alperin (rođen 1956), ukrajinski džez pijanista
- Andrej Bondarenko (rođen 1987), ukrajinski operski bariton, rođen u gradu
- Nikolaj Čebotarjov (1894–1947), ruski i sovjetski matematičar, najpoznatiji po Čebotarjovoj teoremi o gustini.
- Sergej Gorškov (1910-1988), ruski i sovjetski admiral flote Sovjetskog Saveza, rođen u gradu
- David Gincburg (Baron Gincburg; 1857–1910) ruski orijentalista i jevrejski komunalni vođa, rođen u gradu
- Kozef Kalenbah (1861–1929), poljski istoričar književnosti, rođen u gradu
- Kurij Himič (1928–2003), ukrajinski slikar, rođen u gradu
- Stanislav Konjecpoljski (1590 ili 1594–1646), poljski vojni komandant, živeo u gradu
- Mark Kopitman (1929–2011), sovjetsko-izraelski kompozitor, muzikolog i pedagog, rođen u gradu
- Marej Korman (1902–1961), američki publicistički fotograf
- Lev Kvitko (1890–1952), pesnik, autor pesama za decu i član Jevrejskog antifašističkog komiteta
- Mikola Leontovič (1877–1921), ukrajinski kompozitor, studirao je i završio gradsku Bogosloviju
- Irina Merleni (rođena 1982), rvačica
- Arnold Spilberg, otac filmskog režisera Stivena Spilberga
- Mihail Starenki (1879–?), besarabijski političar, rođen u gradu
- Leonid Štajn (1934–1973), sovjetski šahovski velemajstor, rođen ovde
- Moše Stekelis (1898–1967), rusko-izraelski arheolog
- Artur Trejsi (1899–1997), američki pevač, rođen u gradu
- Anton Vasjutinski (1858–1935), slikar, dizajner kovanica i medalja, rođen u gradu
- Mihail Veler (rođen 1948), rusko-estonski pisac, rođen u gradu
- Jon Vinokur (1930–2006), ukrajinski arheolog, istoričar, živeo i radio u gradu
- Jan de Vite (1709–1785), poljski arhitekta i komandant lokalne tvrđave
- Jozef Zajonček (1752–1826), poljski general, rođen u gradu
- Moris Zbriger (1896–1981), kanadski violinista, kompozitor i dirigent, rođen u gradu
- Isidor Cukerman (1866–1946), austrijski biznismen
Galerija[uredi | uredi izvor]
-
Video snimak
-
Trijumfalna kapija -
Dvorište crkve u blizini zamka -
Jermenski zvonik -
Dominikanski manastir -
Katedrala Aleksandra Nevskog -
Virmenski rinok -
Administracija okruga Kamjanjec-Podiljski -
Umetnički koledž -
Zgrada konsistorijuma -
Zarvanska ulica -
Zgrada poljskog magistrata -
Starobul'varna ulica -
Bivša zgrada Bogoslovije -
Katedrala Svetih Apostola Petra i Pavla -
Narodni dom Puškin -
Zgrada suda -
Gimnazija u Ševčenkovoj ulici
.jpg)
,_%D0%9A%D0%B0%D0%BC%27%D1%8F%D0%BD%D0%B5%D1%86%D1%8C-%D0%9F%D0%BE%D0%B4%D1%96%D0%BB%D1%8C%D1%81%D1%8C%D0%BA%D0%B8%D0%B9,_%D0%B2%D1%83%D0%BB.%D0%97%D0%B0%D1%80%D0%B2%D0%B0%D0%BD%D1%81%D1%8C%D0%BA%D0%B0,_16.JPG)
_DSC_7610.JPG)
Reference[uredi | uredi izvor]
- Beleške
- ^ a b „Geography”. kp.rel.com.ua (na jeziku: ukrajinski). Arhivirano iz originala 28. 9. 2007. g. Pristupljeno 25. 10. 2007.
- ^ a b „The Museum City”. Kamianets-Podilskyi. Art/Ukrainian. Arhivirano iz originala 12. 10. 2007. g. Pristupljeno 26. 10. 2007.
- ^ „Perła Podola”. niedziela.pl (na jeziku: poljski). Arhivirano iz originala 22. 5. 2011. g. Pristupljeno 26. 10. 2007.
- ^ a b v „History”. kp.rel.com.ua (na jeziku: ukrajinski). Arhivirano iz originala 28. 9. 2007. g. Pristupljeno 25. 10. 2007.
- ^ The Eyalet of Kamaniçe, map. Accessed 7 Jan. 2021.
- ^ a b Kamianets-Podilskyi. How the Petliurists did what Sultan Osman II could not do, Historisna Pravda (3 June 2019)
- ^ a b "The Last Capital", or as Kamyanets returned to the past for three days, Historisna Pravda (27 August 2019)
- ^ a b v g A memorial to UPR soldiers was opened in Khmelnytsky region, Historisna Pravda (23 August 2021)
- ^ Disorder in the Ukraine?, TIME Magazine, 12 December 1927
- ^ Davis, Martin, ur. (2010). „The Nazi Invasion of Kamenets”. JewishGen.
- ^ „Declaration of State Sovereignty of Ukraine”. Verkhovna Rada of Ukraine. 16. 7. 1990. Arhivirano iz originala 27. 9. 2007. g. Pristupljeno 12. 9. 2007.
- ^ „Pro utvorennя ta lіkvіdacію raйonіv. Postanova Verhovnoї Radi Ukraїni № 807-ІH.”. Golos Ukraїni (na jeziku: ukrajinski). 2020-07-18. Pristupljeno 2020-10-03.
- ^ „Novі raйoni: karti + sklad” (na jeziku: Ukrainian). Mіnіsterstvo rozvitku gromad ta teritorій Ukraїni.
- ^ a b v „Kamenetz-Podolsk”. JewishEncyclopedia.com. Pristupljeno 8. 7. 2009.
- ^ Timothy Snyder (2010). Bloodlands: Europe Between Hitler and Stalin. Basic Books. str. 200—204. ISBN 978-0465002399.
- ^ Martin Davis. „Kamyanets-Podilskyy” (PDF). pp. 11-14 / 24 in PDF — preko direct download. Also in: Martin Davis (2010). „The Nazi Invasion of Kamenets”. JewishGen.
- ^ Randolph L. Braham (2000). The Politics of Genocide. Wayne State University Press. str. 34. ISBN 0814326919.
- ^ Gross, S.Y.; Cohen, Yosef, ur. (1983). „Chapter 7 - The Holocaust of Jewish Marmaros”. The Marmaros Book - In Memory of 160 Jewish Communities. Tel Aviv: Beit Marmaros.
- ^ „World Meteorological Organization Climate Normals for 1981–2010”. World Meteorological Organization. Arhivirano iz originala 17. 7. 2021. g. Pristupljeno 17. 7. 2021.
- ^ a b v g „UKRAINE: Major Cities”. City Population. Pristupljeno 10. 11. 2012.
- ^ „Festivalь povіtrяnih kulь 2020 u Kamяncі-Podіlьsьkomu!. Afіša Hmelьnicьkogo - moemisto.ua.”. moemisto.ua (na jeziku: ukrajinski). Pristupljeno 2020-12-29.
- ^ „Kalisz Official Website – Twin Towns” (na jeziku: poljski). Arhivirano iz originala 25. 9. 2011. g. Pristupljeno 29. 11. 2008.
- ^ „Brantford signs twinning agreement with Ukrainian city”. Kitchener (na jeziku: engleski). 2022-04-04. Pristupljeno 2022-04-29.
- Bibliografija
- Olha Plamenytska, ur. (2003). Tourist guide Kamianets-Podilskyi (na jeziku: ukrajinski). Lviv: Tsentr Yevropy. ISBN 966-7022-46-3. Arhivirano iz originala 16. 11. 2007. g.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- „Virtual travel 3D in Kamianets-Podilskyi”. www.karta3d.com (na jeziku: ruski). Arhivirano iz originala 4. 6. 2012. g. Pristupljeno 26. 10. 2013.
- „Kamianets-Podilskyi information site”. kam-pod.info. Arhivirano iz originala 14. 05. 2011. g. Pristupljeno 26. 10. 2013.
- „City's official website”. kam-pod.gov.ua (na jeziku: ukrajinski). Pristupljeno 12. 3. 2012.
- „Informational portal”. www.kp-tour.com.ua (na jeziku: ruski). Arhivirano iz originala 24. 10. 2007. g. Pristupljeno 25. 10. 2007.
- „Kamianets”. castles.com.ua (na jeziku: ukrajinski). Pristupljeno 18. 10. 2007.
- "The old fortress on the Smotrich River," in Dzerkalo Tyzhnia (Mirror Weekly), 28 June – 5 July 2002, available online[mrtva veza]
- „Kamenets-Podolskiy Flower on the Rock”. Vokrug Sveta (na jeziku: ruski). Pristupljeno 25. 10. 2007.
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Geografske | |
| Ostale | |
