Kancona

Kancona (pesma, na italijanskom) je italijanska, ili provansilska pesma, ili balada. Takođe se koristi da se opiše poezija koja podseća na madrigal. Ime je izvedeno od provansilske reči canso. To je vrlo bitna instrumentalna forma XVI veka i ranog XVII veka, važan prethodnik sonati. Ovu muzičku formu, uz pratnju muzike su prvi koristili provansilski trubaduri.

Congedo/commiato, ili francuski envoi naglašava da lirski subjekat pesme ima misiju koja treba da se ispuni. Pesnička forma je nastala na sicilijanskom dvoru cara Fridriha II u XIII veku, a tu formu su prihvatili Dante, Petrarka i Bokačo. Razvoju ove forme, posvećen je i jedan deo Danteovog dela „De vulgari eloquentia“ — O narodnom jeziku.

Originalne italijanske kancone imaju 5 do 7 stanci, najčešće za pratnju muzike, a svaka stanca treba ritmički da podseća na prvu. Kancone su najčešće hendekasilabičke (11 slogova). Svaka stanca se sastoji iz dva dela — jedna koja ima jednak broj slogova i druga koja se zove „rep“, ili Sirma.