Karlo Frančesko Polarolo
Karlo Frančesko Polarolo | |
|---|---|
 | |
| Datum rođenja | 1653 |
| Mesto rođenja | Breša |
| Datum smrti | 7. februar 1723. |
| Mesto smrti | Venecija |
Karlo Frančesko Polarolo (ital. Carlo Francesco Pollarolo; Breša oko 1653 — Venecija 7. februar 1723) bio je italijanski barokni kompozitor i orguljaš.
To je bio jedan od najvećih operskih kompozitora svog vremena i njegov rad u ovoj oblasti pokazuje stilski prelaz između bombastičnog mletačkog rada iz XVII veka i nove škole napuljske opere.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Malo se zna o ranim godinama Polaroloa. Osnove muzike je naučio verovatno od svog oca Oracia Polaroloa, koji je tada bio aktivni prvi orguljaš u crkvi "Santi Nazaro e Celso" u Breši a kasnije u gradskoj katedrali. Nije poznato kada je otišao u Veneciju, verovatno da bi nastavio školovanje pod vođstvom Đovanija Legrenci. Karlo Frančesko Polarolo 1676. godine postaje orguljaš u svom rodnom gradu u Congregazione dei Padri della Pace gde povremeno menja svog oca na tom mestu, sve do 18. decembra 1676. godine, kada je zvanično postavljen za glavnog orguljaša. Polarolo se ženi 1674. godine gde iste godine krstiti svoje dvoje dece, a dve godine kasnije, 1676, on će se dobiti sina, Antonio Pollarolo, koji će nastaviti stopama svog oca kao kompozitor.
Polarolo 12. februara 1680. godine postaje glavni kapelnik katedrale u Breši, nasledivši Pietra Pelia na tom mestu., a 7. juna, 1681. godine primljen je u udruženje Accademia degli Erranti, koje se bavil književnim i muzičkim radom i na toj funkciji ostaje do 1689. godine.
Za vreme rada u Accademia degli Erranti 1678. komponuje svoju prvu operu, Venere travestita. Dve godine kasnije komponuje svoj prvi oratorijum La fenice. Od 1685. aktivno komponuje opere i oratorijume te iste godine predstavlja dve svoje drame, I delirii per amore, izvedene u Breši i La Rosinda izvedene u Veneciji. Polarolo 1686. godine otvara sezonu u pozorištu Teatro Sant'Angelo, u Veneciji svojom operom Il demone amante, overo Giugurta, gde iste godine postavlja i Il Licurgo, overo Il cieco d'acuta vista. U narednim godinama je komponovao tri dela za Veronu, Rodeico (1687), La costanza gelosa negl'amori di Cefalo e Procri (1688) e Alarico re de Goti (1689), a za Brešu radi preradu drame Antonino e Pompeiano, kompozitora Antonia Sartoria.
Krajem 1689. godine sa svojom porodicom seli se iz Breše i trajno se nastanjuje u Veneciji gde ga 13. avgusta 1690. godine postavljaju je za drugog orguljaša bazilike Svetog Marka, a dve godine kasnije postaje zamenik glavnog kapelnika. Od 1691. godine njegove opere su počele da se redovno prikazuju u velikim pozorištima u gradu, posebno u Teatro San Giovanni Grisostomo, Teatro Sant'Angelo, Teatro San Cassiano i Teatro San Fantino.
U 1694. godini je pokušao da postane kapelmajstor bazilike San Marko, ali za jedan glas više izabran je Antonio Bifi. Nekoliko meseci kasnije je napustio položaj zamenika majstora venecijanske bazilike u korist svog sina Antonija. Iako se povukao iz aktivnog muzičkog života nastavio nesmetano da komponuje sve do 1720. godine i između 1690. i 1705. komponuje svoja najbolja dela. U isto vreme bio je muzički direktor Ospedale degli Incurabili, jedan od četiri poznata venecijanska konzervatorijuma, gde ostaje od 1696 do 1718. godine [1], možda čak i do 1722. godine. Za ovu školu je komponovao nekoliko latinskih oratorijuma. Istovremeno je komponovao muziku i za druge institucije i manifestacije. Svoju karijeru kompozitora opera završio je 1722. godine, zbog bolesti i umire u februaru sledeće godine. Sahranjen u crkvi Santa Maria di Nazareth (danas poznatija kao Chiesa degli Scalzi).
Dela[uredi | uredi izvor]
Pollarolo svakako ima svoje mesto u istoriji muzike, naročito opere, pre svega, zbog broja dela koje je komponovao, a neka iz zbog stilske osobenosti. On je u periodu od 44 godina (1678-1722) napisao oko 90 opera i 18 oratoria. Za većinu njegovih opera libreta su pisali poznati lbretisti toga doba kao Đulio Cesare Koradi, Mateo Noris, Frančesko Silvani, Đirolamo Frigimelika Roberti i Apostolo Zeno (poslednja dvojica, su zapravo sprovodili reformu libreta). Njegove opere su uspešno predstavljene širom Italije i preko Alpa u Beču, Braunšvajgu i Ansbahu.
Opere[uredi | uredi izvor]
- Venere travestita (muzička drama, libreto Đovani Batista Botalino, 1678, Breša)
- Il Roderico (muzička drama, libreto Đovani Batista Botalino, 1684, Breša)
- I delirii per amore (muzička drama, libreto Francesco Miliati, 1685, Breša)
- Il demone amante, overo Giugurta (muzička drama, libreto Mateo Noris, 1685, Venecija)
- Il Licurgo, overo Il cieco d'acuta vista (muzička drama, libreto Mateo Noris, 1686, Venecija)
- La costanza gelosa negl'amori di Cefalo Procri (muzička drama, 1688, Verona)
- Antonino e Pompeiano (muzička drama, libreto Đakomo Frančesko Busani, 1689, Breša; prerada istoimenog dela Antonio Sartorio)
- Alboino in Italia (muzička drama, libreto Đulio Cezare Koradi, 1691, Venecija)
- Il moto delle stelle osservato da Cupido (serenada, 1691, Padova)
- La pace fra Tolomeo e Seleuco (muzička drama, libreto Adriano Morseli, na osnovu Rodogune pisca Pjer Korneja, 1691, Venecija)
- Onorio in Roma (muzička drama, libreto Đovani Mateo Đanini, na osnovu Stilichon pisca Pjer Korneja, 1692, Venecija)
- Marc'Antonio (muzička drama, libreto Mateo Noris, 1692, Đenova)
- Iole, regina di Napoli (muzička drama, libreto Đulio Cezare Koradi, 1692, Venecija)
- L'Ibraim sultano (muzička drama, libreto Adriano Morseli, na osnovu Bajazet di Jean Racine, 1692, Venecija)
- La forza della virtù (muzička drama, libreto Domeniko David, na osnovu Storia di Spagna di Rogatis, 1693, Venecija; ripreso anche come Creonte tiranno di Tebe, 1699, Napoli)
- Gl'avvenimenti d'Erminia e di Clorinda (muzička drama, libreto Đulio Cezare Koradi, na osnovu Oslobođeni Jerusalim pisca Torkvato Taso, 1693, Venecija)
- Amage, regina de' Sarmati (muzička drama, libreto Đulio Cezare Koradi, 1693, Venecija)
- Ottone (muzička tragedija, libreto Đirolamo Frigimelika Roberti, 1694, Venecija)
- La schiavitù fortunata (muzička drama, libreto Fulgenzio Maria Gualazzi, 1694, Venecija)
- Irene (muzička tragedija, libreto Đirolamo Frigimelika Roberti, 1694, Venecija)
- Alfonso primo (muzička drama, posle Rogatis, 1694, Venecija)
- La Santa Genuinda, overo L'innocenza difesa dall'inganno (3° atto) (dramma sacro per musica, libreto Pietro Ottoboni, na osnovu Santi di Fiandra di Molano, 1694, Roma; in collaborazione con Giovanni Lorenzo Lulier (1° atto) e Alessandro Scarlatti (2° atto))
- Il pastore d'Anfriso (tragedia pastorale, libreto Đirolamo Frigimelika Roberti, basato su le Georgiche di Virgilio, 1695, Venecija)
- La Falsirena (muzička drama, libreto Rinaldo Kali, 1695, Ferara)
- La Rosimonda (muzička tragedija, libreto Đirolamo Frigimelika Roberti, 1695, Venecija)
- Ercole in cielo (muzička tragedija, libreto Đirolamo Frigimelika Roberti, 1696, Venecija)
- Almansore in Alimena (muzička drama, libreto Giovanni Matteo Giannini, 1696, Ređo Emilija)
- Gli inganni felici (muzička drama, libreto Apostolo Zeno, da Erodoto,[2] 1696, Venecija)
- Amor e dovere (muzička drama, libreto Domenico David, 1696, Venecija)
- Tito Manlio (muzička drama, libreto Mateo Noris, 1696, Firenca)
- I reggi equivoci (muzička drama, libreto Mateo Noris, 1697, Venecija)
- La forza d'amore (muzička drama, libreto Lorenzo Burlini, 1697, Venecija)
- L'Oreste in Sparta (muzička drama, libreto Pompeo Luchesi, 1697, Ređo Emilija)
- Circe abbandonata da Ulisse (muzička drama, libreto Aurelio Aureli, 1697, Venecija)
- La clemenza d'Augusto (2° čin) (muzička drama, libreto Carlo Sigismondo Caprese, 1697, Roma; u saradnji sa Severo De Luca (1° čin) e Giovanni Bononcini (3° čin))
- Marzio Coriolano (muzička drama, libreto Mateo Noris, 1698, Venecija)
- L'enigma disciolto (pastirska basna, libreto Đovani Batista Neri, 1698, Ređo Emilija; slikanje Gli amici rivali, 1705, Venecija)
- L'Ulisse sconosciuto in Itaca (muzička drama, libreto Mateo Noris, 1698, Ređo Emilija)
- Il Faramondo (muzička drama, libreto Apostolo Zeno, posle Calprende. 1698, Venecija)
- Il ripudio d'Ottavia (muzička drama, libreto Mateo Noris, 1699, Venecija)
- L'oracolo in sogno (3° čin) (muzička drama, libreto Frančesko Silvani, 1699, Mantova; u saradnji sa Antonio Kaldara (1° čin) e Antonio Quintavalle (2° čin))
- Lucio Vero (muzička drama, libreto Apostolo Zeno, 1699, Venecija)
- Il giudizio di Paride (intermezzo, 1699, Venecija)
- Il colore fa' la regina (muzička drama, libreto Mateo Noris, 1700, Venecija)
- Il delirio comune per l'incostanza dei genii (muzička drama, libreto Mateo Noris, 1700, Venecija)
- L'inganno di Chirone (melodrama, libreto Pietro D'Averara, 1700, Milano)
- Le pazzie degli amanti (muzička drama, libreto Francesco Passarini, 1701, Vienna)
- Catone Uticenze (muzička drama, libreto Mateo Noris, 1701, Venecija)
- L'odio e l'amore (muzička drama, libreto Mateo Noris, 1702, Venecija)
- Ascanio (muzička drama, libreto Pietro D'Averara, 1702, Milano)
- Venceslao (muzička drama, libreto Apostolo Zeno, dopo Corneille, 1703, Venecija)
- La fortuna per dote (tragikomedija, libreto Đirolamo Frigimelika Roberti, 1704, Venecija)
- L'eroico amore (tragikomedija, libreto M. A. Gasparini, 1704, Bergamo)
- Il giorno di notte (muzička drama, libreto Mateo Noris, 1704, Venecija)
- Il Dafni (tragedia satirica in musica, libreto Đirolamo Frigimelika Roberti, 1705, Venecija)
- La fede ne' tradimenti (muzička drama, libreto Girolamo Gigli, 1705, Venecija)
- Filippo, re della Grecia (muzička drama, libreto Pietro Đorđio Barziza, ranije Tit Livije, 1706, Venecija)
- Flavio Bertarido, re dei Langobardi (muzička drama, libreto Stefano Ghisi, 1706, Venecija)
- La fede riconosciuta (muzička pastirska igra, libreto Pasquaglio, 1707, Vićenca)
- La vendetta d'amore (muzička pastorala, 1707, Rovinj)
- L'Ergisto (pastirska igra, libreto Francesco Passarini, 1708, Rovinj)
- Igene, regina di Sparta (muzička drama, libreto Aurelio Aureli, 1708, Vićenca)
- Il falso Tiberino (muzička drama, libreto Pietro Pariati e Apostolo Zeno, 1709, Venecija)
- La ninfa riconosciuta (pastoralna melodrama, libreto Frančesko Silvani, 1709, Vićenca)
- Il Costantino pio (muzička drama, libreto Pietro Ottoboni, 1710, Rim)
- Amor per gelosia (pastirska basna, 1710, Rim)
- Engelberta, o La forza dell'innocenza (muzička drama, 1711, Breša)
- La Costanza in trionfo (muzička drama, 1711, Breša)
- Publio Cornelio Scipione (muzička drama, libreto Agostino Piovene, ranije Plutarh, 1712, Venecija)
- Peribea in Salamina (muzička drama, 1712, Vićenca)
- L'infedeltà punita (muzička drama, libreto Frančesko Silvani, 1712, Venecija; u saradnji sa Antonio Loti)
- Spurio postumio (muzička drama, libreto Agostino Piovene, 1712, Venecija)
- Eraclio (3° atto) (muzička drama, libreto Pietro Antonio Bernardoni, 1712, Rim; u saradnji sa Frančesko Gasparini (2° čin))
- Giulio Cesare nell'Egitto (muzička drama, libreto Antonio Otoboni, 1713, Rim)
- Semiramide (muzička drama, libreto Frančesko Silvani, 1714, Venecija)
- Marsia deluso (favola pastorale, libreto Agostino Piovene, 1714, Venecija)
- Il trionfo della costanza (muzička drama, 1714, Vićenca)
- Tetide in Sciro (muzička drama, libreto Carlo Sigismondo Capece, 1715, Vićenca)
- Il germanico (muzička drama, libreto Pietro Đorđio Barziza, 1716, Venecija)
- Ariodante (muzička drama, libreto Antonio Salvi, 1716, Venecija)
- L'innocenza riconosciuta (muzička drama, libreto Tomaso Malipiero, 1717, Venecija)
- Farnace (muzička drama, libreto Domeniko Lali, 1718, Venecija)
- Amore in gara col fasto (muzička drama, libreto Frančesko Silvani, 1718, Rovinj)
- Astinome (muzička drama, libreto ili Domeniko Otavio Petroselini, 1719, Rim)
- Il pescatore disingannato (epitalamio muzika, 1721, Venecija)
- L'Arminio (muzička drama, libreto Frančesko Salvi, 1722, Venecija)
Radovi sumnjive atribucije[uredi | uredi izvor]
- Venere travestita (libreto A. Scappi, 1691, Rovinj)
- Alfonso, il sesto re di Castiglia (1694, Napulj)
- Il re infante (1694, Bolonja)
- Gl'amori di paride ed Ennone in Ida (1697)
- De la virtude ha la bellezza onore (libreto Pietro Pariati, 1704, Venecija)
- La pace fra Pompeiano e Cesarini (libreto Aurelio Aureli, 1708, Venecija)
- Berenice e Lucialla, o L'amar per virtù (1700; forse di Domenico Freschi)
- La Proserpine
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Secondo quanto riportato nei libretti dei suoi oratori di questo periodo e dalla Guida de' forestieri di Coronelli
- ^ Storie, VI, 125-131)
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Kratka biografija Arhivirano na sajtu Wayback Machine (24. septembar 2015)
- Karlo Frančesko Polarolo
- Karlo Frančesko Polarolo opere
- Digitalizovana dela Karla Frančeska Polaroloa
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Umetničke | |
| Ljudi | |
| Ostale | |
