Malik el Kamil
Malik el Kamil | |
|---|---|
 el Kamil i Fridrih II, svetorimski car | |
| Datum rođenja | 1177 |
| Mesto rođenja | Kairo |
| Datum smrti | 6. mart 1238. (60/61 god.) |
| Mesto smrti | Damask |
| Roditelji | Malik el Adil |
Malik el Kamil (punim imenom: el Malik el Kamil Naser ad-Din Abu el Mali Muhamed; oko 1177- 6. mart 1238) bio je četvrti ajubidski vladar Egipta. Tokom njegove vladavine vođena su dva krstaška rata (Peti i Šesti).
Dolazak na vlast[uredi | uredi izvor]
Malik el Kamil je sin Malik el Adila, naslednika i mlađeg brata velikom muslimanskog vojskovođe Saladina, osnivača Ajubidske dinastije. Njegov otac vladao je od 1193. do 1218. godine. To je period mira i prijateljskih odnosa muslimana i hrišćana u Svetoj zemlji. Jedan od el Adilovih osnovnih ciljeva bio je održavanje tog mira. Međutim, pred kraj el Adilove vladavine ugarski kralj Andrija Arpad izvršava upad na ajubidske teritorije i niz pljačkaških pohoda. Potom se povlači u Ugarsku. Bila je to samo najava za dolazak mnogo brojnije armije iz Evrope koju su činili Frizijci, Franci i Holanđani. Saznavši da mu se približava ogromna armija, el Adil se razboleo i ubrzo umro (avgust 1218). Njegova zemlja podeljena je između trojice sinova: Al-Kamil dobija Egipat, Al-Muazam Jerusalim i Damask a el Ašraf Musa Džizru.
Peti krstaški rat[uredi | uredi izvor]
Iskrcavši se kod Damijete, krstaši je brzo zauzimaju. Potom sledi period mirovanja armije tokom koga su Pelagije Galvani (papski legat), Žak od Vitrija (biskup Akre) i Franja Asiški pokušavali da mirnim putem preobrate muslimane. Franja Asiški je čak otišao toliko daleko da poseti el Kamila i izloži mu načela hrišćanske vere. Namera mu, naravno, nije uspela, ali je Kamil bio oduševljen upornošću Franje i vratio ga u krstaški logor sa mnoštvom poklona. Kamil tokom Petog pohoda razvija prijateljski odnos sa Fridrihom II, svetorimskim carem.
Brojnost krstaške armije i osvajanje Damijete zaplašila je Kamila. On legatu Pelagiju šalje ponudu za mir. Krstaši bi dobili Jerusalim, Palestinu i Galileju bez borbe pod uslovom da odustanu od pohoda na Egipat. Shodno svojoj teoriji o nepregovaranju sa muslimanima, Pelagije odbija ponudu.
Krstaši 12. jula 1220. godine kreću u pohod na Kairo. Računa se da je krstašku vojsku činilo 5000 vitezova i oko 40.000 pešadinaca. Muslimanska vojska Kamila se u panici povlači.
Tada su krstaši načinili veliku grešku. Prevideli su porast vodostaja Nila i ubrzo se našli odsečeni od svih puteva morem blata. Više nije bilo ni reči o nastavku pohoda. Kamil više nije nudio stare uslove. Krstaši su dobili jedino slobodan prolaz do Sredozemnog mora odakle će se vratiti u Evropu. Time je završen Peti krstaški rat. Pelagije sa Kamilom sklapa osmogodišnji mir i predaje mu Damijetu.
Šesti krstaški rat[uredi | uredi izvor]
Godine između Petog i Šestog pohoda Kamil je proveo u sukobu sa svojim bratom el Muazamom, vladarem Damaska i Jerusalima. Za to vreme, u Evropi se vrši pritisak na nemačkog cara Fridriha II da pokrene novi pohod protiv muslimana. Međutim, nisu se svi slagali sa njegovom tolerancijom prema muslimanima. Njegove veze sa Kamilom bile su svima poznate.
Kamil reši da iskoristi situaciju u svoju korist. Fridrihu predlaže da pokrene krstaški rat protiv njegovog brata Muazama. Osvajanje Jerusalima znatno bi podiglo Fridrihov ugled u Evropi koji je opao zbog sukoba sa crkvom. Fridrih pristaje i stavlja krst na sebe. Saznavši za to, papa Grgur IX mu upućuje prekore što od njega nije tražio dozvolu. Bio je to prvi krstaški rat koga nije pokrenuo papa. Fridrih ga jednostavno ignoriše.
Tokom priprema za prelazak Sredozemnog mora, Fridrih iznenada oboleva u Otrantu. Papa Grigorije ga, sluteći da se radi o prevari, ekskomunicira. Potom je okrenuo čitavu Evropu protiv njega. Fridrihovi posedi u Nemačkoj odjednom su se našli u opasnosti. Jerusalimski kralj Jovan Brijen lično predvodi papsku vojsku koja napada nemačke teritorije u južnoj Italiji. Sada je jedini Fridrihov spas od propasti bio osvajanje Jerusalima.
Međutim, Muazam umire malo nakon što se Fridrih iskrcao u Palestinu. Nasledio ga je sin el Nazir Davud koji je bio slaba ličnost. Kamil je lako mogao da upravlja njime. Sada nije bilo potrebe za intervencijom nemačkih krstaša. Tada su došli do izražaja čisti odnosi između dvojice vladara. Fridrih javlja Kamilu o svom položaju i priznaje mu da nema dovoljno armije ni za osvajanje jednog utvrđenja, a kamoli Jerusalima. Ne želeći da pokvari prijateljstvo sa Fridrihom, Kamil pristaje da se isforsira prividan sukob u kome će krstaši osvojiti Jerusalim. Sklopljen je desetogodišnji mir u Jafi. Krstaši osvajaju Jerusalim bez borbe, a muslimani zadržavaju Kupolu na Steni i El Aksu. Bio je to izuzetan potez obojice vladara. Po prvi put je Jerusalim podeljen između krstaša i muslimana.
Poslednje godine i smrt[uredi | uredi izvor]
Sporazum sa Fridrihom el Kamilu nije doneo sreće. Na ulicama Mosula, Bagdada i Alepa nazivan je izdajnikom islama. On sam nije želeo da prekrši uslove mira pa je period od 1229. godine do Kamilove smrti 1238. godine period prestanka muslimansko-krstaških sukoba. Kamila nasleđuju dvojica sinova: El Adil II i Ejub. Nakon kratke, dvogodišnje vladavine el Adila II, sukobi su obnovljeni. U bici kod Forbije krstaši su doživeli veliki poraz. Nakon toga muslimani bez otpora ulaze u Jerusalim. Ponovan pad Jerusalima izazvaće Sedmi krstaški rat koga će predvoditi francuski kralj Luj IX Sveti.
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Izvori[uredi | uredi izvor]
- Fajfrić, Željko (2006). Istorija krstaških ratova. Sremska Mitrovica: Tabernakl. ISBN 978-86-85269-05-9.
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Ljudi | |
| Ostale | |
