Milan Budisavljević

Milan Budisavljević
Milan Budisavljević
Lični podaci
Datum rođenja	(1874-03-12)12. mart 1874.
Mesto rođenja	Vrelo kod Korenice, Austrougarska
Datum smrti	21. februar 1928.(1928-02-21) (53 god.)
Mesto smrti	Sremski Karlovci, Kraljevina SHS
Književni rad
Najvažnija dela	„Bijedni ljudi“ „Tmurni dnevi“ „Izabrane pripovetke“

Milan Budisavljević (Vrelo, 12. mart 1874 — Sremski Karlovci, 21. februar 1928) bio je srpski književnik, profesor i prevodilac. Potiče iz ugledne ličke familije Budisavljević.

Biografija

Srednji je sin popa Jove, braća su mu bila Petar i Budislav Budisavljević (najstariji brat), a sestra Darinka je bila udata za sveštenika Mirka Petrovića. Predjed mu je bio Mijat Budisavljević. Osnovnu školu završio je u Vrhovinama, a gimnaziju u Gospiću i Sremskim Karlovcima (1886-1894). Kao gimnazistu izabrala ga je Matica srpska za stipendistu iz Zadužbine Nestora Dimitrijevića. Ovu stipendiju primao je do kraja (dok nije diplomirao) univerzitetskog školovanja - studija klasičnog jezikoslova na Filozofskom fakultetu u Zagrebu. Kao student ispomagao se radeći kao pomoćni učitelj u zagrebačkoj donjogradskoj gimnaziji. Stekavši diplomu službovao je kao gimnazijski učitelj u Gornjem Karlovcu (1899-1900) i Gospiću (1900-1903). Tu se 1902. oženio licejkom Nedeljkom Kalinić, sa kojom je imao tri sina i ćerku. Od 1903. odlazi za profesora Karlovačke gimnazije u kojoj je kao profesor klasičnog jezikoslovlja i srpskog jezika ostao sve do smrti.

Osim profesure bavio se i književnim i prevodilačkim radom. Pisao je pripovetke, književnoistorijske članke i prikaze dela pojedinih pisaca (Anton Aškerc, Jovan Jovanović Zmaj, Ksaver Šandor Đalski, France Prešern, Milan Begović, Marko Car, Vojislav Ilić, Ivo Vojnović, Laza Kostić i dr.) Književnim prilozima sarađivao je u Vijencu, Životu, Brankovom kolu, Hrvatskoj njivi, Bosanskoj vili, sarajevskoj Nadi, Letopisu Matice srpske, Carigradskom glasniku... U periodu od 1905.—1912. bio je urednik Brankovog kola sa Perom Markovićem, a od 1906.-1912. sam. Od 1905. član je Književnog odeljenja Matice srpske, a zatim je stalno biran za člana Matičnog Književnog odbora. Kao član Srpske samostalne stranke dva puta je biran u Srpski narodno-crkveni sabor. Pripovetke piše većinom o teškom životu žitea Gornje krajine, ali i radove o jezikoslovnim pitanjima, komparativne rasprave (Ilijada u pogledu kosovskih pesama). Prvu pripovetku Muhamedanče objavio je 1892. u Bosanskoj vili, a sve do 1905. objavljuje radove i u drugim časopisima.

Napisao je dve knjige pripovedaka Bijedni ljudi (Zagreb 1899.) i Tmurni dnevi (Mostar 1906.) u kojima iznosi život krajiške sredine. U Glasniku Narodnog veća (Sremski Karlovci 1918) objavio je delove nedovršene tragedije Momir i Grozdana.

Preveo je u stihu Euripidovu tragediju Medeja (Zemun 1920).

U Sremskim Karlovcima bio je i upravitelj Bogoslovskog konvikta (1909-1928).

Literatura

• Enciklopedija Jugoslavije. JLZ Zagreb. 1982. tom 2. str 530.