Oton Iveković

Oton Iveković
Oton Iveković
Lični podaci
Datum rođenja	17. april 1869.
Mesto rođenja	Klanjec, Austrougarska
Datum smrti	4. jul 1939. (70 god.)
Mesto smrti	Zagreb, Kraljevina Jugoslavija

Oton Iveković (17. april 1869, Klanjec — 4. jul 1939, Zagreb ili Veliki Tabor kod Klanjca^[1]^[2]) je bio jedan od najistaknutijih hrvatskih slikara u vreme Austrougarske, unutar Kraljevine Hrvatske i Slavonije, i kasnije u vreme Kraljevine Jugoslavije.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Oton Iveković počeo je da uči slikarstvo kod Kikereca u Zagrebu, a kasnije i kod Hafnera i Klauzena. Za dodatnu obuku je otišao u Beč i diplomirao je na Akademiji lepih umetnosti. Potom ide u Minhen i Karlsrue gde se specijalizuje za istorijsko slikarstvo.

Putovao je po Hrvatskoj, Bosni, Makedoniji, Italiji, Nemačkoj, Americi. Od svojih brojnih putovanja Iveković izradio je akvarele i skice. Dole su na primer radovi o starim hrvatskim gradovima, velebitskom planinskom lancu, takođe motivi nastali na njegovim putovanjima.

Nakon svojih putovanja radio je u ateljeu Bjađa Fađonija, a za vreme Prvog svetskog rata slikao je na bojištima. Kasnije je predavao kao profesor na Akademiji likovnih i vizuelnih umetnosti u Zagrebu.

Radio je i kao ilustrator knjiga. Za zagrebačko pozorište izrađivao je nacrte istorijskih kostima, te pisao o kostimografiji. Bavio se i publicistikom, pišući uspomene i putopise u kojima se očituje njegov polemički duh. Pred kraj života povukao se u dvorac Veliki Tabor.

Oton Iveković umro je 4. jula 1939. u dvorcu Veliki Tabor^[1]^[2], koji se nalazi u Hrvatskom Zagorju. Sahranjen je u Klanjcu^[2].

Delo i rad[uredi | uredi izvor]

Iveković je predstavnik akademskog realizma, a njegovo slikarstvo akademsko i puno rodoljubivog romantičkog zanosa. Uglavnom se bavio i koncentrisao na istorijske teme i motive, pre svega na hrvatsku istoriju^[3] i narodnu nošnju, u kojima pronalazi svoje glavne teme nadahnuća. Takođe je zainteresovan za pojedine verske teme i motive. Tako su nastala dela kao što su „Dolazak Hrvata na more“, „Pogubljenje Matije Gupca“ i „Krunisanje kralja Tomislava“. Ovo njegovo delo smatra se vrhuncem ondašnje umetnosti u Hrvatskoj.

Uz istorijske radove, koji su i najpopularniji, najkvalitetniji su mu radovi neposredne i sveže skice čestih putovanja po Lici, Dalmaciji i Bosni. Najčešće je slikao istorijske motive, portrete i pejzaže.

Mnoge od njegovih slika su i dalje ostale ključni simboli hrvatskog identiteta i istorije.