Petar Kosić
| Petar Kosić | |
|---|---|
 Armijski general Petar Kosić | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 13. maj 1881. |
| Mesto rođenja | Bujačić kod Valjeva, Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 18. maj 1949. (68 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, FNRJ |
| Vojna karijera | |
| Služba | 1898 — 1941. |
| Vojska | Srpska vojska Jugoslovenska vojska |
| Čin |   Armijski general |
| Učešće u ratovima | Prvi balkanski rat Drugi balkanski rat Prvi svetski rat |
| Odlikovanja | Orden Karađorđeve zvezde Orden Karađorđeve zvezde sa mačevima Orden Svetog Save Orden Jugoslovenske krune Ordenom belog orla sa mačevima |
Petar Kosić (Bujačić kod Valjeva 13. maj 1881 — Beograd, 18. maj 1949) bio je visoki oficir srpske vojske i armijski general Jugoslovenske vojske. Tokom službovanja na mestu načelnika Glavnog generalštaba bio je kraljev guverner, da bi 27. marta 1941. godine bio smenjen i penzionisan zaslugom pučista koje je predvodio njegov klasni drug armijski general Dušan Simović koji je preuzeo njegovu dužnost načelnika glavnog generalštaba i postao predsednik vlade.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 13. maja 1881. godine u selu Bujačić nadomak Valjeva, od oca Vićentija, zemljoradnika i majke Milenije. Nakon završetka gimnazije u Valjevu, stupio je vojsku 1898, kao pitomac 31. klase niže škole Vojne Akademije. Po završetku školovanja proizveden u čin artiljerijskog potporučnika. Dalje školovanje je nastavio kao pitomac 14. klase više škole Vojne akademije koju je završio 1906. godine. Stažirao je u Francuskoj i Nemačkoj do 1908. godine.[1][2]
Oženio se 1920. godine, Olgom kćerkom profesora Stevana Lovčevića direktora gimnazije, načelnika u Ministarstvu prosvete i nastavnika kralja. Kumovi na venčanju su mu bili general Milan Pešić i Pavle Matić trgovac. Dece nije imao.[1]
Aktivna služba[uredi | uredi izvor]
Po završetku školovanja, prvim rasporedom određen je 10. oktobra 1906. godine za vodnika u 8. pešadijskom puku da bi za manje od mesec dana, 7. novembra 1906. bio premešten na mesto vodnika u Pešadijskoj podoficirskoj školi. Od 30. marta 1907. godine bio je komandir 4. čete 3. bataljona 2. pešadijskog puka, a od 16. novembra 1908. je komandir 3. čete 2. bataljona 16. pešadijskog puka. Na ovoj poziciji se nalazio do početka Balkanskih ratova. U Balkanskim ratovima bio je na položajima komandanta železničkih stanica u Priboju, Pirotu i Vranju pa ađutant komandanta Druge armije i ađutant u Štabu makedonsko-kosovskih trupa. U Prvom svetskom ratu 1914 — 1918. postavljen je za pomoćnika načelnika Štaba Bitoljske divizije I poziva. Nakon toga postavljen je za referenta u Štabu II armije da bi već 8. septembra 1914. godine, posle neuspeha na Čevrntiji, bio postavljen za načelnika Štaba Timočke divizije I poziva. Na toj funkciji dočekao je završetak rata.[1][2]
Posle završetka Prvog svetskog rata u novoformiranoj vojsci bio je u periodu od 26. oktobra 1919. do 29. novembra 1921. godine, profesor taktike na Nižoj školi Vojne akademije. Paralelno sa profesurom bio je od 4. maja 1920. šef Operativnog odseka Operativnog odeljenja Glavnog generalštaba a od 24. novembra 1921. pomoćnik načelnika Generalštaba Prve armijske oblasti. Funkciju vršioca dužnosti načelnika Generalštaba Druge armijske oblasti obavljao je kratko da bio na mestu načelnika bio potvrđen 11. aprila 1923. godine. Dana 10. novembra 1925. godine premešten za vršioca dužnosti komandanta Dravske pešadijske brigade a zatim od 10. februara 1927. godine postavljen za načelnika Generalštaba Treće armijske oblasti. Od 11. aprila 1929. godine, imenovan je vršiocem dužnosti komandanta 2. konjičke divizije. Dana 16. novembra 1930. godine, imenovan je prvim pomoćnikom načelnika Glavnog generalštaba. Delegiran za člana jugoslovenske delegacije na konferenciji o razoružavanju u Ženevi u periodu 1932/1933. Vršilac dužnosti komandanta prve armijske oblasti bio je od 6. septembra 1936. godine, da bi već sledeće godine od 18. novembra 1937. bio na položaju komandanta grada Beograda. Za načelnika Glavnog generalštaba i guvernera kralja, imenovan je 3. januara 1940. godine.[1]
Vojnim pučem 27. marta 1941. godine, uklonjen je sa dužnosti načelnika Glavnog generalštaba i prevremeno penzionisan. Tokom Drugog svetskog rata agitovao je u inostranstvu protiv Narodnooslobodilačkog pokreta. Pri povratku u Beograd uhapšen je 15. februara 1949. godine u grupi sa Aleksandrom Cincar-Markovićem, Ivom Perovićem, Milanom Antićem i drugima. U zatvoru u znak protesta stupio u štrajk glađu. Preminuo je 18. maja 1949. godine, od posledica štrajkovanja.[1][2]
Oficirsko napredovanje i odlikovanja[uredi | uredi izvor]
Unapređen je u čin: artiljerijskog potporučnika 1900; kapetana prve klase 1911; majora 1913; potpukovnika 1913; pukovnika 14. oktobra 1920; brigadnog generala 1. decembra 1925; divizijskog generala 6. septembra 1930. i armijskog generala 6. septembra 1937.
Odlikovan je Ordenom Karađorđeve zvezde sa mačevima II i IV stepena, Ordenom Karađorđeve zvezde IV stepena, Ordenom belog orla sa mačevima III i IV stepena, Ordenom belog orla V stepena, Ordenom Svetog Save I, II i III stepena, Ordenom Jugoslovenske krune II i III stepena i brojnim spomenicama, medaljama i stranim odlikovanjima.[3]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v g d Bjelajac 2004, str. 184.
- ^ a b v Ivetić 2000, str. 51-52.
- ^ Miletić 2009, str. 7.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Bjelajac, Mile S. (2004). Generali i admirali Kraljevine Jugoslavije 1918—1941. Beograd: Institut za noviju istoriju Srbije. ISBN 978-86-7005-039-6.
- Ivetić, Velimir (2000). Načelnici generalštaba 1876—2000. Beograd: NIC Vojska.
- Miletić, Antun (2009). Srpski Đenerali u žicama: 1941—1945. Beograd: Albatros plus (Novi Beograd: Alfa tim print). ISBN 978-86-6081-081-4 Proverite vrednost parametra
|isbn=: checksum (pomoć).
