Policijska brutalnost

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Policijska brutalnost 1964. god. za vreme nereda u Harlemu

Policijska brutalnost ili policijsko nasilje je pojam za opisivanje neopravdanog ili namernog uznemiravanja, verbalnog napada, fizičke/duševne povrede, imovinske štete ili smrti pretrpene usled interakcije sa policijom. Policijska brutalnost je oblik zloupotrebe policije koji uključuje neprimereno nasilje od strane pripadnika policije. Ona je ekstremni oblik policijskog nasilja koji uključuje fizičku povredu ili smrt osobe ili životinje. Postoji u mnogim zemljama i teritorijama, čak i u onima koje ga gone. Iako je nezakonito, može se obavljati u skladu sa zakonom.[1]

Istorija[uredi | uredi izvor]

Izraz „policijska brutalnost" su američke novine koristile već 1872. godine, kada je Čikago tribjun[2] izveštavao o premlaćivanju civila prilikom hapšenja.

Poreklo moderne policije zasnovane na autoritetu nacionalne države obično se prati u dešavanjima u Francuskoj iz 17. i 18. veka, pri čemu su moderne policijske službe osnovane u većini nacija do 19. i početkom 20. veka. Slučajevi policijske brutalnosti su, izgleda, česta tada. Rani masovni incidenti brutalnosti dogodili su se tokom štrajkova rada, poput Velikog železničkog štrajka iz 1877. godine, Pullmanovog štrajka iz 1894, masakra iz 1914. godine..[3]

Delovi stanovništva mogu policiju smatrati opresijom. Pored toga, postoji percepcija da žrtve policijske brutalnosti često pripadaju relativno nemoćnim grupama, kao što su manjine, invalidi, mladi i siromašni.[4]

Prema podacima koje je objavio Biro za statistiku pravde (2011), između 2003. i 2009. godine, najmanje 4.813 ljudi je umrlo tokom hapšenja od strane lokalne policije. Od smrti koja je klasifikovana kao ubistva iz zakona zabeleženo je 2.876 smrtnih slučajeva, od kojih su 1.643 ili 57,1% umrlih ljudi bili „ljudi u boji“.[5]

Primeri[uredi | uredi izvor]

Austrija[uredi | uredi izvor]

U Beču postoji tendencija da postoji povezanost između bečkog problema sa drogom i gradskih afričkih migranata. To je dovelo do postojanja negativnih kulturnih stereotipa koji su tada doveli do rasnog profiliranja afričkih migranata, zbog negativnih asocijacija na njihovu etničku pripadnost.[6]

U Austriji je bilo više incidenata sa velikim publicitetom u kojima je policija ili mučila, javno ponižavala ili nasilno premlaćivala ljude - u nekim slučajevima do smrti. Najzloglasniji od ovih incidenata dogodio se krajem devedesetih, međutim nedavni izveštaji iz 2015. pokazuju da policija još uvek na ovaj način tretira civile.[7]

Akcije u borbi protiv brutalnosti policije[uredi | uredi izvor]

Austrija ima zakonodavstvo kojim se govor mržnje protiv nečije rase, religije, nacionalnosti čini nezakonitim.[8] Ovakvi zakoni koji obeshrabruju diskriminaciju mogu pomoći u promeni percepcije javnosti o različitim etničkim i kulturnim grupama. Nakon toga, smanjio se broj rasno motivicanih incidenata policijske brutalnosti. Uporedo sa ovim naporima, Austrija ima i niz nevladinih organizacija koje pokušavaju da sprovedu programe koji podstiču pozitivne međukulturalne odnose, kao i više ciljane programe kao što je obuka za rasnu osetljivost policije. Austrijska policija, takođe, pokušava pronaći sopstvene načine da spreči policijsku brutalnost i da krivično gonjenje policije učini nesmetanijim postupkom.

Bangladeš[uredi | uredi izvor]

Policija je u Bangladešu žestoko pretukla razne demonstrante palicama, dok su protestirali, zbog uvrede islama.[9]

Brazil[uredi | uredi izvor]

Policija u Brazilu ima istoriju nasilja nad nižim klasama, koja potiče iz devetnaestog veka, kada je služila pre svega kao instrument kontrole nad masom robova.[10][11] Kasnije, sa ukidanjem ropstva, policijske snage su bile pod snažnim uticajem lokalnih velikih vlasnika zemljišta poznatih kao „pukovnici".[12]

Godine 2015. Brazil ima više nasilnih smrti nego građanski rat u Siriji.[13] Većina ljudi strahuje od policije.[14]

Brazilska policija je 2018. godine ubila više od 6.160 ljudi.[15]

Kako se meri[uredi | uredi izvor]

Policijska brutalnost meri se na osnovu podataka ljudi koji su je doživeli ili videli, kao i porota koja je prisutna na suđenju koja uključuju slučajeve policijske brutalnosti. To je zato što ne postoji način da se kvantifikuje upotreba preterane sile za bilo koju određenu situaciju. Davne 1985. samo je jedan od petoro ljudi smatrao da je policijska brutalnost ozbiljan problem. Ona zavisi od situacije, da li se osumnjičena osoba opire. Od ljudi koji su anketirani o njihovom obračunu sa policijskom brutalnošću 2008. godine, samo oko 12% se opiralo. Iako se policija ne može kvantifikovati, mišljenje o brutalnosti između rase, pola i starosnog uzrasta može.[16] Afroamerikanci, žene i mlađi ljudi imaju veću verovatnoću da imaju negativna mišljenja o policiji nego belci, muškarci i stariji pojedinci.[17]

Nezavisni nadzor[uredi | uredi izvor]

Različite zajednice su kritikovale brutalnost policije. Ove grupe često naglašavaju potrebu za nadgledanjem od strane nezavisnih civilnih odbora za reviziju i drugim metodama za osiguranje odgovornosti policijskih akcija.

Organizacije i odbori za pravosuđe (često nazvani po umrlom pojedincu ili žrtvama policijskog nasilja) obično se solidarišu sa žrtvama. Amnesti internašonal je druga organizacija koja se bavi pitanjima brutalnosti policije. Fokusirana je na ljudska prava sa preko 3 miliona članova i pristalica širom sveta. Navedeni cilj organizacije je „sprovesti istraživanje i generisati akcije za sprečavanje i okončanje teških zloupotreba ljudskih prava i tražiti pravdu za one čija su prava prekršena“.[18]

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Martinelli TJ. (2007). Minimizing Risk by Defining off-Duty Police Misconduct Arhivirano 2013-12-12 na sajtu Wayback Machine
  2. ^ „Police Brutality: A Prisoner was shamefully beaten by Officers, he was Kicked and Pounded in a Cell ---Probably Fatally Injured”. Chicago Daily Tribune. 12. 10. 1872. 
  3. ^ Johnson, Marilynn S. (2004). Johnson, ур. Street Justice: A History of Police Violence in New York City. Beacon Press. стр. 365. ISBN 978-0-8070-5023-1. 
  4. ^ Powers, Mary D. (1995). „Civilian Oversight Is Necessary to Prevent Police Brutality”. Ур.: Winters, Paul A. Policing the Police. San Diego: Greenhaven Press. стр. 56–60. ISBN 978-1-56510-262-0. 
  5. ^ Kappeler, Victor. „Being Arrested can be Hazardous to your Health, Especially if you are a Person of Color”. 
  6. ^ „Reactions to Police Brutality”. Архивирано из оригинала 18. 8. 2016. г. Приступљено 22. 7. 2016. 
  7. ^ AUSTRIA: Five questions on possible police violence in Vienna – Civic Space Watch
  8. ^ „Austria 2015 Human Rights Report” (PDF). United States Bureau of Democracy and Labor. 
  9. ^ „Police Brutality and Corruption on Steep Rise”. Архивирано из оригинала 4. 3. 2016. г. Приступљено 21. 5. 2016. 
  10. ^ Holloway, Thomas H. "Policing Rio De Janeiro: Repression and Resistance in a 19Th-Century City" Stanford University Press. 1993. ISBN 9780804720564. - Chapter Two.
  11. ^ Graden, D. Torston. "From Slavery to Freedom in Brazil: Bahia, 1835–1900" University of New Mexico Press. 2006. ISBN 9780826340511. - Chapters Two & Three.
  12. ^ Koonings, K.; Kruijt D. (1988). Armed Actors, Organised Violence and State Failure in Latin America. Zed Books. str. 41. ISBN 9781842774441. 
  13. ^ Article at The Independent, October 29, 2016.
  14. ^ Article at "Folha de São Paulo", July 31, 2015.
  15. ^ „Violent crime has undermined democracy in Latin America”. Financial Times. 9. 7. 2019. 
  16. ^ Bureau of Justice Statistics. „Use of Force”. Bureau of Justice Statistics. Office of Justice Programs. Pristupljeno 15. 11. 2014. 
  17. ^ Jefferis, Eric; Butcher, Fredrick; Hanley, Dena (2012). „Measuring perceptions of police use of force”. Police Practice and Research. 13 (6): 81—96. 
  18. ^ Veiga, Alex (11. 11. 2006). „YouTube.com prompts police beating probe”. Associated Press. Arhivirano iz originala 30. 11. 2006. g. Pristupljeno 12. 11. 2006. 


Dodatna literatura[uredi | uredi izvor]

  • della Porta, D., A. Peterson and H. Reiter, eds. (2006). The Policing of Transnational Protest. Aldershot, Ashgate.
  • della Porta, D. and H. Reiter (1998). Policing Protest: The Control of Mass Demonstrations in Western Democracies. Minneapolis, University of Minnesota Press.
  • Donner, F. J. 1990. Protectors of Privilege: Red Squads and Police Repression in Urban America. Berkeley, University of California Press.
  • Earl, Jennifer S. and Sarah A. Soule. 2006. "Seeing Blue: A Police-Centered Explanation of Protest Policing." Mobilization 11(2): 145–164.
  • McPhail, Clark, David Schweingruber, and John D. McCarthy (1998). "Protest Policing in the United States, 1960–1995." pp. 49–69 in Policing Protest: The Control of Mass Demonstrations in Western Democracies, edited by D. della Porta and H. Reiter. Minneapolis: University of Minnesota Press.
  • Oliver, P. (2008). "Repression and Crime Control: Why Social Movements Scholars Should Pay Attention to Mass Incarceration Rates as a Form of Repression" Mobilization 13(1): 1–24.
  • Ross, J.I. (2000). Making News of Police Violence: A Comparative Study of Toronto and New York City, Westport, CT: Praeger.
  • Zwerman G, Steinhoff P. (2005). "When activists ask for trouble: state-dissident interactions and the new left cycle of resistance in the United States and Japan." In Repression and Mobilization, ed. C. Davenport, H. Johnston, C. Mueller, pp. 85–107. Minneapolis: University of Minnesota Press.

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Policijska brutalnost na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Полицијска_бруталност&oldid=26977529”