Prvi lionski sabor
Prvi lionski sabor trinaesti je ekumenski sabor koga priznaje rimokatolička crkva. Održao se 1245. godine pod rukovodstvom pape Inoćentija IV.
Uvod[uredi | uredi izvor]
Papa Inoćentije IV izabran je juna 1243. godine. On je nastavio politiku svoga prethodnika suprotstavljanja svetorimskom caru Fridrihu II. Fridrih je deceniju i po ranije predvodio krstaški rat u Svetoj zemlji, prilikom koga je uspeo da osvoji Jerusalim, sporazumevši se sa ajubidskim sultanom (jednim od Saladinovih naslednika) Malik el Kamilom. Papa je napadao Fridrihove teritorije na Siciliji koristeći se njegovim odsustvom. Nakon perioda mira, rat se ponovo rasplamsao 1239. godine nakon pobede svetorimskog cara nad Lombardskom ligom. Fridrih je čak opseo Rim, ali nije uspeo da ga zauzme. Grgur je umro 1241. godine, a nakon kratkotrajnog pontifikata Celestina IV na papsku stolicu došao je Inoćentije IV. Sukob se nastavio, a razlog sazivanja sabora u Lionu bio je da se postavi protivkandidat Fridrihu za svetorimskog cara.
Sabor[uredi | uredi izvor]
Inoćentije je stigao u Lion 2. decembra 1244. godine, a početkom naredne godine pozvao je crkvene biskupe na sabor. Oko 250 prelata odgovorilo je na poziv, uključujući i patrijarhe Carigrada, Antiohije i Akvileje, kao i 140 biskupa. Saboru su prisustvovali i latinski car Balduin II, tuluski grof Rajmund VII i Rajmund Berengar IV, grof Provanse. Fridrih je na saboru u Lionu ekskomuniciran[1]. Iz crkve je izopšten i portugalski kralj Sančo II[2]. Papa je na saboru uputio podršku francuskom kralju Luju IX u njegovim nastojanjima da pokrene Sedmi krstaški rat[3]. Naime, mir u Svetoj zemlji trajao je do Kamilove smrti 1238. godine, nakon čega je kratkotrajno vladao Malik el Adil II. Ratoborni sultan Ejub, Adilov naslednik, porazio je krstaše kod Forbije 1244. godine, nakon čega je njegov vojskovođa Ejbak bez otpora zauzeo Jerusalim 1244. godine. Na otvaranju sabora u Lionu, 28. juna, nakon pevanja himne Veni Creator Spiritus, Inoćentije je propovedao na temu pet "rana" Crkve: 1) neprimereno ponašanje klera, 2) muslimanskog zauzeća Jerusalima, 3) raskola istoka i zapada, 4) tatarske najezde u Ugarskoj, 5) ekskomunikaciji Fridriha.
Odluke[uredi | uredi izvor]
Sabor u Lionu doneo je sledeće odluke:
- Cisterciti su obavezani na plaćanje desetine.
- Odobrena su pravila Grandmontina.
- Određeno je da kardinali nose crkvene kardinalske kape.
- Pripremljena su 38 pravila koje je kasniji papa Bonifacije VIII uvrstio u svoje dekrete.
Izvori[uredi | uredi izvor]
- Fajfrić, Željko (2006). Istorija krstaških ratova. Sremska Mitrovica: Tabernakl. ISBN 978-86-85269-05-9.
- Gruse, Rene (2004). Istorija krstaških ratova. Beograd: Izdavačka kuća Zorana Jovanovića.
- Pejnter, Sidni (1997). Istorija srednjeg veka. Beograd: Klio
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Christopher M. Bellitto, The General Councils:A History of the Twenty-One Church Councils from Nicaea to Vatican II, (Paulist Press, 2002), 57.
- ^ H. Salvador Martínez, Alfonso X, the Learned, Trans. Odile Cisneros, (Brill, 2010), 380.
- ^ Larry H. Addington, The Patterns of War Through the Eighteenth Century, (Indiana University Press, 1994), 59-60.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Ostale | |
