Rumunija u Drugom svetskom ratu
| Ovaj članak je deo serije o istoriji Rumunije |
| Istorija Rumunije |
|---|
 |
Nakon izbijanja Drugog svetskog rata 1. septembra 1939. godine, Kraljevina Rumunija pod kraljem Karolom II zvanično je zauzela stav o neutralnosti. Međutim, naglo promenljiva situacija u Evropi tokom 1940, kao i unutrašnji politički preokret, potkopali su ovaj stav. Fašističke političke snage poput Gvozdene garde, kojima je naglo porasla popularnost i moć, zatražile su savezništvo sa Trećim rajhom i njenim saveznicima. Dok se vojna sreća dva glavna garanta teritorijalnog integriteta—Francuske i Britanije—rušila tokom poraza Francuske, vlada Rumunije se obratila Nemačkoj u nadi za sličnom garancijom, nesvesna da je tada dominantna evropska sila već dala saglasnost na sovjetske teritorijalne zahteve u tajnom protokolu Sporazuma Ribentrop-Molotov iz 1939. godine.
U leto 1940. niz teritorijalnih sporova diplomatski je rešen nepovoljno po Rumuniju, što je rezultiralo gubitkom većine teritorije stečenih tokom Prvog svetskog rata. To je prouzrokovalo pad popularnosti rumunske vlade, dodatno ojačavši fašističke i vojne frakcije, koje su na kraju izvele puč koji je zemlju pretvorio u diktaturu pod vođstvom maršala Jona Antoneskua. Novi režim čvrsto je okrenuo zemlju prema taboru Osovine, zvanično se pridruživši silama Osovine 23. novembra 1940. Kao član Osovine, Rumunija se pridružila invaziji na Sovjetski Savez 22. juna 1941. godine, pružajući opremu i naftu Nemačkoj, kao i angažovanjem više trupa na Istočnom frontu od svih ostalih saveznika Nemačke zajedno. Rumunske snage igrale su veliku ulogu tokom borbi u Ukrajini, Besarabiji, Staljingradu. Rumunske trupe bile su odgovorne za progon i masakr do 260.000 Jevreja na teritorijama pod rumunskom kontrolom, iako je većina Jevreja koji su živeli u Rumuniji preživela surove uslove.[1] Prema istoričaru i autoru Marku Aksvortiju, druga vojska Osovine u Evropi, nesumnjivo, bila je rumunska, mada je to sporno jer bi se mnogi složili da ovaj stav pripada italijanskoj vojsci.[2]
Nakon što se ratna sreća okrenutih protiv Osovine, Rumuniju su bombardovali saveznici od 1943. pa nadalje i napala je sovjetska vojska 1944. godine. Uz narodnu podršku učešću Rumunije u ratu, u situaciji kada su se nemačko-rumunski frontovi srušili pod sovjetskom navalom, kralj Mihaj Rumunski predvodio je državni udar koji je svrgnuo Antoneskuov režim i stavio Rumuniju na stranu saveznika do kraja rata, Antonesku je pogubljen u junu 1946. godine. Uprkos ovom kasnom povezivanju sa pobedničkom stranom, Velika Rumunija je u velikoj meri rastavljena, izgubivši teritorije u korist Bugarske i Sovjetskog Saveza, ali povrativši Severnu Transilvaniju od Mađarske.
Pozadina[uredi | uredi izvor]
Nakon Prvog svetskog rata, koja se borila sa Antantom protiv Centralnih sila, uveliko je proširila svoju teritoriju, uključujući regione Transilvaniju, Besarabiju, i Bukovinu, uglavnom kao rezultat vakuuma stvorenog kolapsom Austrougarske i Ruske Imperije. To je dovelo do postizanja dugogodišnjeg nacionalističkog cilja stvaranja Velike Rumunije, nacionalne države koja bi obuhvatila sve etničke Rumune. Međutim, novostečene teritorije takođe su uključivale značajne mađarske, nemačke, bugarske, ukrajinske i ruske manjine, što je Rumuniju dovodilo u nesklad sa nekoliko njenih suseda.[3] To je povremeno dovodilo do nasilnih sukoba, što su Mađarsko-rumunski rat i Tatarbunarški ustanak. Da bi obuzdali mađarski iredentizam, Rumunija, Kraljevina Jugoslavija i Čehoslovačka su osnovale Malu Antantu 1921. Iste godine Rumunija i Poljska zaključile su odbrambeni savez protiv novonastalog Sovjetskog Saveza, a 1934. godine formirana je Balkanska Antanta sa Jugoslavijom, Grčkom i Turskom, koje su bile sumnjičave prema Bugarskoj.[4]
Od kraja 19. veka nadalje, Rumunija je bila relativno demokratska ustavna monarhija sa prozapadnim pogledima, ali se zemlja suočila sa sve većim previranjima 1930-ih kao rezultat Velike krize i uspona fašističkih i drugih krajnje desničarskih pokreta poput Gvozdene garde, koja se zalagala za revolucionarni terorizam protiv države. Pod izgovorom stabilizacije zemlje, sve autokratskija kralj Karol II Rumunski proglasio je 'kraljevsku diktaturu' 1938. Novi režim imao je korporatističku politiku koja je često ličila na politiku fašističke Italije i nacističke Nemačke.[5] Paralelno sa ovim unutrašnjim razvojem, ekonomski pritisci i slab francusko-britanski odgovor na Hitlerovu agresivnu spoljnu politiku doveli su do toga da se Rumunija počela udaljavati od zapadnih saveznika i približavati silama Osovine.[4]
Dana 13. aprila 1939. godine, Francuska i Ujedinjeno Kraljevstvo su se obavezale da će garantovati nezavisnost Kraljevine Rumunije. Pregovori sa Sovjetskim Savezom o sličnoj garanciji propali su kada je Rumunija odbila da dozvoli Crvenoj armiji da pređe njene granice.[1][6]
Nemačka i Sovjetski Savez potpisali su 23. avgusta 1939. godine Sporazum Ribentrop—Molotov. Između ostalog, ovo je prepoznalo sovjetski "interes" za Besarabiju (kojom je vladala Ruska Imperija od 1812. do 1918). Ovaj sovjetski interes kombinovan je sa jasnom naznakom da izričito ne postoji bilo kakav nemački interes za to područje.
Osam dana kasnije nacistička Nemačka napala je Poljsku. Očekujući vojnu pomoć Britanije i Francuske, Poljska je odlučila da ne izvrši savezništvo sa Rumunijom kako bi mogla da koristi rumunski mostobran. Rumunija je zvanično ostala neutralna i pod pritiskom Sovjetskog Saveza i Nemačke internirala je poljsku vladu koja je bežala nakon što su njeni članovi prešli poljsko-rumunsku granicu 17. septembra, primoravajući ih da svoj autoritet prenesu na ono što je postala Poljska vlada u egzilu.[7] Posle atentata na premijera Armanda Calinescua 21. septembra, kralj Karol II pokušao je da održi neutralnost još nekoliko meseci, ali predaja Francuske i povlačenje britanskih snaga iz kontinentalne Evrope učinile su uveravanja koja su obe zemlje dale Rumuniji besmislenim.[1]
Godine 1940. teritorijalni dobici Rumunije ostvareni nakon Prvog svetskog rata uglavnom su poništeni. U julu, posle sovjetskog ultimatuma, Rumunija je pristala da se odrekne Besarabije i Severne Bukovine (Sovjeti su anektirali i grad Hercu, što u ultimatumu nije navedeno). Dve trećine Besarabije kombinovano je sa malim delom Sovjetskog Saveza da bi se formirala Moldavska SSR. Ostatak (Severna Bukovina, severna polovina okruga Hotin i Budžak) raspoređen je u Ukrajinsku SSR.
Ubrzo nakon toga, 30. avgusta, na osnovu Druge bečke arbitraže, Nemačka i Italija posredovale su u kompromisu između Rumunije i Kraljevine Mađarske: Mađarska je dobila region nazvan 'Severna Transilvanija', dok je 'Južna Transilvanija' ostala deo Rumunije. Mađarska je izgubila Transilvaniju nakon Prvog svetskog rata u Trijanonskom ugovoru. Dana 7. septembra, prema Sporazumu iz Krajove, Južna Dobrudža (koju je Bugarska izgubila nakon rumunske invazije tokom Drugog balkanskog rata u 1913.), ustupljena je Bugarskoj pod pritiskom Nemačke. Uprkos relativno nedavnom sticanju ovih teritorija, u njima je živela većina ljudi koji govore rumunski jezik (osim Južne Dobrudže), pa su ih Rumuni doživljavali kao istorijske celine Rumunije, a činjenica da je toliko zemlje izgubljeno bez borbe razbijena je vera u moć i sposobnost kralja Karola.
Dana 4. jula, Jon Đigurtu formirao je prvu rumunsku vladu u kojoj je bio ministar Horije Sima. Sima je bio naročito pristalica antisemitizma koji je postao nominalni vođa pokreta nakon smrti Korneljua Kodreanua. Bio je jedan od retkih istaknutih lidera krajnje desnice koji je preživeo krvavu borbu i suzbijanje vlasti tokom prethodnih godina.
Antonesku dolazi na vlast[uredi | uredi izvor]
Neposredno nakon gubitka Severne Transilvanije, 4. septembra Gvozdena garda (koju je vodio Horija Sima) i general (kasniji maršal) Jon Antonesku ujedinili su se da bi formirali Nacionalnu legionarsku državu, koja je primorala na abdikaciju Karola II u korist njegovog 19-godišnjeg sina Mihaja. Karol i njegova ljubavnica Magda Lupesku otišli su u egzil, a Rumunija se, uprkos nepovoljnom ishodu nedavnih teritorijalnih sporova, snažno nagnula prema silama Osovine. Kao deo dogovora, Gvozdena garda postala je jedina pravna stranka u Rumuniji. Antonesku je postao počasni vođa Gvozdene garde, dok je Sima postao zamenik premijera.
Na vlasti, Gvozdena garda zaoštrila je ionako oštro antisemitsko zakonodavstvo, donela zakone usmerene protiv manjinskih biznismena, s vremena na vreme ublažene spremnošću zvaničnika da prime mito, i osvetila se svojim neprijateljima. Nemačke trupe su 8. oktobra počele da prelaze u Rumuniju. Ubrzo ih je bilo preko 500 000.
Dana 23. novembra Rumunija se pridružila silama Osovine. Gvozdena garda je 27. novembra u zatvoru Žilava pogubila 64 bivša uglednika ili zvaničnika dok su čekali suđenje. Kasnije tog dana ubijeni su istoričar i bivši premijer Nikolaje Jorga i ekonomista Virgil Madđaru, bivši ministar vlade.
Kohabitacija između Gvozdene garde i Antoneskua nikada nije bila laka. Dana 20. januara 1941. Gvozdena garda pokušala je puč, kombinovan sa pogromom nad Jevrejima u Bukureštu. U roku od četiri dana, Antonesku je uspešno suzbio puč. Gvozdena garda je izbačena iz vlade. Sima i mnogi drugi legionari sklonili su se u Nemačku,[8] drugi su zatvoreni. Antonesku je ukinuo Nacionalnu legionarsku državu, umesto nje je Rumuniju proglasio "Nacionalnom i socijalnom državom."
Rat na Istočnom frontu[uredi | uredi izvor]
.svg)
Nemačka vojska je 22. juna 1941. uz podršku Rumunije napala Sovjetski Savez. Nemačke i rumunske jedinice osvojile su Besarabiju, Odesu i Sevastopolj, a zatim su krenule na istoku preko ruskih stepa prema Staljingradu. U morbidnom takmičenju sa Mađarskom koja je privukla Hitlerovu naklonost i u nadi da će povratiti severnu Transilvaniju, Rumunija je sakupila više borbenih trupa za nacistički ratni napor nego svi drugi nemački saveznici zajedno. Hitler je nagradio lojalnost Rumunije vraćanjem Besarabije i Severne Bukovine i dozvoljavanjem Rumunije da upravlja sovjetskim zemljama odmah između Dnjestra i Buga, uključujući Odesu i Nikolajev[9]. Rumunski džingoisti u Odesi su čak distribuirali geografiju koja pokazuje da su Dačani naselili veći deo južne Rusije.[1][10] Nakon povratka Besarabije i Bukovine (operacija Minhen), rumunske jedinice borile su se rame uz rame sa Nemcima dalje do Odese, Sevastopolja, Staljingrada i Kavkaza. Ukupan broj trupa uključenih na Istočnom frontu sa rumunskom Trećom armijom i rumunskom Četvrtom armijom bio je drugi po broju sila Osovine. Rumunska vojska imala je u leto 1941. godine ukupno 686.258 ljudi pod oružjem i ukupno 1.244.691 vojnika u leto 1944. godine.[11] Broj rumunskih trupa upućenih u borbu u Sovjetskom Savezu premašio je broj svih ostalih nemačkih saveznika zajedno. Studija o američkom saveznom istraživačkom odeljenju Kongresne biblioteke pripisuje ovo "morbidnom takmičenju sa Mađarskom da privoli Hitlerovu naklonost ... [u nadi] ... da povrati severnu Transilvaniju."[1]
Besarabija i Severna Bukovina su sada potpuno ponovo uklopljene u rumunsku državu nakon što ih je okupirao SSSR godinu dana ranije. Kao zamena za Severnu Transilvaniju, koja je dodeljena Mađarskoj nakon Druge bečke arbitraže, Hitler je nagovorio Antonescka u avgustu 1941. da takođe preuzme kontrolu nad teritorijom Pridnjestrovlja između Dnjestra i Južnog Buga, koja će takođe uključiti iOdesu nakon njenog konačnog pada u oktobru 1941. Iako je rumunska administracija uspostavila civilnu vladu, guvernatorat Pridnjestrovlje, rumunska država još nije bila formalno uključila Pridnjestrovlje u svoj administrativni okvir do trenutka kada su ga sovjetske trupe ponovo preuzele početkom 1944. godine.
Rumunske vojske su napredovale daleko u Sovjetski Savez tokom 1941. i 1942. pre nego što su učestvovale u bici za Staljingrad tokom zime 1942–1943. Petre Dumitresku, jedan od najvažnijih rumunskih generala, bio je komandant Treće armije u Staljingradu. U novembru 1942 6. nemačka armija je nakratko stavljena na raspolaganje Dumitreskuu tokom nemačkog pokušaja da rastereti 3. armiju nakon razorne sovjetske operacije Uran.
Pre sovjetske kontraofanzive na Staljingrad, vlada Antoneskua smatrala je rat sa Mađarskom zbog Transilvanije neizbežnim nakon očekivane pobede nad Sovjetskim Savezom.[1] Iako je bila saveznik Nemačke, okretanje Rumunije savezničkoj strani u avgustu 1944. godine nagrađeno je povratkom Severne Transilvanije, koja je dodeljena Mađarskoj 1940. godine nakon Druge bečke nagrade.
Rat dolazi u Rumuniju[uredi | uredi izvor]
Vazdušni napadi[uredi | uredi izvor]
Tokom Antoneskuovog režima, Rumunija je snabdevala nacističku Nemačku i vojske Osovine naftom, žitom i industrijskim proizvodima.[1] Takođe, brojne železničke stanice u zemlji, poput Gara de Nord u Bukureštu, služile su kao tranzitne tačke za trupe koje su polazile na Istočni front. Shodno tome, do 1943. godine Rumunija je postala meta savezničkog strateškog bombardovanja. Jedno od najzapaženijih vazdušnih bombardovanja bila je Operacija plimni talas - napad na naftna polja Ploeštija 1. avgusta 1943. Bukurešt je bio izložen intenzivnom savezničkom bombardovanju 4. i 15. aprila 1944, a sam Luftvafe bombardovao je grad 24. i 25. avgusta nakon što je zemlja prešla na savezničku stranu.
Kopnena ofanziva[uredi | uredi izvor]
U februaru 1943. godine, odlučujućom sovjetskom kontraofanzivom na Staljingrad, postajalo je sve jasnije da se ratna sreća okreće protiv sila Osovine. Do 1944. godine rumunska ekonomija bila je u krizi zbog ratnih troškova i destruktivnog bombardovanja savezničkih aviona širom Rumunije, uključujući i glavni grad Bukurešt. Pored toga, većina proizvoda poslatih u Nemačku - poput ulja, žitarica i opreme - obezbeđena je bez novčane nadoknade, jer je Nemačka odbila da plati. Kao rezultat ovog nekompenzovanog izvoza, inflacija u Rumuniji je naglo porasla. To je izazvalo široko nezadovoljstvo rumunskog stanovništva, čak i među onima koji su nekada oduševljeno podržavali Nemce i rat, dovelo je do pogoršanje odnosa između Rumunije i Nemačke.[1]
Počev od decembra 1943. godine, sovjetska Dnjeparjsko-karpatska ofanziva potisnula je snage Osovine sve do Dnjestra do aprila 1944. U aprilu-maju 1944. rumunske snage predvođene generalom Mihajem Rakovicom, zajedno sa elementima nemačke Osme armije, bile su odgovorne za odbranu severne Rumunije i učestvovala su u bici za Targu Frumoš, što je Dejvid Glanc smatrao početnim sovjetskim pokušajem invazije na Rumuniju, koju su navodno zadržavale odbrambene linije Osovine na severu Rumunije. Jaši-kišinjevska ofanziva, započeta 20. avgusta 1944. godine, rezultirala je brzim i odlučnim sovjetskim prodorom, probijajući nemačko-rumunski front. Sovjetske snage zauzele su Targu Frumos i Jaši 21. avgusta i Kišinjev 24. avgusta 1944. godine.
Holokaust[uredi | uredi izvor]
- Vidi još Genocid nad Romima.
Prema izveštaju međunarodne komisije koju je rumunska vlada objavila 2004. godine, između 280.000 i 380.000 Jevreja ubijeno je ili umrlo na rumunskom tlu, u ratnim zonama Besarabije, Bukovine, i na okupiranim sovjetskim teritorijama pod rumunskom kontrolom (Pridnjestrovlje). Od 25.000 deportovanih Roma, koji su deportovani u koncentracione logore u Pridnjestrovlju, 11.000 je umrlo.[12]
Iako su veći deo ubistava u ratnoj zoni počinile rumunske i nemačke trupe, iza linije fronta bilo je i značajnih progona. Tokom pogroma u Jašiju u junu 1941. godine, preko 13.000 Jevreja masakrirano je ili ubijeno u vozovima dok su putovali kroz okolinu.
Polovina od procenjenih 270.000 do 320.000 Jevreja koji su živeli u Besarabiji, Bukovini i okrugu Dorohoj u Rumuniji ubijena je ili umrla između juna 1941. i proleća 1944, od čega su rumunske i nemačke trupe u Besarabiji i Bukovini ubile između 45.000 i 60.000 Jevreja, u prvim mesecima nakon ulaska zemlje u rat tokom 1941. Čak i nakon početnih ubistava, Jevreji u Moldaviji, Bukovini i Besarabiji bili su izloženi čestim pogromima, i bili su koncentrisani u geta iz kojih su slati u Pridnjestrovlje, u izgrađene logore kojima su upravljale rumunske vlasti.
Rumunski vojnici i žandarmi takođe su sarađivali sa Ajnzackomandosima, nemačkim odredima za ubijanje, zaduženim za masakr nad Jevrejima i Romima na osvojenim teritorijama, lokalnom ukrajinskom milicijom i SS odredima lokalnih ukrajinskih Nemaca. Rumunske trupe su velikim delom bile odgovorne za masakr u Odesi, u kojem su od 18. oktobra 1941. do sredine marta 1942. rumunski vojnici u Odesi, uz pomoć žandara i policije, ubili do 25.000 Jevreja i deportovali više od 35.000.[12]
Broj smrtnih slučajeva u svim oblastima nije siguran, ali najniže procene iznose oko 250.000 Jevreja i 11.000 Roma u ovim istočnim regionima.
Ipak, većina Jevreja koji su živeli u Rumuniji pre Barbarose preživeli su rat, iako su bili izloženi širokom spektru teških uslova, uključujući prisilni rad, novčane kazne i diskriminišuće zakone. Jevrejska imovina je bila nacionalizovana.
Zvanični izveštaj koji je rumunska vlada izdala 2004. godine o holokaustu:[12]
Od svih saveznika nacističke Nemačke, Rumunija snosi odgovornost za smrt najviše Jevreja odmah nakon same Nemačke. Na primer, ubistva počinjena u Jašiju, Odesi, Bogdanovki, Domanovki i Pečori bila su među najbrutalnijim ubistvima počinjenim nad Jevrejima bilo gde tokom Holokausta. Rumunija je počinila genocid nad Jevrejima. Opstanak Jevreja u nekim delovima zemlje ne menja ovu stvarnost.
Državni udar[uredi | uredi izvor]
Dana 23. avgusta 1944. godine, sa prodorom Crvene armije kroz nemačku odbranu tokom Jaši-kišinjevske ofanzive, kralj Mihaj Rumunski izveo je uspešan puč protiv Osovine uz podršku opozicionih političara i većine vojske. Mihaj I, za koga se u početku smatralo da nije mnogo više od političke figure, uspeo je da uspešno svrgne Antoneskuovu diktaturu. Kralj je potom ponudio povlačenje bez sukoba nemačkom ambasadoru Manfredu fon Kilingeru. Ali Nemci su puč smatrali „reverzibilnim“ i pokušali su vojnom silom da preokrenu situaciju. Rumunska Prva, Druga i ono malo što je ostalo od Treće i Četvrte armije (jedan korpus) bile su pod kraljevim naređenjem da brane Rumuniju od bilo kakvih nemačkih napada. Kralj Mihaj je ponudio da rumunsku vojsku, koja je u tom trenutku imala skoro 1.000.000 ljudi,[13] stavi na stranu saveznika. Staljin je odmah priznao kralja i obnovu konzervativne rumunske monarhije.[14]
U radio emisiji rumunskoj naciji i vojsci u noći 23. avgusta, kralj Mihaj je objavio primirje,[15] proglasio odanost Rumunije saveznicima, najavio prihvatanje primirja (koje će biti potpisano 12. septembra)[16] koje su ponudili Velika Britanija, Sjedinjene Američke Države, i Sovjetski Savez, i objavio rat Nemačkoj.[17] Puč je ubrzao napredovanje Crvene armije u Rumuniju, ali nije sprečio brzu sovjetsku okupaciju i zarobljavanje oko 130.000 rumunskih vojnika, koji su prebačeni u Sovjetski Savez, gde su mnogi stradali u logorima. Primirje je potpisano tri nedelje kasnije, 12. septembra 1944, pod uslovima koje je praktično diktirao Sovjetski Savez.[15] Prema uslovima primirja, Rumunija je najavila bezuslovnu predaju[18] SSSR-u i stavljena je pod okupacijom savezničkih snaga sa Sovjetskim Savezom kao njihovim predstavnikom, pod nadzorom medija, komunikacija, pošte i civilne uprave iza linija fronta.[15] Neki istoričari odlaganja formalnog savezničkog priznanja "defakto" promene orijentacije Rumunije do 12. septembra (datum potpisivanja primirja u Moskvi) pripisuju složenosti pregovora između SSSR-a i Velike Britanije.[19]
Tokom konferencije u Moskvi u oktobru 1944. godine Vinston Čerčil, premijer Ujedinjenog Kraljevstva, predložio je sovjetskom lideru Josifu Staljinu sporazum o tome kako da podele istočnu Evropu na sfere uticaja nakon rata. Sovjetskom Savezu je ponuđen udeo od 90% uticaja u Rumuniji.[20]
Sporazum o primirju od 12. septembra predviđao je u članu 18. da će biti uspostavljena Saveznička kontrolna komisija koja će do zaključenja mira preduzimati regulaciju i kontrolu izvršenja ovih uslova pod opštim uputstvom i naredbama savezničke (sovjetske) vrhovne komande, deluje u ime savezničkih sila". U aneksu člana 18 jasno je stajalo da će rumunska vlada i njihovi organi ispuniti sva uputstva savezničke kontrolne komisije koja proizilaze iz Sporazuma o primirju. Sporazum je takođe predviđao da bi Saveznička kontrolna komisija imala sedište u Bukureštu.U skladu sa članom 14. Sporazuma o primirju, osnovana su dva rumunska narodna suda za suđenje osumnjičenim ratnim zločincima.[21]
Kampanja protiv sila Osovine[uredi | uredi izvor]
Kako je zemlja objavila rat Nemačkoj u noći 23. avgusta 1944. godine, gotovo odmah su izbili granični sukobi između mađarskih i rumunskih trupa. Nemačke trupe su 24. avgusta pokušale da zauzmu Bukurešt i suzbiju Mihajov puč, ali ih je odbrana grada odbila, koja je dobila određenu podršku vazduhoplovnih snaga Sjedinjenih Država. Ostale jedinice Vermahta u zemlji pretrpele su ozbiljne gubitke: ostatke Šesta armija koja se povlačila zapadno od reke Prut presekla je i uništila Crvena armija, koja je sada napredovala još većom brzinom, dok su rumunske jedinice napale nemačke garnizone na naftnim poljima Ploeštija, prisiljavajući ih da se povuku u Mađarsku. Rumunska vojska je za to vreme zarobila preko 50.000 nemačkih zatvorenika, koji su kasnije predati Sovjetima.[22]
Početkom septembra sovjetske i rumunske snage ušle su u Transilvaniju i zauzele gradove Brašov i Sibinj dok su napredovale ka reci Moriš. Njihov glavni cilj bio je Kluž (Kluž-Napoka), grad koji se smatra istorijskom prestonicom Transilvanije. Međutim, Druga mađarska armija bila je prisutna u regionu i zajedno sa Osmom nemačkom armijom 5. jula sukobile su se sa savezničkim snagama u bici kod Turde, koja je trajala do 8. oktobra i rezultirala je velikim gubicima na obe strane.[23] Takođe otprilike u to vreme, mađarska vojska izvela je svoju poslednju nezavisnu ofanzivnu akciju u ratu, prodirući u okrug Arad na zapadu Rumunije. Uprkos početnom uspehu, jedan broj adhok rumunskih kadetskih bataljona uspeo je da zaustavi mađarsko napredovanje u bici kod Pauliša, a ubrzo je kombinovani rumunsko-sovjetski kontranapad pregazio Mađare, koji su 21. septembra predali zemlju i evakuisali sam Arad.[24]
Rumunska vojska je ratovala protiv Vermahta zajedno sa Crvenom armijom u Transilvaniji, Mađarskoj, Jugoslaviji, Austriji i Čehoslovačkoj, od avgusta 1944. do kraja rata u Evropi. U maju 1945. godine Prva i Četvrta armija učestvovale su u Praškoj ofanzivi. Rumunska vojska pretrpela je velike žrtve u borbi protiv nacističke Nemačke. Od oko 538.000 rumunskih vojnika koji su se borili protiv Osovine 1944–1945, oko 167.000 je ubijeno, ranjeno ili nestalo.[25]
| Država | Početak | Kraj | Ljudstvo | Žrtve (UA, ZA, NA) |
Pređene planine | Pređene reke | Oslobođena naselja | Oslobođene varošice | Gubici |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Rumunija | 23.08.1944. | 12.05.1945. | >275,000 (538,000) | 58,330 | 3,831 | 31 | 167,000 UA, ZA ratni materijal | ||
| Jugoslavija | |||||||||
| Mađarska | 08.10. 1944. | 15.01.1945. | 210,000 | 42,700 | 3 | 4 | 1,237 | 14 | 21,045 RZ 9,700 UA ? ZA ratni materijal |
| Čehoslovačka | 18.12.1944. | 12.05.1945. | 248,430 | 66,495 | 10 | 4 | 1,722 | 31 | 22,803 UA, ZA, RZ |
| Austrija | 10.04.1945. | 12.05.1945. | 2,000 | 100 | 7 | 1 | 4,000 UA, ZA, RZ ratni materijal | ||
| Ukupno | 23.08.1944. | 12.05.1945. | 538,536 | 169,822 | 20 | 12 | 3,821 | 53 | 117,798 RZ 18,731 UA |
| Legenda: UA = Ubijeno u akciji, NA = Nestalo u akciji, ZA = Zarobljeno u akciji, RZ = Ratni zarobljenici.[26][27][28] | |||||||||
Posledice[uredi | uredi izvor]
Prema Pariskom mirovnom ugovoru 1947.,[29] saveznici nisu priznali Rumuniju kao savezničku naciju, već su primenili izraz saveznik hitlerovske Nemačke na sve primaoce odredbi ugovora. Poput Finske, Rumunija je Sovjetskom Savezu morala platiti 300 miliona dolara kao ratnu odštetu. Međutim, ugovorom je posebno priznato da se Rumunija prebacila na stranu 24. avgusta 1944. godine, te je stoga delovala u interesu svih Ujedinjenih nacija. Kao nagradu, Severna Transilvanija je još jednom priznata kao sastavni deo Rumunije, ali je granica sa SSSR-om i Bugarskom utvrđena prema stanju iz januara 1941. godine, vrativši status pre Barbarose. Nakon raspada Sovjetskog Saveza 1991. godine, istočne teritorije postale su deo Ukrajine i Republike Moldavije.
U samoj Rumuniji, sovjetska okupacija nakon Drugog svetskog rata omogućila je uspon Komunističke partije kao glavne političke snage, što je na kraju dovelo do prinudne abdikacije kralja i uspostavljanja jednopartijske narodne republike 1947. godine.
Glavne bitke i pohodi[uredi | uredi izvor]
Ovo je spisak bitaka i drugih borbenih operacija u Drugom svetskom ratu u kojima su učestvovale rumunske snage.
Rumunsko naoružanje tokom Drugog svetskog rata[uredi | uredi izvor]
Savremeno nesamohodno oružje[uredi | uredi izvor]
Spisak ispod prikazuje moderno (projektovano i izgrađeno nakon završetka Prvog svetskog rata) pešadijsko oružje i artiljerijske oruđe koje je koristila rumunska vojska tokom Drugog svetskog rata.
| Naziv | Zemlja porekla | Količina | Beleške | ||
|---|---|---|---|---|---|
| Puške | |||||
| Vz. 24 |  Čehoslovačka
|
445,640+ | 700.000 naručenih, 445.640 dostavljene rumunskoj vojsci do sredine 1943. godine[30] | ||
| Automatske puške | |||||
| Bereta 38 |  Kraljevina Italija
|
5,000 | 5.000 naručenih 1941. godine i isporučenih tokom 1942. godine[31] | ||
| Orica M1941 |  Kraljevina Rumunija
|
Nepoznato (10,000+) | Lokalni dizajn, stupio je u operativnu upotrebu od strane rumunske vojske 1943. godine sa stopom proizvodnje od 666 komada mesečno od oktobra 1942.[32] | ||
| MP 40 |  Treći rajh
|
Nepoznato | Snabdevala Nemačka [33] | ||
| Mitraljezi | |||||
| ZB vz. 30 | Čehoslovačka Kraljevina Rumunija
|
28,000 | 18.000 uvezenih iz Čehoslovačke[30] i 10,000 proizvedenih po licenci u Kuđiru[34] sa stopom proizvodnje od 250 komada mesečno od oktobra 1942.[32] | ||
| ZB-53 | Čehoslovačka
|
5,500 | 5,500 otkupljenih, 3,500 u 1941. godini i 2,000 u 1943.[30] | ||
| Hočkis M1929 |  Treća francuska republika
|
200 | 200 naručenih i isporučenih pre pada Francuske[30] | ||
| Merzeri | |||||
| Brant Mle 1935 | Kraljevina Rumunija Treća francuska republika
|
300+ | 125 uvezeno iz Francuske i preko 175 proizvedeno po licenci u fabrici Vojna u Brašovu, sa stopom proizvodnje od 26 komada mesečno od oktobra 1942.[35][36] | ||
| Brant Mle 27/31 | Kraljevina Rumunija Treća francuska republika
|
1,188+ | 188 uvezeno iz Francuske i preko 410 proizvedeno po licenci u fabrici Vojna u Brašovu, sa stopom proizvodnje od 30 komada mesečno od oktobra 1942.[35][36] (preko 1.000 takvih merzera proizvedeno je u Rumuniji do sredine 1943)[37] | ||
| M1938 | Kraljevina Rumunija Sovjetski Savez
|
Nepoznato (hiljade) | Zaplenjeni i rekonstruisani sovjetski model, proizveden u fabrici Rešica sa proizvodnjom od 80 komada mesečno od oktobra 1942.[32] | ||
| Protivavionski topovi | |||||
| 2 cm FlaK | Treći rajh
|
300 | 300 je naručeno u septembru 1940, isporuka je počela u maju 1941. godine, poznata pod nazivom Gustlof pištolji (po imenu jednog od njihovih proizvođača)[38] | ||
| 20 mm Oerlikon |  Švajcarska
|
45 | 45 komada kupljeno od Nemačke [38] | ||
| 25 mm Hočkis | Treća francuska republika
|
72 | 300 naručenih, ali samo 72 isporučenih do pada Francuske [30] | ||
| 3.7cm FlaK | Kraljevina Rumunija Treći rajh
|
360 | 360 proizvedenih po licenci u fabrici Astra, počev od 1938. godine, sa 102 isporučena do maja 1941. godine i proizvodnjom od 6 komada mesečno od oktobra 1942.[39] | ||
| 40 mm Bofors |  Švedska
|
54 | 54 kupljena od Nemačke[38] | ||
| 75 mm Vikers | Kraljevina Rumunija Ujedinjeno Kraljevstvo
|
200 | 200 proizvedeno po licenci u Rešici, sa 100 isporučenih sredinom 1941. godine, a druga serija od 100 započeta je u julu 1941. godine, sa stopom proizvodnje od 5 komada mesečno od oktobra 1942.[39] | ||
| Protivtenkovski topovi | |||||
| 25 mm Hočkis | Treća francuska republika
|
Nepoznato | Isporučena nepoznata količina [40] | ||
| 37 mm Bofors | Švedska Poljska
|
669 | 669 komada (bivših poljskih) kupljeno je od Nemačke (najčešće rumunske protivtenkovske puške 1941. godine)[38] | ||
| 45 mm M1942 | Sovjetski Savez
|
Nepoznato | Zaplenjeni sovjetski model, neki rumunski protivtenkovski vodovi imali su po četiri komada tokom druge polovine Drugog svetskog rata [41] | ||
| 47 mm Bohler |  Savezna Država Austrija Kraljevina Italija
|
820 | 545 proizvedenih u Austriji i 275 proizvedenih u Italiji, svi kupljeni od Nemačke [38] | ||
| 47 mm Šnajder | Kraljevina Rumunija Treća francuska republika
|
300+ | 160 ih je kupljeno od Francuske, a preko 140 je proizvedeno po licenci u fabrici Konkordija u Ploeštiju, sa stopom proizvodnje od 14 komada mesečno od oktobra 1942.[35][36] | ||
| 50 mm Pak 38 | Treći rajh
|
110 | Vukli su ih zarobljeni i remontovani oklopni traktori Komsomolec[41] | ||
| 75 mm Pak 40 | Treći rajh
|
Nepoznato | Tokom druge polovine Drugog svetskog rata, neki rumunski protivtenkovski vodovi imali su po tri topa Pak 40, koji su se koristili naizmenično sa sopstvenim 75-milimetarskim protivtenkovskim pištoljem Rešica Model 1943.[41] | ||
| 75 mm Rešica | Kraljevina Rumunija
|
375+ | Zavičajni dizajn koji kombinuje karakteristike nekoliko stranih modela, proizvedeno je ukupno 210 komada u fabrici u Rešici, 120 u fabrici Astra u Brašovu i 42 u Konkordiji u Ploeštiju uz tri prototipa[42] | ||
| Haubice | |||||
| 100 mm Škoda | Čehoslovačka Kraljevina Rumunija
|
500 | 248 otkupljeno od Čehoslovačke sredinom 1930-ih i 252 od Nemačke 1940-1941 (Astra u Rumuniji proizvodila je cevi)[30] | ||
| 105 mm Šnajder | Treća francuska republika
|
144 | 180 naručenih, ali samo 144 isporučenih do pada Francuske [30] | ||
| 150 mm Škoda | Čehoslovačka Kraljevina Rumunija
|
180 | 180 kupljeno od Čehoslovačke između 1936. i 1939. (Astra u Rumuniji proizvodila je burad)[30] | ||
Tenkovi[uredi | uredi izvor]
Spisak u nastavku sadrži modele i brojeve tenkova rumunske vojske svih vrsta u upotrebi od 19. jula 1944. godine:[43]
| Ime | Tip | Zemlja porekla | Količina |
|---|---|---|---|
| FT-17 | Laki tenk | Francuska
|
62 |
| R-1 | Tanketa | Čehoslovačka
|
14 |
| R-35 | Laki tenk | Francuska
|
30 |
| R-35/45 | Lovac tenkova | Kraljevina Rumunija
|
30 |
| R-2 | Laki tenk | Čehoslovačka
|
44 |
| T-38 | Laki tenk | Treći rajh
|
19 |
| T-3 | Srednji tenk | Treći rajh
|
2 |
| T-4 | Srednji tenk | Treći rajh
|
81 |
| TACAM T-60 | Lovac tenkova | Kraljevina Rumunija
|
34 |
| TACAM R-2 | Lovac tenkova | Kraljevina Rumunija
|
20 |
| TAs | Jurišni top | Treći rajh
|
60 |
| Maršal | Lovac tenkova | Kraljevina Rumunija
|
7 |
| STZ | Tanketa | Kraljevina Rumunija
|
34 |
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v g d đ e ž U.S. government Country study: Romania, c. 1990.
Овај чланак користи текст рада који је у јавном власништву.
- ^ Axworthy 1995, str. 9
- ^ Axworthy 1995, str. 12
- ^ a b Axworthy 1995, str. 13
- ^ Axworthy 1995, str. 22
- ^ Henig, Ruth (2013). The Origins of the Second World War 1933-1941. Routledge. str. 92—93. ISBN 9781134319879.
- ^ Peszke, Michael Alfred (2005). The Polish Underground Army, the Western Allies, and the Failure of Strategic Unity in World War II. McFarland. ISBN 9780786420094.
- ^ Țiu, Ilarion (2010). The legionary movement after Corneliu Codreanu : from the dictatorship of King Carol II to the communist regime (February 1938 - August 1944). East European Monographs. str. 184—186. ISBN 978-0-88033-659-8. OCLC 630496676.
- ^ Vladimir Solonari, A satellite empire: Romanian rule in southwestern Ukraine, 1941-1944 (2019).
- ^ Bachman, Ronald D.; Keefe, Eugene K. Area handbook for Romania; Library of Congress. Federal Research Division (1991). Romania : a country study. The Library of Congress. Washington, D.C. : The Division: For sale by the Supt. of Docs., U.S. G.P.O. str. 41. Овај чланак користи текст рада који је у јавном власништву.
- ^ Axworthy, Mark; Scafes, Cornel; Craciunoiu, Cristian (editors) (1995). Third axis, Fourth Ally: Romanian Armed Forces In the European War 1941-1945. London: Arms & Armour Press. str. 1—368. ISBN 963-389-606-1.
- ^ a b v International Commission on the Holocaust in Romania (11. 11. 2004). „Executive Summary: Historical Findings and Recommendations” (PDF). Final Report of the International Commission on the Holocaust in Romania. Yad Vashem (The Holocaust Martyrs' and Heroes' Remembrance Authority). Pristupljeno 2012-05-17.
- ^ „Welcome to nginx”. Arhivirano iz originala 2012-07-13. g. Pristupljeno 2011-01-26.
- ^ Deutscher, Stalin. 1967, p. 519
- ^ a b v Country Studies: Romania, Chap. 23, Library of Congress
- ^ Delia Radu, "Serialul 'Ion Antonescu și asumarea istoriei' (3)", BBC Romanian edition, August 1, 2008
- ^ "The Dictatorship Has Ended and along with It All Oppression" - From The Proclamation to The Nation of King Michael I on The Night of August 23 1944 Arhivirano 2016-02-28 na sajtu Wayback Machine, Curierul Național, August 7, 2004
- ^ "King Proclaims Nation's Surrender and Wish to Help Allies", The New York Times, August 24, 1944
- ^ Constantiniu, Florin, O istorie sinceră a poporului român ("An Honest History of the Romanian People"), Ed. Univers Enciclopedic, Bucureşti. 1997. ISBN 973-9243-07-X.
- ^ European Navigator: The division of Europe Arhivirano na sajtu Wayback Machine (27. septembar 2007)
- ^ The Armistice Agreement with Romania Arhivirano 2016-08-20 na sajtu Wayback Machine
- ^ Florin Mihai, "Sărbătoarea Armatei Române" Arhivirano 2013-06-16 na sajtu Wayback Machine, Jurnalul Național, October 25, 2007
- ^ [1][potrebna verifikacija]
- ^ [2][potrebna verifikacija]
- ^ Axworthy 1995, str. 214
- ^ Teroarea horthysto-fascistă în nord-vestul României, București, 1985
- ^ Romulus Dima, Contribuția României la înfrângerea Germaniei fasciste, București, 1982
- ^ Armata Română în al Doilea Război Mondial/Romanian Army in World War II, Editura Meridiane, București. 1995. ISBN 973-33-0329-1.
- ^ *United Nations Treaty Series volume 49
- ^ a b v g d đ e ž Axworthy 1995, str. 29
- ^ Axworthy 1995, str. 76
- ^ a b v Axworthy 1995, str. 75
- ^ Mark Axworthy, Osprey Publishing, 1991, The Romanian Army of World War II, p. 42
- ^ John Walter, Greenhill Books, 2004, Guns of the Third Reich, p. 86
- ^ a b v Axworthy 1995, str. 29–30, and 75
- ^ a b v Great Britain. Foreign Office, Ministry of Economic Warfare, 1944, Rumania Basic Handbook, p. 27
- ^ Axworthy 1995, str. 147
- ^ a b v g d Axworthy 1995, str. 30
- ^ a b Axworthy 1995, str. 30, 75
- ^ American Military Institute, 1996, The Journal of Military History, Volume 60, p. 720
- ^ a b v Ronald L. Tarnstrom, Trogen Books, 1998, Balkan Battles, p. 407
- ^ Axworthy 1995, str. 149, 235–237
- ^ Mark Axworthy, London: Arms and Armour, 1995, Third Axis, Fourth Ally: Romanian Armed Forces in the European War, 1941–1945, pp. 153 and 219
- ^ Mark Axworthy, London: Arms and Armour, 1995, Third Axis, Fourth Ally: Romanian Armed Forces in the European War, 1941–1945, p. 232
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Henig, Ruth (2013). The Origins of the Second World War 1933-1941. Routledge. str. 92—93. ISBN 9781134319879.
- Ovaj članak sadrži materijal u javnom vlasništvu iz dokumenta Library of Congress Country Studies („Romania : a country study”).
Dodatni izvori[uredi | uredi izvor]
- Bucur, Maria (1. 4. 2002). „Treznea: Trauma, nationalism and the memory of World War II in Romania”. Rethinking History (na jeziku: engleski). 6 (1): 35—55. S2CID 143005164. doi:10.1080/13642520110112100.
- Bucur, Maria. Heroes and victims: Remembering war in twentieth-century Romania (Indiana UP, 2009).
- Butnaru, I. C. Silent Holocaust: Romania & Its Jews (HIA Book Collection, 1992) 225pp.
- Case, Holly. Between states: the Transylvanian question and the European idea during World War II. Stanford University Press, 2009.
- Craciunoiu, Cristian; Mark W. A. Axworthy; Scafes, Cornel (1995). Third Axis Fourth Ally: Romanian Armed Forces in the European War, 1941-1945. London: Arms & Armour. str. 368. ISBN 1-85409-267-7.
- Deletant, Dennis. "Romania" in The Oxford Companion to World War II edited by I. C. B. Dear and M. R. D. Foot (2001) pp. 954–959.
- Deletant, Dennis. Hitler's Forgotten Ally, Ion Antonescu and his Regime, Romania, 1940-44 (London, 2006).
- Glantz, David M. (2007). Red Storm over the Balkans: The Failed Soviet Invasion of Romania, Spring 1944. Lawrence: University Press of Kansas. str. 448. ISBN 978-0-7006-1465-3.
- Thomas, Martin. "To arm an ally: French arms sales to Romania, 1926–1940." Journal of Strategic Studies 19.2 (1996): 231-259.
- Michelson, Paul E. "Recent American historiography on Romania and the second world war" Romanian Civilization. (1996) 5#2 pp. 23–42.
- Solonari, Vladimir (2019). A satellite empire: Romanian rule in southwestern Ukraine, 1941-1944. Cornell UP. ISBN 9781501743191.
- Popa, Ion (2018). „The 7th Roșiori (Cavalry) Regiment and the Holocaust in Romania and the Soviet Union”. Dapim: Studies on the Holocaust. 32 (1): 38—56. S2CID 159021449. doi:10.1080/23256249.2018.1432250.
- Porter, Ivor. Operation Autonomous. With SOE in Wartime Romania (1989) 268pp; The British intelligence operation.
- Saiu, Liliana. Great Powers & Rumania, 1944-1946: A Study of the Early Cold War Era (HIA Book Collection, 1992), 290pp.
- Weinbaum, Laurence. "The Banality of History and Memory: Romanian Society and the Holocaust", Post-Holocaust and Anti-Semitism No. 45 (June 2006)
- Some passages in this article have been taken from the (public domain) U.S. Federal Research Division of the Library of Congress Country Study on Romania, sponsored by the U.S. Department of the Army, researched shortly before the 1989 fall of Romania's Communist regime and published shortly after. [3], accessed July 19, 2005.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
Vojna i politička istorija[uredi | uredi izvor]
- Činjenice o istoriji Osovine - Rumunija
- worldwar2.ro: Romanian Armed Forces in the Second World War
- Dan Rejnolds. Puške Rumunije 1878-1948
- Pol Postovanu. Rat na Istoku, kako su ga videli rumunski veterani iz Bukovine
- Rebeka En Hejns. ‘Nova Velika Rumunija ’? Rumunska pretenzija prema srpskom Banatu 1941. godine
- Stefan Džordž. Ekonomski argumenti Rumunije u vezi učešća u Drugom svetskom ratu
- Mapa teritorijalnih promena u Rumuniji tokom Drugog svetskog rata
- Arhivske slike Drugog svetskog rata sa rumunskim snagama Arhivirano na sajtu Wayback Machine (12. maj 2014)
Holokaust[uredi | uredi izvor]
- Završni izveštaj Međunarodne komisije za holokaust u Rumuniji (pdf). Bukurešt, Rumunija: Međunarodna komisija za holokaust u Rumuniji. novembar 2004. str. 89. Pristupljeno 2012-05-17.
- Ubistvo Jevreja u Rumuniji Arhivirano na sajtu Wayback Machine (26. oktobar 2021) na Jad Vašem vebsajtu
- Holokaust u Rumuniji
- Žrtve romskog holokausta govore
| Normativna kontrola: Državne |
|---|
