Severnogermanski jezici
| severnogermanski jezici | |
|---|---|
| nordijski jezici skandinavski jezici | |
| Geografska rasprostranjenost | severna Evropa |
| Jezička klasifikacija | indoevropski jezici
|
| Podpodela | |
| ISO 639-5 | gmq |
| Glotolog | nort3160[1] |
 | |
Severnogermanski jezici (negde skandinavski jezici ili nordijski jezici) su jedna od tri glave podgrupe germanskih jezika, a deo indoevropskih jezika. Ova grupa jezika se govori u skandinavskim zemljama i na ostrvima u severnom Atlantiku.
Otprilike 20 miliona ljudi u nordijskim državama koriste severnogermanske jezike kao maternje, uključujući i švedsku manjinu u Finskoj, a delimično se ovi jezici koriste i na Grenlandu, a koristi je i emigracija u Severnoj Americi i Australiji.
Podela[uredi | uredi izvor]
Razvili su se iz staronordijskih jezika. Danas se u severnogermanske jezike ubraja 11 jezika[traži se izvor] od kojih su tri izgubili status jezika, jedan je izumro pa ih je danas 6 odnosno 7 ukoliko postoje dva norveška jezika[2] a podeljeni su u dve uže podgrupe:
- A) istočnoskandinavski jezici (6) Norveška, Danska, Švedska:
- a. danski-švedski (6) :
- a1. danski-bukmol jezici (1): bukmol.
- a2. danski-riksmol jezici (2): danski, jutski.
- a3. švedski (3): dalska ili dalmaalski, skonski (Skånska), švedski.
- a. danski-švedski (6) :
- B) zapadnoskandinavski jezici (5): farski, islandski, jamatski∗, ninorsk, norn∗.
Razlika od istočno- i zapadnogermanskih jezika[uredi | uredi izvor]
Germanski jezici se tradicionalno dele na zapadno-, istočno- i severnogermanske.[3] Njihova tačna povezanost se danas teško određuje ali su bili povezani do nekog nivoa u periodu velike seobe naroda. Dijalekti u severnoj grupi potiču od protogermanskog jezika u Gvozdenom dobu.
Otprilike oko 200. godine nove ere, severna grana germanskih jezika počela je da se jasno razlikuje od ostalih germanskih jezika.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin; Bank, Sebastian, ur. (2016). „North Germanic”. Glottolog 2.7. Jena: Max Planck Institute for the Science of Human History.
- ^ Ethnologue (16th)
- ^ Hawkins, John A. (1987). „Germanic languages”. Ur.: Bernard Comrie. The World's Major Languages. str. 68–76.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Hawkins, John A. (1987). „Germanic languages”. Ur.: Bernard Comrie. The World's Major Languages. Oxford University Press. str. 68–76. ISBN 978-0-19-520521-3.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Ostale | |
