Сиви соко
| Sivi soko | |
|---|---|
| |
Naučna klasifikacija 
| |
| Domen: | Eukaryota |
| Carstvo: | Animalia |
| Tip: | Chordata |
| Klasa: | Aves |
| Red: | Falconiformes |
| Porodica: | Falconidae |
| Rod: | Falco |
| Vrsta: | F. peregrinuse
|
| Binomno ime | |
| Falco peregrinuse Tunstall, 1771
| |
| Podvrste | |
|
videti tekst članka | |
| |
| Areal raasprostranjenja
letnje prebivalište radi razmnožavanja
areal preletanja
zimsko prebivalište
stanarica
| |
| Sinonimi | |
|
Falco atriceps Hume | |
Sivi soko (lat. Falco peregrinus) je vrsta sokola sa širokim, skoro kosmopolitskim, rasprostranjenjem. Obuhvata 17-19 podvrsta. Sivi soko je najbrža vrsta među pticama, i ostalim organizmima, na Zemlji.
Srednje karakteristike[uredi | uredi izvor]
- mužjaka
- dužina tela: 41 cm
- raspon krila: 95 cm
- masa: oko 550 g
- ženke
- dužina tela: 49 cm
- raspon krila: 114 cm
- masa: oko 1200 g.
Sivi soko se hrani pticama, najčešće golubovima, patkama, vrapcima i sl. U obrušavanju razvija brzinu do 380 km/h. Svoj plen lovi isključivo u vazduhu. Mužjak sivog sokola, kao i kod većine ptica grabljivica je za jednu trećinu manji od ženke. Prepoznatljivu sivu boju stiče posle godinu dana od izleganja. Pre toga mladunci su tamnobraon boje.
Gnezdi se na nepristupačnim planinskim vrhovima. Kao i ostali sokoli nikada ne pravi gnezda već koristi napuštena gnezda drugih ptica (npr. gavrana).
Podvrste[uredi | uredi izvor]
Opisane su brojne podvrste sivog sokola (Falco peregrinus), njih 19 priznaje Handbook of the Birds of the World (1994).[2][3][4] Prema ovom izvoru pustinjski soko, koji naseljava Kanarska ostrva, priobalje severne Afrike i delove jugozapadne i srednje Azije, nije priznat kao posebna vrsta pustinjski soko (Falco pelegrinoides), već je podeljen na dve podvrste sivog sokola (pelegrinoides i babylonicus).
Na sledećoj mapi prikazana je rasprostranjenost ovih 19 podvrsta:
Jaja[uredi | uredi izvor]
Krajem marta ili početkom aprila ženka obično polaže od 3 do 4 jaja. Jaja su izdužena sa mnogo pega. Srednja veličina jaja iznosi 52x40 mm.
Razviće[uredi | uredi izvor]
Inkubacija jaja traje pretežno 30 dana. Na jajima sede oba roditelja. Mladi ostaju u gnezdu između 35 i 40 dana. Kada izađu iz gnezda roditelji se o njima brinu još oko 60 dana. Samo 1/3 mladih uspeva da preživi prvu zimu.
Zaštita[uredi | uredi izvor]
Sivi soko je zbog upotrebe pesticida izrađenih na bazi organohlorida naročito DDT-a imao status ugrožene vrste u velikom delu svog areala tokom 1950-ih, 60-ih i 70-ih.[5] U poslednje vreme uspešno se sprovodi akcija veštačkog uzgajanja sivog sokola i vraćanje u odgovarajuća staništa.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ BirdLife International (2019). „Falco peregrinus”. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2019.3. International Union for Conservation of Nature. Pristupljeno 21. 1. 2020.
- ^ White, C.M. (1994). „Family Falconidae”. Ur.: del Hoyo, J.; Elliot, A.; Sargatal, J. Handbook of Birds of the World: New World Vultures to Guinea fowl. 2. Barcelona: Lynx Edicions. str. 216–275, plates 24–28. ISBN 978-84-87334-15-3.
- ^ Snow, D.W. (1998). The Complete Birds of the Western Palaearctic on CD-ROM. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-268579-7.
- ^ Vaurie, C. (1961). „Systematic notes on Palearctic birds. No. 44, Falconidae, the genus Falco. (Part 1, Falco peregrinus and Falco pelegrinoides)”. American Museum Novitates. 2035: 1—19. hdl:2246/3466.
- ^ Cade, T.J.; Enderson, J.H.; Thelander, C.G.; White, C.M., ur. (1988). Peregrine Falcon Populations – Their management and recovery. Boise, Idaho: The Peregrine Fund. ISBN 978-0-9619839-0-1.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Trag u prostoru: Saga o gospodarim brzine, RTS Obrazovno-naučni program - Zvanični kanal
- European Peregrine Falcon Working Group
| Državne | |
|---|---|
| Ostale | |
