Simeon Baltić
| Simeon Baltić | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 1729. |
| Mesto rođenja | Zemun, Austrijsko carstvo |
| Datum smrti | posle 1780. (50/51 god.) |
| Mesto smrti | Gomirje, Austrijsko carstvo |
| Umetnički rad | |
| Polje | Slikarstvo, Crkveno slikarstvo |
Simeon Baltić (Zemun, 1729 — Gomirje, posle 1780) bio je srpski monah i slikar.
Biografija
[uredi | uredi izvor]Simeon Baltić je kao hopovski monah pobegao 1756. sa jeromonahom Pavlom Mihajlovićem i đakonom Grigorijem pobegao u Kijev da uči slikarstvo.[1]
Tamo je sreo Teofila Aleksića, igumana manastira Gomirje, koji ga je, kao iskusnog majstora, pozvao da pođe s njim u Gomirje i otvori slikarsku radionicu. Došavši u Gomirje, naslikao je oko 1764. sa saradnicima ikonostas i niz celivajućih ikona za manastirsku crkvu. Radio je s učenicima za mnoge srpske crkve u Gorskom Kotaru, Lici i Kordunu, te se njihovi mnogobrojni ikonopisni radovi iz Plaškog, Zalužnice, Škara, Švice, Starog Sela, Brloga i Prokike ubrajaju u dela Gomirske škole.[2] 1763. se kao Baltićevi učenici pominju Luka Nikšić, Jovan Grbić i Đorđe Mišljenović.[1]
Poslednji Baltićevi radovi su četiri ikone slikane 1780. za srpsku crkvu u Perjasici. Tradicionalnim obrascima njegovo ikonopisanje znatno se razlikuje od tada savremenih baroknih shvatanja, a kompozicije i pojedinačni likovi su mirni i statični, bez barokne uznemirenosti i patetike. Uticaji novih umetničkih nastojanja ogledaju se u izvesnoj plastičnosti oblika u prikazivanju gustih nabora odeće i njihovih ukrasa, te u pokušaju perspektivnog slikanja prostora. Opšta je ocena da je njegovo slikarstvo u duhu rusko-vizantijske, kijevopečerske škole, čiji je bio đak.[2]
Vidi još
[uredi | uredi izvor]Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ a b Pilipović, Radovan (30. mart 2012). „Manastir Gomirje – skica za monografiju” (PDF). Glasnik Udruženja arhivskih radnika Republike Srpske: 109—130. Arhivirano iz originala (PDF) 30. 05. 2024. g. Pristupljeno 01. 06. 2024.
- ^ a b Mikić, Olga (2024). „BALTIĆ, Simeon”. Srpska enciklopedija.
Literatura
[uredi | uredi izvor]- I. Bah, „Prilozi povijesti srpskog slikarstva u Hrvatskoj od kraja XVII do kraja XVIII stoleća", HZ, 1949, II, 1–4;
- „Gomirska slikarska škola u II polovini XVIII vijeka", u: Kalendar „Prosvjeta", Zg 1950;
- D. Kašić, Srpski manastiri u Hrvatskoj i Slavoniji, Bg 1971;
- D. Medaković, Putevi srpskog baroka, Bg 1971;
- V. Borčić, Zbirka ikona Odjela Srba u Hrvatskoj Povjesnog muzeja Hrvatske, Zg 1974;
- M. Timotijević, Srpsko barokno slikarstvo, N. Sad 1996.
