Slavenka Drakulić
Slavenka Drakulić | |
|---|---|
 | |
| Datum rođenja | 4. jul 1949. |
| Mesto rođenja | Rijeka, FNRJ |
| Supružnik | Richard Swartz |
Slavenka Drakulić (Rijeka, 4. jul 1949) je hrvatska novinarka i književnica, čija su dela prevedena na mnoge strane jezike i smatra se jednom od najprevođenijih hrvatskih spisateljica.[1]
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođena je 4. jula 1949. godine u Rijeci. Živi i radi u Zagrebu i Stokholmu. Završila je studije komparativne književnosti i sociologije na Zagrebačkom sveučilištu. Kao novinarka bavila se pretežno feminističkim temama. U jesen 1978. godine, Slavenka Drakulić je sa nekoliko svojih prijateljica učestvovala na Prvoj feminističkoj konferenciji Drugarica žena u Beogradu, a ovaj događaj ih je inspirisao na to da oforme prvu jugoslovensku feminističku grupu.[2][3] U publicističkim knjigama piše o post-komunističkim zemljama, ratovima u bivšoj Jugoslaviji, ratnim zločinima, nacionalizmu i feminizmu, dok se u književnim delima okrenula ženskom telu, bolesti i traumi.
Stvaralaštvo - fikcija[uredi | uredi izvor]
Kao spisateljica, Slavenka Drakulić se bavila različitim temama, kao što su bolest i strah od smrti u Hologramima straha, destruktivna snaga seksualne požude u Mramornoj koži, nekonvencionalne veze u Božanskoj gladi, surovost rata i silovanje žrtava u romanu Kao da me nema, a u romanu Optužena uhvatila se u koštac sa retko fikcionaliziranom temom porodičnog nasilja, temom majke koja zbog ranije porodične patologije sistematski zlostavlja svoju kćerku.
U tri romana Frida ili O boli, Dora i minotaur i Mileva Ajnštajn, teorija tuge Slavenka Drakulić je kroz fiktivne biografije velikih i jakih žena pisala o svojim čestim temama - ljubavi i bolu i životu žena uz jakog muškarca, geina (u ovom slučaju partneri glavnih junakinja u romanima i životu su Pablo Pikaso, Dijego Rivera i Albert Ajnštajn).
Publicistika[uredi | uredi izvor]
Slavenka Drakulić je objavila i pet publicističkih dela. Prvu publicističku knjigu Smrtni gresi feminizma objavila je već 1984. godine.U Kako smo preživjeli komunizam i čak se smijali bavi se svakodnevnim životom u komunističkim i post-komunističkim državama. U Malom vodiču kroz Muzej komunizma pisala je istoriju komunizma iz perspektive životinja, kroz basne. Ona istražuje zlo u običnim ljudima i izborima koje oni prave u svom delu Oni ne bi ni mrava zgazili o ratnim zločincima kojima se sudi međunarodni tribunal za ratne zločine u Hagu. S druge strane, o istinskom dobru piše u Mesu njenog mesa, pišući o ljudima koji su odlučili da doniraju svoj bubreg nepoznatoj osobi.
Film[uredi | uredi izvor]
Na osnovu crtica iz života Slavenke Drakulić, reditelj Petar Krelja je snimio dokumentarac Slavenka ili o boli. Film je snimljen i premijerno prikazan 2011. godine i govori o Slavenkinoj potresnoj i teškoj bolesti koja joj predstavlja pretnju za život od 27. godine, te o njenoj hrabroj borbi protiv opake bolesti i prolazak kroz proces transplantacije bubrega što joj je sačuvalo život. Ta lična životna drama bila je inspiracija i za prvi roman Slavenke Drakulić Hologrami straha. [4] Zanimljivo je da je ovo drugi dokumentarac istog reditelja o Slavenki Drakulić jer je on još 1984. godine snimio prvi dokumentarni film Na primjeru mog života o njenoj neizvesnoj životnoj situaciji kada nije znala hoće li uspeti da dobije bubreg od kompatabilnog donora i preživi.[5] Po romanu Slavenke Drakulić 2012. godine snimljen je i film o irskom viđenju rata u Bosni Kao da me nema. Te godine film je bio irski kandidat za Oskara po scenariju i u režiji Huanite Vilson.
Pozorište[uredi | uredi izvor]
Pozorišna rediteljka i dramaturg Nada Kokotović pripremila je 2016. godine komad Umreti u Hrvatskoj inspirisan esejima iz zbirke Balkan ekspres, koja je na nemački i prevedena upravo kao Umreti u Hrvatskoj i predstava je igrana na pozorišnim scenama Minhena i Kelna.[6]
Reditelj Damir Zlatar dobio je 2004. godine nagradu Marul za režiju na Marulićevim danima za predstavu Božanska glad po tekstu Slavenke Drakulić i Darka Lukića.
Novinarstvo[uredi | uredi izvor]
Svoju karijeru novinara Slavenka Drakulić je izgradila u kultnim listovima nekadašnje Jugoslavije, Startu i Danasu.Pisala je za Svijeti druge novine i časopise bivše Jugoslavije, a po odlasku iz Hrvatske za Feral Tribjun. Danas kao slobodan novinar, stalni saradnik, a u nekima i spoljni urednik, piše za brojne ugledne časopise u Sjedinjenim Američkim Državama, Velikoj Britaniji, Švedskoj, Italiji, Nemačkoj...
Nagrade i priznanja[uredi | uredi izvor]
Za svoj rad i stvaralaštvo, Slavenka Drakulić je dobila mnoge nagrade i priznanja.
- Zlatna golubica za mir koju dodeljuje Italijanski institut za međunarodna istraživanja Disarmo od 1986. novinarima prepoznatljivim po zalaganjima za mir i sigurnost u svetu. [7]
- Na Međunarodnom sajmu knjiga u Lajpcigu primila je Nagradu za evropsko razumevanje za knjigu Oni ni mrava ne bi zgazili uz obrazloženje da ona sadrži dve centralne teme 20. veka -psihologiju terora i banalnost.
- U Pragu, na međunarodnom skupu pisaca 2010. godine ova spisateljica je proglašena jednim od najuticajnijih evropskih pisaca našeg doba.
- Za roman Optužena dobila je županijsku književnu nagradu BOOKtiga koja se na istoimenom porečkom sajmu pročitanih knjiga dodeljuje autoru čije su knjige najviše pozajmljivane u svim bibliotekama Istre tokom prethodne godine.
Lista objavljenih dela[uredi | uredi izvor]
Književno i publicističko stvaralaštvo Slavenke Drakulić je izuzetno bogato i objavljeno je na više od dvadeset stranih jezika. Ovde objavljena bibliografija sadrži samo dela objavljena na srpskom / hrvatskom jeziku. Iako su neka dela u originalu objavljena na stranim jezicima, ona nisu obuhvaćena ovim popisom, kao ni prevodi na druge jezike. [8]
- Dora i minotaur: Moj život s Pikasom, Fraktura, Zagreb, 2014
- Optužena, V.B.Z., Zagreb, 2012.
- Basne o komunizmu – eseji, Rende, Beograd, 2011.
- Frida ili o boli, Profil knjiga, Beograd 2009.
- Tijelo njenog tijela, Samizdat B92, Beograd 2007.
- Sabrani romani, Profil, Zagreb 2003.
- Sabrani eseji, Profil, Zagreb 2005.
- Oni ne bi ni mrava zgazili - eseji, Samizdat B92, Beograd 2004.
- Kao da me nema - roman, Feral Tribune, Split 1999.
- Kako smo preživjeli - eseji,Feral Tribune, Split 1997.
- Božanska glad - roman, Durieux, Zagreb 1995 (original edition)
- Balkan Express, V.B.Z., Zagreb, 2012.
- Mramorna koža - roman, Grafički zavod Hrvatske 1989, Zagreb
- Hologrami straha - roman, Grafički zavod Hrvatske 1987, Zagreb
- Smrtni grijesi feminizma – eseji, Znanje, Zagreb 1984
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ „Slavenka Drakulić”. Hrvatsko društvo pisaca. Arhivirano iz originala 09. 09. 2017. g. Pristupljeno 12. 5. 2017.
- ^ „Slavenka Drakulić - Žene u evropskoj istoriji”. Women in European History. Arhivirano iz originala 12. 10. 2018. g. Pristupljeno 12. 5. 2017.
- ^ „Drugarica žena”. Veb-sajt konferencije. Arhivirano iz originala 01. 07. 2016. g. Pristupljeno 12. 5. 2017.
- ^ „Slavenka ili o boli - insert iz filma”. Kino Europa. Arhivirano iz originala 29. 04. 2018. g. Pristupljeno 12. 5. 2017.
- ^ „Slavenka Drakulić, književnica i novinar”. Večernji list - enciklopedija. Pristupljeno 12. 5. 2017.
- ^ „Rat nikada ne sme da bude sredstvo”. Moj grad na jugu - Keln - kultura (na jeziku: nemački). Pristupljeno 12. 5. 2017.[mrtva veza]
- ^ „Slavenka Drakulić”. Biografija. Arhivirano iz originala 15. 08. 2020. g. Pristupljeno 12. 5. 2017.
- ^ „Bibliografija”. Slavenka Drakulić, službena stranica. Arhivirano iz originala 18. 08. 2017. g. Pristupljeno 12. 5. 2017.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Ljudi | |
| Ostale | |
