Slavko Cuvaj
 | Ovaj članak sadrži spisak literature, srodne pisane izvore ili spoljašnje veze, ali njegovi izvori ostaju nejasni, jer nisu uneti u sam tekst. |
| Slavko Cuvaj | |
|---|---|
 Slavko Cuvaj | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 26. februar 1851. |
| Mesto rođenja | Bjelovar, Austrijsko carstvo |
| Datum smrti | 31. januar 1931. (79 god.) |
| Mesto smrti | Beč, Austrija |
Slavko Cuvaj od Ivanjske (hrv. Slavko Cuvaj od Ivanjske; Bjelovar, 26. februar 1851 — Beč, 31. januar 1931) bio je hrvatski političar. Obavljao je dužnosti kraljevskog komesara i bana Hrvatske i Slavonije od 1912. do 1913. godine.
Biografija[uredi | uredi izvor]
U upravnu službu stupa kao računarski savetnik u Vojnoj krajini. Od 1885. do 1905. godine je podžupan u Osijeku i Požegi, od 1905. do 1906. ličko-krbavski veliki župan, a od 1908. do 1909. vrhovni načelnik u Zagrebu. U razdoblju od 1909. do 1910. predstojnik je Odeljenja za unutrašnje poslove u Zagrebu te podban za vreme banovanja Pavla Rauha (imenovan 5. jula 1909).
Za bana imenovan je 20. januara 1912. Nije mogao da slomi Hrvatsko-srpsku koaliciju. Sabor koji je već bio sazvan za 7. februar na njegov predlog je 27. januara 1912. raspušten. 4. aprila suspendovan je Ustav, dok je on 5. aprila postavljen za komesara. Omladinac Luka Jukić izvršio je na njega 8. juna 1912. u Zagrebu neuspeo atentat. U to vreme jugoslovenska nacionalna revolucionarna omladina bila je u svom punom poletu. Za vreme njegovog režima vodio se Balkanski rat. Veliki i nenadani uspesi Srbije u tom ratu primorali su bečke i peštanske vladajuće krugove da popuste Hrvatskoj. Nakon što je 31. oktobra atentat ponovljen, Cuvaj je 22. decembra „poslat na dopust“ i više se nije vraćao na položaj komesara. Uprava je bila poverena dr. Unkelhojzeru (nem. Unkelhäuser), a kad je Cuvaj razrešen službe za novog imenovan je baron Ivan Skerlec.
Miroslav Krleža o njemu je napisao: „krvolok i tiranin svog vlastitog naroda“ koji je za odlikovanje doslednog provođenja antislovenske politike i za promicanje tuđinske vlasti dobio baronsku titulu.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Branko Ostajmer: „Izbor narodnog zastupnika u Ðakovu 1884.“, Scrinia Slavonica, Vol.3 No.1, novembar 2003.
- Mira Kolar: „The Activities of Vice-Roy Pavao Rauch In Croatia“, Review of Croatian History, Vol.I No.1, prosinac 2005.
- Ferdo Šišić: „Povijest Hrvata: pregled povijesti hrvatskoga naroda. 1526-1918. drugi dio“, Marjan tisak, Сплит. 2004. ISBN 978-953-214-198-6.
- Neda Engelsfeld: „Povijest hrvatske države i prava: razdoblje od 18. do 20. stoljeća“, Правни факултет, Загреб. 2002. ISBN 978-953-6714-41-4.
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
