Srđa Popović (advokat)

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Za drugu upotrebu, pogledajte stranicu Srđa Popović.
Srđa Popović
Datum rođenja(1937-02-24)24. februar 1937.
Mesto rođenjaBeograd, Kraljevina Jugoslavija
Datum smrti29. oktobar 2013.(2013-10-29) (76 god.)
Mesto smrtiBeograd, Srbija
SupružnikVesna Pešić

Srđa Popović (Beograd, 24. februar 1937 — Beograd, 29. oktobar 2013) bio je srpski advokat i borac za ljudska prava.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Rođen je u Beogradu, gde je završio Pravni fakultet 1961. godine. Počeo je da radi u porodičnoj advokatskoj kancelariji koju je osnovao njegov otac Miodrag 1933. godine.[1]

Kao advokat za ljudska prava postao je poznat već u vreme Studentskih demonstracija u Jugoslaviji 1968. Bio je 1976. na naslovnoj strani londonskog „Tajmsa“. Pokrenuo je nedeljnik „Vreme“ 1990. godine.[2]

Zbog govora na simpozijumu „Kultura i revolucija“ 1974. književnik Dragoljub Ignjatović osuđen je na 3 godine zatvora zbog verbalnog delikta. Branio ga je Srđa Popović i u sudu dokazivao istinitost njegovih tvrdnji. Javni tužilac je Srđu Popovića optužio za širenje lažnih vesti zbog onoga što je vršeći svoju dužnost kao advokat rekao u sudu, a sud u Valjevu ga je osudio najpre na zatvorsku kaznu na godinu dana, a onda 1976. preinačio na uslovnu kaznu u trajanju od dve godine i zabranu vršenja advokatske dužnosti u roku od godinu dana.[3]

Branio je i mladog Zorana Đinđića, Ratibora Trivunca, Brigite Monhaupt iz grupe Bader-Majnhof, Vojislava Šešelja, Dušana Makavejeva, Milorada Vučelića, Mihajla Markovića, Miću Popovića, Predraga Čudića, Nebojšu Popova, Vladimira Mijanovića zvanog Vlada Revolucija, Milana Nikolića, Božidara Jakšića, Mihajla Mihajlova, Momčila Selića, Dobroslava Paragu, Gojka Đoga, Milana Milišića, Vladimira Šeksa, Franju Tuđmana, Dobricu Ćosića, Andriju Artukovića, „Beogradsku šestoricu“, profesore izbačene sa Filozofskog fakulteta.[4]

Pozivao je na bombardovanje Srbije od strane NATO-a.[5]

Nekoliko godina je živeo u SAD, pa se u Srbiju vratio posle 5. oktobra 2000. godine.

Pripadao je peticionaškom pokretu i bio pokretač i potpisnik peticija za ukidanje člana 133 (delikt govora), za ukidanje smrtne kazne, za donošenje zakona o amnestiji, za uvođenje višestranačkog sistema u SFRJ.[6]

Koautor je knjige „Kosovski čvor - drešiti ili seći“ (1990), autor knjiga „Put u varvarstvo“ (2000), „Poslednja instanca“,I-III (2003), „Nezavršeni proces“ (2007), „One gorke suze posle“ (2010).[2]

U suđenju za atentat na Zorana Đinđića bio je advokat porodice Đinđić.[3]

Umro je 29. oktobra, a sahranjen 2. novembra 2013. na Novom groblju u Beogradu.[7][8]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Preminuo Srđa Popović („Blic“, 29. oktobar 2013)
  2. ^ a b Preminuo Srđa Popović (B92, 29. oktobar 2013)
  3. ^ a b IN MEMORIAM Srđa Popović (1937-2013) („Vreme“ 29. oktobar 2013)
  4. ^ Poslednja instanca, Srđa Popović.
  5. ^ Avramović, Zoran (2013). Rodoljupci i rodomrsci: Savremeni srpski patriotizam i nacionalno dezintegrativna misao i praksa. Beograd: Službeni Glasnik. str. 193. 
  6. ^ Poslednja instanca 3, Srđa Popović.
  7. ^ Odlazak Srđe Popovića, simbola građanske Srbije (Radio Slobodna Evropa, 29. oktobar 2013)
  8. ^ Poslednji ispraćaj Srđe Popovića („Blic“, 2. novembar 2013)

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Срђа_Поповић_(адвокат)&oldid=27499236”