Tvrđava Belogradčik
Tvrđava Belogradčik (bug. Белоградчишка крепост) je utvrđenje u gradu Belogradčiku podignuto u Belogradčičkom stenjaku, severozapadno od istoimenog grada, na severozapadu Bugarske. Nastala je u doba Rimskog carstva i sastoji se iz tri dela koji obuhvataju ukupnu površinu od 10.210 m². Njeni bedemi su u osnovi debeli preko 2 m i dostižu visinu do 12 m. Ona je danas jedna od najočuvanijih utvrda u Bugarskoj i nacionalni spomenik od izuzetnog značaja.
Prošlost tvrđave[uredi | uredi izvor]
Prvobitnu utvrdu na ovom mestu podigli su Rimljani u stenjaku kao izvidnicu, koristeći se terenom, tako da su bedemi podignuti samo sa severozapada i sa jugoistoka, pošto su sa drugih strana stene visine i do 70m činile prirodni neprelazni bedem.
Utvrdu je u 14. veku proširio vladar Vidinske Bugarske Jovan Stracimir (1356—1397) podigavši novi deo koji je opasivao prvobitnu tvrđavu i stenoviti masiv, Tokom tog perioda, utvrda postaje jedna od najznačajnijih u tom delu Balkanskog poluostrva, odmah iza Vidinskog Grada.
Osmanlije je zauzimaju 1396. godine, posle čega pristupaju proširenju tvrđave da bi smanjili hajdučiju koja je uzela maha u njenoj okolini. Početkom 19. veka je došlo do velike obnove i proširenja utvrde koje su, za račun Osmanskog carstva, sproveli francuski i italijanski inženjeri. Zahvaljujući tome, ona je odigrala bitnu ulogu u gušenju Belogradčičkog ustanka 1850. godine.
Poslednji put je korišćena u ratnim dejstvima 1885. godine, tokom srpskobugarskog rata.
