Ubistvo porodice Čečavac
Ubistvo porodice Čečavac je zločin koji su u noći između 15. i 16. novembra 1991. godine, u ulici Nikole Demonje br. 72 u Borovu Naselju u Vukovaru, počinili pripadnici Zbora Narodne Garde Republike Hrvatske.[1] Ubistvo porodice Čečavac po svom karakteru je slično Ubistvu porodice Zec u Zagrebu (7. decembra 1991) i ubistvu porodice Olujić u županjskom selu Cerna (17.2.1992) samo što nije dobilo toliku medijsku pažnju.[traži se izvor]
Zločin[uredi | uredi izvor]
Ulica Nikole Demonje nalazi se u vukovarskoj četvrti Borovo Naselje a od početka borbenih dejstava pa sve do 18. novembra 1991. bila je pod kontrolom hrvatskih snaga.[2] Ovde je između ostalog bio i štab ZNG, a meštani srpske nacionalnosti trpeli su brojne pretnje, uznemiravanja i pretrese te je njihov život bio veoma otežan.[3] Prema podacima hrvatskih izvora ali i na osnovu izjava preživelih Srba, hrvatski vojnici - pripadnici Zbora Narodne Garde, zauzeli su tih novembarskih dana 1991. godine nekoliko kuća u ovoj ulici odakle su često otvarali vatru, pri čemu su celu ulicu pretvorili u borbenu liniju.[3] Zločin u ovoj ulici je bio samo deo šire kampanje etničkog čišćenja koje su sprovele hrvatske snage budući da je u tom periodu na više lokacija u Borovom Naselju i Vukovaru likvidirano preko 50 srpskih civila.[2]
Hrvatski vojnici su tada došli do porodične kuće porodice Čečavac, opljačkali je i demolirali a potom na ulazu u podrum poubijali su sve koji su se tu skrivali.[3] Civili su ubijeni hicima iz vatrenog oružja iz neposredne blizine.[3] U ovom zločinu okrutno su ubijeni Miroslav Čečavac (rođen 14. marta 1966. godine), njegova supruga Slađana (1972) i sin Goran Čečavac, star godinu i po dana.[4] Zajedno sa njima su ubijene i njihove komšije koje su se sklonile kod njih privremeno: Ana Novaković (rođena 1950), Ilinka Milošević (rođena 1959) i njen sin Branimir (rođen 1981).[4] Ovi civili su mesecima trpeli uznemiravanja i pretnje, a jedan od razloga je osim njihove nacionalne pripadnosti bila i činjenica da su se njihovi bliski rođaci borili na strani JNA i bili sa druge strane linije.[3] TV reporteri i novinari zabeležili su kamerama izvlačenje tela ovih civila iz podruma i porodičnih kuća koje su bile opljačkane a na njima su bili ispisani ustaški grafiti.[5] Tela ubijenih srpskih civila je po izvlačenju iz podruma snimila i italijanska novinarka Milena Gabaneli koja je osudila zločin hrvatskih snaga.[5]
Istog dana, u susednoj kući u ulici Nikole Demonje u br. 74 u Vukovaru , pripadnici ZNG su ubili devet srpskih civila, među kojima i četvoročlanu porodicu Pavlović.[3] Milica Trajković koja je jedina preživela masakr tako što se sakrila u podrumu, ispričala je da su hrvatski vojnici naredili civilima da napuste podrum nakon čega su ih sve poubijali u dvorištu.[3]
Izveštaji patologa[uredi | uredi izvor]
Tim patologa na čelu sa istaknutim dr Zoran Stankovićem utvrdili su kako su članovi porodica Čečavac, Milošević i Novaković ubijeni vatrenim oružjem iz neposredne blizine a tela Gorana Čečavac i Branimira Miloševića su bila izrešetana i imala su prostrelne rane po celom telu.[2] Takođe, patolozi su utvrdili kako su oba dečaka na glavi imale ulazne i izlazne rane od metaka.[2] Dr Zoran Stanković više puta je u svojim javnim govorima, na tribinama i tokom gostovanja isticao kako je zločin u Ulici Nikole Demonje jedna od najtraumatičnijih scena koju je doživeo tokom višedecenijske karijere i redovno je javno zahtevao od hrvatskih institucija da se ovaj zločin procesuira a počinioci privedu pravdi.[5]
Sudski procesi[uredi | uredi izvor]
Prvostepenim presudama Vojnog suda u Beogradu broj I K-112/92 od 26. juna 1992. i I K-108/92 od 14. jula 1992. godine i drugostepenim Vrhovnog vojnog suda broj II K-259/92 od 29. decembra 1992. i II K- 260/92 od 24. novembra 1993. pravosnažno su osuđeni pripadnici ZNG iz vukovarskih prigradskih naselja Borovo naselje i Borovo Selo: Martin Sablić, Zoran Šipoš, Nikola Ćibarić, Jure Marušić, Ante Vranjković, Bartol Domazet, Slavko Mađarević, Mirko Filković, Zdenko Štefančić, Mira Dunatov i Damir Sarađen, svi zbog krivičnog dela ratnog zločina protiv civilnog stanovništva – zbog toga što su po kućama i skloništima pomenutih naselja zlostavljali i na kraju likvidirali civile srpske nacionalnosti.[6] Dana 14. avgusta 1992. u Nemetinu je izvršena razmena "Svi za sve " i tada su u razmenu otišli svi zarobljeni pripadnici ZNG, pa i oni procesuirani pred vojnim sudovima u SFRJ i SRJ. Tako je uprkos izjavama svedoka i brojnim dokazima ovaj zločin ostao procesuiran ali nekažnjen.[6]