Faruk I Egipatski
| Faruk I Egipatski | |
|---|---|
 kralj Faruk I | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 11. februar 1920. |
| Mesto rođenja | Kairo, Egipatski sultanat |
| Datum smrti | 18. mart 1965. (45 god.) |
| Mesto smrti | Rim, Italija |
| Porodica | |
| Supružnik | Farida of Egypt |
| Potomstvo | Fawzia Farouk of Egypt, Fadia of Egypt, Fuad II of Egypt, Farial of Egypt |
| Roditelji | Fuad I Egipatski Nazli Sabri[1][2] |
| Dinastija | Dinastija Muhamed Ali |
| Kralj Egipta | |
| Period | 28. april 1936 — 26. jul 1952. |
| Prethodnik | Fuad I Egipatski |
| Naslednik | Fuad II Egipatski |
.svg) | |
Faruk I Egipatski (arap. فاروق الاول; Kairo, 11. februar 1920[3] — Rim, 18. mart 1965) bio je poslednji egipatski kralj (vladao od 1936. do 1952). Nasledio je svoga oca, Fuada I 1936. godine. Njegov puni naziv je Njegovo veličanstvo Faruk, po milosti Božijoj, kralj Egipta i Sudana, vladar Nubije i Kurdufama i Darfura.[4]
Biografija[uredi | uredi izvor]
Školovao se na Kraljevskoj vojnoj akademiji u Engleskoj. Krunisan je u 16. godini života, 29. jula 1937. Tom prilikom je održao javni govor na radiju, što je bilo prvi put da se neki vladar Egipta obrati naciji direktno na takav način. Živeo je luksuzno i raskošno, imao je veliko bogatstvo. U prvim godinama vlasti, bio je omiljen, pogotovo u plemićkim krugovima. Tokom Drugog svetskog rata, Egipat je zvanično bio neutralan, iako se u njemu nalazila britanska vojska, tačnije njena severnoafrička komponenta, Osma Armija. Faruk I je lično pokazivao izvesne simpatije prema nacističkoj Nemačkoj i fašističkoj Italiji i nije se odrekao svojih italijanskih savetnika, uprkos britanskim zahtevima.[5]Egipat je zvanično objavio rat Nemačkoj tek 1945, i to, po rečima samog Faruka, pre svega zato da bi zagarantovao poziciju Egipta u posleratnim pregovorima i Ujedinjenim nacijama.
Faruk I trpeo je kritike naroda zbog korumpirane i neefikasne vlasti, zbog nastavka de fakto Britanske okupacije, zbog poraza egipatske vojske u ratu s Izraelom i ostalih razloga. SAD je preko CIA-e pomogao svrgavanje Faruka I. Godine 1952, svrgnula ga je grupa mladih vojnika pod nazivom Pokret slobodnih oficiria, na čelu sa Muhamadom Nagibim.[6] Deo oficira hteo je da kralja Faruka likvidiraju, ali je pukovnik Gamal Naser uspeo da mu sačuva život u 9 časovnom razgovoru unutar grupe Slobodnih ificira - krvoproliće rađa krvoproliće i izbegao put koji je koristilo Muslimansko bratstvo. [7]
Faruk je posle toga živeo u egzilu u Maroku, a zatim u Rimu. Oduzeto mu je egipatsko pa je uzeo monegaško državljanstvo, zahvaljujući prijateljstvu s Renijeom III od Monaka. Bio je ljubitelj hrane pa se udebljao do oko 135 kg. Umro je u restoranu u Rimu, nakon obilnog obroka.[8]
Bio je oženjen dva puta, s Safinaz Zulfikar i Nariman Sadek. Imao je četvoro dece.
Njegova sestra Favzija Egipatska bila je iranska kraljica od 1941. do razvoda 1948. godine.
Odlikovan je Kraljevskim ordenom Karađorđeve zvezde.[9]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Goldschmidt 2000, str. 191.
- ^ „Ancestors of Queen Nazli” (JPG). Egy.com. Pristupljeno 15. 7. 2013.
- ^ Jessup 1998, str. 205
- ^ Whiteman & Hackworth 1963, str. 64
- ^ Pinkus 2005, str. 161.
- ^ Miles Axe Copeland, Jr., "The Game of Nations: The Amorality of Power Politics, New York: Simon & Schuster, 1970"
- ^ Heikal, Mohamed (1973). The Cairo documents: The Inside Story of Nasser and His Relationship with World Leaders, Rebels and Statesman. Garden City, New York: Doubleday & Company, Inc. str. 18. ISBN 0-385-06447-0.
- ^ „Egypt: A Tale of Two Autocrats”. TIME Magazine. 26. 3. 1965. Arhivirano iz originala 14. 04. 2012. g. Pristupljeno 15. 07. 2013.
- ^ Acović, Dragomir (2012). Slava i čast: Odlikovanja među Srbima, Srbi među odlikovanjima. Belgrade: Službeni Glasnik. str. 369.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Goldschmidt, Arthur (2000). Biographical dictionary of modern Egypt. Lynne Rienner Publishers. str. 191. ISBN 978-1-55587-229-8.
- Jessup, John E. (1998). An Encyclopedic Dictionary of Conflict and Conflict Resolution, 1945-1996. Greenwood Publishing Group. str. 205. ISBN 978-0-313-28112-9. Pristupljeno 15. 7. 2013.
- Whiteman, Marjorie Millace; Hackworth, Green Haywood (1963). Digest of International Law (snippet view). Vol. 2. U.S. State Department. str. 64. OCLC 79506166. Pristupljeno 15. 7. 2013.
- Pinkus, Oscar (2005). „Fortress Europe”. The war aims and strategies of Adolf Hitler (preview)
|format=zahteva|url=(pomoć). Jefferson, North Carolina: McFarland & Company, Inc. str. 161. Pristupljeno 15. 7. 2013.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Umetničke | |
| Ljudi | |
| Ostale | |
