Figurativna umetnost
Figurativna umetnost je pojam koji se koristi u teoriji umetnosti od konca 20. veka i obeležava svaku umetnost u kojoj se može razlikovati znakove realnog predložka. Pojam je u upotrebi da razlikuje ovu umetnost od nefigurativne umetnosti, znači apstraktne umetnosti koje se razvilo uglevnom u 20. veku a ka povratku ka figurativnoj umetnosti došlo je 60-ih godina ovog veka u obliku pravca i pokreta nove figuracije a kasnije i fotorealizma.
Imitacija, ili realistično prikazivanje, bilo je cilj vizuelnih umetnosti od najranijih vremena. Tokom nekih perioda, umetnici su težili da stvore efekat iluzije slikama koje pružaju relan, 3D prostor, ili su težili realizmu koji predstavlja utisak društvene stvarnosti. Od nastanka apstraktnog slikarstva termin figurativno slikarstvo je korišćen da izrazi bilo koju formu moderne umetnosti koja zadržava i ostaje dosledna odnosu sa stvarnim svetom. Figurativno slikarstvo nije sinonim za „slikarstvo koje predstavlja ljudsku figuru“, iako su ljudska i figura životinje česti motivi.[1]
Likovni elementi[uredi | uredi izvor]
Likovni elementi, od kojih figurativno slikarstvo zavisi i na kojima je bazirano, uključuju liniju, oblik, boju, svetlo i tamu, masu, volumen, teksturu i perspektivu. Trebalo bi napomenuti da ovi elementi mogu učestvovati i u stvaranju drugih tipova slikovitih izlaganja- na primer apstraktnog, odnosno dela nepredmetnog slikarstva. Razlika je u tome što su kod figurativnog slikarstva ovi elementi korišćeni za stvaranje utiska ili iluzije oblika i prostora i isticanje u narativnim prikazima.[2]
Razvoj[uredi | uredi izvor]
Od rane renesanse, manirizma i baroka, kroz slikarstvo XVIII, XIX i XX veka, figurativno slikarstvo je konstantno širilo svoje parametre. Nikola Pusen, francuski slikar klasicizma, čiji je rad pretežno praćen jasnoćom, logikom i redom, prednost je davao liniji nad bojom i služio je kao alternativa narativnom baroku XVII veka. On je bio glavna inspiracija klasično orijentisanim slikarima, kao što su Žak-Luj David, Žan Ogist Dominik Engr i Pol Sezan. Uspon neoklasičnog slikarstva Žak-Luja Davida konačno je izazvao realističke reakcije Gustava Kurbea i Eduara Manea koje dovode do figurativnog slikarstva XX veka.[2]
Pokret „Bay area“[uredi | uredi izvor]
„Bay area“ je figurativni pokret nastao sredinom XX veka, kada su američki umetnici iz San Franciska napustili, u to vreme aktuelan stil-apstraktni ekspresionizam, i vratili se figuraciji. U početku su četiri umetnika bila povezana sa ovim terminom- Dejvid Park, Elmer Bišof, Ričard Dajnbenkorn i Džejms Viks koji su se odvojili od uticaja istaknutih slikara tog područja ( Kliford Stil, na primer). Kasnije su se slikari Nejtan Olivera i Džoan Braun pridružili pokretu. Ovi umetnici su vratili motive žanr-scena, lokalnih pejzaža i figura slikanih sa sjajnom paletom. Usled Dajbenkornovog povratka apstrakciji pokret se raspao, iako su umetnici poput Elmera Bišofa zadržali svoj stil do 70-ih godina XX veka.[3]
Reference[uredi | uredi izvor]
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
| Normativna kontrola: Državne |
|---|
