Čelo
| Čelo | |
|---|---|
 | |
| Detalji | |
| Sistem | Nepoznat, nijedan |
| Arterija | supraorbitalna, supratročečarna |
| Vena | supraorbitalna, čeona |
| Nerv | trigeminalni, facijalni |
| Identifikatori | |
| Latinski | sinciput |
| MeSH | D005546 |
| TA | A01.1.00.002 A02.1.00.013 |
| FMA | 63864 |
| Anatomska terminologija | |
U ljudskoj anatomiji, čelo je oblast glave ograničena sa tri strukture, dvema kostima lobanje i skalpom. Vrh čela je označen linijom kose, ivicom oblasti gde kosa na skalpu raste. Dno čela je označeno supraorbitalnim grebenom, koštanom strukturom lobanje iznad očiju. Dve strane čela označene su slepoočnim grebenom do linije koronalnog šava i ispod.[1][2]
Anatomija[uredi | uredi izvor]
Čelo obuhvata, dok su mišićne i kožne strukture čela smeštene ispod, deo čeone kosti lobanje koja je poznata kao čeona ljuska, blago iskrivljeni deo čeone kosti.[3][4]
Senzorni nervi čela povezu oftalmički ogranak trigeminalnog nerva i cervikalnog pleksusa, i smeštene su u potkožnom masnom tkivu. Motorni nervi čela povezuju do facijalnog nerva.[2]
Dotok krvi u čelo ide preko leve i desne superorbitalne, supertročelarne i spoljne grane temporalna arterija temporalne arterije.[2]
Oftalmička grana trigeminalnog nerva, supraorbitalni nerv, deli se kod orbitalnog udubljena na dva dela u čelu. Jedan deo, superficijalna podela, ide preko površine okcipitofronatlnog mišića. To obezbeđuje senzaciju za kožu čela i fronalnu (spoljnu) ivicu skalpa. Drugi deo, dublja podela, ide preko okcipitalnog mišića i obezbeđuje fronatoparijetalnu senzaciju.[1]
Fizionomija[uredi | uredi izvor]
U fizionomiji i frenologiji, oblik čela je uzet da simbolizuje intelekt i inteligenciju. „Životinje, čak i najinteligentnije od njih“, kako piše Samjuel R. Vels 1942, „teško se može reći da imaju čelo uopšte, a kod prirodnih totalnih idiota, veoma je smanjeno“.[5]
Pseudo-Aristotel, u Fiziognomici, govori da čelo reguliše Mars.[6] Nisko i malo čelo označava velikodušnost, odvažnost i samopouzdanje; mesnato i čelo bez bora, pravičnost, sujetu, varanje i svadljivost; oštro čelo, slabost i nestalnost; naborano čelo, veliki duh i smisao za humor, ali ipak lošu sudbinu; kružno čelo, vrline i dobro razumevanje, puno veliko čelo, smelost, pakost, granične probleme, i visok duh; i dugo i visoko čelo, iskrenost, slabost, jednostavnost i lošu sudbinu.[6]
Izrazi[uredi | uredi izvor]
Mišići čela pomažu u pravljenju izrazi lica. Postoji četiri osnovna pokreta, koji mogu da se jave individualno ili u kombinaciji da bi formirali različite izražaje. Okcipitofronalni mišići mogu podizati obrve, zajedno ili pojedinačno, formirajući izraze iznenađenosti i kvizikalnosti. Mišići korugator supercili mogu da povuku obrve više i niže, formirajući mrštenje. Procerus mišići mogu da povuku niže centralne delove obrva.[7]
Bore[uredi | uredi izvor]
Pokreti mišića na čelu proizvode karakteristične bore na koži. Okcipitofrontalni mišići stvaraju poprečne bore širom čela, a korugator supercili mišići proizvode vertikalne bore između obrva iznad nosa. Procerus mišići zaslužni su za bore na nosu.[7]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b Knize 2001, str. 4
- ^ a b v Thomas 2007, str. 523
- ^ Gronefeld, Diane H. (1998). Radiographic anatomy & positioning: an integrated approach. McGraw-Hill Professional. str. 321. ISBN 9780838582381.
- ^ Elaine Nicpon Marieb & Hoehn, Katja (2007). Human anatomy & physiology (7th izd.). Pearson Education. str. 204. ISBN 9780321372949.
- ^ Wells, Samuel R. (1998). „The Forehead”. New Physiognomy Or Signs of Character as Manifested Through Temperament and External Forms and Especially in the Human Face Divine (reprint izd.). Kessinger Publishing. str. 260. ISBN 9780766103573.
- ^ a b Aristotle (1828). William Salmon, ur. The Works of Aristotle. New England. str. 71.
- ^ a b Palastanga, Nigel; Derek Field & Roger Soames (2006). „Head and Brain”. Anatomy and human movement (5th izd.). Elsevier Health Sciences. str. 645—646. ISBN 9780750688147.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Palastanga, Nigel; Derek Field & Roger Soames (2006). „Head and Brain”. Anatomy and human movement (5th izd.). Elsevier Health Sciences. str. 645—646. ISBN 9780750688147.
- Aristotle (1828). William Salmon, ur. The Works of Aristotle. New England. str. 71.
- Wells, Samuel R. (1998). „The Forehead”. New Physiognomy Or Signs of Character as Manifested Through Temperament and External Forms and Especially in the Human Face Divine (reprint izd.). Kessinger Publishing. str. 260. ISBN 9780766103573.
- Gronefeld, Diane H. (1998). Radiographic anatomy & positioning: an integrated approach. McGraw-Hill Professional. str. 321. ISBN 9780838582381.
- Elaine Nicpon Marieb & Hoehn, Katja (2007). Human anatomy & physiology (7th izd.). Pearson Education. str. 204. ISBN 9780321372949.
- Thomas, Valencia D., Wendy Long Mitchell, Neil A. Swanson, Thomas E. Rohrer, and Ken K. Lee (2007). „Reconstructive surgery of Skin Cancer defects”. Ur.: Keyvan Nouri. Skin Cancer. McGraw-Hill Professional. str. 523. ISBN 9780071472562.
- Knize, David M. and Mel Drisko (2001). The Forehead and Temporal Fossa: Anatomy and Technique. Lippincott Williams & Wilkins. str. 4. ISBN 9780781720748.
