2. inženjerijski puk
| 2. inženjerijski puk | |
|---|---|
 | |
| Postojanje | 1992—1996. Mesto formiranja: Ključ |
| Formacija | puk |
| Jačina | 320-680[1] prosečno: 320-680[1] |
| Deo | 2. krajiški korpus |
| Angažovanje | |
| Komandanti | |
| Komandant | Milenko Milojević (1992) |
| Komandant 2 | Nikola Patković (1992) |
| Komandant 3 | Rade Novaković (1992—1996) |
2. inženjerijski puk je bio jedna od jedinica 2. krajiškog korpusa Vojske Republike Srpske. Puk je osnovan preustrojom 549. injženjerijskog puka 9. kninskog korpusa JNA sa komandnim mestom u Ključu.
Sastav i naoružanje[uredi | uredi izvor]
Inženjerijski puk je osnovan u maju 1992 u Ključu. Preformiranjem 549. inženjerijskog puka 9. kninskog korpusa JNA. Puk je popunjavan ljudstvom iz cele zone odgovornosti 2. krajiškog korpusa, a težišno iz Drvara, Petrovca i Ključa. Do jeseni 1995, komanda puka je bila u Laništu kod Ključa,a po povlačenju iz matične zone u jesen 1995. kod rudnika Tomašica pored Sanskog mosta, odnosno, na samom kraju rata, u Kozarcu.[1] U organizacijskom sastavu puk je imao: komandu, komandu stana, vod veze, vod vojne policije, izviđački vod, pionirski bataljon, inženjerijski bataljon (četa inženjerijske mehanizacije, građevinska i mostna četa) i pozadinsku četu. Brojno stanje puka se kretalo od 320 do 680 boraca. Deo mehanizacije raspodeljen je početkom rata inženjerijskim četama brigada 2. krajiškog korpusa.
Ratni put[uredi | uredi izvor]
U toku rata u Bosni puk je pružao inženjerijsku podršku jedinicama 2. krajiškog koprusa, koja se ogledala u sledećem[2]:
- izrada minskih polja i drugih prepreka ispred prednjeg kraja odbrane,
- izrada prolaza u minskim poljima u napadnim borbenim dejstvima,
- utvrđivanje prednjeg kraja odbrane izradom skloništa rovova i saobraćajnica,
- izrada i održavanje prilaznih i drugih puteva u zoni 2. krajiškog korpusa,
- izrada i uređenje skelskog a potom i mostovog mesta prelaska na reci Uni uzvodno od Krupe kada je uspostavljen mostobran Kobiljnjak preko Une u jesen 1994. godine,
- u Krupi (Egeljići) ojačavanje mosta „Bejli” za prelaz tenkova preko reke Une u jesen 1994.
Jedinice puka često su bile angažovane na izvršavanju nenamjenskih zadataka u ulozi pješadije, prvenstveno na bihaćkom ratištu, ali i u cijeloj zoni korpusa, a na kraju rata puk je pružao podršku i Operativnoj grupi 10 iz 1. krajiškog korpusa VRS.
Komandanti puka bili su: potpukovnik Milenko Milojević (jun-avgust 1992), major Nikola Patković (septembar-decembar 1992) i major Rade Novaković (od decembra 1992. do rasformiranja, 1996. godine).
Posleratni put[uredi | uredi izvor]
Puk je početkom 1996. rasformiran, a najveći deo ljudstva i tehnike ušli su u satav novoustrojenog inženjerijskog-građevisnkog puka i 11. inženjerijskog puka 1. krajiškog korpusa.
Gubici[uredi | uredi izvor]
U toku rata poginulo je 33, a ranjeno je 134 boraca puka.[2]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v Drugi krajiški 2019, str. 284.
- ^ a b Drugi krajiški 2019, str. 285.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Kukobat, Dušan; Dimitrijević, Bojan B. (2019). 2. krajiški korpus Vojske Republike Srpske. Banja Luka: Republički centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica. ISBN 978-99976-730-5-3.
