Ljubo Bešlić
| Ljubo Bešlić | |||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Lični podaci | |||||||||||||||||||||||||||
| Datum rođenja | 17. jun 1958. | ||||||||||||||||||||||||||
| Mesto rođenja | Mostar, SR BiH, FNR Jugoslavija | ||||||||||||||||||||||||||
| Datum smrti | 3. septembar 2021. (63 god.) | ||||||||||||||||||||||||||
| Mesto smrti | Zagreb, Hrvatska | ||||||||||||||||||||||||||
| Prebivalište | Mostar, BiH | ||||||||||||||||||||||||||
| Državljanstvo | BiH, Hrvatska | ||||||||||||||||||||||||||
| Poreklo | Hrvat | ||||||||||||||||||||||||||
| Religija | katolik | ||||||||||||||||||||||||||
| Univerzitet | Mašinski fakultet Univerziteta u Mostaru | ||||||||||||||||||||||||||
| Zanimanje | inženjer mašinstva | ||||||||||||||||||||||||||
| Porodica | |||||||||||||||||||||||||||
| Supružnik | Dubravka Bešlić | ||||||||||||||||||||||||||
| Deca | 3 | ||||||||||||||||||||||||||
| Politička karijera | |||||||||||||||||||||||||||
| Politička stranka | HDZ BiH | ||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
Ljubo Bešlić (Mostar, 17. jul 1958 — Zagreb, 3. septembar 2021)[1] bio je hrvatski i bosanskohercegovački političar i gradonačelnik Grada Mostara od 2004. do 2021.
Bešlić je bio dogradonačelnik Mostara od 2003. do 2004. Predsjednik je Kantonalnog odbora HDZ-a BiH za Hercegovačko-neretvanski kanton od 2015.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Ljubo Bešlić rođen je u Mostaru. Osnovnu i srednju školu završio je u rodnom gradu, a diplomirao je 1982. na Mašinskom fakultetu Univerziteta u Mostaru. Nakon diplomiranja, Bešlić je radio kao profesor u Srednjoj mašinskoj školi u Mostaru. Potom se zaposlio kao rukovodilac Službe održavanja u Grafičkom preduzeću "Rade Bitanga" u Mostaru.[2]
Oženio se Dubravkom, s kojom ima tri kćerke - Teu, Ines i Ivanu.[2]
Tokom rata u BiH, Bešlić se borio na strani Hrvatskog vijeća odbrane. Imao je čin pukovnika. Predsjednik Franjo Tuđman odlikovao ga je 24. decembra 1996. Redom hrvatskog trolista radi osobitih zasluga za Hrvatsku tokom rata.[3] Nakon rata, 1996, radio je u Tehničkom odjelu u Sektoru logistike Ministarstva odbrane Federacije BiH.[2]
Gradonačelnik Grada Mostara[uredi | uredi izvor]
Krajem 2003. Gradskom vijeće izabralo ga je za dogradonačelnika Grada Mostara.[2]
Na lokalnim izborima 2004. Bešlić je bio kandidat za gradskog vijećnika na listi koalicije hrvatskih stranaka predvođenih HDZ-om BiH. Izabran je sa 1498 glasova, zajedno sa drugih deset kandidata koalicije.[4]
Novi saziv Gradskog vijeća konstituisan je u novembru 2004. Bešlić je bio kandidat za gradonačelnika koalicije HDZ-a BiH i drugih hrvatskh stranaka. Njegovi protukandidati bili su Mirsad Huseinagić iz Stranke za BiH kojeg je podržavala koalicija bošnjačkih stranaka i Adisa Vučina koju je podržavala Narodna stranka - Radom za boljitak.[5]
Nakon prvog kruga glasanja niko od kandidata nije dobio potrebnu dvotrećinsku većinu, pa su u drugom krugu učestovvala dvojica kandidata sa najviše glasova - Bešlić i Huseinagić. Obojica su dobila 14 glasova, uz šest uzdržanih i jednim glasom protiv. Nakon propalog drugog kruga, Bešlić je 24. decembra 2004. u trećem krugu, gdje je bila potrebna natpolovična većina, dobio 21 glas, ovaj put podržan od srpskih vijećnika.[5]
Vijeće mu je ponovno dalo mandat nakon lokalnih izbora 2008. Od te godine, lokalni izbori u Gradu Mostaru nisu se održavali sve do 2020. godine.[2]
2015. godine Bešlić je imenovan za predsjednika Kantonalnog odbora HDZ-a BiH za Hercegovačko-neretvanski kanton.[2]
Izvori[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
Vijesti[uredi | uredi izvor]
- „Izviješće sa Prve sjednice Gradskog vijeća Mostara”. Gradsko vijeće Grada Mostara. 24. 12. 2004. Pristupljeno 29. 8. 2012.
- „Odluka o odlikovanju Reda hrvatskog trolista”. Narodne novine. 29. 1. 1996. Pristupljeno 29. 8. 2012.
Veb-stranice[uredi | uredi izvor]
- „Izbori 2004. godine: Glasovi za kandidate: Grad Mostar” (PDF). Centralna izborna komisija. Pristupljeno 29. 8. 2016.
- „Ljubo Bešlić: Biografija”. Centar za istraživačko novinarstvo. Pristupljeno 29. 8. 2016.
